ภพรักหิมวันต์

  'จะมาซวยอะไรตอนนี้เนี่ย!?'

 วรินนาราในร่างของวงศ์สุมาลีกล่าว ก่อนจะพยายามหาสิ่งของที่อยู่ใกล้ตัวเพื่อมาป้องกันตนเองจากเจ้าอสรพิษที่กำลังเลื้อยเข้ามา พลันสายตาของยักษ์หนุ่มก็แลเห็นก้อนหินขนาดใหญ่ ด้วยที่ตอนนี้เธอต้องหาทางหนีแต่ดูเหมือนจะหนีไม่ทันเสียแล้ว ก็ในเมื่อเจ้างูเห่าตัวนั้นอยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม

 หญิงสาวรีบเข้าไปหยิบก้อนหินก้อนนั้นขึ้นมา ก่อนที่จะทุ่มใส่งูเห่าตนนั้นอย่างเต็มแรง!!

 "เห้ยยย!"

 ดูเหมือนเจ้างูเห่าตัวนั้นจะรู้ตัวว่าเธอกำลังจะสังหารมันด้วยก้อนหินก้อนนั้น! จึงคืนร่างเพื่อที่จะหยุดการกระทำของอีกฝ่าย

 'พลั่ก!'

 แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เมื่อหินที่วงศ์สุมาลีถืออยู่ลอยมาปะทะกับใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มๆ!!

 "โอ๊ยยย! นี่เจ้าคิดจะฆ่าข้าเหรอเนี่ย วงศ์สุมาลี!?"

  ธีรสุวัฒน์เอ่ยอย่างเจ็บปวด ก่อนจะหันไปกุมขมับคิ้วข้างขวาที่เป็นแผลจากการกระทำของอีกฝ่ายเมื่อครู่ ก็จะไม่ให้เจ็บได้ยังไงเล่า!  หินก้อนนั้นก้อนเล็กซะที่ไหนกัน!

  ทางด้านวรินนาราเองก็ตกใจเหมือนกัน ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่างูเห่าตัวเมื่อกี้จะเป็นเขากันล่ะ เพราะฉะนั้นการที่เขาเจ็บตัวนั้นไม่ใช่ความผิดของเธอ!

  "ใครใช้ให้เจ้าแปลงกายเป็นงูเห่าเล่า! อีกอย่างก็ไม่ใช่ความผิดของข้าสักหน่อย ข้าทำเพื่อป้องกันตัวต่างหาก!"

  วรินนาราเอ่ยกล่าวกับอีกฝ่ายโดยที่ไม่ยอมรับในความผิดของตน

  "เจ้านี่มัน! "

  นาคาหนุ่มกล่าวอย่างเอือมระอาในการไม่ยอมรับผิดของตัวต้นเหตุ โดยที่ยังกุมบาดแผลเอาไว้

  "ข้าทำไมหรือ? :)" วรินนารากล่าวยัวะอารมณ์ของชายหนุ่ม  ทำให้ธีรสุวัฒน์อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้!

  "ช่างมันเถอะ!  ว่าแต่เจ้าลงมาจากตำหนักทำไม หรือว่าเจ้ากำลังมีแผนการอะไรซ่อนอยู่" 

  ร่างสูงเอ่ยถามเด็กหนุ่มอย่างสงสัย ก็จะไม่ให้สงสัยได้ยังไงเล่า ก็นี่มันยามสองแล้ว แต่วงศ์สุมาลียังออกมาภายนอกตำหนักอีก เป็นใครก็ต้องสงสัยทั้งนั้นแหละ

  "นั่นมันเรื่องของข้า! แล้วท่านล่ะสะกดรอยตามข้ามาทำไม?! หึ! ข้าไม่ตีท่านตายก็บุญเท่าไหร่แล้ว"

  วรินนาราเอ่ยกล่าวแก่นาคาหนุ่ม โดยที่เธอเองอดจิกกัดไม่ได้ 

 "นั่นก็เรื่องของข้า เหอะ! เจ้าจะตีข้าตายได้อย่างไรกัน ก็ในเมื่อท่อนไม้ที่เจ้าหยิบน่ะ มันผุ หึ! ช่างน่าขันสิ้นดี :)"

  ธีรสุวัฒน์กล่าวย้อนอีกฝ่าย ก่อนจะนำเรื่องที่เธอนำท่อนไม้ผุมาตีเขาในร่างงูเห่านั้นมาจี้จุดอีกฝ่าย ตามจริงแล้วเขาก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นวงศ์สุมาลียกท่อนไม้มาฝาดเขา แต่ก็ต้องผิดคาดเมื่อเห็นว่าท่อนไม้ที่เด็กหนุ่มเอามานั้นมันผุและหักลง ตอนนี้เองทำให้เขาอดกลั้นเสียงหัวเราะไม่ได้ แต่ก็น่ะนะ วงศ์สุมาลีก็ยังไม่เลิกล้มความตั้งใจ ยังหาหินมาทำให้เขาเจ็บตัวจนได้!! -_-^

  "ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะมาปากดี ข้าคงใช้ก้อนหินทุบเจ้าตายไปนานแล้วล่ะธีรสุวัฒน์!"

  วรินนารากล่าวอย่างหมั่นไส้ในบุรุษตรงหน้า ชิ! ก็ใครจะไปรู้ว่าไม้มันผุกันล่ะ!  เธอก็แอบสะใจนิดๆที่นาคาหนุ่มโดนก้อนหินที่เธอขว้างไปปะทะกับใบหน้าคมคายของเขาเต็มๆ!

  "งั้นเชียวรึ? :)"

  หากแต่นาคาหนุ่มไม่รู้สึกระแคะระคายต่อวาจาที่บุคคลตรงหน้ากล่าว แต่กลับกันธีรสุวัฒน์ทรงถามกลับด้วยสีหน้าที่ยียวนกวนอารมณ์ของอีกฝ่าย

  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!! ถ้ารู้ว่าเขาจะมายั่วโมโหเธอล่ะก็! วรินนาราจะทุบเจ้างูเห่าตัวนั้นให้สิ้นฤทธิ์จมธรณีเลยคอยดู ฮึ่ม!!

 ยิ่งคิด วรินนาราก็อยากจะย้อนเวลากลับไปเวลานั้นทันที!!

  อิอิ หนูรินเราแอบโหด o(〃＾▽＾〃)o