คู่แสบสุดบ๊อง...ต้องคำสาปรัก

ตอนที่ 3

เดทที่ไม่เหมือนเดท

 

และแล้ววันเดทที่ไม่เหมือนเดทก็มาถึง ฉันเลือกชุดอย่างลำบากลำบน พอตัดสินใจเลือกได้ก็รีบแต่งตัวแล้ววิ่งแจ้นออกมาจากบ้านทันที พอเดินพ้นรั้วบ้านมาหน่อยก็พบกับหนุ่มน้อยหน้าตาใสปิ๊งกรุ๊งกริ๊งน่ารักคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าตาน่ารักน่าหม่ำมากเลยอ่ะ อ๊าย~!!!!!!! >/ / /<

“สวัสดีครับ คือว่า ผมชอบคุณครับ”

ว้าว~ โอ้ว้าว~!! สารภาพรักกันโต้งๆ อย่างนี้เลย หนุ่มน้อยยื่นดอกกุหลาบสีแดงแจ๊ดให้ฉัน ดอกกุหลาบ...สีแดง... จ๊ากกกกก! ฉันเกลียดดอกกุหลาบนี่หว่า!

ผัวะ!

ฉันปัดมือเขาออกอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ... รังเกียจเหรอครับ”

“ปละ...เปล่าหรอกค่า แหะๆ คือว่าแมลงวันน่ะค่าาา...แหะๆ”

“งั้นรับไว้ได้มั้ยครับ”

หนุ่มน้อยหน้าใสยื่นดอกกุหลาบให้ฉันอีกที

เอื๊อก!

ฉันเกลียดดอกกุหลาบก็เพราะว่าเคยหยิบเอามากินเพราะคิดว่าเป็นมะเขือเทศ ทำให้ทุกคนหาว่าฉันงี่เง่า และตั้งแต่วันนั้นฉันก็เกลียดดอกกุหลาบสีแดงสุดๆ เป็นความทรงจำอันแสนร้ายกาจ

“คือฉันรีบน่ะค่ะ แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ”

ฉันรีบวิ่งหนีมา หนุ่มน้อยคนนั้นยังคงยืนทำหน้างงอยู่ เสียดายจังเลยอ่ะ อุตส่าห์มีผู้ชายตกถึงท้องซะที

 

“มาช้าจัง เธอมัวไปทำอะไรอยู่”

ยัยชมพูบ่นทันทีที่เห็นหน้าฉัน ในที่สุดฉันก็มาถึงประตูทางเข้าสวนสนุกด้านตะวันออก มีคนสี่คนยืนรอฉันอยู่ หืม? สี่คนเหรอ ต้องมีแค่สามคนสิ ไหงเพิ่มมาอีกคนได้ล่ะ

หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...

นับยังไงก็สี่คน มีพู มาร์ช เพื่อนของมาร์ช แล้วก็...O_o เฮ้ย! ไหนยัยพูบอกว่าไม่ได้ไง!!

พี่ดั๊ดยืนหราอยู่ตรงกลางของอีกสามคน มาร์ชจ้องพี่ดั๊ดอยู่ด้วยสีหน้าที่บอกว่า ‘หมอนี่ใคร’

อ๊าย เราสวีทกันถึงขั้นรู้ใจกันเลยนา ว้าย~ ตายแล้ว เขิ๊นเขิน~

“หวัดดีมิมิ ^-^”

พรวดดดด!!

เลือดกำเดากระฉูด! พี่ดั๊ดนี่เท่สุดแสนจะเท่! อิจฉาพี่เพิร์ลสุดๆ

“ยัยมิมิ! เลือดออกใหญ่แล้ว!!”

พูวิ่งเข้ามาดูฉัน ซึ่งตอนนี้มีเลือดทะลักออกมาจากจมูก

“สวัสดีค่ะ *O*”

ฉันเคลิ้มไปกับความหล่อที่สุดแสนจะบรรยายของพี่ดั๊ดโดยไม่รู้สึกว่าเลือดกำเดาทะลักออกมากขึ้นเรื่อยๆ

“...”

ระหว่างนั้นมาร์ชก็มองพี่ดั๊ดเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ฮ่าๆ นายหึงฉันล่ะสิท่า!

“นี่เพื่อนฉัน ชื่อวิน”

มาร์ชแนะนำเพื่อนของเขาให้รู้จัก หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ แต่สู้พี่ดั๊ดไม่ได้ ฮ่าๆ ในระหว่างนั้น วินก็ยิ้มให้ทุกคน แต่แล้วจู่ๆ เขาก็ขยิบตาให้ฉัน!

ตึกตัก! ตึกตัก!!

ว้ายๆๆๆ ว้ายยยย!>/ / /< ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถูกผู้ชายขยิบตาให้มาก่อนเลย!!

“นายทำอะไรน่ะ”

มาร์ชทำหน้าสงสัยเพราะเห็นว่าวินขยิบตาให้ฉัน หึงอ่ะดิ~ ใช่ม้า... นายหึงฉันล่ะสิท่า

“เปล่าซะหน่อย~”

วินฮัมเพลงเบาๆ แต่มาร์ชยังคงมองเขาด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ

“มิมิ! เธอห่วงจมูกเธอหน่อยสิ!!”

ชมพูเกิดอาการทนไม่ได้ มันจะอะไรกันนักกันหนายะ เอ... แต่รู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆ อยู่แถวๆ คอ ฉันก้มมองที่เสื้อของตัวเอง หวา~ เปื้อนเลือดเต็มเลย!! แต่เลือดกำเดาหยุดแล้วนี่นะ

“มาร์ช นี่พี่ชายฉันจ้ะ ชื่อดั๊ด”

“อือ”

มาร์ชตอบห้วนๆ โธ่~ นายนี่นะ มีสัมมาคารวะหน่อยดิ พี่ดั๊ดอายุปาเข้าไปยี่สิบแปดแล้วนะ อายุมากกว่าตั้งแปดปี ถึงยังไงก็ยังหล่อ~ *-* หุๆ พี่ดั๊ดหล่อที่ซู้ดดดด~

“มิมิ อีกเดี๋ยวพี่เพิร์ลก็จะมาด้วย”

ยัยพูพูดขึ้น เธอส่งสายตาแบบว่า ‘สะใจโว้ย~’ มาให้ฉัน หน็อย ยัยเพื่อนชั่วเลวทราม! สายตาแบบนี้หมายความว่าไงย้า!!!

“ดั๊ด~”

พูดถึงก็มา ฉันยังไม่เคยเห็นพี่เพิร์ลหรอกนะ มีแต่คนบอกว่าสวย ไหนดูดิ๊ สวยจริงอ๊ะเปล่า ฉันเขย่งตัวเพื่อให้มองเห็นพี่เพิร์ล แต่ว่ามาร์ชบังซะมิดเลย TT^TT งี้แหละคนตัวเตี้ยอย่างเรา~

“ว้าว สวยชะมัด!OoO”

วินมองตาค้าง จะมองอะไรกันนักกันหนา! สวยขนาดนั้นเชียว…? ผมสีน้ำตาลแดงยาว ดวงตาโต ผิวขาวอมชมพู สวยจริงๆ ว่ะ! หน็อย คู่แข่ง!! พี่เพิร์ลนี่สวยสมชื่อจริงๆ ทำยังไงถึงสวยได้ขนาดนี้นะ!!

“งั้นก็ไปกันเลย”

ยัยพูคึกจัด เธอทำตัวเป็นผู้นำกลุ่ม มีหลายคนที่เดินผ่านชี้ไม้ชี้มือมางทางชมพูเพียบ ก็แหงล่ะ ยัยนั่นทำตัวอย่างกับเป็นไกด์พานำทัวร์ รู้งี้ไม่พามาดีกว่า... อ๊ะ!! พี่เพิร์ลโผล่ออกมาแบบนี้มาร์ชก็รู้หมดสิว่าพี่ดั๊ดไม่ใช่แฟน! โธ่!TOT

“ขอโทษนะจ๊ะ คือฉันกับดั๊ดจะมาเดท พวกเธอก็ไปกันเถอะนะ”

พี่เพิร์ลเอ่ยปากขอโทษ หืม...? ทำไมสายตาของพี่ถึงบ่งบอกว่า ‘ไปซะทีสิ! อย่ามากวนคู่รักเค้า’ หว่า สงสัยจะใช่จริงๆ แหง นึกว่านิสัยจะดีซะอีก แต่ไหงดันนิสัยเสียงี้ แต่ว่า อย่างนี้ก็ต้องดัดซะให้เข็ด ฮะๆ ฮ่าๆ

“ฉันก็จะไปกับพี่ด้วยน่ะค่า นะค้าพี่ดั๊ด~”

หุๆ ฉันเดินเข้าไปจับแขนพี่ดั๊ดแล้วเขย่าพร้อมกับบิดตัวไปมา นี่อุตส่าห์ลงทุนทำตัวน่ารักแล้วนา~

“อ่า... ไปกันหลายๆ คนก็น่าสนุกนะเพิร์ล”

สำเร็จ! เห็นมั้ยล่า ฮะๆ ชัยชนะของฉัน โฮะๆๆ

“ดั๊ด... ^-^”

เฮือก!

ทำไมจู่ๆ ฉันถึงรู้สึกหวาดเสียวเนี่ย สงสัยต้องเป็นเพราะพี่เพิร์ลส่งกระแสรังสีอำมหิตมาให้ชัวร์ป้าบ อะจ๊ากกก!! น่ากลัวโว้ย~!!

“น่านะ เพิร์ล”

“...”

“ลองดูเถอะนะ”

“งั้นก็ได้”

เย้! ทีนี้ยัยเพิร์ล (ไม่รงไม่เรียกพี่แม่งแล้ว) ก็แพ้ฉันสมบูรณ์แบบ!! ฉันยืนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แต่พอยัยเพิร์ลเดินผ่านฉันไปเท่านั้นแหละ ยัยนั่นส่งสายตาน่ากลัวแบบอาฆาตเคียดแค้นมาทางฉันทันที แบร่~ ไม่กลัวหรอกย่ะ~^3^

 

ที่สวนสนุกมีไอ้โน่นไอ้นี่ให้เล่นเยอะแยะ ระหว่างที่เดินอยู่ก็มีแต่คนชี้ไม้ชี้มือมาทางยัยเพิร์ล คงเป็นเพราะยัยนั่นเป็นนางแบบชัวร์ เชอะ!

ฉันเลือกเล่นรถไฟเหาะตีลังกาอันน่าหวาดเสียว มีชมพูคนเดียวที่ไม่เล่น

“น่าหวาดเสียวจะตาย เล่นเข้าไปได้ไงนะ ไม่กลัวรึไง”

เธอบ่นเบาๆ

“กลับเหอะ!”

มาร์ชซึ่งหงุดหงิดมาตั้งแต่เจอพี่ดั๊ดออกอาการดื้อซะแล้ว ดูอย่างนี้แล้วน่าร้าก~ จริงสิ ฉันตั้งใจจะให้หมอนี่หึงเล่นนี่เนอะ

“วิน ไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันเถอะ~ น้า~”

ฉันอ้อนวินอย่างออกนอกหน้า แล้วก็หันไปมองมาร์ช เขาทำหน้าเบ้ขมวดคิ้วมาทางฉัน ว่าแล้ว~ หุๆ นายหึงอ่ะดิ... ยังไม่พอ! >_< กะลังหนุก ต้องมากกว่านี้~

“วินไปส่งฉันที่บ้านด้วยน้า~^o^”

คิกๆ ไหนดูดิ๊ว่ามาร์ชจะทำหน้ายังไง ฉันหันไปดู... ว้าว~ ฮุๆ โฮะๆ อย่างที่คิด! หมอนั่นหึงจริงๆ ด้วย~!! เขม็งตาใหญ่ ไฟจะลุกแล้วนะนั่น

“เอาอย่างงั้นก็ได้ ^-^”

วินส่งยิ้มน่ารักมาให้ กรี๊ด~! น่าร้ากจริงๆ แฮะ

“ฉันกลับเลยดีกว่า บ๊ายบายชาวโลกทั้งหลาย”

ฮิๆ มาร์ชจะตามมามั้ยน้า >O< ฉันกับวินเดินแยกออกมา ฉันหันไปมอง หงะ! มาร์ชยังอยู่ที่เดิม!! หมอนั่นไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว ทำไมล่ะ!! นายไม่ได้ชอบฉันหรอกเหรอ!!!

 

ฉันคิดหนักมาตลอดทางกลับบ้าน วินก็หันมามองเป็นพักๆ เพราะฉันเงียบเหมือนป่าช้า เขาพยายามชวนคุยแต่คำพูดของเขาไม่ได้เข้ามาในหัวฉันแม้แต่น้อย มาร์ชเกลียดฉัน! เขาเกลียดฉันแล้วแน่ๆ ทำยังไงดี ฉันชอบมาร์ชนี่ ถ้าเขาเกลียดฉัน ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากให้เขาเกลียดฉัน! ก็เพราะฉันชอบมาร์ช!

“มิมิ... เธอไม่สบายรึเปล่า”

“อ๊ะ...เอ่อ... ปละ...เปล่าหรอก”

“ทำไมเธอเงียบมาตลอดทางเลยล่ะ”

พวกเรายืนเบียดอยู่ในรถไฟฟ้า ต้องใช้คำว่าเอาเท้าแตะพื้นต่างหาก เพราะคนแน่นมากจนไม่มีที่จะยืน

“ฉะ...ฉันคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ”

ฉันส่งยิ้มฝืดๆ ให้เขา วินจะดูออกมั้ยนะว่าฉันฝืนยิ้ม

“มิมิรู้ตัวมั้ยว่าเธอสวยมากเลยน่ะ ^-^”

ฉึก!!

โดนจ้าโดน! คำพูดโดนใจมากเลยไอ้น้อง~!!

“...”

>/ / /< ฉันทำตัวไม่ถูก ก็แหงล่ะ จู่ๆ ก็ถูกชมว่าสวยอย่างนี้

 

ฉันยืนเงียบ (อีกแล้ว) มาตลอดทาง ระหว่างทางเจอร้านขายเครื่องเพชร ฉันเจอสร้อยคอถูกใจเส้นหนึ่ง เป็นสร้อยสำหรับผู้ชาย เหมาะกับมาร์ชมากก็เลยซื้อมา แต่พอมาถึงบ้านก็นึกได้ว่าเขาไม่ชอบฉันแล้วนี่นา ฮึกๆ ฮือๆ Y^Y เสียเงินฟรีเลย แพงด้วย

“ขอบคุณนะที่มาส่ง”

“^-^ ไม่มีอะไรตอบแทนเหรอ”

หา!O_O ตอบแทนเร้อ... อะไรล่ะ ถ้าเป็นเงินจะจ่ายเท่าไหร่ล่ะ ฉันยืนคิดหนักอยู่สักพัก แต่แล้ววินก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ ฉัน!!  นายจะทำอะไรน่ะ!! จูบแรกของฉันน้า~!!!>O< น้ำตาไหลทะลักออกมาจากดวงตาของฉัน ฮือๆ หมอนี่มันจะเอาจูบแรกของฉันไป! จูบแรกที่ตั้งใจว่าจะมอบให้มาร์ชเพียงคนเดียวเท่านั้น! ริมฝีปากของอีตาบ้าวินเกือบจะชนริมฝีปากของฉันแล้ว อย่านะ! กรี๊ดดดด!! มาร์ชจ๋าช่วยฉันด้วย~!!!

ผัวะ!!!!

เสียงอะไรหว่า คุ้นๆ อ่ะ เอ...ฟังดีๆ แล้วมันเหมือนเสียงชกคนเลยฟ่ะ แล้วใครชกล่ะ...?

ฉันค่อยๆ ลืมตาที่หลับปี๋ขึ้น ภาพคนสองคนลางๆ ปรากฏขึ้น คนหนึ่งยืนอยู่ อีกคนนั่งกองอยู่กับพื้น... ว่าแต่ สองคนนั้นเป็นใครกันล่ะ...?

“แกทำอะไรวะ! ห๊า!!!”

“อูย... แกชกฉันทำไมกันล่ะเนี่ย!”

สติที่หลุดลอยออกมาของฉันค่อยๆ กลับคืนมา มาร์ชชกวินซะแรงจนกระเด็นไปนู่น ก่อนที่จะเดินตรงมาทางฉัน สีหน้าของเขาราบเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แปล๊บ!

มาร์ชไม่ได้สนความรู้สึกของฉันเลยสินะ แค่มาช่วยเพราะเห็นฉันร้องไห้รึเปล่า ทำไมถึงได้มีสีหน้าราบเรียบขนาดนั้น มาร์ช... คงไม่ได้ชอบฉัน...?

“สภาพดูไม่ได้เลยนะยัยบ้า -o- “

เขาหันมาพูดกับฉันซึ่งตอนนี้ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยน้ำตา ยังจะมาพูดแบบนี้อีก ฉันช็อกมากเลยนะ ฮือๆ TTOTT

“ฮึกๆ...ฮือ...ฮือๆ Y^Y”

นายไม่มีวันเข้าใจหรอก ฉันเกือบจะเสียจูบแรกไปให้นายวินสติแตกซะแล้ว คนอย่างมาร์ชไม่มีวันมาเข้าใจฉันหรอก!

หมับ!

เอ๋...? O/ / /O จู่ๆ มาร์ชก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด! อ้อมกอดของเขารู้สึกอบอุ่นมากเลย แต่ว่า... ทำไมกันล่ะ...? นายไม่ได้ชอบฉันซะหน่อย

“...”

“เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว!!!!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นห่วง แต่ฟังอีกแบบ น้ำเสียงนั้นฟังแล้วรู้สึกว่ามีความเศร้าแฝงไว้เล็กๆ มาร์ชกอดฉันแน่นมากจนฉันหายใจไม่ออก อ๋อย~+~+ นานๆ ทีนายจะกอดอย่างนี้ก็รู้สึกดีใจอยู่หรอกนะ แต่ว่ามันแน่นไปป่ะ

“...”

“ทีหลังอย่าทำตัวแบบนี้อีกนะ”

“มะ...มาร์ชจ๋า...ขอ...นะ...เลย...”

มาร์ชกอดฉันแน่นจนฉันพูดขาดๆ เลย แย่จัง เขาจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย แต่ว่ายังไงก็คงรู้เรื่องอยู่แล้ว เพราะจิตใจของเราสองคนมันสื่อถึงกันได้ >/ / /< ว้าย~ อายจังเลย...

“หะ...หา!!O/ / /O เธอพูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวรึเปล่า!”

            “มาร์ชตะโกนออกมา เขาปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดของเขา หน้าแดงแปร๊ด เอ๋? ฉันก็พูดออกไปธรรมดานี่ ผิดตรงไหน!!