RED STONE WAR

“มีถนนมันมืด ไฟฉายกันรึเปล่าล่ะถ้าไม่มีเอาตะเกียงไปด้วยก็ได้นะ อย่าลืมเอามาคืนด้วยล่ะ”หรั่งกล่าว

“พูดดีดีก็จบละ ไอ้หมอนี่กวนจริงจริง”จัมพ์กล่าว

"อ่อ ข้ามีเรื่องวานพวกเจ้าหน่อย ถ้าไปถึงอาคารอเนกประสงค์แล้วถ้าเจอเจ้าแปปซีก็บอกให้มันรีบกลับมาด้วยนะไม่งั้นข้าไม่เกรงใจละนะข้าจะฟ้องลุงเคนแน่” หรั่งกล่าว

“แปปซี คือใครหรือครับพวกผมไม่รู้จัก พวกผมรู้จักแค่คุณหรั่งและก็ฮันนี่ส่วนแปปซีได้ยินแต่ชื่อยังไม่เคย

เห็นหน้าเลยครับไม่รู้ว่าจะเจอรึเปล่า”ไค

จัมพ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังไค ทำท่าทาง งง งง แล้วจึงหันมาถามไค

“ฮันนี่ คือใครกัน ไค ทำไมข้าไม่เห็นรู้จักเลย”จัมพ์

“คนข้างห้องครับ เธอบอกเธอมาเป็นพี่เลี้ยงของพวกเรา ตอนนั้นคุณจัมพ์หลับอยู่เลยไม่ได้คุยกับเธอ” ไคอธิบายให้จัมพ์

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ แล้วน่ารักมั้ยคนที่ชื่อฮันนี่เนี๊ยะ” จัมพ์ถามอย่างสงสัย

“เดี่ยวผมเล่าให้ฟัง ตอนเราเดินไปอาคารอเนกประสงค์ละกัน” ไค

จัมพ์พอได้ฟังดังนั้นก็พยักหน้ารับ แล้วก็อุ้มโจเซฟไปยืนอยู่ด้านหลังห่างห่างจาก ไค และหรั่ง อีกครั้ง

“แล้วคุณแปปซีหน้าตาเป็นยังไงเหรอครับ”ไคถาม

“เจ้าแปปซีนะเหรอมันก็เป็นผู้ชายตัวเล็กเล็ก ลงพุ่งหน่อยหน่อย ผิวขาว เตี้ยเตี้ย หน้ายาวยาว สังเกตง่าย ถามคนแถวนั้นทุกคนรู้จักมันดี มันเป็นคนดังของที่นี่ เพราะมันเป็นหมาตัวเดียวของที่นี่ จนมีพวกเจ้าเข้ามานี่แหล่ะ หาไม่ยากหรอก ฮ่า ฮ่า” หรั่งกล่าว

“หมา หรือครับหมายความว่าไง ก็เห็นคุณฮันนี่บอกว่า โจเซฟเป็นสุนัขตัวเดียวที่เคยเข้ามาที่นี่ได้ยังไงล่ะครับ” ไคถามด้วยความสงสัย

“อ่อ เจ้าแปปซีมันมีความสามารถแปลงร่างเป็นสุนัขได้นะสิ”หรั่งกล่าว

“จริง เหรอครับ มีคนที่มีความสามารถแบบนี้อยู่ด้วยเหรอครับ”ไค

“มีสิ มีแปลกกว่านี้อีกมากมายเดี๋ยวถ้าพวกเจ้าอยู่ที่นี่ไปนานนาน พวกเจ้าก็จะรู้เองแหล่ะ ไปกันได้แล้วข้าจะไปอ่านหนังสือต่อละกำลังเพลินเลย ข้าไปล่ะ” หลังจากที่หรั่งพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในตัวตึกทันทีโดยไม่หันมามองเลย

“เห็นมั้ย ไค ดูมันสิ กวนจริงจริง มันน่านักเชียว”จัมพ์ ทำท่าทางหมั่นไส้หรั่งเอามากมาก ไค ได้แต่มองจัมพ์แล้วก็ยิ้มนิดนิด แล้วทั้งสองคนก็เดินไปหยิบตะเกียงที่ตั้งอยู่มาหนึ่งอันแล้วเดินออกจากบริเวณหน้าตึกAเดินลัดเลาะไปด้านข้างตัวตึก ไปจนถึงถนนที่มีเสาไฟฟ้าอยู่ เพื่อจะเดินไปอาคารอเนกประสงค์ทันที

           ไคและจัมพ์เดินลัดเลาะไปตามถนนเรื่อยเรื่อยจนสุดถนน พวกเค้ามองเห็นแสงไฟสว่างจ้ามาแต่ไกล ตรงบริเวณใจกลางของอาคารหลายหลายแห่ง ที่ตรงนั้นก็คืออาคารอเนกประสงค์นั่นเอง ไคและจัมพ์มองเห็นผู้คนจำนวนมากมายทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เดินกันขวักไข่ว เพื่อเดินหาซื้ออาหารกัน มองดูเหมือนตลาดนัดดีดีนี่เอง

“ไค ดูนั่นสิคนเพียบเลยแก”จัมพ์หันมามองไคพร้อมกับรีบดึงมือไคให้รีบรีบวิ่งไปที่อาคารอเนกประสงค์ทันที บริเวณโดยรอบอาคารมีร้านขายอาหารจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นเครื่องดื่มต่างต่าง มีทั้งร้านขายขนมปัง ขนมเค้ก ร้านขายโดนัท พิชซ่า มีร้านขนมจำนวนมากมายอยู่แถวบริเวณนี้ ส่วนพ่อค้า แม่ค้าของที่นี่ก็คือ พวกที่มีพลังพิเศษของอักขระที่มาฝึกฝนที่หน่วยCTOSทั้งสิ้น

“ดูสิไค คนที่นี่เค้าหารายได้กันอย่างนี้นี่เอง”จัมพ์กล่าว

“คนที่มีฝีมือทำอาหารก็ทำขนมมาขายกัน ดีจังเลยนะจัมพ์ นึกว่าจะอดตายซะแล้ว” ไค

          ไค และจัมพ์ ต่างเลือกเดินซื้ออาหารกันอย่างจุใจ ในขณะที่ทั้งคู่เลือกเดินดูสินค้าอยู่นั้นไคสังเกตเห็นได้ชัดว่ามีคนหลายคนไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าหรือคนที่มาเดินซื้อสินค้าต่างก็มองเค้าทั้งสองคนที่อุ้มโจเซฟอยู่ คนพวกนั้นคงแปลกใจที่เห็นโจเซฟก็เป็นได้ไคคิดภายในใจ ไคมองดูอาคารถัดไปจากอาคารอเนกประสงค์ ก็คือร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไคจึงเดินแยกตัวจากจัมพ์เพื่อไปซื้ออาหารเม็ดให้กับโจเซฟ

          เมื่อไคเสร็จธุระในร้านสะดวกซื้อแล้ว เค้าได้ซื้ออาหารของเจ้าลูกสุนัขโจเซฟมาสองถุงใหญ่ใหญ่กับขนมขบเคี้ยวหลายห่อ พอไคเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อไม่นาน ไคสังเกตเห็นอาการของเจ้าโจเซฟที่ดูแปลกแปลกไปในอ้อมแขนของเค้า เจ้าโจเซฟนั้นจ้องมองไปที่ด้านหลังของร้านสะดวกซื้อ พร้อมกับคำรามเสียงเครือเครืออยู่ในลำคอ สายตาของไคก็เหลือบไปเห็นบริเวณด้านหลังของร้านสะดวกซื้อ

          บริเวณด้านหลังของร้านสะดวกซื้อ เป็นเพิงพักกว้างกว้างคล้ายโรงอาหารในโรงเรียนประถม มีขนาดไม่ใหญ่มากแต่ค่อนข้างมืดสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่ ไคเพ่งมองเข้าไปในความมืดนั้นก็ไม่พบสิ่งผิดปรกติใดใดเลย แต่ในทางกลับกันเจ้าโจเซฟที่จ้องมองไปทิศทางเดียวกับไค กลับไม่เป็นเช่นนั้นมันส่งเสียงเห่าและแยกเขี้ยวขู่

“เป็นอะไรไปโจเซฟ แกมองเห็นอะไรเหรอ โจเซฟ โจเซฟ”ไคเอ่ยขึ้น

ทางด้านโจเซฟเองก็จ้องมองไปทางมุมมืดที่อยู่ด้านหลังของร้านสะดวกซื้ออย่างไม่ลดละ พร้อมกับคำรามอยู่ในลำคอไม่หยุด ทันใดนั้นก็มีเสียงโครมคราม ดังขึ้นบริเวณมุมมืดด้านหลังของร้านสะดวกซื้อ

         ไคจึงหันไปมองในทิศทางของต้นเสียงทันที ภาพที่ไคได้เห็นและเค้าแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย มันคือเงาดำทมึนรูปร่างคล้ายคนขนาดใหญ่สูงราวราวสองเมตร ยืนด้วยสองขามองไม่เห็นอะไรนอกจากรูปร่างดำมืดกับดวงตาสีแดงสดที่สะท้อนแสงสว่างจากด้านนอก เงาดำนั้นจ้องมองมาที่ตัวเค้ากับเจ้าโจเซฟโดยไม่ไหวติง ไครับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาล คงเป็นความรู้สึกเดียวกับสัตว์ป่าผู้ถูกล่าที่ถูกสัตว์ป่าที่เป็นผู้ล่าจับจ้องมอง

         โจเซฟเองก็รับรู้ถึงแรงกดดันแบบนี้ได้เช่นกัน แต่มันเองคงทนไม่ไหวมันพยายามจะดิ้นเพื่อให้หลุดจากออ้มแขนของไค แต่ทว่าไคกับไม่ปล่อยมันเพราะไคกลัวว่าโจเซฟอาจจะแปลงร่างเพื่อเข้าต่อสู้กับสัตว์ร้ายในเงามืดตัวนั้นแน่แน่ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นผู้คนที่กำลังซื้อของ รวมถึงพ่อค้าแม่ค้า คงจะแตกตื่นและอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ เค้าจึงไม่ยอมปล่อยโจเซฟลง

“ไค จับตัวไอ้หมอนั้นให้ที”

เสียงของจัมพ์ตะโกนมาจากบริเวณฝูงคนที่กำลังจับจ่ายใช้สอยกันอยู่ ทันทีที่ไคหันไปมองทางต้นเสียงที่จัมพ์ตะโกนมา

“โครมมม”

           ตอนที่ไคยังไม่ทันตั้งตัวนั่นเอง เค้าก็ถูกชายคนนั้นที่จัมพ์ตะโกนมาบอกเค้าให้จับตัวไว้ชนเข้าอย่างจังจนทั้งไคและชายคนที่วิ่งมาชนเค้าต่างก็ล้มกลิ้งไปคนละทิศละทางข้าวของกระจัดกระจาย ทันทีที่ชายคนนั้นล้มลงเค้าก็รีบพยุงตัวเองเตรียมวิ่งหนีต่อทันที

“ไค จับตัวหมอนั่นไว้อย่าให้มันหนีไปได้นะ” เสียงจัมพ์ที่กำลังวิ่งตามตะโกนบอก

          พอไคได้ยินดังนั้น เค้าจึงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่เอื้อมมือไปขว้าข้อเท้าของชายคนนั้นที่กำลังจะลุกวิ่งหนีไปทันที จนชายคนดังกล่าวล้มหัวคะมำลงอีกครั้ง ตอนนั้นจัมพ์ก็วิ่งมาถึงพอดี จัมพ์จึงกระโดดขึ้นค่อมชายคนนั้นทันที พร้อมกับล็อคแขนชายคนนั้นเอาไว้

“โอ้ยยยย ไอ้บ้าปล่อยข้านะข้าเจ็บนะโว้ยย ปล่อยสิวะ”ชายแปลกหน้ากล่าว พร้อมกับดิ้นไปมาเพื่อจะให้หลุดจากการล็อคของจัมพ์

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่าดิ้นสิวะ”จัมพ์ กล่าว

“พวกแกเป็นใคร แล้วมาจับตัวข้าทำไมเรารู้จักกันรึไง ทำไมต้องมาตามจับข้าด้วยล่ะ”ชายแปลกหน้ากล่าว

“แล้วแกวิ่งหนีข้าทำไมละ”จัมพ์

“ก็พวกแกมาตามหาข้าไม่ใช่รึไง”ชายแปลกหน้ากล่าว

“แกคือ แปปซี เองเหรอ”จัมพ์ถาม

“ก็ใช่นะสิ รู้แล้วก็ปล่อยข้าได้แล้ว ข้าเจ็บนะเฟ้ย”แปปซี กล่าว

            หลังจากนั้นจัมพ์ก็ปล่อยตัวแปปซี ทั้งสามคนจึงยืนขึ้นแล้วจึงปัดฝุ่นตามร่างกายและสำรวจดูว่ามีบาดแผลที่ไหนบ้างรึเปล่า แปปซีมีบาดแผลถลอกเล็กน้อยบริเวณข้อศอก

“จัมพ์ นายไปเจอคุณแปปซีได้ยังไงล่ะ”ไคถาม

“อ้อ พอดีข้ากำลังซื้อกล้วยปิ้งตรงร้านค้านั่นอยู่พอดี ข้าเลยถามแม่ค้าเค้าดูว่ารู้จักคนที่ชื่อแปปซีมั้ย พอแม่ค้าคนนั้นเค้าชี้มาทางไอ้หมอนี่ ข้ากำลังจะเดินมาหามัน ไอ้หมอนี่มันก็วิ่งหนีข้า ข้าเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยให้แกช่วยจับไว้ให้ มันก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ ฮ่า ฮ่า”จัมพ์อธิบายให้ไคฟัง

“อ้าว แล้วพวกแกเป็นใครกันล่ะ”แปปซีถามต่อทันที