Perfect Love เรื่องนี้รัก (ร้ายๆ) กับหวานใจของฉัน

ㅜㅅ ㅜ
   วันนี้ควรเป็นเย็นวันศุกร์ที่สดใสซิ... ทำไมถึงได้มีเหล่ามนุษย์ผู้ไม่ปกติถึงสี่คนอยู่ในบ้านฉานนนน~
   "ทำไมน้องเพอร์เฟียน้องสาวไอ้ฟาร์ถึงได้นั่งหน้าบูดแบบนั้นล่ะครับ" พี่เฮนรี่ว่างมือจากจอยเกมส์เพล ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานพร้อมกับยิงคำถามมาให้ฉัน
   "ㅁㅅㅁ" อย่ามาเรียกชื่อฉันเหมือนเรียกว่า 'น้องณัฐชาลูกสาวพี่ป๊อบ' ได้ไหม T-T
   "สงสัยหิวข้าวมั้ง" พี่เว็บไซต์หันไปตอบพี่เฮนรี่แทน "ไอ้แอลก็หายไปเลย บอกจะไปซื้อของกินให้ สงสัยขับรถชนเสาไฟฟ้าไปแล้วมั้ง"
   "เฮ้ย!! จะบ้าหรอ ขับหลบหลีกสิบล้อยังพ้นมาได้เลย กะอีแค่เสาไฟเสียบอยู่กับดินนิ่งๆ มันคงจะชนง่ายๆ หรอก" สิ้นประโยคยาวๆ ของพี่เฮนรี่ ก็สามารถเรียกเสียงหัวเราะกันได้ดังลั่นเลยทีเดียว
   จะมีก็แต่พี่โคเชตะที่นั่งกดเกมส์ในมือถือยิกๆ ไม่สนใจใคร
   "พี่โคเชพูดภาษาญี่ปุ่นให้ฟังหน่อยซิ" ฉันละความสนใจจากสองหนุ่มที่เพิ่งหยุดหัวเราะแล้วหันไปเล่นเกมส์เพลต่อ มาคุยกับพี่โคเชตะแทน
   "...หืม~ อยากได้ยินคำว่าอะไรล่ะ?" แม้จะตอบทำถามมาด้วยคำถาม และสายตาของเขาก็ไม่ได้ละออกจากหน้าจองโทรศัพท์เลยซักนิดเดียว
  "เอาคำว่า... สวัสดี"
  "こんにちは"
  "เอิ้ม... ลาก่อน"
  "さようなら"
  "แล้ว...รัก?"
  "好き"
  "ถ้าเป็นประโยคได้ไหมค่ะ?"
  "อืม..."
  "..." แหม~ พี่โคเชตะเนี่ยตอบสั้นจริงๆ เลยแฮะ อืม~ เอาประโยคว่าอะไรดีน่ะ... เอาอันนี้ล่ะกัน ไว้ไปพูดกับนายกรีนแอล^~^ "เอาคำว่า ฉันชอบเธอ ค่ะ"
  "私はあなたが好きです"
  "วาตาชิวะ อะนะตะกะ สุคิเดส..." ฉันพูดทวนคำพูดของโคเชตะอีกครั้ง "วาตาชิวะ อะนะตะกะ สุคิเดส ซิน่ะค่ะที่แปลว่า... ฉันชอบเธอ"
  "ใคร!!! ใครชอบใครกันฮ่ะ!!!" เสียงตะโกนแข่งกับสายฝนข้างนอกดังกังวานลั่นบ้าน
  เฮือก~ ทำฉันตกใจทันที

  ถุงข้าวของที่นายกรีนแอลเพิ่งออกไปซื้อมาถูกปล่อยทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี เนื้อตัวเขาเปียกชื้นไปหมด ใบหน้าโกรธจัด ดวงตาแดงกล่ำเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้มองมาทางฉันกับพี่โคเชตะอย่างน่ากลัว สองมือกำหมัดแน่น
  ขะ...เขาเป็นอะไรกันน่ะ ทำไมถึงได้น่ากลัวแบบนี้YoY ฉันไม่เคยเห็นนายกรีนแอลโกรธจนเหมือนสามารถฆ่าใครสักคนให้ตายคามือได้เลยมาก่อน
  ฮือๆ ฉันทำอะไรผิดกานนนน~ToT

@Green-L
  "...ฉันชอบเธอ"
  ประโยคเด็ดที่ผมเพิ่งได้ยินเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนจากคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ กับไอ้โคเช เล่นเอาปวดจี๊ดเข้าที่อกข้างซ้าย สองมือปล่อยถุงของกินที่เพิ่งออกไปซื้อ คิดอยู่ลึกๆ ว่าคนตัวเล็กคงกำลังจะหิว เพราะกินเก่งขนาดนั้น แต่ตอนนี้เธอคงอิ่มอกอิ่มใจแล้วมั้ง... ก็ได้บอกชอบกับไอ้โคเช ผู้ชายที่หน้าตาดีไม่แพ้ผมเลย
  ทั้งๆ ที่ผมหลงรักเธอมาตั้งนาน ก็ตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้วนู้นล่ะ ผมบังเอิญยืมโทรศัพท์ไอ้ฟาร์มาเล่นเกมส์ พอเบื่อก็เลยเปิดนู้นนี่นั้นดูไปเรื่อยๆ พอเข้าไปดู้ข้อความที่ถูกส่งเข้ามาที่เครื่องไอ้ฟาร์ มันเป็นข้อความสั้นๆ กับแนบรูปภาพของผู้หญิงน่ารักๆ คนหนึ่ง
   เป็นข้อความสั้นๆ ที่เขียนไว้ว่า 'คิดถึง เลยส่งรูปมาบอกรักค่ะ' เพราะไอ้ประโยคนี้ล่ะ ที่ทำให้ผมไม่กล้าที่จะถามไอ้ฟาร์เซลให้รู้เรื่อง กลัวว่าจะไปเป็นแฟนของมัน เดี๋ยวเกิดมันไม่ไว้ใจผมขึ้นมาก็แย่ซิ
   ทุกวันผมเหมือนเป็นโรคประสาทชอบขอยืมโทรศัพท์ไอ้ฟาร์มาเปิดดูข้อความ เช็คเกือบทุกๆ ชั่วโมง จนปีหลังๆ ไอ้ฟาร์เซลเกิดจับได้ ผมถึงได้รู้ความจริงที่แถบจับไอ้เพื่อนรักเข้ามาจูบว่า... ผู้หญิงที่ส่งรูปมาให้มันคือน้องสาวแท้ๆ
   ผมขอให้ไอ้ฟาร์เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มันรู้ว่าผมหลงน้องสาวมันมาก วันที่เจอเธอครั้งแรกในโรงอาหาร บอกตามตรงเลยครับ... ตอนนั้นเหมือนการรอคอยที่จะได้พบเธอของผมได้สิ้นสุดลงแล้ว รอยยิ้มสดใส แววตาเป็นประกายยามที่เธอมอง หัวใจของผมมันเต้นแรงจนแถบทนไม่ไหว อดใจที่จะกระชากเธอเข้ามาจูบไม่ได้จริงๆ ดีที่ไอ้ฟาร์เซลจอมหวงน้องไม่ฆ่าผมซะตรงนั้น แต่ใช่ว่าหลังจากนั้นผมจะไม่โดนมันด่าน่ะ มีการมาหาว่าผมใจร้อนเกินไป ยังไม่ได้แต่งเลยจะมาจาบจ้วงแทะโลมน้องสาวคนสวยของมันแบบนี้ไม่ได้ แนะ! มันนี้หัวโบราณของแท้เลยล่ะ
   แต่ตอนี้หัวใจของผมเจ็บปวด มันกำลังบีบรัดแน่นจนแถบหายใจไม่ออก เธอชอบไอ้โคเช... แล้วผมล่ะ ไม่มีความสำคัญเลยหรือ?

[[ปล. ภาษาญี่ปุ่นเขามั้วมาน่ะ ถ้าผิดยังไงคอมเม้นบอกเบาๆ ได้เน้อ]]