โรงเรียนป่วนก๊วนกวนส้น

บ่ายวันหนึ่ง ณโรงเรียนบัวเหนือน้ำ เป็นช่วงคาบเรียนที่4ของนักเรียนระดับชั่นมัธยมปลาย4 เเต่มีห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องที่ครูไม่เข้าสอนในคาบนั้น เเละช่วงเวลานั้นก็เปรียบเป็นช่วงเวลาสุขสกาวของเหล่านักเรียน ในระหว่างที่นักเรียนภายในห้องพากันอ่านหนังสือกัน เเต่ก็มีกลุ่มนักเรียนชายกำลังนั่งจับเข่าคุยกันอยู่หลังห้องประมาณ3-4คน

จู่: พวกเองเคยได้ยินเรื่องเล่าของ คนเล่นของไหม?

เเว่น : ทำไมวะ? 

จู่: มันมีเรื่องเล่า สำหรับคนเล่นของ บ้านข้าน่ะอยู่บุรีรัมย์ ภาคอีสานขึ้นชื่อมากเรื่องภูตผีปีศาจเเละการเล่นของทำคุณไส

เพื่อนอีกสามคนของจู่นั่งฟังอย่างตั่งอกตั่งใจ 

มะกัน: เเล้วยังไงต่อวะ?

จู่: มีป้าคนหนึ่งเเกเล่นของ เเกทำของใส่น้ำเเล้วไปให้เพื่อนบ้านแกดื่ม เเต่เพื่อนบ้านรู้ทันเลยเอาแก้วน้ำลอดรอบขาหนึ่งรอบเขาว่า มันจำทำให้อาคมที่ร่ายลงใส่น้ำมันเสื่อม

มาโน: ไม่จริงไอ้จู่เเม่ง มั่วอย่าไปเชื่อมัน วิธีนี้ลุงกูเคยทำเเต่ไมได้ผล

จู่ๆการสนทนาเรื่องเล่าของเหล่าเด็กหนุ่มก็ต้องหยุดลงเมื่อมี เด็กหนุ่มอีกคนพูดส่อดขึ้นเเล้วเดินเข้ามาในวง

มะกัน: จริงเหรอวะ มโน  เเล้วลุงเองเป็นยังไงบ้าง!?

มาโน: ชื่อตูมาโนไม่ใช่มโนไอ้เบาหวาน เหอะ! เป็นยังไงน่ะเหรอก็ กลับบ้านเก่าน่ะสิ

จู่: เเล้วหมอบอกลุงเองตายเพราะอะไรละ?

มาโน: ยาพิษ....