เป็นแฟนผมห้ามนอกใจ

 'น้ำเเข็ง พาท'
ตอนนี้ก็ผ่านไปเดือนกว่าเเล้วที่พวกผมกลับมาที่ไทย เเละเเน่นอนว่ากลับมาปุ๊บพวกผมก็เที่ยวปั๊บตามนิสัยชายลั่นล้าอย่างพวกผมเเละแน่นอนว่าผมพาน้ำปั่นมาด้วยเพราะถ้าผมเมาร์ก็ไม่มีคนพากลับบ้านน้ำปั่นกับเเชมจึงต้องเป็นคนมาลาก เอ้ย มาพาผมกับไอทีกลับบ้าน วันนี้เป็นวันที่คุณพ่อจะกลับบ้านนิผมว่าน้ำปั่นคงดีใจมากกว่าผมที่ไม่ได้เจอพ่อมาสองปีมากกว่ารายนั้นนะเเค่สองวันก็จะเป็นจะตายละ อย่ามัวเเต่เผาน้องสาวให้คุณผู้นอ่านฟังดีกว่า ป่านนี้คุณพ่อคงมาถึงไทยแล้วลงไปเตรียมรอต้อนรับดีกว่า
"คุณพ่อสัวสดีครับ"คุณพ่อมาพอดีเลย
"คุณพ่อค่าาาา น้ำปั่นคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยยย"นั่นไงน้องสาวจอมเเสบมาเเล้ว
"น้ำปั่นมาพอดีเลยมาให้พ่อกอดหน่อยเร็ว"น้ำปั่นไม่ได้พูดอะไรเเต่เดิน้ข้าไปหอมคุณพ่อเเล้วก็กอดอย่างเเนบเเน่ทำอย่างกะไม่ได้เจอกันมาเป็นปี ดูผมสิไม่ได้เจอตั้งสองปีกอดไม่ถึง5วิด้วยซ้ำ
"เเหมพอลูกคู่นี้จะคิดถึงกันไปไหนครับกอดกันเเน่นเชี่ยว ที่ผมนะกอดไม่ถึง5วิเลย"
"อะไรกันน้ำนี้เเอบอิจฉาน้องไปได้"เเชมที่เดินมาได้ยินที่ผมพูดก็เเซวผมซะ
"เออ..ทุกคนมาครบก็ดีเเล้วพ่อมีเรื่องสำคัญจะบอก เเลนเดียวเเกไปตามลูกน้องทั้งหมดมานะ เเบ๊คไปตามพวกแม่บ้านคนใช้มา แม่นิ่มด้วยละ เคนไปตามคุณนันกับซันมา ให้ทุกคนไปเจอกันที่ห้องอาหาร"ทุกคนอาจจะสงสัยว่าป้านิ่มคือใครป้านิ่มคือคนที่เลี้ยงพวกเรามาหลังจากที่คุณแม่เสียเหมือนกับพี่เเบ๊กกับพี่เเลน พี่เเบ๊ค พี่เเลนเเลัเคนคือลูกชายของคุณอาที่เสียไปก่อนคุณแม่ไม่นานคุณพ่อเลยเลี้งทั้งสามคนมาพร้อมกับพวกผมโดยให้พี่เเลนกับพี่เเบ๊คเป็นเลขาส่วนตัวเพราะไวใจได้มากที่สุดส่วนเคนก็อายุเท่ากับน้ำปั่นเลยทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของน้ำปั่นเเทนทีเเรกคุณพ่อจะรับทั้งสามเป็นลูกเลี้ยงเเต่ทั้งสามไม่ยอมเพราะเกรงใจเลยรับเข้าทำงานเเทนเเละทั้งสามก็ทำหน้าที่ได้ดีมากอีกด้วย คุณพ่อเลยรักทั้งสามเหมือนที่รักพวกผม ตอนนี้ทุกคนก็มาอยู่ที่โต๊ะอาหารเป็นที่เรียบร้อยถ้าถามว่าผมชอบส่วนไหนของห้องอาหารมากที่สุดบอกได้เลยผมชอบ ของกิน!!เอ้ย ไม่ใช่ๆล้อเล่นครับ ผมชอบโต๊ะอาหารที่สุดครับเพราะอะไรนะหรอ โต๊ะตัวนี้สามารถให้คนนั่งทานอาหารได้ถึง 800ที่นั่งครับเเล้วโต๊ะก็เป็นกระจกด้วยผทชอบมากเพราะสามารถมองเห็นรายชะลุที่ทำด้วยทองเพื่อล็อกกระจกไม่ให้เลื่อนสวนกระจกมันก็หนาอยู่นะเเล้่วก็ไม่มีลอยตอเลยด้วยผมชอบมาก ระหว่างที่ผมกำลังนึกถึงโต๊ะอาหารตรงหน้าเสียงของคุณพ่อก็ดังขึ้น
"เอาละมากันครบแล้วนะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอก"ทุกคนเงียบเเละฟังสิ่งที่คุณพ่อกำลังจะพูด
"ต่อไปนี้คุณนันคือเมียของฉันอีกคนนึงทุกคงต้องทำตามที่เธอสั่ง"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าคงเป็นเมียเก็บของพ่ออีกคนเเต่สิ่งที่พ่อจะพูดต่อไปนี้มันทำให้ผมต้องหยุดคิดทันที
"ต่อไปนี้ตำเเหน่งของนายหญิงคนใหม่จะเป็นของคุณนัน ทุกคนจงจำไว้"ทุกคนได้เเต่เงียบเพราะไม่กล้าเเย้งออกไปผมแอบเห็นน้ำปั่นกำมือเเน่นคงไม่อยากให้ใครเเทนที่คุณแม่เเต่ดีนะที่แชมปลอบอยู่
"นันจะมีสิทธิ์ทุกอย่างเหมือนที่นายหญิงคนก่อนมี นิ่มไปเอาสร้อยประจำตำเเหน่งมา"มันไม่มากไปหน่อยหรอคุณพ่อ คุณพ่อจะให้ผู้หญิงคนนี้มาเเทนที่คุณเเม่อย่างงั้นหรอ
"เออ..คุณท่านค่ะสร้อยประจำตำเเหน่งอยู่กับคุณหนูค่ะ"อืมจริงสิตั้งแต่คุณแม่เสียน้ำปั่นก็ดูเเลสร้อยเองเลยนิเเล้วมันก็อยู่กับ ออสก้า
"น้ำปั่นสร้อยอยู่ไหนไปเอาสร้อยมา"
"สร้อยอยู่กับออสก้า"น้ำปั่นพูดด้วยเสียงที่เรียบเฉย เสียงเเบบนี้..มันผมเคยได้ยินเสียงแบบครั้งสุดท้ายก็นานมาเเล้ว ใช้ตอนที่คุณพ่อจะขายออสก้าให้เจ้าของสวนสัตว์เเห่งนึงเข้าเป็นเพื่ิอนกับคุณพ่อเเล้วเขาเห็นออสก้าตัวใหญ่สมบูรณ์เลยจะขอซื้อคุณพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรเเต่น้ำปั่นไม่ยอมตอนนั้นผมก็อยู่ด้วยนะเเต่พ่อก็สั่งให้ลูกน้องจับออสก้าน้ำปั่นก็พูดขึ้นมาว่า"ถ้าใครจับออสก้าเข้ากรงใบนั้นอย่าหาว่าน้ำปั่นไม่เตือน"น้ำปั่นพูดเ้บบนั้นทุกคนนิ่งเป็นหินทันทีถึงน้ำปั่นจะดูเป็นเด็กผู้หญิงอ่อนหวานเรียบร้อยเเต่ก็เข้มเเข็งเหมือนที่คุณแม่สอนก่อนเสียไม่มีผิดถึงจะดูเหมือนน่ารักน่าทะนุทะหนอมเเต่จริงๆแล้วน้ำปั่นเเข็งเเรงกว่าผู้ชายบางคนสะอีกทั้งจิตใจเเละกำลัง เเต่ตอนนี้เสียงของน้ำเเข็งเรียบเย็นกว่าตอนนั้นมากคงโมโหมาสินะ
"ไปเอาออสก้ามา"สิ้นเสียงคุณพ่อสั่งลูกน้องบางส่วนก็ออกไปเอาออสก้ามา
"ออสก้าคือใตรหรอค่ะคุณพี่"เสียงเเหลมจนแสบเเก้วหูของยัยน้านันพูดขึ้น
"เดี๋ยวก็รู้"คนที่เอยไม่ใช่คุณพ่อเเต่เป็นน้ำปั่นเสียงน้ำปั่นตอนนี้เย็นก็เมื่อกี้อีกผมรู้สึกหวิวที่หลังยังไงไม่รู้
"ออสก้ามาเเล้วครับนายท่าน"
"ดีเอาสร้อยมา"ตอนนี้สร้อยที่อยู่ที่คอของออสก้าถูกเอาออกเเล้วนำไปทำความสะอาด
"นี้มันสิงโตนิค่ะมันอันตรายนะค่ะคุณพี่น้องว่าเอามันไปขายให้สวนสัตว์ดีกว่า"
"คุณไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นเรื่องออสก้า เเล้วอีกอย่างอย่ามาเรียกออสก้าว่ามัน"น้ำปั่นเหมือนคุณเเม่เวลาโมโหจริงๆเเต่ผมว่ามันอาจจะน่ากลัวกว่าคุณแม่ก็ได้
"สร้อยมาเเล้วค่ะนายท่าน"ป้านิ่มนำสร้อยมาให้เเบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
"ดี มาเดี๋ยวผมใส่ให้"เเละในตอนนั้นเองน้ำปั่นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดว่า
"น้ำปั่นจะไม่ทนเเล้วคุณพ่อค่ะน้ำปั่นขอสร้ิยคืนด้วยค่ะ"
"ทำไมละน้ำปั่น"ผมว่าคำพูดรี้ของุณพ่อจะทำให้น้ำปั่นประหลอดเเตกเเน่ๆ
"สร้อยเส้นนี้เป็นของคุณเเม่คนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์"น้องสาวผมเจ๋งเเหะขนาดประหลอดเเตกเเล้วยังพูดดีอยู่อะ
"ก็พ่อบอกไปเเล้วนิว่าจะให้ขึ้นเเทน"
"น้ำปั่นไม่ยอมที่ของคุณเเม่ใครก็ไม่มีสิทธิ์"น้ำปั่นยังคงเสียงเรียบเย็นอยู่
"ก็พ่อบอกไปแล้วไงว่าจะให่เเทน"คุณพ่อขึ้นเสียงใส่น้ำปั่น
"น้ำปั่นจะไม่ทนแล้ว..."ยังไม่ทันที่น้ำปั่นจะพูดจบคุณพ่อก็เเทรกขึ้นมา
"ทนอะไรของแกน้ำปั่น"
"ก็ไม่ทนที่จะให้คำพูดไม่ดีหลุดจากปาก น้ำปั่นเกลียดคุณพ่อเกลียดๆๆๆๆๆ เกลียดที่คุณพ่อผิดสัญญากับคุณเเม่เกลียดที่สิ่งที่คุณพ่อพูดมันเป็นเเค่ลมปากไม่ใช่ใจจริง เกลียดที่คุณพ่อลืมความรักที่เคยมีให้คุณเเม่เเล้วก็เกลียดที่คุณพ่อยอมให้ใครก็ไม่รู้มากอยู่ในบ้าน น้ำปั่นไม่เคยว่าอะไรเลยที่คุณพ่อจะมีใครเเต่ขออย่างเดียวเเค่อย่างเดียวอย่าให้ใครมาเเทนคุณแม่ ที่เเรกน้ำปั่นคิดว่าคุณพ่อเเค่เหงาเลยมีคนเล็กคนน้อยเเต่มันไม่ใช่คุณพ่อลืมคุณแม่ไปเเล้วคุณพ่อไม่รักคุณแม่เเล้ว ที่หลังถ้าคุณพ่อพูดอะไรเเล้วทำไม่ได้น้ำปั่นว่าอย่าพูดออกมาเลยค่ะ"นี่ขนาดไม่ทนนะเนี้ยยังไม่เห็นสัตว์ออกมาเดินเลยเเหะเเต่น้ำปั่นคงทนไม่ไหวจริงๆมั้งถึงได้พูดเเบบนั้นเลยเอาคุณพ่อเงียบกริบเลยเเหะ
"น้ำปั่นบอกพ่อมาซิ ว่าพ่อเคยสัญญาอะไรกับใคร"
"สัญญากับคุณเเม่ว่าจะไม่ให้ใครมาเเทนที่ แล้ววันที่คุณพ่อสัญญาก็คือวันนี้ไงละ"ในตอนเเรกน้ำปั่นพูดเสียงปกติเเต่พอประโยคหลังน้ำปั่นก็ตะหวาดใส่คุณพ่อจริงๆเเล้วพวกเราทุกคนรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่คุณแม่เสียเเต่ไม่มีใครพูด
"....."คุณพ่อได้เเต่เงียบไม่พูดอะไร
"ที่เเรกน้ำปั่นกะว่าจะชวนทุกคนไปทำบุญเเต่ดูสิ่งที่คุณพ่อทำสิค่ะ คุณพ่อจะยกตำแหน่งให้คนอื่นในวันที่สัญญากับคุณเเม่ว่าจะไม่ให้ใครมาแทนที่ถ้าคุณเเม่ยังอยู่คงรู้สึกผิดหวังมากถ้าน้ำปั่นเป็นคุณแม่น้ำปั่นจะไม่ให้อภัยคุณพ่ออีกเลย ถ้าน้ำปั่นเป็นคุณแม่น้ำปั่นจะหนีไปให้สุดขอบโลกจะไม่มาเห็นหน้าคุณพ่ออีกเลย"
เพี๊ยะ!!!
"น้ำปั่นแกเลิกบ้าใส่พ่อสักทีเเล้วก็เลิกเอวอดีตมาพูด"คุณพ่อตอบหน้าน้ำปั่นจนล้มไปกองกับพื้นผมกับแชมมองหน้ากันแล้วรีบเข้าไปช่วยผมจับหน้าให้น้ำปั่นที่เอาเเต่ก้มหน้าให้ขึ้นมามองผม OMG!!พระเจ้าน้ำปั่นร้องไห้หน้าก็เป็นรอยเเดงซึ้งเป็นรอยเริ่มช้ำ ไม่เคยมีใครทำกับน้ำปั่นเเบบนี้มาก่อนผมทนไม่ไหวแล้วนะเเชมรีบช่วยพยุ่งน้ำปั่นให้ยืนขึ้นคุณพ่อเเละทุกคนยังไม่เห็นน้ำปั่นเพราะผมเอาตัวบังไว้
"เนี้ยหรอคือสิ่งที่คุณพ่อต้องการ เนี้ยหรอคือความรักที่ให้น้ำปั่น เนี้นหรอคือสิ่งที่คุณพ่อสัญญากับคุณเเม่ว่าจะดูเเลน้ำปั่นอย่างดี เเต่ผมกลับไม่เห็นมันเลยแม้เเต่น้อย"ตอนนี้น้ำปั่นกำเสื้อผมเเน่นผมรู้สึกว่าตัวของน้ำปั่นสั่น
"เเกพูดอะไรของเเกน้ำแข็ง"
"เชิญคุณพ่อดูผลงานที่ทำเถอะครับ"พูดจบผมก็เอาตัวออกมาจากน้ำปั่น คุณพ่อถึงกับตะลึงเพราะน้ำปั่นร้องไห้ที่หน้ามีรอยช้ำ
"นะ น้ำปั่น พ่อขอโทษนะลูก"คุณพ่อพูดพร้อมกับจะดึงน้ำปั่นเข้ามากอด เเต่น้ำปั่นกลับสะบัดเเล้วพูดขึ้นว่า
"ขอสร้อยคืนด้วยค่ะ"
"น้ำปั่นกับเเค่สร้อยเส้นเดียวลูกจะอะไรนักหนา"
ตึง เเกร๊ก กึก กึก กึก!!
"น้ำปั่นบอกให้เอาสร้อยคืนมาเเล้วก็อย่าให้ใครมาเเทนที่ึคุณแม่ถ้าคุณพ่อยังรักพวกเราอยู่"ไม่นะโต๊ะอาหารของผมมมน้ำปั่นเเบบนี้น่ากลัวกว่าตอนวีนเเตกอีกเเหะก็เล่นใช่มือทุบกระจกโต๊ะอาหารล้าวนิมันไม่ได้ร้าวเเค่ตรงที่ทุบนะมันร้าวทั้งโต๊ะเลยน้ำปั่นพูดเสียงนิ่งเเบบนั้นเเต่น้ำตาก็ยังไหล่ ส่วนสองเเม่ลูกนั้นก็ยังเงียบกริบไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้นน้ำปั่นพูดจบก็ลงไปกองกับนื้นอีกครั้งส่วนออสก้าก็เดินมาหาน้ำปั่นเเล้วก็นั่งลงข้างๆผมกับแชมยืนอยู่ข้างหลังน้ำปั่นทันใดนั้นก็มีเสียงๆหนึ่งพูดขึ้น
"อะไรกันพวกเเกไม่ไปทำงานทำการรึไง แม่นิ่มไปเอาน้ำมาให้ฉันที"เสียงนี้มันคุณปู่ คุณปู่มาไทยหรอ
"เเล้วนั้นหลานสาวคนสุดที่รักของฉันเป็นอะไรนั้งตัวสั่นเชียว"
"คือคุณปู่ครับน้ำปั่นร้องไห้ครับ"ผมรีบบอกไปแบบนั้นเเต่ยังไม่บอกว่าเพราะอะไร กลัวบ้านพังว่าเเต่ทำไมมันรู้สึกแฉะที่เท้าละ เฮ้ยนี้มัน!!!
"เลือดด"ผมร้องอุทานออกไปทำให้ทุกคนหันมามองเเล้วคุณปู่ก็เดินไปหาน้ำปั่นที่นั้งก้มหน้าพิงเจ้าออสก้าอยู่พอคุณปู่จับตัวน้ำปั่นก็ล้มลงเเต่โชคดีที่คุณปู่จับทัน
"น้ำปั่นๆหลานอย่าเป็นอะไรนะ"คุณปู่พูดเเบบนั้นเลยเอาใจผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
"คุณปู่ครับน้องเป็นอะไรครับ"ผมรีบถามคุณปู่
"น้องสลบไปแล้วคงเสียเลือดมาก ไปเตรียมรถฉันจะพาหลานไปโรงพยาบาล"หลังจากนั้นทุกคนที่เกี่ยวข้องก็ไปโรงพยาบาลทั้ง คุณปู่ สองแม่ลูกต้นเหตุ คุณพ่อ ผม แชม พี่เเลน พี่เเบ๊ค เคนป้านิ่ม
หลังจากน้ำปั่นถูกส่งถึงมืิอหมอเเล้วคุณปู่ก็เริ่มสืบสวนคดีนี้ทันที
"เอาละใครเป็นต้นเหตุที่ทำให้หลานสาวฉันเป็นเเบบนี้ที่หน้ามีคราบน้ำตาติดเเล้วก็มีรอยช้ำเเถมมือยังเเตกเลือดออกตั้งมากมายอีก"ทุกคนพร้อมใจกันปิดตาเ้ล้วชี้ไปที่คุณพ่อกับสองเเม่ลูกนั่นหลังจากนั้นก็เล่าทุกอย่างให้คุณปู่ฟังพอเล่าจบคุณปู่ก็พูดขึ้นว่า
"เจ้าลูกบ้าทำไมเเกทำแบบนี้แกเสียน้ำหวานไปไม่พอใช่ไหมเเกก็รู้ว่าไม่มีใครดีเท่าเมียเเกถึงน้ำหวานตายก็ไม่ได้เเปลว่าความรักที่เเกมีให้น้ำหวานต้องตายไปด้วยนิ เเกรูไหมถ้าพวกฉันมาช้ากว่านี้เเกอาจจะเสียน้ำปั่นไปเหมือนกับที่เสียน้ำหวานก็ได้ ฉันขอถามเเกหน่อยระหว่างเสียเมียใหม่กับเสียลูกเเกจะเลือกอะไรเเกก็เคยเจอเหตุการเเบบนี้นิเเต่ตอนนั้นฉันเลือกแกเพราะเเกเป็นสิ่งมีค่าสำหรับฉัน ฉันหวังว่าเเก่จะเลือกสิ่งที่มีค่าสำหรับเเกนะ"
"ท่านพ่อครับผมนี้มันบ้าจริงๆด้วยเกือบจะเสียของที่มีค่าสำหรับชีวิตผมเพราะอารมฌ์ชั่ววูบผมนี่มันบ้าจริงๆ"
"แกรู้ตัวก็ดีแล้ว อย่าทำให้เพรชเม็ดงามของเเกต้องเเปดเปื้อนเพราะอารมณ์ชั่ววูบอีกเข้าใจไหม"
"ขอบคุณครับท่านพ่อที่ช่วยเตือนผม น้ำแข็ง เเชมเปญพ่อขอโทษนะลุก"
"ครับคุณพ่อ"พวกผมยิ้มเเล้วก็พูดพร้อมกันออกมาซักพักคุณลุงเพื่อนคุณพ่อ หรือพ่อของไอทีก็ออกมาผมลืมบอกไปหรือเปล่าว่าพ่อของไอ้ทีเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเเห่งนี้เเละอีกหลายๆแห่งทั้งในประเทศเเละนอกประเทศคุณลุงบอกว่าโชคดีที่น้ำปั่นมาทันเวลาไม่งั้นเส้นเลือดที่ฉีกอาจทำให้เลือกหมดตัวได้ตอนนี้น้ำปั่นปลอดภัยเเล้วอีกซักพักจัย้ายไปอยู่ห้องพักพื้น
"อ้่าวทุกคนมาทำอะไรกันหรอครับ"เสียงไอทีดังขึ้นหลังจากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้มันฟังหลังจากนั้นสักพักน้ำปั่นก็พื้นคุณพ่อจึงรีบพูดสิ่งที่อยากพูดออกไป
"น้ำปั่นพ่อขอโทษนะลูกที่พ่อปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบมาทำร้ายลูกสาวของพ่อได้ พ่อจะคืนสร้อยให้ลูกนะเเล้วก็จะไม่ให้ใครมาเเทนที่เเม่ของลูกๆนะ อย่าโกรธพ่อนะลูก"
"น้ำปั่นไม่โกรธหรอกค่ะ"
"เรื่องนันพ่อจะให้เขาอยู่เหมือนเดิมได้ไหมในฐานะเมียเก็บ"
"ถ้าเป็นเเบบนั้นน้ำปั่นก็ไม่ว่าอะไรค่ะ น้ำปั่นรักคุณพ่อนะค่ะ"
"พ่อก็รักลูกนะ รักทุกคนเลยเเล้วพวกก็ไม่ต้องมาเเอบน้องใจที่ฉันบอกร้กน้องนะ"
"โหคุณพ่อรู้ทันอะพวกเราก็รักคุณพ่อครับ"

คุณลุงบอกว่าอีกสักสองอาทิตย์เเหนะตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่ครับต้องไปญี่ปุ่น่วนไอทีนะมันมาเฝ้นน้องผมทุกวันเลยครับคงกลัวมีคนมาตัดหน้ามั้งผมละเซ็งมันจริงๆ