รักนี้ ตะวันส่องใจ

          "อืมมม ที่ไหนเนี้ย"เมษาลืมตาขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า พบว่าตัวเธอได้อยู่ในห้องสีขาวที่มีกลิ่นแอมโมเนียลอยติดจมูกอยู่ 

          "โรงพยาบาล"อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น 

          "เฮ้ย! นาย นายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย"เมื่อเมษาหันไปมองตามเสียง ก็พบกับ'นายเจ้าของร้านปากเสีย'มาอยู่นี่ได้ยังไง หรือว่าจะเป็นคนที่ช่วยเรา ไม่นะ!ชายหนุ่มผู้แสนดีต้องไม่ใช่นาย!!!

          "ดูจากหน้าคุณตอนนี้แล้ว ต้องคิดอะไรบ้าๆอยู่แน่เลย"

          "ตอบคำถามฉันมาข้อหนึ่ง"

          "ว่ามา"

          "นายช่วยฉันเหรอ"

          "ใช่ พอดีผมเห็นคุณยายแก่ๆคนหนึ่งจะเป็นลม ผมเลยช่วยเอาบุญน่ะ"

          "ห๊ะ นี่นายว่าฉันแก่เหรอไอ้บ้า ไอ้ปากเสีย หน็อยแน่ มาว่าฉันแก่งั้นเหรอ" เมษาพยายามหาสิ่งของที่จะมาปาใส่เขาที่ยืนยิ้มอยู่ได้

          "นี่ คุณแต่อย่างน้อยผมก็ช่วยคุณไว้นะ"เขาพูดให้เธอยอมเอาถาดที่อยู่ในมือลง เธอมองหน้าเขาอยู่นาน จึงลดมือลง

          "ก็ได้ นี่กี่โมงแล้วเนี้ย"

          "บ่าย 2"

          "บ่าย 2 ตายแล้ว ฉันต้องรีบไป"เธอพูดพลางจะดึงสายน้ำเกลือออก

          "หยุด! หยุดเลย คุณยาย คุณไม่สบายอยู่นะ เพราะฉะนั้นคุณต้องนอน"

          "แต่ฉัน..."

          "คุณมีธุระอะไร ถึงต้องรีบไปขนาดนั้น"

          "ทำไม นายจะช่วยฉันหรือไง"

          "ถ้าผมช่วยได้นะ"

          "จริงดิ ง่ายๆเลย นายแค่ไปรับชุดที่ร้านชื่อดังให้เท่านั้นเอง"

          "ร้านชื่อดัง?นั่นชื่อร้านเหรอ"

          "นี่นายไม่รู้จัก เชยมาก..."

          "นี่ คุณก็ผมไม่ใช่สาวนักสังคมแบบคุณนี่ แต่ช่างเถอะ ผมมีวิธีของผม คุณน่ะ นอนลงไปเลย"

          (นที talk)

          หลังจากที่ผมเดินออกมา ความกลุ้มใจก็ตามออกมาด้วย ไม่น่าเลย ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมคิดอะไรอยู่ ถึงได้รับปากเธอไปว่าจะไปทำธุระให้ เอาไงทีนี้!

          "เฮ้ย!ไอ้ตะวัน แกรู้จักร้านชื่อดังเปล่าว่ะ"สิ่งเดียวที่ผมคิดออก คือการต่อสายไปหาหนุ่มนักสังคมที่สุดในกลุ่ม

          (ก็พอรู้ว่ะ มีไรว่ะ)

          "มึงรู้ป่ะ ว่ามันอยู่ที่ไหน"

          (อยู่แถวร้านกาแฟใกล้โรงพยาบาล Y)

          "เครๆ ขอบใจมาก"

          (เดี๋ยว!แล้วมึงจะรู้ไปทำไมว่ะ มันร้านตัดชุดผู้หญิงนะ เว้ย!)

          "เอ่อน่ะ"

          เวลา 18.00 น.

          "มาแล้ว"นทีโผล่หน้าออกมาจากประตูพร้อมกับเดินเข้ามาหาเมษาที่กำลังรอเขาอยู่

          "กว่าจะมาได้ ฉันเปลี่ยนชุดรอนายนานแล้วนะ"เธอมองซ้ายมองขวาด้วยความสงสัย"แล้วไหนชุดฉันล่ะ"

          "ก็อยู่บนรถผมไง"

          "อ้าว!แล้วทำไมไม่เอามาให้ฉันล่ะ"

          "ก็เดี๋ยวคุณต้องเดินลงไปอยู่แล้ว จะถือขึ้นมาให้เมื่อยทำไมล่ะ"

          "ก็จริง"

          "แล้วคุณต้องเลี้ยงข้าวผมด้วย"

          "โอเค ฉันเข้าใจ โลกนี้ไม่มีใครทำอะไรโดยไม่หวังผลตอบแทนอยู่แล้ว"เธอยืนกอดอกมองหน้าเขา"แล้วร้านไหนดีล่ะ"

          ณ ร้าน THe Best

          "ร้านนี้เหรอ ทำไมต้องเป็นร้านของนายด้วย"เธอถามนทีขึ้นมา เมื่อมานั่งที่โต๊ะหลังจากที่เขาสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว

          "ก็อาหารร้านนี้อร่อย"

          "ไม่รู้สิ ร้านนี้ฉันไม่ได้เข้ามานานแล้ว"

          "นี่!คุณยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกเหรอ"

          "เปล่า ฉันนึกว่ามันเจ๋งแล้วต่างหาก"

          "โห้ย!คุณ คุณพูดแบบนี้กับเจ้าของร้านได้ยังไง"

          "ก็เพราะคุณเป็นเจ้าของร้านไง ฉันถึงได้พูด"เธอและเขาต่างจ้องหน้ากันอยู่นานอย่างเดาใจ สุดท้ายก็...

          "ยิ้มอะไร"ฉัน

          "คุณนั่นแหละ ยิ้มอะไร"

          สุดท้ายก็กัดกันเหมือนเดิม