Extra Little Girl คุณหนูคนพิเศษ

Devil & Angle

                    "อึก!!!" วีด้าถูกโยนให้ล้มตัวลงนอนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ หลังจากที่วีด้าถูกลากเข้าไปในพุ่มไม้ เธอก็ถูกพาตัวมา ณ ที่แห่งหนึ่ง..

                    เป็นสถานที่ที่เปรียบเสมือนวังหลวง มีบัลลังก์พระราชาและราชินีอยู่ด้วยกัน ตะเกียงไฟสีม่วงลุกโชนขนาบข้าง มีทหารยืนอยู่อย่างเป็นระเบียบ.ผนังถูกตกแต่งด้วยภาพวาดที่สื่อเรื่องราวของพวก'ปีศาจ'ได้อย่างชัดเจน วีด้าตัวสั่นด้วยความกลัว จนน้ำตาเริ่มคลอที่เบ้าตาทั้งสองข้าง

                    "ราชาเสด็จแล้ว!!" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น พวกทหารที่ยืนอยู่นั่งก้มหัวลงอย่างพร้อมเพรียง เด็กน้อยก้มหัวลงตามอย่างงงงวยต่อเหตุการณ์ตรงหน้ามาก  แต่ภายในก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัว

                    ตึก..ตึก

                    เสียงฝีเท้าหนักของใครบางคนกำลังเดินมาอยู่ตรงหน้าของวีด้า กลิ่นของชนชั้นสูงที่เด็กน้อยไม่คุ้นเคย ทำเอาฉุนสิ้นดี

                    "เงยหน้าขึ้นทุกคน" เสียงหนุ่มๆและอ่อนนุ่มของราชาทำให้วีด้ารู้สึกใจเต้นเล็กน้อย ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นตามพวกทหารอย่างช้าๆ

                    วีด้าเบิกตากว้าง เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ เด็กหนุ่มอายุประมาณ19ปี สีผมดำขลับ ดวงตาสีแดงก่ำดั่งเลือด ใบหน้าเข้ารูป ผิวสีขาวซีด พร้อมด้วยเขี้ยวแหลมคม นั่งอยู่บนบัลลังก์ราชาอย่างน่าเกรงขามและสง่างาม เด็กน้อยใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ความคิดเต็มสมองจนจะระเบิดออกมา แต่การที่เด็กน้อยจ้องเด็กหนุ่มตรงหน้า ทำให้ความหวาดกลัวหายไปในชั่วพริบตา

                    "ไง..เธอ ชื่ออะไรล่ะ?" เด็กหนุ่มเปิดบทสนทนา พลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตสีพีค็อกอายส์คู่นั้น

                    "..." วีด้ายังคงอึ้ง จึงได้แต่'เงียบ' ตอบกลับไปเท่านั้น

                    "ไม่ได้ยินเหรอครับ? 'คุณหนูคนพิเศษ'" สิ้นประโยคนั้น คำว่า'คุณหนูคนพิเศษ' ก็ดังก้องอยู่ในหัวของวีด้า จนเธอต้องตอบกลับไป

                    "วีด้า..." เด็กน้อยตอบด้วยเสียงแผ่วเบา ความสับสนงงงวย และคำถามเอ่อล้นอยู่ในจิตใจ พอๆกับคำว่า'คุณหนูคนพิเศษ' ที่ก้องอยู่ในหัวอยู่ตลอดเช่นกัน

                    "..ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะสมกับเป็นเด็กที่พวกเราต้องการ" 

                    เด็กที่..ต้องการ? 

                    ณ จุดๆนี้ วีด้าเริ่มงงมากขึ้นเรื่อยๆจนอยากจะหนีออกไปให้ได้ คุณหนูคนพิเศษ? เด็กที่พวกเราต้องการ? มันคืออะไร? แล้วเขาเป็นใคร? อยากจะถามไป แต่เพราะความกลัวในใจมันมีมากหมายเหลือเกิน แล้วความสับสนในจิตใจที่มาปะปนอยู่ด้วยนี่มันอะไรกัน เด็กน้อยกำลังเครียดจนน้ำตาไหลออกมาเอง

                    "ไม่ต้องห่วงหรอกคุณหนูวีด้า พวกเราไม่ทำอะไรเธอหรอก ถามสิ่งที่อยากถามออกมาได้เลย" เขายิ้มอย่างอ่อนโยน เด็กน้อยมองเขาแล้วหลุบตาต่ำ ไม่ไว้ใจ... ยังไม่แน่ว่าถ้าถามคำถามที่ไม่เข้าหู จะโดนพวกทหารรุมหรือเปล่า...

                    แต่แล้ว วีด้าก็จำสิ่งที่คุณแม่สอนได้อย่างหนึ่ง

                    "ชีวิตของเรา ถ้ามัวแต่กลัว ไม่กล้าลอง ก็ไม่สามารถที่จะก้าวเดินต่อได้หรอกนะ"

                    ใช่ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ จะลองสักนิด ก็คงไม่เสียหาย จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง... ดีกว่าจะเก็บไว้ในหัวจนจะระเบิดออกมาเป็นผุยผงละกัน

                    "คุณเป็นใครคะ...?" วีด้าถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มมุมปากอย่างพอใจที่เด็กน้อยยอมพูดคุยกับตน

                    "...ฉันชื่อ ชิเนะ เป็นราชาปีศาจ" หลังจากตอบเสร็จ ชิเนะก็ยิ้มมุมปากดังเดิม แต่เด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขากลับเบิกตากว้างแล้วอึ้งไปสักพัก ไม่เชื่อสายตาตนเองเลย...

                    "แล้ว...คุณต้องการฉันทำไมคะ?" เด็กน้อยถามต่อ แต่น้ำเสียงครั้งนี้เริ่มสั่นเครือเล็กน้อยแล้ว

                    "เพราะเธอคือ'คุณหนูคนพิเศษ'ที่เรากำลังตามหายังไงล่ะ" ชิเนะลุกขึ้นพร้อมเดินมาหาวีด้า เด็กน้อยทำหน้างงเหมือนจะยังไม่กระจ่าง และพอรู้สึกตัวอีกทีก็โดนฝ่ามือประคบเข้าที่แก้มทั้งสองเสียแล้ว

                    "อ๊ะ..."

                    "คุณหนูคนพิเศษ เป็นเด็กสาวที่ในรอบพันปีจะมีสักครั้ง เป็นเด็กสาวที่รักในจินตนาการ... ใฝ่ฝันที่อยากจะสร้างเรื่องราวพิเศษ และเป็นเด็กที่มีความเชื่อเรื่องเทพกับปีศาจ" ชิเนะพักช่วงพูดไป ดวงตาสีแดงคู่นั้นจับจ้องมาที่เด็กน้อยอย่างเสน่หา ทำให้วีด้าต้องหลบตาถึงแม้จะรู้สึกได้ว่ากำลังโดนจ้องอยู่...

                    เธอเป็นคนที่เชื่อในเรื่องราวพิเศษ...อย่างเทพกับปีศาจ...

                    อ่า เธอเริ่มที่จะเข้าใจมากขึ้นแล้ว พวกเขาคงต้องการตัวเธอเพื่อที่จะช่วยอะไรสักอย่าง แต่ก็ต้องมีศัตรูอย่างพวกเทพมาคอยขัดขวาง จึงชิงลงมือพาตัวมาก่อน...

                    "อีกไม่นาน... จะมีสงครามขึ้นเพื่อชิงตัวเธอ..ความจริงแล้ว เธอไม่ควรจะมาที่่านี้ตั้งแต่แรก...ไม่ควร...." ชิเนะหลุบตาต่ำลง วีด้ามองบุคคลตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง เธอเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาและเข้าใจอะไรยากสุดๆ

                    "เพราะฉะนั้น เธอต้องร่วมมือกับเรา พอเกิดสงครามเธอต้องช่วยเรานะ!!" เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นพลางเขย่าตัวเด็กน้อยอย่าเงบามือ แต่กลับทำให้เด็กน้อยใจหายใจคว่ำหมด

                    เด็กหนุ่มตะปบหาบางสิ่งที่อยู่กระเป๋ากางเกง และนั่นคือสร้อยรูปปีกปีศาจที่ด้านหลังสร้อยสลักไว้ว่า 'The God Of Devil' เขายัดมันใส่มือของเด็กน้อย ถึงแม้จะงงแต่เธอก็รับมันมาไว้ คงจะ...ใช้ทำอะไรสักอย่างล่ะนะ..

                    "เฮ้อ... คงได้เวลาปล่อยเธอกลับไปแล้วล่ะ..." ว่าแล้ว ชิเนะลุกขึ้นแล้วร่ายมนต์บางอย่าง

                    "เอ๊ะ เดี๋----"

                    ไม่ทันที่จะได้เอ่ยคำลา ก็มีแสงสีขาวมาคลุมรอบกาย ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของชิเนะอีกเลย

                    พรึ่บ

                    "โอย....." วีด้าล้มลงนอนกับพื้นหญ้า หมวกของเธอกระเด็นออกไป ร่างกายอ่อนแรงเป็นอย่างมาก แต่เธอก็พยายามดันตัวเธอให้ลุกขึ้นนั่ง เด็กน้อยสังเกตบริเวณโดยรอบ เธอกลับมายังจุดเดิม จุดที่โดนลากไป

                    "กลับบ้านดีกว่า...ป่านนีุ้ณแม่คงรอดื่มชากับเราอยู่แน่ๆ" เด็กน้อยลุกขึ้น ปัดเศษผงบนเสื้อผ้า หยิบหมวกที่ตกอยู่แล้วสะบัดก่อนสวม สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วรีบวิ่งไปยังทางออก

                    ต้องรีบแล้ว... จะผิดสัญญากับคุณแม่ไม่ได้

                    เธอคิดเช่นนั้น แต่เมื่อมาถึงจุดหมาย เธอก็ต้องเบิกตากว้าง จนล้มตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง...

                    ไม่มี... ไม่มีทางออก.....