OPAPATIKA เด็กประหลาดพันธุ์นรก

 ''เห้ย...ว่าไงวิศนะวันนี่มาเล่นคนเดียวอีกเเล้วหรือไง''  เสียงเด็กผู้ชายเอ่ยขึ้นทำให้เขาที่กำลังนั่งเล่นก่อทรายรีบขวับหันไปมองทันที เผยให้เห็นกลุ่มเด็กกลุ่มหนึ่งประมาณ5คนยืนจังก้าอยู่ข้างหลังเขาเเละมองยังมาที่เด็กหนุ่มเป็นตาเดียว นั้นก็คือวิศนะ
''ก็ไม่มีเพื่อนนี่หน่า...หรือว่าพวกนายอยากจะมาเป็นเพื่อนเราละ..อุบ!!'' 
วิศนะที่กำลังก่อทรายอยู่ตอนเเรกยังพูดไม่ทันจบประโยคดีก็โดนหนึ่งในกลุ่มเด็กที่เข้ามาทักเตะเสยคางไปก่อนเเล้วทำให้วิศนะที่โดนเตะเข้าที่ใบหน้าไปเต็มๆจนต้องลงไปนอนกุมหน้าอย่างเจ็บปวด 
''พูดผิดพูดใหม่ได้นะไอ้ปวกเปียกใครกันว่ะที่อยากจะมาเป็นเพื่อกับคนอ่อนเเอยังแกนะ ฮ่าฮ่า'' กลุ่มเด็กชายพากันหัวเราะร่าอย่างสะใจในการกระทำของตัวเอง พลันเหลือบมองวิศนะที่โดนเตะเข้าที่ใบหน้าไปตอนเเรกพยายามยันตัวเองลุกขึ้นมา เเต่ก็ลุกขึ้นมาไม่ได้เพราะว่าโดนเด็กชายรูปร่างอ้วนท้วมหนึ่งในหมู่เด็กที่เตะวิศนะเมื่อกี้ใช้เท้าตัวเองเหยีบหลังวิศนะไว้ไม่ให้ลุกขึ้นมา 
''นี่ฉันจะบอกอะไรให้นี่คือถิ่นของพวกเรา ไอ้คนอ่อนเเอปวกเปียกอย่างแกไม่มีสิทเสนอหน้า!'' เด็กชายร่างอ้วนท้วมพูดพร้อมกับขยี้เท้าที่อยู่บนหลังของวิศนะเพื่อเพิ่มความเจ็บปวด
''นี่มันสนามเด็กเล่นนะ...มันเป็นที่ของทุกคนไม่ใช่เหรอ..''  
''รู้สึกว่าแกอยากจะโดนอีกว่ะ เฮ้ยพวกเรารุมกระทืบมันเลย!'' 
เมื่อเด็กชายอ้วนท้วมพูดเสร็ยจพวกเด็กชายที่ยืนกังก้าอยู่ด้านหลังก็กรูกันเข้ามารุมกระทืบวิศนะทันทีทำให้วิศนะตอนนี่ตกอยู่ในสภาวะได้รับสานอาหารโปรตีนอย่างทั่วถึงในทุกอนู
ผ่านไป10นาทีร่างของวิศนะสะบักสะบ่อมเนื้อตัวมีรอยกระทืบเสื้อผ้าฉีกขาดเพราะเเรงดึงกระช๊าก เลือดกบปากนอนสิ้นสภาพอยู่ในลานก่อทราย เด็กเกเรที่เข้ามาทำร้ายวิศนะเมื่อกี้ก็ได้เเยกย้ายกันไปแล้วเรียบร้อย....
ทำไม....ทำไมเราถึงเกิดมาอ่อนเเอขนาดนี้นะ...เจ็บใจที่สุด! 
วิศนะคิดในใจพลันร้องไห้น้ำตาจากความเจ็บเเค้นไหลนองเต็มใบหน้า ตอนนี่ฟ้าครึมฝนตกลงมาราวกับเยาะเย้ยตัวเขา วิศนะยันตัวเองลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เเล้วเดินประคองตัวเองกลับไปยังบ้าน... 
สวัสดีครับผมวิศนะ อายุ12ปี ผมอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังโทรมๆที่ตอนนี่ได้อยู่ใกล้กับที่ทิ้งขยะของเก่ามากมาย เป็นภูเขาอ่า...ผมอยู่คนเดียวนั้นแหละครับ ผมไม่มีพ่อเเม่ญาติพี่น้องเลยมาตั่งเเต่เกิด ผมใช้ชีวิตด้วยการ เก็บของเก่าขายประทังชีวิตในเเต่ละวัน แต่ก็ยังดีที่ผมได้เรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆเขา แต่อย่างที่เห็นผมชอบโดนเพื่อนๆในโรงเรียนแกล้งประจำ ถ้าอยากจะให้ดีผมอยากได้เพื่อนเล่นมากกว่า....
 
บรื้นนน!!!! 
อ่ะเสียงรถนี่หน่า รถทิ้งขยะมาเเล้วสินะ ไหนๆมีของอะไรให้เก็บมั่ง นั้นแหละครับคือวิถีชีวิตประจำวันของผม ผมมักจะตื่นเต้นอยู่เสมอเมื่อได้ยินเสียงรถบันทุกขยะ ที่ที่ผมอยู่มันดีมากไม่ใช่ที่ทิ้งขยะเเบบเน่าเสียเป็นที่ทิ้งขยะเเบบพวกของเสียๆ เช่น วัตถุต่างๆ ทีวี ตู้เยน คอมฟิวเตอร์  ถึงเเม้ว่าจะบ้านผมจะไม่มีไฟฟ้าก็เถอะ  
''ว่าไงไอ้หนูวิศ วันนี่ร่าเริงจังนะ เเต่เอ๊ะนี่เธอโดนเพื่อนแกล้งอีกเเล้วเหรอเนี่ย!!'' ชายหนุ่มวัยกลางคนผิวสีเข้มเกรี่ยมพนักงานขนขยะตกใจเมื่อได้เห็นรอยแผลของวิศนะที่ได้มาจากการโดนรุมกระทืบ เมื่อ 5ชั่วโมงที่เเล้ว 
''ผมไม่เป็นไรหรอกฮะลุงอิง ผมชินเเล้ว''  เขาคนนี่ชื่อลุงอิงเป็นหัวหน้าพนักงานเก็บขยะ เมื่อ 3ปีก่อนตอนที่บ้านเช่าที่ผมเช่าอยู่นั้น เจ้าของเป็นหนี้ล้มละลายที่ดินจำกลายเป็นของธนาคารไป แล้วที่นี่ก็กลายเป็นที่ทิ้งขยะไปโดยเพียงเเค่ปีเดียว ก็มีลุงนี่แหละที่ค่อยเอ็นดูผมเหมือนลูกเหมือนหลาน
''บอกเเล้วไงว่าให้ย้ายไปอยู่กับฉัน เฮ้อ...ว่าเเต่กินข้าวรึยังเนี่ย''  
พอลุงอิงพูดปุ๊บท้องของวิศนะก็ร้องดังโครกกทันทีพอที่ลุงอิงจะได้ยิน
''โห้...ไม่ได้กินข้าวมากี่วันเเล้วเนี่ยวิศ ท้องร้องซะดังเชียวอ่ะวันนี่ลุงซื้อข้าวผัดมาให้ด้วย'' ลุงอิงพูดจบก็วิ่งไปที่รถข้างในคนขับก็หยิบกล่องข้าวออกมา 2กล่องแล้ววิ่งกลับมายื่นให้วิศนะ 
''ขอบคุณครับลุงอิง'' 
''เอาละลุงต้องไปเเล้วนะ ไปละ'' 
ลุงอิงยื่นกล่องข้าวให้วิศนะเสร็ยจพลันลูบหัววิสนะยอ่างอ่อนโยนเเล้ววิ่งกลับไปที่รถ ทันทีหลังจากที่พนักงานเก็บขยะอีก4คนขนขยะลงจากรถเสร็ยจเรียบร้อย เเล้วบึ่งรถออกไป
''เอาละไอ้เวลาสนุกเเล้ว'' วิศนะวางกล่องข้าวไว้ที่หัวบันไดเเล้ววิ่งไปดูล็อตขยะชิ้นใหม่ที่บางกองอยู่ไม่ไกลประมาณ10เมตร ของเสียที่ทิ้งของวันนี่ก็มาจากร้านซ่อมเครื่องใช้อุปกรไฟฟ้าทั่งนั้น หเหมือนเดิมทุกวัน 
''เฮ้อ...มีเเต่ของเดิมๆทั่งนั้นไม่มีอะไรหน้าสนใจเลย แต่เอ๊ะ!''
มีบางสิ่งบางอย่างนอกจากเครื่องใช้ไฟฟ้าที่เสียที่ปะปนกันอยู่นั้นก็คือ เลือด เลือดที่หยดเป็นตามทางใกล้กับเท้าของวิศนะเเละหยดยาวไปถึงกองยะอีกกอง เเละวิศนะสำรวจใบหน้าตัวเองว่ามีเลือดออกมาอีกไหมเพราะยังช้อกกับการกินโปรตีนอยู่เมื่อ5ชั่วโมงที่เเล้ว  เมื่อสำรวจว่าตัวเองไม่มี ก็ค่อยๆเดินไปตามรอยหยดของเลือดที่ ทอดยาวไปถึงข้างหลังกองขยะ วิศนะเดินมาหยุดถึงกองขยะที่ที่มีรอยหยอดเลือดทอดยาวไปถึงข้างหลังกองขยะ เเล้วค่อยๆเดินอ้อม ไปหลังกองขยะที่มีหยดเลือดทอดยาว พบมามีร่างเด็กหนุ่ม นอนในถ้าตะเเคงไร้สติอยู่เเล้วก็มีเลือดไหลอยู่เต็มพื้นไปหมด
''นี่มันอะไรกันฟร๊ะเนี่ย!! ''
วิศนะพูดขึ้นด้วยความตกใจเเละลุกลนหันซ้ายขวา เเล้วรีบไปดูเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะรุ่นราวคราวเดียวกันนอนหมดสติอยู่ ใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นสวยมากจนหน้าตกใจราวกับผู้หญิง เสื้อผ้ากันฝนสีเทามีฮูดคลุมหัวปกปิดสีผมสีเทาออกเงินๆ ผิวขาวเนียนมาก  
''นาย..เฮ้! ยังไม่ตายใช่ไหม!!'' 
วิศนะเขย่าตัวเด็กหนุ่มที่นอนหมดสติอยู่เเละไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา วิศนะเลยตัดสินใจประคองร่างของเด็กหนุ่มที่นอนหมดสติอยู่ขึ้นมาเเล้วพาไปยังบ้านของตัวเองทันที  
......
''หื้ม...ที่นี่ที่ไหนกัน...'' เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาพบกับเพดานห้องที่มีพัดลมเพดานเก่าๆมีใยอยู่ข้างบนเเละกวาดสายตามองไปทั่วห้อง พร้อมกับมีวิศนะนั่งพัดลมด้วยที่พัดมือพัดให้เด็กหนุ่มอยู่ เด็กหนุ่มเมื่อเห็นวิศนะก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
''น่ะ...นายเป็นใครกันอย่าเข้ามานะ!!'' เด็กหนุ่มผมสีเทาทุกคนนั่งด้วยความตกใจเเละหวาดกลัว ก่อนที่จะพลันดันตัวเองถอยติดผนัง นัยตาของเด็กหนุ่มผมเทา สีแดงฉ่านราวกับเลือด ลุกลนไปมาเหมือนไปเจอสิ่งที่หน้ากลัวมาอย่างใดอย่างนั้น 
''อ่ะ..เอ่อไม่ต้องกลัวนะฉันชื่อวิศนะ ฉันเห็นนายนอนหมดสติอยู่เลยพยุงขึ้นมาน่ะ อย่ากลัวไปเลยนะ!'' วิศนะพยายามจะทำตัวเองให้ดูเป็นคนดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายได้หวาดกลัวตนเองไปมากกว่านี่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล เพราะว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นไปหยิบมีดทำครัวที่วางไว้อยู่บนโต๊ะกับข้าวที่มุมตรงข้ามกับห้อง 
''อย่ามาตลกกับฉันนะ! ฉันไม่เชื่อแกหรอกแกคงจะเป็นโอปาปาติกะเหมือนกันสินะ แกคิดจจะฆ่าฉันละสิฝันไปเถอะ!!! '' เด็กหนุ่มผมเทารู้สึกว่ากำลังคุมคลั่งถือมีดง่างมือเเล้วกำลังวิ่งตรงมาทางวิศนะอย่างรวดเร็ว 
''เห้ยแกจะทำอะไรน่ะ!!!''  วิศนะ ตกใจพร้อกับคว้าหมอนที่อยู่ใกล้มือตนเองปาใส่เด็กหนุ่มผมเทาที่ถือมีดเข้ามากำลังจะเอามากระซวกไส้ตัวเอง เข้าเต็มหน้าทำให้เด็กหนุ่มผมเทายกมือมากันหมอนนิดหน่อย เเล้วรู้สึกว่าจะคุ้มคลั่งนักกว่าเก่าเพราะว่าสายตาของเด็กหนุ่มผมเทา ราวกับอยากจะขวักหัวใจออกมาเดาะเป็นลูกฟุตบอลเล่นเลยทีเดียว ตอนนี่วิศนะถอยกรูไปติดผนังห้องด้วยความตกใจในสีหน้าที่เปลี่ยนไป  
 เด็กหนุ่มผมเทาค่อยๆเดินย่างสามขุมมาอย่างเลือดเย็น เเละในมือถือมีดอยู่เเละกระโดดพุ่งไปแทงวิศนะอย่างรวดเร็ว
''ยะ..อย่านะว้อย!!'' 
ฟู่วววว ปัง! 
เสียงเหมือนกระสุนปืนยิงเข้ามา เเละมันดังก้องไปทั่วห้อง วิศนะเหงื่อตกพร้อมกับหลับตา เเล้วค่อยๆหรี่ตาขึ้นมากับเหตุการอยู่ตรงหน้า ปรากฏว่ามือตัวเองอยู่ในรูปท่ายิงปืนโดยมีนิ้วชี้กางออกอยู่ และที่แปลกอีกอย่างคือเด็กหนุ่มผมเทาเมื่อกี้หายไปไหนแล้วไม่รู้  
''มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ...'' วิศนะบ่นพืมพำกับตัวเองพร้อมกับนึกเหตุการณ์นาทีชีวิตที่ใกล้จะดับลงเมื่อสักครู่นี่ มองกับสายตาเขาเหลือบไปมองบนเพดานที่มีรอยแตกหักของไม้ปาเก้บนเพดาน เเล้วมีขาห้อยลงมาแกว่งไปมา เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ เเละนั้นก็คือ ขาของเด็กหนุ่มผมเทานั้นเอง...
 
จบ ติดตามด้วยนะครับ