RED STONE WAR

สามเดือนต่อมา

                       ยามเมื่อมองเห็นสายฝนเริ่มหล่นโปรยปราย กับสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่งซึ่งไม่คุ้นตายามเมื่อเม็ดฝนหล่นลงกระทบปลายเส้นผม ทำให้สัมผัสได้ถึงความชุ่มช่ำของหยดน้ำได้ดีแต่ความชุ่มช่ำไม่สามารถชำระล้างจิตใจที่กำลังจ้องมองบางสิ่งอย่างไม่ลดละ สายฝนเริ่มตกถี่หลากเม็ดมากขึ้นแต่สายตาคู่นั้นก็ยังคงจับจ้องแผ่นหลังชายรูปร่างสูงโปร่งอย่างไม่หวั่นเกรงต่อสายฝน ชายคนดังกล่าวที่กำลังวิ่งฝ่าสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ชายคนนั้นก็ยังคงไม่รู้ตัวและไม่ระแคะระคายจิตใจว่ากำลังมีสิ่งชั่วร้ายบางอย่างกำลังจะมาแย่งชิงของสำคัญไป อย่า อย่า อย่าทำอะไรเค้าเลย นั่นคือคำพูดแรกที่เค้าเอ่ยขึ้นเพื่อวิงวอนขอร้องหลังจากที่เค้าหันมามองหน้าตรงตรง ก่อนจะกลายเป็นควันสีดำลอยหายวับไป

“ไค ไค ตื่น ตื่น”เสียงของจัมพ์ที่กำลังเขย่าตัวของไคอยู่ มันคือภาพที่ไคเห็นตอนลืมตาตื่นขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นเหรอจัมพ์”ไคเอ่ยขึ้น ด้วยความแปลกใจ

“แกฝันร้ายนะสิ ข้าเห็นแกทำท่าทำทางเหมือนคนกำลังจะจมน้ำอย่างนั้นแหล่ะ ข้าก็เลยต้องปลุกแกฝันร้ายอยู่ล่ะสิ”จัมพ์กล่าว

“นั้นสิ ผมคงฝันร้ายความฝันมันเป็นแบบนี้เอง ผมไม่เคยนอนหลับแล้วฝันมาก่อนเลย ในความฝันมันเหมือนจริงเอามากมากเลยนะครับ”ไคกล่าว

“ไม่เคยฝันเลยเหรอ ตลกจริงนะแกเนี๊ยะ ใครเค้าก็เคยฝันกันทั้งนั้น ข้าก็ฝันออกจะบ่อย ส่วนใหญ่จะฝันเห็นแต่สาวสาว ฮ่า ฮ่า”จัมพ์

“ความฝันของผม แปลกมากเลยจัมพ์เหมือนกับว่าผมเห็นมีคนกำลังโดนทำร้าย มันเหมือนจริงมากมาก”ไคกล่าว

“อย่าคิดมากน่า โบราณเค้าว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดีนะ”จัมพ์กล่าว

“จริงเหรอครับ ว่าแต่จัมพ์จะไปไหนจะไปฝึกดาบอีกแล้วเหรอ สามเดือนมานี่จัมพ์เอาแต่ฝึกดาบทุกวันเลย ฝึกไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะ”ไคกล่าว

“ไม่รู้สิ ข้าก็ฝึกของข้าอยู่คนเดียว แกเองก็ไม่ยอมฝึกกับข้ามัวแต่เอาเวลาไปอ่านหนังสือกับซ่อมหนังสืออยู่นั่นล่ะ”จัมพ์กล่าว

“ก็ผมฝึกไปก็สู้ใครเค้าไม่ได้หรอกครับ ผมชอบอ่านหนังสือมากกว่า”ไค

“ก็เพราะแกมัวแต่อ่านหนังสือมากเกินไปนะสิเลยเก็บเอามาฝันร้ายเลย ออกกำลังกายซะบ้างนะจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน งั้นข้าไปฝึกดาบก่อนนะ” เมื่อจัมพ์พูดจบก็เตรียมอุปกรณ์การฝึกดาบของเค้า ซึ่งมีดาบที่ทำจากไม้จำนวนหลายเล่ม พร้อมกับกระเป๋าใบโตพาดบ่า

                      ในตอนที่จัมพ์กำลังจะลุกออกจากห้องไป ไคเองก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า จัมพ์เพื่อนของเค้านั้นในช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเค้าทั้งสองคน ต่างก็ไม่ได้พบเจอกันเท่าไหร่นัก เวลาส่วนใหญ่จัมพ์จะเก็บตัวอยู่ที่ชั้นใต้ดิน ส่วนเค้าเองก็เอาแต่อยู่กับหนังสือและการซ่อมแซม เค้ามองดูจัมพ์ก็เห็นถึงความเปลี่ยนแปลง ร่างกายของจัมพ์ดูแข็งแกร่ง และมีกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นมาก คงเป็นผลมาจากการฝึกอย่างหนักของเค้าตลอดระยะเวลาสามเดือน

                      เมื่อไคเองเริ่มที่จะตั้งสติได้แล้วเค้ามองดูนาฬิกาก็ เกือบจะเจ็ดโมงเช้าแล้วตัวเค้าเองคงต้องรีบตื่น เพราะว่าวันนี้ไคได้ตกลงกับแปปซีเอาไว้ว่าจะไปเล่นเกมส์RSWออนไลน์เป็นเพื่อนแปปซี ไคจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วจึงนำโจเซฟไปฝากฮันนี่เอาไว้ก่อนแล้วจึงรีบลงไปด้านล่าง ซึ่งแปปซีได้ออกเดินทางไปยังอาคารเอนกประสงค์ก่อนหน้าแล้ว ไคจึงรีบตามไปทันที เมื่อไปถึงยังอาคารเอนกประสงค์ไคจึงรีบเดินเข้าไปในตัวอาคารบริเวณร้านคอมพิวเตอร์ เมื่อไคเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแปปซียืนโบกมือเรียกเค้าอยู่ไกลไกล เค้าจึงเดินตรงไปนั่งข้างข้าง ของแปปซีซึ่งมีเกมส์RSWออนไลน์เปิดอยู่พอดี

“ไค แกมาทันเวลาพอดีเลยการแข่งขันกำลังจะเริ่มพอดี ออนไลน์ได้เลย”แปปซีกล่าว

                     หลังจากพูดจบทั้งสองคนก็เริ่มเล่นเกมส์ ซึ่งวันนี้เองเป็นวันสำคัญของไค เพราะว่าจะมีการจัดแข่งขันประลองฝีมือเพื่อเลื่อนระดับโดยการประลองตัวต่อตัว โดยตามนัดหมายวันนี้คือวันที่ตัวละครภายในเกมส์ของเค้า จะเข้าร่วมต่อสู้กับอีกฝ่ายซึ่งก็คือแชมป์ประจำกลุ่มซึ่งก็คือ เรนโบว์ นั้นเอง ส่วนตัวไคเองนั้นก็เฝ้ารอคอยเวลานี้มานาน ตัวเค้าเองไม่ได้เจอเรนโบว์มานานมากแล้วไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ซึ่งการตั้งใจมาที่นี่หลักหลักแล้วก็เพื่อที่จะมาพบเจอเรนโบว์อีกซักครั้ง วันนี้จะเป็นโอกาสที่จะได้เจอเธอถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ในเกมส์ก็ตาม

                     และเมื่อตารางการประลองได้ถูกส่งรายชื่อให้กับผู้เล่นทุกคน การต่อสู้เพื่อเลื่อนชั้นภายในเกมส์ ในการประลองคู่ที่สามก็คือ ไค กับ เรนโบว์ นั่นเอง การประลองในแต่ละคู่จะมีการถ่ายทอดสดออนไลน์เพื่อให้ผู้เล่นคนอื่นอื่นสามารถเข้าชมได้ ซึ่งจะมีการวางเดิมพันภายในเกมส์อีกด้วย ดูจากราคาหรือแต้มต่อเมื่อมองดูแล้วทางด้านตัวละครของไค เป็นรองตัวละครของเรนโบว์มากอยู่ ในช่วงเวลาแห่งการรอคอยในตอนนี้ไครู้สึกตื่นเต้น เค้านั่งมองดูคู่แรกที่ประลองกันอยู่สายตาของเค้าอาจจะจับจ้องมองดูหน้าจออยู่ตลอดเวลา แต่ภายในใจรู้สึกร้อนรน ตื่นเต้น เค้าไม่รู้ว่าตัวเค้าเป็นอะไรทั้งประหม่าและไม่มั่นใจ แต่ก็อยากให้ถึงเวลานั้นเร็วเร็ว จนแปปซีที่นั่งอยู่ด้านข้างก็สังเกตเห็นได้

“ไค แกโอเคมั้ยดูแกตื่นเต้นมากเลยนะ”แปปซีกล่าวเมื่อเห็นอาการของไค

“โอเคครับ ผมไม่เป็นไรแค่รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยเท่านั้น”ไค

“ข้าว่ามันจะไม่นิดหน่อยแล้วนะ แต่ก็อย่างที่ว่าแหล่ะก็แกดันต้องต่อสู้กับเรนโบว์ เธอไม่ธรรมดาด้วยนะเธอเก่งมากเลยทีเดียว”แปปซีกล่าว

                    เมื่อไคได้ฟังดังนั้นความเก่งกาจของเธอที่เคยได้ยินมา ไม่ได้ทำให้เค้าตกใจกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับทำให้เค้าค่อยค่อยเรียกสมาธิกลับคืนมา เค้าจะต้องต่อสู้กับเรนโบว์อย่างเต็มที่ เพื่อว่าเรนโบว์อาจจะหันมาสนใจเค้าบ้าง เพียงเวลาไม่นานนักก็ถึงเวลาของเค้า เมื่อเข้าสู่ลานประลองตัวละครของทั้งสองฝ่ายต่างก็ยืนประจันหน้ากัน ตัวละครของเรนโบว์เป็นตัวละครเด็กผู้หญิงดูน่ารักและมีสไตล์เป็นของตัวเอง เมื่อสัญญาณเริ่มการประลองดังขึ้น ไคเองก็เตรียมพร้อมเข้าต่อสู้ทันที

“ไค นั่นใช้นายรึเปล่า” มีการสนทนาเกิดขึ้นภายในเกมส์ ในตอนนั้นเรนโบว์ได้พิมพ์ข้อความบางอย่างออกมา เมื่อไคเห็นดังนั้นเค้าหยุดทุกอย่างทันที การเตรียมการทุกอย่างต้องยุติลง ตัวละครของทั้งสองฝ่ายต่างก็หยุดนิ่งทำให้ผู้ที่เข้าดูการแข่งขันต่างก็แปลกใจไปตามตามกัน

“ไค ใช่นายรึเปล่า”เรนโบว์พิมพ์ข้อความอีกครั้ง

“ใช่ครับ ผมเอง”ไคพิมพ์ตอบกลับไป

“นายมาจนได้นะ อิอิ”เธอพิมพ์กลับมา

“ครับ”ไคพิมพ์กลับ

“ตอนนี้เจอกันในเกมส์ไปก่อนนะ แต่อีกไม่นานเราคงได้พบกัน อิอิ”เรนโบว์พิมพ์กลับมา แต่เมื่อพอไคได้อ่านข้อความที่เธอพิมพ์ตอบกลับเค้ารู้สึกแปลกใจกับคำพูดของเรนโบว์ ใช่แล้วเรนโบว์ยังจำเค้าได้ แต่ไคยังไม่ทันที่จะพิมพ์อะไรตอบกลับไป ตัวละครของเรนโบว์ก็เริ่มจู่โจมใส่ตัวละครของไคทันที แต่ไคก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรจนเค้าพ่ายแพ้ต่อตัวละครของเรนโบว์ไปอย่างง่ายดาย

“ไค แกทำบ้าอะไรของแกอยู่วะทำไมไม่สู้ล่ะ ข้าเดิมพันข้างแกไว้เยอะนะเฟ้ย”แปปซีที่นั่งดูอยู่ข้างข้างเริ่มโวยวายขึ้น เมื่อได้เห็นว่าไคยอมแพ้ง่ายง่ายโดยไม่ได้โต้ตอบอะไรเลย แต่สิ่งที่แปปซีเห็นก็คือใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของไค ที่นั่งจ้องมองดูตัวละครของตนพ่ายแพ้ แต่ไคกับไม่รู้สึกผิดหวังอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทำอย่างตรงกันข้ามไคยิ้มออกมาพร้อมกับแววตาที่มีความสุขอย่างอยากที่สามารถปิดบังความรู้สึกเอาไว้ได้

“ไค แกยังโอเคอยู่ใช่มั้ย”แปปซีสอบถามอาการของไคอย่างเป็นกังวล แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดใดจากไค จนแปปซีต้องเรียกชื่อของเค้าซ้ำอีกครั้ง และ ครั้งที่สองนี้ก็สามารถเรียกสติของไคกลับมาได้

“ครับ คุณแปปซีว่าอะไรนะครับ”ไคกล่าว

“นี่แกเพี้ยนไปแล้วเหรอ แกแพ้เรนโบว์แล้วนะรู้ตัวมั้ยเนี๊ยะ”แปปซีกล่าว

“อ่อ ครับทราบแล้วครับ”ไคตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบโดยไม่แสดงท่าทางแปลกใจแต่ประการใด ทำเอาแปปซีมึนงงไปกับการกระทำของไค แปปซีทำได้แต่เอามือทั้งสองข้างขยี้ผมตัวเองแล้วบ่นพรึมพรำอยู่คนเดียว ส่วนไคเมื่อเห็นดังนั้นก็ส่งยิ้มหวานหวานให้กับเค้า เมื่อแปปซีเห็นดังนั้นยิ่งทำให้เค้ารู้สึกสับสนไปกันใหญ่

                    หลังจากนั้นไม่นานไคก็ขอตัวกลับก่อน เพราะเค้าใจร้อนอยากจะไปเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้จัมพ์ฟัง ไคจึงเลิกเล่นเกมส์แล้วรีบวิ่งกลับอาคารAด้วยความดีใจทันที ในค่ำคืนนั้นไคเองไม่

                    สามารถหลับตาลงนอนได้เลย เค้าเอาแต่นอนพลิกไปพลิกมา จนจัมพ์และโจเซฟต้องมาอดนอนตามไคไปด้วย ไคยังคงเก็บอารมณ์ความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่ เค้าอยากจะเจอกับเรนโบว์เร็วเร็วเหลือเกินแต่บางครั้ง เค้าก็สับสนกับตัวเอง ว่าทำไมเค้าถึงอยากเจอเธอนักถ้าหากได้พบเจอเรนโบว์จริงจริง เค้าจะพูดคุยกับเธอ