The Ugly Girl ฉันขี้เหร่หรือนายเท่เกิน...?

[17 :: เธอกับเขา...และรักของเรา]

            วันรุ่งขึ้นฉันตื่นมาพร้อมกับขอบตาที่บวมเป่งเพราะถูกมิกกิซักฟอกจนไม่ได้หลับได้นอน #_# ฉันเลยต้องหาทางเอาตัวรอดด้วยการตอบไปตามความเป็นจริงโดยไม่ได้เล่าลงรายละเอียดว่ามิวทำร้ายฉันยังไงบ้าง แล้วก็ตัดตรงฉากที่มีเลิฟซีนนิดๆ ออก -///- แต่ถึงอย่างนั้นมิกกิก็ยังดิ้นพล่านๆ ด้วยความเขินจนเกือบตกเตียงไปหลายรอบ

            หลังจากที่ฟังจบมิกกิคอนเฟิร์มกับฉันว่าพี่ปาร์เกต์กับฉันคบกันแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าที่จริงตอนนี้เราเริ่มคบกันรึยัง เพราะว่าพี่เขายังไม่ได้บอกรักฉันสักคำ แถมขอคบอย่างเป็นทางการก็ยังไม่เคยจะให้ฉันมโนไปฝ่ายเดียวก็คงจะไม่ถูก ถ้าเกิดไม่เป็นไปอย่างที่คิดล่ะก็...เงิบกินไปหลายชาติแน่ -_-

            แทบจะไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์ทั้งหมดมันจะเกิดขึ้นเพียงแค่คืนเดียว...ใช้ชีวิตคุ้มค่าเกินไปแล้วนะเนี่ย U.U แต่ถึงมันจะเป็นค่ำคืนที่แสนจะยาวนานคืนหนึ่ง อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ได้มีแค่เรื่องร้ายๆ สักหน่อย เรื่องดีๆ ก็ยังมีอยู่นี่นา...แถมเรื่องดีๆ ที่ว่า เป็นเรื่องราวที่แสนวิเศษซะด้วย ^///^

            “คิดมากจนนอนไม่หลับเลยหรอน้ำปิง”  พี่ยศเดินเข้านั่งข้างๆ ฉันระหว่างที่นั่งรอมื้อเช้าที่ร้านอาหารของโรงแรม

            “อ๋อ...ค่ะ”  ฉันตอบด้วยรอยยิ้มแหยๆ ที่จริงฉันอยากบอกไปตรงๆ ว่าเพราะน้องพี่นั่นแหละ!!! แต่ก็ต้องเงียบไว้ ฉันยังไม่อยากเล่าให้ใครต่อใครฟังเยอะเกินไปเพราะฉันเองก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าเรื่องจะเป็นอย่างที่คิดรึเปล่า...

            “แล้ว...เมื่อคืน เกี๊ยวเป็นยังไงบ้างคะ” 

            “ร้องไห้ตลอดเลย”  พี่ยศบอกแล้วนิ่งไปสักพักก่อนจะพูด  “ปิงกับปาร์ก...คบกันแล้วหรอ”

            นั่นไง...เข้าประเด็นเร็วเกินไปนะคะพี่ยศ ตั้งตัวไม่ทัน -///-

            “คือ...ปิงเองก็ยังไม่มั่นใจเหมือนกันค่ะ เพราะว่าพี่ปาร์กเองก็ไม่ได้บอกอะไรชัดเจน”

            “แต่เท่าที่พี่ดูมันคงชอบปิงจริงๆ นั่นแหละ ส่วนเรื่องที่จะให้มันยอมบอกง่ายๆ ว่ามันคิดยังไงล่ะก็คงต้องรอสักพักเลยล่ะเพราะว่าปาร์กมันเป็นคนที่ใช้คำว่ารักประหยัดมาก”

            “ใช้คำว่ารักประหยัด?”

            “บอกรักคนอื่นยากไง มันไม่ค่อยยอมรับว่ารักง่ายๆ หรอก มันบอกว่าเอาไว้สำหรับตัวจริง”

            “งั้น ปิงก็คงยังไม่ใช่อ่ะค่ะ เพราะพี่เขายังไม่พูดอะไรเลย =_=”

            “ไม่ห่วงหรอกยังไงมันต้องบอกปิงสักวันแน่นอน”

            “พี่คิดอย่างนั้นหรอกคะ”

            “ใช่สิ...พี่...ดีใจด้วยนะ”  พี่ยศยิ้มน้อยๆ มาให้ฉัน ถึงใบหน้าพี่ยศจะยิ้มแต่ฉันก็แอบสังเกตเห็นนัยน์ตาที่ดูเศร้าผิดปกติของพี่เขาฉายออกมา คราวนี้มันไม่ใช่เวลาแค่ครู่เหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา แต่มันชัดเจนมากจนฉันรู้สึกแย่ตามไปด้วย

            “พี่ยศ...พี่เป็นอะไรคะ ไม่สบายใจเรื่องอะไรรึเปล่า” 

            “ห๊ะ! อ๋อ เปล่านี่...ทำไมหรอ”

            “ก็สายตาพี่ดู...แปลกๆ ไป”

            “ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่เป็นห่วงปิงน่ะ กลัวปิงจะคิดมากเรื่องหมี่เกี๊ยว”

            “อ๋อ...ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ปิงเริ่มทำใจได้แล้ว ตั้งแต่วันที่ไปออกค่ายปิงก็รู้อยู่แล้วว่าต้องเกิดเรื่องอย่างเมื่อวานเข้าสักวัน แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะ ตัดขาดกันไปเลยดีกว่าต้องทนมองหน้ากันทั้งๆ ที่...เกลียด”

            เปล่าเลย...ฉันไม่เคยโทษ หรือว่าเกลียดหมี่เกี๊ยวเลยที่ทำแบบนั้น ฉันกลับรู้สึกผิดและสงสารหมี่เกี๊ยวมากกว่าที่มีเพื่อนอย่างฉัน

            “ปิงคิดได้แบบนั้นพี่ก็สบายใจ ^^”  พี่ยศเอื้อมมือมาลูบผมฉันเบาๆ พร้อมกับยิ้มบางๆ มาให้

            “อะแฮ่ม...ทำอะไร”  อยู่ๆ ที่ปาร์เกต์ก็เข้ามานั่งข้างๆ ฉันตรงที่นั่งอีกที่หนึ่งที่เหลือแล้วหรี่ตามองพี่ยศกับฉันอย่างจับผิดด้วยท่าทางขี้เล่นๆ แบบที่พี่มาร์ชชอบทำบ่อยๆ ไปติดนิสัยพี่มาร์ชมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยพี่ปาร์เกต์ =_=

            “อะไร?”  พี่ยศขมวดคิ้วถาม

            “ก็เมื่อกี๊แกทำแบบนี้ไม่ใช่หรอ”  พี่ปาร์เกต์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบผมฉันเหมือนอย่างที่พี่ยศทำเมื่อกี๊

            “แล้วไง ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ก็นี่มันน้องสาวฉัน”  พี่ยศใช้มือคล้องแขนฉันเอาไว้แล้วดึงฉันเข้าไปใกล้ๆ ตัว ฉันเลยหลุดขำออกมานิดหน่อยกับความน่ารักแบบเด็กๆ ของพี่ยศ ทำอย่างกับกำลังแย่งของเล่นกันอยู่อย่างงั้นแหละ

            “แต่นั่นมันแฟ...” 

            “น้ำปิง...” 

            ระหว่างที่พี่ปาร์เกต์กำลังจะดึงฉันกลับไปหาตัว มิวก็เดินเข้ามาที่โต๊ะอาหารทำให้ฉันกับพี่ปาร์เกต์เงียบลงอย่างอัตโนมัติ พี่ยศจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน

            “มีอะไรกับปิงหรอ” 

            “พี่ยศ พี่...พี่ปาร์เกต์ ผมขอคุยกับน้ำปิง!...”

            “ไม่ได้!!”  พี่ปาร์เกต์แทรกขึ้นมาทันทีก่อนที่มิวจะพูดได้จบประโยคด้วยซ้ำ และด้วยน้ำเสียงที่ดังมากของพี่ปาร์เกต์ทำให้คนอื่นๆ ในร้านหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว

            “ผมแค่อยากขอโทษ”

            “กองไว้ตรงนั้นแหละ!”  พี่ปาร์เกต์พูดแล้วพาฉันเดินออกมานอกร้านทันทีโดยมีพี่ยศเดินตามมาติดๆ

            “เกิดอะไรขึ้นวะ”

            “เรื่องคนชั่วๆ ฉันไม่อยากเล่าให้มันเสียปาก!” 

            ท่าทางฉุนเฉียวถึงขีดสุดของพี่ปาร์เกต์ทำให้ฉันลืมไปเลยว่ากลัวมิวมากขนาดไหน ที่ฉันกลัวที่สุดตอนนี้คือกลัวพี่เขาจะกลับไปกระทืบมิวซ้ำสองก่อนกลับ ถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องทั้งหมดต้องแดงออกมาแน่ๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

            พี่ปาร์เกต์พาฉันเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบ้านพักของพี่เขาเอง สรุปคืออาหารเช้าของวันนี้เราสั่งเป็นรูมเซอร์วิสมากินกันโดยมีพี่มาร์ชที่อาการดีขึ้นมากมานั่งร่วมโต๊ะด้วย ฉันก็กำลังคิดว่ายัยมิกกิหายไปไหนตั้งแต่เช้า ที่แท้ก็ไปเฝ้าแฟนนี่เอง

            “สรุปจะไม่บอกใช่ไหมว่าเป็นอะไรกัน”  พี่ยศยังคงข้องใจเกี่ยวกับเรื่องที่มิวพูดในร้านอาหาร และพยายามคะยั้นคะยอให้พวกเราตอบให้ได้

            ฉัน พี่ปาร์เกต์และมิกกิที่รู้เรื่องนี้ก็ได้แต่แอบมองตากันปริบๆ ว่าใครจะสามารถคิดเหตุผลที่ดีที่สุดมาตอบพี่ยศได้ แต่ก็ไม่มีใครตอบ ทำให้พี่มาร์ชที่เพิ่งจะออกมาจากหลังเขาก็มองพวกฉันอย่างงงๆ เช่นกัน

            “เป็นอะไรกันไปเนี่ย ฉันไม่สบายแป๊บเดียวเป็นใบ้กันซะแล้ว?”  พี่มาร์ชขมวดคิ้วมอง

            “แกอยากป่วยใหม่ไหมมาร์ช -_+”  พี่ปาร์เกต์มองพี่มาร์ชอย่างเอาเรื่อง

            “โห...โหดว่ะ”  พี่มาร์ชบ่นแล้วก้มลงกินข้าวต่อ  “ตัดใจเหอะยศ ถ้าเกิดเขาคิดจะบอกเขาก็คงบอกไปแล้วแหละ พวกนี้ปากแข็งขนาดไหนแกไม่รู้หรอ”

            “แต่...”

            “พี่ยศคะ...ตอนนี้ปิงยังไม่พร้อมจะเล่าจริงๆ ค่ะ ถ้าเกิดวันไหนปิงพร้อม...ปิงจะเล่าให้ฟังด้วยตัวเองเลย”  ฉันบอกออกมาในที่สุด ทำให้สีหน้าของพี่ยศดูดีขึ้น ฉันเชื่อว่าพี่ยศต้องยอมและจะไม่ถามอะไรอีก

            “ถ้าเกิดปิงลำบากใจก็อย่าเพิ่งเล่าก็ได้...”  พี่ยศยอมจำนนในที่สุด

            “แหมๆ พี่ยศคะ ทีปิงบอกนี่เชื่องเชียวนะ เมื่อเช้ามิกกิปฏิเสธตั้งหลายรอบไม่เห็นจะฟังกันบ้างเลย”  มิกกิเท้าคางมองพี่ชายตัวเองอย่างจับผิด

            “อะไรเล่า ก็นึกว่าเป็นเรื่องแบบ...ไอ้มิวมาตามตื้อไม่เลิกอะไรทำนองนี้ต่างหากก็เลยถาม ถ้าพี่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ปิงลำบากใจขนาดนี้พี่ก็จะไม่เซ้าซี้หรอก”

            “หรอค๊าาา...งั้นก็ขอบคุณนะคะคุณพี่ที่เข้าใจความลำบากของผู้หญิง”  มิกกิลากเสียงยาวๆ ล้อเลียนพี่ชาย

            “คร้าบๆ คุณน้องสาว”  พี่ยศพูดกระแนะกระแหนน้องสาวตัวเองแล้วกินข้าวต่อ แต่ฉันรู้สึกได้ว่าระหว่างที่กินข้าวกันอยู่พี่ยศมักจะแอบมองฉันตลอดเวลา สายตาของพี่เขายังคงต้องการคำตอบจากฉัน ถึงแม้จะบอกว่าไม่ต้องเล่าก็ได้แต่ฉันรู้ว่าพี่ยศก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเกิดอะไรขึ้น

            เรากลับมาถึงบ้านของมิกกิด้วยสภาพที่เหนื่อยเพลียกันทุกคน เพราะเราทั้งต่อรถ ลงเรือ ขึ้นเครื่องแล้วก็ยังมาต่อรถอีกทำให้สภาพแต่ละคนดูไม่จืดกันเลยทีเดียว

            หนุ่มฮอตก็หนุ่มฮอตเถอะ เจอความฮอตของอากาศเมืองไทยและการจราจรที่แสนจะโล่ง โปร่ง สะดวก (?) เข้าไปก็หมดรูปเหมือนกันแหละน่า และยิ่งขี้เหร่ๆ อย่างฉันด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย Y.Y ยังดีที่พี่ปาร์เกต์โทรเรียกรถตู้จากห้างมารับเราที่สนามบิน ไม่งั้นล่ะก็คงต้องหารถกลับบ้านอีกต่อ พอดีแถวบ้านฉันมันไม่ได้มีรถแท็กซี่เยอะแยะย๊วเยี๊ยะเหมือนเมืองกรุงฯ น่ะ =_=;

            “เอ๊ะ! นั่นใครน่ะ”  พี่มาร์ชถามออกมาเป็นคนแรกเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านมิกกิ

            ฉันมองตามไป ก็เห็นผู้หญิงร่างบางท่าทางน่าทะนุถนอมยืนอยู่หน้าบ้านมิกกิ เธอยืนอยู่พร้อมกับกระเป๋าเดินทางสีเหลืองสะท้อนแสงใบใหญ่ เพราะลักษณะที่คุ้นตาทำให้ฉันต้องนิ่งมองเธออยู่นาน เมื่อทุกคนในรถเงียบกันไปพักหนึ่ง พี่มาร์ชก็เป็นคนเอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมาก่อนใคร

            “พลอย!...”

            พอพี่มาร์ชพูดจบ ฉันก็เพิ่งคิดได้ว่าผู้หญิงที่หน้าตาคุ้นๆ คนนั้นคือพลอย อดีตที่แสนจะเจ็บปวดของพี่ปาร์เกต์...และไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ฉันหันไปมองคนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ พี่ปาร์เกต์กำลังมองไปที่พลอยไม่วางตา...ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าฉันกำลังมองพี่เขาอยู่และพี่เขาคงไม่รู้ตัวว่าแววตาของพี่เขากำลังเปลี่ยนไป

            “ยัยนั่นมาที่นี่ทำไม!”  มิกกิขบกราม กำหมัดแน่นระหว่างที่มองพลอย

            อาจจะเป็นเพราะเราไม่มีใครยอมลงจากรถ ทำให้คนที่กำลังถูกจับตามองหันมาสนใจรถตู้ของเราบ้าง เธอกำลังพยายามเพ่งมองผ่านกระจกของรถตู้ที่ติดฟิล์มดำสนิททั้งคันเข้ามา

            “ไปเถอะ”  จู่ๆ พี่ปาร์เกต์ก็ตัดสินใจเปิดประตูออกไปพร้อมกับลากฉันออกไปด้วย

            “พะ...พี่ปาร์ก”  พลอยหันมามองพี่ปาร์เกต์อย่างโหยหาและอาลัยอาวอนแต่ก็หยุดสายตาที่ฉันซึ่งยืนอยู่ข้างๆ พี่ปาร์เกต์ พี่ปาร์เกต์ไม่ตอบอะไรเขาเพียงแค่กระชับมือให้จับมือฉันแน่นยิ่งขึ้นและเดินเข้าไปในบ้านที่มิกกิกดเปิดด้วยรีโมทไว้แล้ว

            “ไม่คุยกับเขาหน่อยหรอคะ”  ฉันถามขณะที่พี่ปาร์เกต์พาเดินจ้ำๆ เข้ามาในบ้านท่าเดียว

            “ไม่มีอะไรต้องคุยนี่”  พี่ปาร์เกต์พูดน้ำเสียงดูเด็ดขาดแต่มันก็แอบมีช่วงที่สั่นนิดๆ

            “ผมวางของไว้ตรงนี้นะครับ”  ลุงคนขับรถเดินตามเข้ามาในบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของฉันกับพี่ปาร์เกต์

            “ครับ ขอบคุณมากครับ”  พี่ปาร์เกต์รับคำอย่างสุภาพก่อนที่ลุงคนนั้นจะขอตัวกลับไปที่ห้าง

            เราสองคนกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง...ทั้งที่มือยังจับกันอยู่ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียวแบบนี้นะ

            “พี่ปาร์กคะ...”

            “หือ?”  พี่ปาร์เกต์สะดุ้งนิดๆ เหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่  “ว่าไง?”

            “...”  แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไร เสียงของผู้หญิงอีกคนก็ดังขึ้น 

            “พี่ปาร์ก!...เดินหนีพลอยแบบนี้เลยหรอคะ...อ๋อ! หรือว่าอยากจะทำเอาใจกิ๊กคนใหม่!”  ประโยคสุดท้ายพลอยหันมาจิกตาใส่ฉัน

            “ฉันไม่ได้หนีใครและน้ำปิงก็ไม่ใช่แค่กิ๊กของฉัน”  พี่ปาร์เกต์บอกและกระชับมือที่จับฉันไว้ให้แน่นขึ้นอีก

            “งั้นก็...คู่ควงคนใหม่ เฮ้อ...รสนิยมแย่ลงมากนะคะพี่ แล้วนี่...ได้กันเบื่อรึยังล่ะ”

*************************************************

หายไปแบบนี้ คิดถึงเราอ่ะเด้! คึๆๆๆ 

มีเสียงลอยมาว่า "ใครคิดถึงแก๊!!!" 

โว๊ะ!! เกลียดอีพลอยนี่จริงๆ (โอ๊ะโอ!...พูดจาไม่สุภาพ ) 

ไม่น่าสร้างมันมาเล๊ย ไรท์ไม่อยากแต่งตอนที่มันโผล่มาเลยอ่ะ!!

แต่ถ้าไม่มีอุปสรรคซะบ้าง ชีวิตมันจืดชืดเกินไป

แบบนั้นก็คงไม่ดีเน๊าะเอาใจช่วยน้ำปิงด้วยนะคะ 

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะผู้อ่านที่น่ารักของไรท์ ^O^

**************************************************