ตามล่ามนตรา

    เสียงวิ่งฝ่าไอหมอกสีขาวจางๆของทหารดังแข่งกับเสียงวิ่งด้วยขาอันทรงพลังของรูจดังในยามค่ำคืนอันเงียบสงบ พวกทหารในเมืองตางวิ่งตามจับตัวรูจตามคำสั่งของพระราชาเอนดรีอาสถึงแม้นจะไม่รู้คำสั่งอะไร แต่ถ้าเพื่อตำแหน่งไม่ว่าจะสั่งให้ฆ่าใครคนพวกนั้นยินดีที่จะทำ  รูจและนาเอลกำลังมุ่งหน้าไปที่ท่าเรืออย่างรวดเร็ว ด้วยความแข็งแกรงขอขาอันทรงพลังของรูจทำให้เขาวิ่งได้ไวมาจนไม่กี่นาทีเขาก็ถึงท่าเรือได้ไวจนทหารที่ไล่ตามมาตามาไม่ทัน
 
“เอาไงต่อดี ถ้าให้คนให้ลูกเรือข้าพายเรือหนีคงไม่ทันแน่ ป่านนี้คงเมาแอ๋กันทั้งเรือแล้ว”นาเอลมองไปที่เรือของตัวเองที่มีเสียงเพลงด้วยเสียงเมาๆของลูกเรือดังเอิกเกริกจนรบกวนชาวบ้าน
 
“งั้นหลบเรือนั้นก่อนก็แล้วกัน”รูจพานาเอลกระโดดขึ้นไปบนเรือลำหนึ่งที่ดูเงียบเหมือนกับไม่มีใครอยู่
 
“หายไปไหนแล้วล่ะ!!”เหล่าทหารที่วิ่งตามมาใช้คบเพลิงส่องหาตัวผู้หลบหนี
 
“รอดแล้วสินะ”นาเอลถอนหายใจโล่งๆแล้วนั่งหลบอยู่ที่หลังถังใส่ผลไม้โดยมีรูจอุ้มอยู่ในท่านั่งยองๆ
 
“นาเอล.....เรื่องที่เจ้าพูดตอนอยู่ในห้องของเอนดรีอาส....เจ้าพูดจริงหรอ?”รูจเหลือบไปมองทางอื่นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์แต่หน้าของเขาก็แดงนิดๆไม่รู้ด้วยว่านั่นคืออาการเหนื่อยหรืออะไร
 
“ข้าพูดอะไรงั้นหรอ?”นาเอลเอียงคอมองรูจ
 
“ก็ที่เจ้าพูดว่า.....”
 
“นี่พวกเจ้าเป็นใคร?”เสียงหญิงสาวผมสีทองยาวสยายคนหนึ่งพูดขัดจังหวะแถมเอาตะเกียงมาส่องหน้ารูจและนาเอล แสงจากตะเกียงทำให้มองเห็นทุกสิ่งได้ชัดขึ้นเป็นย่อมๆ เผยให้เห็นใบหน้าหญิงสาวที่ถือตะเกียงอยู่
 
“ข้า.....”นาเอลกำลังจะอ้าบากพูดแต่ทว่า...
 
“ตอนนี้เรือกำลังจะออกจากท่าแล้ว เข้ามาข้างในก่อนสิ”หญิงสาวผมสีทองถอนหายใจเบาๆแล้วเดินนำเข้าไปในห้อง
 
ห้องโถงของเรือ
 
“เราไปกันเถอะ”รูจลุกขึ้นแต่นาเอลจับแขนรูจไว้ทำให้รูจหยุดชะงักแล้วหันมามอง
 
“รูจ วางข้าลงเถอะ ไม่เป็นไรแล้ว”
 
“อ่า......”รูจได้ยินดังนั้นก็วางนาเอลลงแล้วเดินตามหญิงสาวผมสีทองนั้นไปโดยมีนาเอลลุกขึ้นเดินตามหลังมาด้วย
 
ณ ห้องโถงภายในเรือ
 
“ข้าชื่อว่า เอเลเนอร์เป็นนักวาณิชย์ชาวตะวันตก แล้วเจ้าสองคนชื่ออะไรล่ะ?”เอเลเนอร์กล่าวแนะนำตัวแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ไม้โดยมีโต๊ะสีเหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้า
 
“ข้าชื่อ นาเอล เป็นนักวาณิชย์ชาวตะวันออก ส่วนผู้ชายคนนี้ชื่อ รูจ เป็นเพื่อนร่วมท่างข้าเอง”นาเอลนั่งลงกับเก้าอี้ที่ตั้งไว้ตรงข้ามกับเอเลเนอร์แล้วกล่าวแนะนำตัวเองและรูจ
 
“เป็นนักวาณิชย์แล้วขึ้นมาทำอะไรบนเรือข้า?”
 
“ข้าหนีทหารมาน่ะ เขาคิดว่าข้าเป็นชนเผ่าจอมเวทย์ในตำนานเลยไล่จับข้าใหญ่เลย แต่รูจก็พาข้าหนีออกมาได้”นาเอลถอนหายใจแล้วอธิบายด้วยสีหน้าเศร้าๆ
 
“เรื่องนี้ข้าก็เคยได้ยิน แต่ชนเผ่านั้นได้ล่มสลายไปแล้วนี่ ไร้สาระชะมัดเลยแหะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าพระราชาเอนดรีอาสจะสนใจเรื่องนี้ด้วย”เอเลเนอร์นั่งเท้าทางแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าหน่ายๆ
 
“แล้วท่านเอเลเนอร์กำลังจะไปไหนกัน?”
 
“จักรวรรดิโรมาเนีย”
 
“งั้นหรอ ข้ากะจะไปที่นั่นอยู่พอดี......แต่.....”
 
“แต่?”เอเลเนอร์เลิกคิ้วขึ้นแล้วเบนสายมามองหน้านาเอลเพื่อรอคำตอบ
 
“ลูกเรือของข้าอยู่ที่นิโคลเรีย พวกเขาจะถูกจับได้มั้ยนะ.......”นาเอลเอ่ยด้ยน้ำเสียงเศร้าๆ
 
‘นี่ข้า.....ทิ้งพวกพ้อง.........พี่น้อง...........ของตัวเองได้อย่างไร.............’
 
“ไม่เป็นไร ข้าคิดว่าเรื่องนี้ไม่ยุติธรรมเลย!! ข้าจะไปโรมาเนียแล้วเอาเรื่องราวไปบอกกับเจแปนให้ดู!!”เอลเนอร์ตบโต๊ะแรงๆด้วยความไม่พอใจกับเรื่องเอนดรีอาส
 
“เจแปน?”
 
“พระราชาแห่งจักรวรรดิโรมาเนียไงล่ะ วันนี้พวกเจาก็หลับให้สบายเถอะนะ กว่าเรือจะถึงฝั่งก็เช้าพอดีล่ะนะ”เอเลเนอร์พูดจบก้เดินออกไปจากห้อง
 
“....................”
 
.........ทุกสิ่งเงียบสงัดไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น มีเพียงแต่แสงไฟจะตะเกียงเล็กๆที่ตั้งไว้กลางโต๊ะส่องแสงสว่างไปทั่วทั้งห้อง  นาเอลนั่งเงียบกับรูจราวกับใช้ความคิด คิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว..........
 
“เอ้อ รูจคำถามที่เจ้าถามตอนแรก เจ้าถามข้าว่าอะไรนะ?”นาเอลหันไปถามรูจทันทีที่ฉุกคิดได้
 
“ไม่มีอะไรหรอก....ลืมมันไปซะเถอะ”รูจตอบแล้วเดินออกไปจากห้อง
 
‘ยังไง...นางก็ไม่ได้มองเราอยู่ในสายตาหรอก.........’
 
“ข้าถามอะไรแปลกๆไปหรือเปล่านะ”นาเอลนั่งบ่นพึมพัมอยู่ในห้องคนเดียวพลางคิดเรื่องตอนอยู่ในห้องของเอนดรีอาสอยู่