แผลที่ไม่หาย { Y }

หลังจากมหาวิทยาลัยเปิดเทอมให้นักศึกษาไปเรียนต่อตามปกติ วันนี้มาร์คก็มาส่งผมที่หน้าคณะเหมือนทุกวัน ส่วนตัวเขาก็แยกไปเรียนเช่นกัน

ชีวิตองผมกับมาร์คดูราบรื่นและไร้ปัญหาใดๆ หลายๆ อย่างดีกว่าที่ผมคิดไว้ ผมเข้ากับพ่อแม่ของเขาได้ดีหลังจากที่มาร์คบอกว่ากลับมาคบกัน...

ใช่ ฟังไม่ผิด กลับมาคบกัน

"วันนี้เลิกคลาสได้ครับนักศึกษา"

เสียงอาจารย์ขัดห้วงความคิดของผมทั้งหมด

"อย่าลืมไปทำงาน ที่อาจารย์ลงในเฟสกลุ่มนะครับ"

ทันสมัยจริงๆ คนสมัยนี้

ขมับ!

ผมหันไปตามแรงดึงแล้วก็อึ้งไปนิดหน่อยเมื่อเห็นผู้กระทำ...

"นัท"

"คุยกันหน่อยได้มั้ย" นัทเอ่ยขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือจากผมอย่างสุภาพ

ผมไม่ได้คุยกับเขามาเป็นเดือนๆแล้ว เพราะเขาเป็นฝ่ายหายหน้าหายตาไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมมาคุยกับผม ผมเลยยิ้มกลับไป

"ได้สิ มีอะไรหรอ" ผมพูดกับเขาด้ยสีหน้าปกติโดยไม่คิดจะโกรธเคืองอะไร เพราะผมรู้ดีนัทต้องการเวลาทำใจเหมือนกัน

"ฉันขอโทษที่งี่เง่ากับนาย หายหน้าไปแบบนั้น"  นัทพูดตรงๆ แล้วมองหน้าผม ความรู้สึกผิดฉายชัดออกมาจากแววตาของเขา

"ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายเลยนะ" ผมยังคงยิ้มให้เขา

"เรากลับมาเป็นกันเหมือนเดิมนะ" นัทถาม สีหน้าเขาดูมีความหวัง

"เราก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนิ" ผมยิ้มให้เขาอีกครั้ง

"ขอบคุณนะลายไทย" เขาจับมือผมอีกครั้งและยิ้ม เราสองคนยิ้มให้กัน

"ไอ้มาร์คมารอนายแล้ว" ผมต้องตกใจและหันหน้าไปหามาร์ค

"กลับบ้านได้ยังลายไทย" เสียงห้วนถาม แสดงออกชัดเจนด้วยการกอดคอผมต่อหน้านัท

นัทขำนิดหน่อย เขายักไหล่หันมาพูดกับผม

"ไปก่อนนะลายไทย ไว้วันหลังเจอกัน"

"ไม่มีวันหลังอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไม่ปล่อยให้เมียฉันไปสุงสิงกับแกแน่!"

มาร์คทำเสียงเถือนๆใส่นัท สุดๆ เขาพูดดังจนผมสะดุ้งโหยง ต้องรีบตีเมียอีกฝ่าย

เพียะ!

"โอ้ย! ลายไทยตีมือมาร์คทำไม"

"พูดดังเกินไปแล้ว อายบ้างเหอะ" ผมกระซิบกระซาบกับเขาเมื่อเห็นหลายสายตามองมาแปลกๆ แต่มาร์คไม่เห็นสนใจ เขายังเขม่นนัทไม่เลิก จนนัทต้องกลอกตาด้วยความเซ็ง

"เอาเวลาไปหึงคนอื่นเหอะว่ะ! ฉันก็มีเมียแล้ว คงไม่ยุ่งกับเมียแกหรอก!"

"จำคำของแกไว้แล้วกัน!"

โอ้ยยย! เลิกเรียกว่า ' เมีย ' สักทีจะได้มั้ยฮะ! อายนะเว้ย!

555555555 ดีจ้า สบายดีมั้ย ลืมเจ๊ใช่มั้ย เหลือตอนเดียวจบ