RED STONE WAR

เรื่องราวจากเสก พร้อมทั้งเห็นสภาพของเด็กหญิงที่ร่างกายเต็มไปด้วยคราบเลือด ทางผู้ใหญ่บ้าน จึงแจ้งไปยังสถานีตำรวจ พร้อมทั้งรวบรวมชายฉกรรจ์ที่อยู่บริเวณนั้นพร้อมด้วยอาวุธ เดินไปตามริมหาดไปยังจุดที่เสกเล่ามาทันทีแต่ก็ไม่พบร่างเงาดำแต่อย่างใด พบแต่รอยคราบเลือดที่เป็นรอยคล้ายกับการฉุดกระชากลากถูก ตั้งแต่ประตูหน้าบ้านเป็นรอยยาวไปจนถึงตัวบ้านด้านใน แต่พอทุกคนได้เดินตามรอยเลือดเข้าไปสำรวจภายในบ้าน ทุกคนที่เข้าไปในบ้านต้องตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็น”ลุงเคนหยุดเล่าเรื่องต่อแต่กลับนิ่งเงียบพร้อมกับอมยิ้มเล็กเล็ก เมื่อเห็นไคและจัมพ์ต่างตั้งใจฟังในสิ่งที่เค้ากำลังเล่า

“โธ่ ลุงหยุดทำไมเล่าต่อสิในบ้านมีอะไรเหรอ” จัมพ์โวยวายทันทีที่ได้เห็นใบหน้ายียวนของลุงเคน

“นั่นสิครับ ภายในบ้านมีอะไรเหรอครับ”ไคถามต่อทันที

“พอทีมของข้าพเจ้าได้รับฟังจากเสก หัวหน้าทีมของข้าพเจ้าในตอนนั้นก็ได้ออกคำสั่งให้ไปยังในที่เกิดเหตุทันที”ลุงเคนเล่าต่อแต่ก็ต้องหยุดเล่าอีกเมื่อจัมพ์พูดแทรกขึ้นมา

“ไม่เอาสิลุง เล่าต่อเมื่อกี้สิพวกผู้ใหญ่บ้านเห็นอะไร”จัมพ์พูดแทรกขึ้น

“โฮะ โฮะ ใจร้อนจริงจริงเลยนะเจ้าหมอนี่ จัมพ์เจ้าอยากฟังสิ่งที่ข้าพเจ้าพบเจอหรืออยากฟังสิ่งที่ชาวบ้านเล่ามาละ”ลุงเคนมองหน้าจัมพ์แล้วตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ข้าอยากฟังเรื่องจริง”จัมพ์กล่าว

“ถ้าหากเจ้าอยากฟังเรื่องจริง งั้นข้าพเจ้าก็จะเล่าในสิ่งที่ข้าพเจ้าพบเจอด้วยสายตาของตัวเองให้เจ้าฟังดีมั้ยล่ะ”ลุงเคนพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยได้มั้ยครับ”ไคพูดแทรกขึ้น ลุงเคนหันมามองหน้าไคเล็กน้อย

“ได้สิ เจ้าจะถามอะไรข้าพเจ้างั้นรึ”ลุงเคนตอบ

“ในตอนนั้นคุณลุงบอกว่าเป็นรองหัวหน้าทีม แล้วหัวหน้าทีมในตอนนั้นคือใครหรือครับ ใช่หัวหน้าหลุยส์รึเปล่า”ไคกล่าว

“โฮะ โฮะ ทำไมเจ้าถึงถามล่ะ หรือว่าเจ้ายังคงมีเรื่องคาใจกับหัวหน้าหลุยส์อยู่สินะ”ลุงเคนกล่าวพร้อมกับจ้องมองเข้าไปในตาของไค

ในตอนนั้นไคได้แต่นิ่งเงียบโดยไม่พูดอะไร ลุงเคนจ้องมองดวงตาของไคอยู่ซักพักหนึ่งเขาจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเรียบ

“ดวงตาของเจ้าดูคุ้นตาข้าพเจ้าเสียเหลือเกินเหมือนข้าพเจ้าจะเคยเห็นดวงตาแบบนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ข้าพเจ้าจำไม่ได้”ลุงเคนพูดไปก็ทำท่าทางครุ่นคิด เขาใช้มือซ้ายถูเคราสั้นสั้นสีขาวของเขาไปมาเหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่างอยู่ ทำให้ไคเห็นรอยสักที่บริเวณหลังมือของลุงเคนได้ชัดเจน มันเป็นรอยสักที่เชื่อมต่อกันเป็นรอยยาวมาจากหัวไหล่ของลุง ลายคล้ายรูปโซ่ตรวนพันรอบท่อนแขนจนมาถึงหลังมือซึ่งเป็นรูปนาฬิกาทรงกลมแบบเข็มไขลานลวดลายโบราณ ไคจ้องมองรอยสักด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง

“อ้าวยังไงต่อละลุงจะเล่าต่อมั้ยเนี๊ยะข้ารอฟังอยู่นะ”เสียงของจัมพ์ที่นั่งอยู่ข้างข้างไคโวยวายขึ้น

“โฮะ โฮะ ขออภัย ขออภัย พวกเจ้าใจเย็นเย็นก่อนเอาเป็นว่าข้าพเจ้าจะตอบพวกเจ้าทีละคำถามละกันนะ”ลุงเคนหัวเราะออกมาเบาเบา พร้อมกับเอนหลังไปพิงที่พนักพิงแล้วจึงกอดอกเอาไว้

                ถ้าอย่างนั้นข้าพเจ้าขอตอบคำถามของไคก่อนละกันนะ หัวหน้าทีมที่นำหน่วยCTSOในตอนนั้นก็คือหนึ่งในสี่ผู้ก่อตั้งหน่วยCTSOขึ้นมา เป็นคนเขียนหนังสือปกสีแดงเล่มนั้นขึ้นมาและยังเป็นเพื่อนคนสนิทของข้าพเจ้าด้วย สนิทสนมกันเหมือนกับพวกเจ้าทั้งสองคนในตอนนี้ยังไงล่ะ เขาคนนั้นมีชื่อที่ค่อนข้างจะเรียกยากซักหน่อย เขาชื่อ ดิมีทรี ดิ ตอง

“ชื่อแปลกชะมัดเลยว่ามั้ยไค”จัมพ์เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าไค ส่วนไคก็ทำเพียงแค่พยักหน้าตอบรับ

“โฮะ โฮะ แปลกดีใช่มั้ยล่ะ เขาคนนั้นเป็นผู้ชายที่แปลกจริงจริงเขาแตกต่างจากคนอื่นมาก”ลุงเคนกล่าว ในขณะที่ลุงเคนกำลังพูดถึงสหายของเขาอยู่นั้นจัมพ์ก็หันไปกระซิบเบาเบาที่ข้างหูไค

“ว่าคนอื่นแปลกลุงแกก็แปลกเหมือนกันถึงว่าเป็นเพื่อนกันได้”จัมพ์กล่าว พอไคได้ฟังก็อด อมยิ้มนิดนิดไม่ได้ ส่วนทางลุงเคนก็หรี่ตามองจัมพ์กับไคเล็กน้อยพร้อมด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

“เพื่อนของคุณลุงเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหน่วยCTSOเลยเหรอครับ แล้วเพื่อนของลุงอยู่ที่ไหนเหรอครับ”ไคถาม

“ดิมีทรี เขาจากไปไกลแสนไกลแล้วนะ ไกลเกินที่ลุงจะตามเขาไปได้”ลุงเคนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย

“เขาตายเหรอครับ”ไค

“ใช่แล้วล่ะ ในวันนั้นหลังจากที่ดิมีทรีได้สอบถามเสกจนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ได้นำทีมเดินทางไปยังจุดเกิดเหตุทันที พอไปถึงหาดบางเบิดตรงบริเวณนั้น เป็นถนนขนาดไม่ใหญ่มากพอดีที่รถสวนกันได้ ริมถนนด้านฝั่งซ้ายมือส่วนใหญ่จะเป็นบ้านเรือน รีสอร์ทและร้านค้าส่วนทางด้านขวามือก็ติดริมทะเล เป็นชายหาดที่เงียบสงบ มองเห็นเกาะต่างต่าง ที่อยู่ห่างออกไปได้ชัดเจนเพราะเป็นคืนเดือนหงายท้องฟ้าเปิดกว้าง พวกเราเดินทางเข้าไปด้วยรถตู้สามคัน รถวิ่งไปตามถนนเข้าไปประมาณสามร้อยเมตรก็ถึงจุดเกิดเหตุ

                  ตรงบริเวณจุดเกิดเหตุมีเจ้าหน้าตำรวจหลายนาย พร้อมทั้งประชาชนมายืนมุงดูกันเต็มไปหมด พอเมื่อดิมีทรีไปถึงจึงออกคำสั่งให้สำรวจบริเวณโดยรอบ พอข้าพเจ้าลงจากรถสิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นก็คือมีบ้านชั้นเดียวหลังหนึ่งคล้ายบ้านพักตากอากาศทั่วทั่วไป เป็นสีน้ำตาลอ่อนทั้งหลัง มีสนามหญ้าเล็กเล็กหน้าบ้าน ปลูกต้นหูกวางไว้ทางขวามือและถัดจากต้นหูกวางไปก็เป็นกำแพงของรีสอร์ทข้างข้าง ด้านหลังบ้านก็ติดกับถนนซึ่งบริเวณรอบบ้านล้อมรอบไปด้วยรั้วลวดหนาม ด้านซ้ายติดกับพื้นที่รกร้างไม่มีผู้อยู่อาศัย บริเวณทางเดินข้าพเจ้าพบรอยคราบเลือดเป็นทางยาว คล้ายมีใครเอาสีแดงสดมาเทราดพื้นเป็นรอยยาวเข้าไปจนถึงตัวบ้าน พอเจ้าหน้าที่ตำรวจได้กันคนที่มายืนมุงดูออกไปจนหมด พวกเราจึงเข้าไปสำรวจในบ้านข้าพเจ้าต้องตกใจเป็นอย่างมาก ภายในตัวบ้านพบศพหญิงสาวคนหนึ่งมีบาดแผลทั่วทั้งตัว บริเวณช่องท้องของเธอมีรูขนาดใหญ่ ขนาดเท่าแขนของมนุษย์สอดใส่เข้าไปได้ พร้อมกับร่องรอยที่เธอถูกลากมาแล้วเหวี่ยงเธอเข้ากับกำแพงบ้าน จนเป็นรอยคราบเลือดติดอยู่บนกำแพงอย่างเห็นได้ชัด

                   แต่แล้วจู่จู่ เมื่อมีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งได้เดินเข้าไปสำรวจห้องนอนที่อยู่ใกล้ใกล้ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็รีบวิ่งออกมาพร้อมกับอาเจียนเป็นการใหญ่ ทำให้ทุกคนประหลาดใจเจ้าหน้าที่คนนั้นก็คือเจ้าหน้าที่ โตโต้ ยังไงล่ะซึ่งในตอนนั้น โตโต้ เพิ่งจะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้าหน้าที่หน่วยไล่ล่าได้ไม่นานซึ่งงานนั้นก็เป็นการปฎิบัติหน้าที่ของเขาเป็นงานแรก ซึ่งโตโต้เองที่ยังขาดประสบการณ์ย่อมรับไม่ได้กับภาพที่เขาได้พบเจอ ภาพบรรยากาศภายในห้องนอนเล็กเล็กนั่น ข้าพเจ้าเองยังจำได้ดี มันเป็นภาพที่จำติดตาจนลืมไม่ได้ ภายในห้องนอนเล็กเล็กที่เต็มไปด้วยคราบเลือดซึ่งเป็นคราบเลือดที่กระจัดกระจาย ไปทั่วทั้งห้องไม่ว่าจะเป็นประตู หน้าต่าง เพดาน ล้วนแล้วแต่เป็นสีแดงไปหมด ภายในห้องมีศพของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ร่างกายของเขาถูกฉีกแยกออกเป็นหลายหลายชิ้น ทั้งแขน และ ขาถูกแยกออกไปคนละทิศละทาง เป็นภาพที่น่าสยดสยองต่อผู้พบเห็น ใครก็ตามที่ทำร้ายคนทั้งสองจะต้องเป็นคนที่จิตใจอำมหิตผิดมนุยษ์แน่นอน

                   หลังจากนั้นเราก็สอบถามไปยังผู้ใหญ่บ้านที่ได้มาเห็นที่เกิดเหตุก่อนใคร ข้าพเจ้าจึงได้พบเจอกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กเล็ก ที่รอดจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายมาได้ ตอนที่ข้าพเจ้าพบเจอเธอในตอนแรกนั้น สภาพของเธอดูน่าสงสารมากมาก ถึงแม้ว่าร่างกายของเธอจะถูกชำระล้างเอาคราบเลือดที่ติดตามตัวเธอออกจนหมดแล้ว แต่กลิ่นคาวเลือดยังคงฝั่งลึกเข้าไปในจิตใจของเด็กผู้หญิงตัวเล็กเล็กคนนี้ไม่มีวันลบเลือน

                   ข้าพเจ้าได้สอบถามถึงเรื่องราวต่างต่างจากเด็กน้อย แต่ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กเล็กที่เพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา ก็ไม่สามารถให้ข้อมูลอะไรได้เลย เด็กน้อยได้แต่นิ่งเงียบพร้อมกับแสดงสีหน้าและท่าทางที่ดูหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา

                   ทางหน่วยแพทย์ก็ได้เข้ามาช่วยเหลือเธอ แต่เนื่องด้วยที่เธอยังอยู่ในอาการช็อคอยู่ หน่วยแพทย์เองก็ทำอะไรได้ไม่สะดวกนัก เพราะเด็กน้อยไม่ยอมให้ใครแตะต้องตัวเธอได้เลย เธอมีอาการหวาดระแวงกับทุกคนที่จะเข้าใกล้ตัวเธอได้ หลังจากที่หน่วยงานCTSOได้ตรวจสอบสถานที่โดยละเอียดแล้วแต่ก็ไม่พบร่องรอยของ เนียโอกอยส์ มีเพียงคำพูดที่ออกจากปากของเสกเท่านั้นที่เป็นการยืนยันว่า สัตว์ประหลาดเนียโอกอยส์ได้มาปรากฎตัวที่นี่จริงจริง ในตอนนั้นหลุยส์ซึ่งได้ร่วมทีมอยู่ด้วยก็ได้เสนอให้มอบคดีนี้ให้กับทางตำรวจไปจัดการเสีย เนื่องจากคดีดังกล่าวเป็นแค่เพียงคดีฆาตกรรมทั่วไป ทางหน่วยCTSOไม่ควรยุ่งเกี่ยว

                   ดิมีทรี ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทบทวนสิ่งที่หลุยส์พูด เพราะภารกิจนี้การตัดสินใจของเขาถือเป็นสิทธิขาด ดิมีทรีค่อยค่อยเดินไปหาเด็กสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่ตรงท้ายรถพยาบาล เขาจ้องมองดูเด็กน้อยอย่างเป็นมิตรเขาส่งยิ้มให้หนูน้อยแล้วพูดกับเด็กน้อย”แม่หนูน้อยขอเรานั่งด้วยได้มั้ย”เด็กน้อยพยักหน้าแล้วเขยิบให้ดิมีทรีนั่งลงข้างข้าง ดิมีทรีส่งยิ้มให้แม่หนูน้อยอีกครั้งหลังจากนั้นเขาก็กระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของเด็กน้อย ไม่นานนักเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ก็ยิ้มได้เธอปาดน้ำตาจนแห้งแล้วจึงส่งยิ้มให้เขา ทำเอาพยาบาลและอีกหลายหลายคนต่างก็แปลกใจ

                   และสิ่งที่ดิมีทรีทำหลังจากนั้นทำให้ข้าพเจ้าแปลกใจมากขึ้น เขาอุ้มเด็กสาวตัวน้อยเดินตรงมาหาข้าพเจ้า และเขาได้พูดกับข้าพเจ้าว่า