แล้วทำไมผมจึงต้องมาแต่งหญิงน่ะหรอ?

     ท่ามกลางความมืดมิดอันแสนจะวังเวง ในถ้ำลึกที่ทะเลที่พวกผมมาเที่ยวเล่นกัน เมื่อประมาณ 15 นาทีก่อนพวกผมหลงทางอยู่ในถ้ำคนเดียว ถึงจะบอกว่าเป็นหาดส่วนตัวที่ยืมคนของตระกูลมา ที่จริงก็เป็นของเรานั่นล่ะ แต่ก็พึ่งรู้ว่ามันมีถ้ำด้วย ก็เลยอยากลองมา แต่สรุปทำไมตรูถึงหลงทางคนเดียวล่ะ ทำไม ไอ้คนเขียนทำไมล่ะครับ ทำไม หรือจะมาลงโทษที่ผมไปบ่นใส่คุณคนวาดเมื่อบทที่ 3 หรอครับ ตอนนั้นผมมันไม่ทันคิดจริงๆ ขอโทษครับ ที่หน้าที่หลังจะไม่ทำแล้วครับ แต่ว่าตอนต่อๆไปอย่าให้ผมหลงทางที่ๆมืดแบบนี้เลยนะครับ ขอร้อง และมาเข้าเรื่องกันนะครับ

30 นาทีก่อนหน้านี้ ก่อนที่พระเอกจะหลงทาง

(แล้วจะย้ำหาแสงอะไรครับ!!! ผมอายเขา!!!)

ตรงระเบียงห้องพัก ผมกำลังนั่งรอพวกคุณผู้หญิงอยู่ตรงนั้นกับ รุ่นพี่ซาวาดะ นอกจากนั้นตอนนี้ผมยังแผลเพิ่มมาอีก 2-3 จุด เหตุการณ์มันไม่ต่างอะไรจากเมื่อวานเลย ในห้องน้ำเหมือนเดิม

"เฮ้ รอนานหรือป่าว"

โมโมะส่งเสียงบอก รุ่นพี่ซาวาดะลุกขึ้นพร้อมสะพายกระเป๋าสัมภาระ

"งั้นไปเลยกันดีกว่านะ" ผมพูดไปพรางลุกไปพราง แล้วเดินไปกับรุ่นพี่ซาวาดะ

"ทั้ง 2 คนดูแปลกไปน่า วันนี้"
"ค่ะ"

ทั้ง 2 คนคุยไปเดินไป ส่วนอีก 2 คนข้างหลังก็เงียบเฉียบ ไม่คุยอะไรเลย แต่ว่าน่ะดีแล้ว ถ้าไปคุยกับประธานล่ะก็สติแตกแน่ ทำไมนะ ทำไม ทำไมเราถึงคิดเรื่องที่มันอันตรายอย่างนี้ได้นะ ในความคิดของผมประธานคือตัวอันตรายระดับชาติครับ ผมคิดแบบนั้น

"ถึงแล้ว" ผมส่งเสียงออกไป ทุกคนก็ค่อยๆขยับกันเป็นกลุ่มๆ
"ดูท่าทางน่ากลัวจังเลยนะคะ......" ยามิพูดด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ
"น่าๆ ยามิจิ เข้าไปกับเถอะ" โมโมะดันหลังยามิเข้าไปในถ้ำ
"ด....เดี๋ยวสิคะ ยามิจินี่มัน....."
"น่าๆ ไปได้แล้วๆ" ท่าทางของโมโมะดูสนุกจริงๆนะ
"พวกเราก็ตามไปด้วยดีกว่านะ" รุ่นพี่ซาวาดะพูดเช่นนั้น พวกผมก็เดินตามเข้าไป
"ในนี้น่ากลัวนะคะ คุณโมโมะ"
"น่าๆ งั้นกอดกันน๊า!!"
"ไม่เอาค่ะ แบบนั้นมันน่ากลัวกว่าซะอีก"
"หง่ะ........" โมโมะผงะ เดินถอยหลังจนล้มลง
"ม....ไม่จริงน่า" โมโมะพูดขึ้นเบาๆ

ผมมองดูอยู่สักพัก จนโมโมะยืนขึ้น ผมเดินนำหน้าทุกคนไป

"เฮ้ ชิบะคุง รอด้วย!!" รุ่นพี่ซาวาดะ เดินตามผม
"ทุกคน อย่ามัวแต่อยู่ตรงนั้นสิ เดินต่อได้แล้ว" รุ่นพี่พูดเช่นนั้น ทุกคนก็
ค่อยๆเดินตามมา

และก็ผ่านมาถึงปัจจุบัน(ที่จริงขี้เกียจเขียนอ่ะนะ อย่าว่ากันเลย) ซึ่งตอนนี้ผมหลง แล้วนั่งซึมอยู่คนเดียวในถ้ำ คนอื่นคงเป็นห่วงแล้วหากันให้ควักแล้ว เลวร้ายจริงๆ

"เลวร้ายอะไรอย่างนี้นะ"

ผมรวบรวมความกล้าเพื่อจะเดินต่อไป

"ไอ้โรคนี่มัน ทำไมยังไม่หายไปสักทีนะ"
"เฮ้!!! อยู่ไหนน่ะ ชิบะคุง!!!"
"คุณคาริยะคะ!!!"

พวกเขากำลังเดินหาคาริยะ สีหน้าของยามิ ดูไม่ดี เหงื่อตกจนเสื้อผ้าเปียก แต่อยู่ในความมืด เลยมองไม่เห็น

"ฉันคิดว่าพวกเธอออกกันไปก่อนจะดีกว่านะ เดี๋ยวฉันจะหาเอง"
"ท....ทำไมล่ะคะ!!!"
"ก็ถ้าหากพวกเธอหลงไปด้วยมันก็ไม่ดีน่ะสิ..."
"แล้วถ้า ยูกิโตะ หลงไปด้วยจะทำอย่างไงล่ะ"
"ประธานประเมินผมต่ำไปนะครับ จำไม่ได้หรอครับ"
"งั้นหรอ งั้นจะทำอะไรก็เชิญเลย"
"ทำไม......"
"เพราะฉันเชื่อใจยูกิโตะไงล่ะ"

อิสึกะ พาทุกคนออกไป จากนั้น ยูกิโตะก็เดินตามหา แต่ในที่สุดก็เจอคาริยะ ในเวลาเกือบ 2 ชั่วโมง คาริยะถึงกับหลั่งน้ำตาออกมาเพราะความเสียใจที่ตัวเองทำให้ทุกคนเดือดร้อน แล้วกล่าวขอโทษตลอดทางตั้งแต่จุดที่เจอจนทางออก เสียงของทุกคนดังขึ้นสนั่นหูของคาริยะ จนแทบจะทรุดลงไป แต่เกาะหินตรงทางเข้าไว้ได้

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมา คาริยะก็อธิบายทุกอย่างให้ทุกคนฟัง พร้อมทั้งขอโทษทุกคน

"เห๋!!!! คาริยะ กลัวความมืดงั้นหรอ!!!"
"ค....ครับ แต่มันก็ผ่านมานานตั้งแต่เริ่มเป็น ผมก็เลยนึกว่าพอโตขึ้นแล้วก็จะหายไปเองน่ะครับ....."
"= =" บ้าหรือป่าวคะ"
"บ้าหรอ"
"บ้าสินะ"
"อ....อะไรกัน ทุกคน...."

ผมกระโดดเข้าไปหารุ่นพี่ซาวาดะ รุ่นพี่ก็รับผมไว้

"รุ่นพี่ พวกนั้นแกล้งผมง่า!!!"
"โอ๋โอ๋ อย่าร้องน๊า"
"พวกเอ็งเป็นพ่อลูกกันเรอะ!!!"

การถกเถียงนี้ไปสิ้นสุดตอนเกือบจะ 4 ทุ่ม ทุกคนเริ่มทยอยกลับไปนอนที่ห้อง ส่วนผมที่แอบย่องออกมาที่ทะเล แล้วกำลังเดินไปเรื่อยๆ สูดอากาศที่สดชื่นนี้ไปจนถึงต้นไม้ที่อยู่ไกลจากเราอยู่กันเมื่อวาน ประมาณเกือบๆกิโลได้ แล้วก็เดินกลับไปกลับมาอยู่จนเมื่อยขา แล้วค่อยๆเดินไปที่โขกหินที่อยู่ไม่ไกลนัก ผมไปนั่งพักอยู่ที่นั่น แล้วเหม่อมองไปที่พระจันทร์เชกเช่นกันเมื่อวาน มันดูสวยงามจนละสายตาออกจะมันไม่ได้ เสียงคลื่นที่ฟังแล้วทำให้เพลินนั้น เล่นเอาชวนง่วงจริงๆ ผมนั่งอยู่นาน เสียงของกิ่งไม้หักดัง "เปร๊าะ!!" ทำให้ผมสะดุ้ง แล้วหันหาเสียงที่อยู่ด้านหลัง

"ข.....ขอโทษค่ะ" ชิโอริกำลังยืนอยู่ตรงนั้น
"มีอะไรงั้นหรือครับ"
"ป่าวหรอกค่ะ แค่เห็นเดินออกมาคนเดียว"

เอ๊ะ ตามมาตลอดเลยเรอะ

"ง.......งั้นหรอครับ"
"แล้วมาทำอะไรที่นี่หรอคะ??"
"ก็แค่ออกมาสูดอากาศข้า-..."
"ไม่ใช่สินะคะ สูดอากาศข้างนอกอะไรกัน...........ที่จริงแล้วคุณเป็นใครกันแน่คะ ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก ฉันมีความรู้สึกเหมือนคารินจัง ทุกครั้งที่อยู่กับคุณ ความรู้สึกที่อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ จริงจังกับทุกๆเรื่อง คุณคือ คารินจังใช่หรือป่าวคะ!!!???"

= =" เฮ้ย......ไอ้คนเขียน นี่กะจะให้เรื่องมันจบไวขึ้นหรอ จะไวไปมั้ง บท 6 เองนะ หรือช่วงนี้มันไม่มีคนสนใจงั้นหรอ ถ้าเป็นแบบงั้นก็ทำเนื้อเรื่องที่มันสนุกๆสิ!!! เรื่องนี้คงจะจบบทที่ 11-12 แน่ๆ

"ช.....ใช่ซะที่ไหนเล่า.....ฉันเป็นผู้ชายนะ แล้วชิบะก็เป็นผู้หญิงด้วย...."
"งั้นหรอคะ ขอโทษนะ ที่ฉันถามอะไรแปลกๆไปน่ะ"
"อ......อืม อืม ไม่เป็นไร =llll="
"ค่ะ......."

จากนั้นเธอก็เดินกลับไป ผมนึกโล่งอก แสยะยิ้มนิดๆ แล้วคิดว่า เหอะ ใครจะบอกล่ะครับ บอกไปได้โดนคิดว่าเป็นไอ้โรคจิตแน่ๆ ผมคิดแบบนั้นอยู่แปปๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"ฮัลโหลครับ....."
"จริงด้วยสินะคะ"
"เอ...คือว่าใครงั้นหรอครั-"

เสียงนี้มัน!!! ความรู้สึกว่าเคยได้ยินเสียงนี้เมื่อกี้นี้เอง

"ร.....ร.....ร.....ร....ร........หรือว่า...."
"ค่ะ จำได้แล้วสินะ...."

ความรู้สึกอาฆาตที่แผ่มาหาผมเรื่อยๆ

"คิดหรอว่าฉันจะไม่มีแผนรับมือนะคะ...."
"Olll[ ]lllO โอ้บร๊ะ!!!"
"ช่วยอธิบายมาด้วยค่ะ"
"ค......ครับ"

หลังจากนั้น.....คิดแล้วสยอง...

"งั้นหรอคะ...."
"เธอเนี่ยดูท่าทางผิดไปต่างก่อนหน้านี้เลยนะ"
"ถ้าไม่ทำแบบนี้ คุณจะยอมบอกหรอคะ......"
"อา งั้นหรอ แล้วรู้เบอร์โทรของชิบะคารินได้ไงล่ะ???"
"ก็คารินจัง สนิทกับคุณซาวาดะไงล่ะคะ...."
"ไม่ๆๆๆๆ ฉันว่าแค่นั้นมั-"
"ได้สิคะ ที่จริงแล้ว"
"ที่จริงแล้ว??"
"วันก่อนที่จะมาทะเล ฉันเห็นคุณที่แต่งตัวเป็นคารินจัง ให้เบอร์คุณซาวาดะ น่ะค่ะ ตอนแรกฉันคิดว่าคารินจังคงจะชอบคุณซาวาดะ แต่คารินจังไม่ใช่คนที่จะไปแย่งของคนอื่นๆ"
"นี่เธอรู้ด้วยงั้นหรอ..."
"รู้อยู้แล้วสิคะ คุณประธานถึงเขาจะดูเป็นคนทึ่มๆ ทำอะไรก็ไม่เป็นต้องคอยให้คุณซาวาดะช่วยตลอด แต่นั่นก็เป็นความต้องการที่อยากจะอยู่คนที่ตัวเองแอบชอบ..."
"เธอนี่มัน.......เรื่องที่รู้ว่าฉันเป็นคารินน่ะ ไม่ต้องบอกแล้ว แต่ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ แค่เรา 2 คนน่ะ"
"แค่.....2 คนหรอคะ"
"อา รุ่นพี่ซาวาดะ ก็ยังไม่รู้หรอกนะว่าฉันเป็นคารินน่ะ"
"เอ๋!! ฉันนึกว่า..."

ตัดมาตอนเช้า คือพวกเราออกเดินทางกลับบ้าน ชิโอริ ก็ยังไม่ได้บอกใคร แต่สายตาของยามิที่จ้องผมตั้งแต่เมื่อเช้า ตอนทานอาหาร ตอนขนของ มองมาตั้งแต่ตอนนั้น แต่พอผมมองไป เธอก็หันหน้าหนี อะไรเนี่ย!!!! ขอร้องล่ะ อย่าเอาปัญหาที่ฉันคิดไม่ได้มาให้สิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่แบบนี้ก็คงดีไม่ใช่น้อยล่ะเนอะ อารมณ์ของวัยรุ่นเนี่ย ไม่สิ ของผู้หญิงเนี่ย แปรปวนยิ่งกว่าสภาพอากาศช่วงนี้ซะอีก