Rainbow University(1)สายรุ้งรักปักหัวใจนายต่างชาติ
เขียนโดย 
Greek
วันที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 01.52 น.
แก้ไขเมื่อ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2558 01.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) นางเอกในคาบนางร้าย VS. นางร้ายในคาบนางเอก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความฉันเคยโดนด่าว่าเป็นนางร้ายในตอนเด็กๆ เพราะว่าฉันเป็นคนที่ชอบบังคับให้คนที่อ่อนแอกว่าฉันทำในสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ความจริงแล้วฉันดัดนิสัยพวกนั้นต่างหากล่ะ และอีกอย่างพวกนั้นก็โตมาเป็นคนที่เข้มแข็ง บางคนถึงกับกลับมาขอบคุณฉันด้วยซ้ำ ถึงยังไงฉันก็ยังดูเป็นเด็กนิสัยไม่ดีอยู่วันยังค่ำ อาจเป็นเพราะต้นกำเนิดของฉันสอนมา (แม่)
การเดินกลับบ้านช่วงให้ฉันได้คิดอะไรเยอะแยะ อันที่จริงเดินจากต้นซอยเข้าไปในบ้านอะนะ เอ๊ะ...ใครมาบ้าน คือความรู้สึกตอนเหยียบเข้ามาในบ้านมันแปลกๆ บ้านก็ดูสดใสเพราะมีดอกไม้ประดับเต็มแจกัน บนโต๊ะอาหารก็มีอาหารน่ากินเยอะแยะ มีของโปรดฉันกับยัยอัญชันด้วยด้วย
“สาวสวยที่ไหนหลงเข้ามาเนี่ย” เสียงนี่มันคุ้นๆนะ
“ลุงไมค์!!!!” ฉันวิ่งเข้าไปกอดทันที อ้อมกอดนี้อบอุ่นที่สุดเลย คิดถึงมากๆด้วย ไม่ได้เจอนานมาก เพราะลุงไมค์ทำงานเป็นผู้ช่วยกำกับภาพยนตร์อยู่ที่ค่ายดังๆแถวอเมริกา แถมยังเป็นน้องชายของแม่ฉัน ยังไม่พอยังเป็นพ่อของยัยอัญชันอีกด้วย
คงไม่แปลกใจกันแล้วใช่ไหมว่าทำไมยัยอัญชันถึงมาอยู่กับฉันแล้วก็แม่ มันต้องดีใจมากแน่เลยที่พ่อของมันกับมาหามัน ว่าแต่ยัยนั่นยังไม่กลับมาอีกเหรอ
“หลานของลุงคนนี้นี่สวยวันสวยคืนนะเนี่ย เผลอๆสวยกว่าลูกสาวลุงอีกมั้ง”
“หึๆ แน่นอนอยู่แล้วคร้า แล้วลุงเจอยัยลูกสาวตัวแสบของลุงรึยังล่ะ”
“ฉันอยู่นี่...พูดอะไรเกรงใจพี่หน่อยนะน้อง พี่ได้ยินนะ” อัญชันเดินมาพร้อมกับถ้วยแกงอะไรสักอย่าง ฉันจึงพุ่งตรงไปที่โต๊ะอาหารโดยลืมเรื่องราวทั้งหมดที่พึ่งเกิดขึ้นก่อนกลับมาบ้าน
“อ้าว คืนนี้แกไม่ซ้อมเหรอ ทุกวันฉันเห็นแกซ้อมแทบเป็นแทบตาย อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแสดงแล้วนะ” เมื่อลูกพี่ลูกน้องคนสนิทเห็นฉันนอนไม่หลับ แล้วออกมาตากน้ำค้างยามค่ำคืน จึงเดินมานั่งเป็นเพื่อน
“ไม่ต้องแล้วล่ะ” ฉันพูดแล้วก้มหน้าลงไปมองชุดจีนสีฟ้าที่ถูกพับวางอยู่บนตักของฉัน
“ทำไมล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าโดนอะไรมา” สมกับคำร่ำลือที่ว่ายัยอัญชันอ่านใจคนได้ มันคงเป็นความรู้สึกของฉันที่แผ่ออกมา ยัยนี่ถึงรับรู้ได้
“อาจารย์ให้ชุดนี้มา เพราะมีคนเขียนในเอกสารการแสดงว่าฉันจะแสดงระบำผ้า เพราะว่าหาคู่แสดงไม่ได้”
“เฮ้ย! เป็นอย่างงั้นได้ไง ยัยซอลญ่ารึเปล่า” ฉันส่ายหัว แล้วถอนหายใจปล่อยความเครียดออกไป แต่มันก็ยังไม่หายอยู่ดี
“พอฉันคิดแบบนั้น ฉันก็เลยว่าซอลญ่าไปต่อหน้าทุกคน ผลที่ได้คือฉันกลายเป็นนางร้ายเหมือนเดิม อาจารย์ดูไม่พอใจมาก แถมฉันยังวิ่งหนีออกมา อีกไม่นานฉันคงโดนปลดการแสดง เฮ้อ!...ชีวิต จะมีอะไรดีบ้างไหม!” มือสองข้างของฉันเกาหัวเอามือยีผมจนฟูอย่างน่าเกลียด
“แกเป็นใครเนี่ย ใช่ไอ่ณิแม่สาวนาฏศิลป์จอมห้าวรึเปล่า ยังเหลืออีกตั้งหลายวัน คนอย่างแกไม่มีวันท้อหรอก กะอีแค่เปลี่ยนจากรำพัดมาเป็นรำผ้า ไปขอให้อาม่าช่วยสิ” ถูกของมัน ฉันเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ฉันไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ ฉันคือคนที่ทำให้คนอื่นเข้มแข็งได้ แล้วทำไมฉันถึงจะทำเองไม่ได้ล่ะ
“ฉันเกรงใจอาม่าน่ะ แค่นี้ก็รบกวนแย่แล้วนะ” ฉันน่ะไหวอยู่แล้ว แต่อาม่าแกแล้วนะจะให้มาหักโหมสอนฉันให้ได้ภายใน 4 วัน เหนื่อยแย่เลย
“อาม่าดูปลื้มแกจะตาย ขนาดฉันไม่เคยเจอ ฉันยังรู้เลย แกนี่มันโง่จริง” มันว่าฉันพร้อมกับเอามือจี้หัวแล้วผลักอย่างแรง หนอยมันไม่มากไปหน่อยเหรอวะ
“ฉันไม่กล้าขอน่ะ”
ติ๊งๆ !!!
เสียงไลน์ในมือถือฉันดังขึ้น ฉันจึงหยิบขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนส่งเท่านั้นแหล่ะ ผมนี่แทบอยากจะวิ่งเข้าห้องไปนอนทันที
TRAIRAT Kitty: (นอนรึยังครับ)
ทำไมฉันถึงได้โง่ตามที่ยัยอัญชันพูดนะ ทั้งๆที่ชื่อไลน์ก็บอกอยู่ว่าใครคือเจ้าของร่ม แต่ทำไมฉันถึงไม่เอะใจกับชื่อนี้ในตอนที่เห็นชื่อถูกเขียนติดร่มลายคิ๊ดตี้ ก็เพราะว่าฉันมันโง่เหลือหลาย
“นี่ไงคือสิ่งที่ดีในชีวิตแก” แม่สาวว่าที่นักข่าวพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินเข้าบ้านไป ฉันนึกอะไรออกแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ ไอ้ชันเอ้ย ฉันขอโทษนะโว้ย มันเป็นเพราะความอยากรู้ของฉันเอง ขอโทษจริงๆนะ
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (ขอโทษนะคะพี่เฉิง ณิการ์มันลืมโทรศัพท์ไว้ตอนดูละคร ตอนนี้มันหลับไปแล้ว)
เค้าเงียบไปอะ แต่มันขึ้นว่าอ่านแล้ว ฉันจู่โจมละนะ
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (อัญขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ)
TRAIRAT Kitty : (รูปยิ้ม)
แสดงว่าถามได้โว้ย เอาละนะ โอ๊ยหัวใจ เต้นซะโครมคราม ไม่ออกมาเต้นข้างนอกเลยล่ะ เหนื่อยนะโว้ย
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (พี่คิดยังไงกับไอ่ณิ)
ถ้าเกิดว่าเค้าตอบว่า คิดแบบ...มากกว่านั้น แล้วฉันจะทำยังไงล่ะ
TRAIRAT Kitty : ( รูปยิ้ม)
ไม่มีรูปอื่นจะส่งแล้วรึไง กวนประสาทรึเปล่า นี่ฉันเกือบจะพิมพ์ด่าไปแล้วนะ ถ้าไม่ติดว่าสวมบทเป็นยัยอัญอยู่
TRAIRAT Kitty : (อยากให้พี่คิดแบบไหนล่ะ)
แล้วฉันจะรู้ไหม ว่านายคิดอะไรยังไง ถามว่าอยากให้คิดยังไงงั้นเหรอ ไม่อะ ไม่อยากตอบ เอาอย่างงี้ดีกว่า ถ้าตัดเอาคำตอบให้เลือกดูสิจะเลือกอะไร
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (ชอบ หรือ ไม่ชอบ )
โหย ตื่นเต้นโว้ย ทำไมฉันถึงกลัวคำตอบอย่างหลังล่ะ หุ้ย อย่าไปคิดมากสิวะ อย่าบ่นด้วยรำคาญตัวเอง
TRAIRAT Kitty : ( สิ่งที่พี่คิดมันถูกอยู่ช้อยเดียว)
อ้าว...ไอ้นี่ กวนประสาทเก่งไม่เบา อุตส่าห์ตัดคำตอบให้แล้ว ยังจะให้เดาอีก โอ๊ย ปวดหัวจริงๆเลย
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (รูปร้องไห้)
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (พี่เฉิงทำให้ฉันเหมือนคนประสาทเสีย บอกมาเหอะนะ)
TRAIRAT Kitty : (รูปยิ้ม)
ถ้ายังไม่ตอบแถมยังส่งรูปนี้มาอีก ฉันจะไม่คุยกับเค้าแล้ว กวนโคตรๆ
TRAIRAT Kitty : (แล้วน้องอัญล่ะ อยากได้พี่เขยรึยังครับ)
สะอึกแป๊บ พอเค้าไม่ตอบก็อยากรู้ใจแทบขาด แต่พอเค้าตอบมาแบบนี้ ก็ทำตัวไม่ถูก ฉันควรจะตอบอะไรไปดี ตอนนี้ฉันยังเป็นยัยอัญอยู่ ยังเนียนได้อีก
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (รูปยิ้ม)
ฮึ เอาคืนบ้าง เวลานายมองมองดูรูปนี้แล้วนายรู้สึกยังไง รู้สึกอยากจะเป็นบ้ารึเปล่า นั่นแหล่ะคือความรู้สึกฉัน
NiGa ปลาหมึกดิ้น : (พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า อัญขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ฝันดีค่ะพี่เฉิง)
เค้าอ่านแล้ว แต่ไม่ตอบเหมือนเดิม ดีเหมือนกัน ถ้าให้เดานะ คงจะส่งรูปยิ้มมาเหมือนเดิม นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ คุยกับเค้าในไลน์ ตั้งแต่เพิ่มเป็นเพื่อนยังไม่เคยได้คุยกันสักที ตัวจริงกับในนี้ กวนพอๆกัน อยากจะประสาทตาย
วันนี้ฉันพร้อมแล้วที่จะเผชิญกับปัญหาต่างๆ เข้ามาเลย ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนแกล้งฉัน
คนแรก ซอลญ่า ยันี่ปฏิเสธฉันไปแล้ว ใช่ว่าฉันจะเชื่อ แต่คนอย่างอย่างซอลญ่าไม่น่าจะลอบกัดฉันนี่หน่า เราจะแข่งกันเสมอ
“ตกลงเธอจะแสดงในวันงานรึเปล่า” หลังเลิกเรียนคาบเช้า ระหว่างที่ฉันกำลังเดินออกจากห้อง ซอลญ่าก็เดินมาดักหน้าฉัน มาคนเดียวด้วย
“ฉันไม่รู้” ตอบตามความจริง ฉันยังไม่รู้อะไรกับชีวิตของฉันเลย
“ถ้าเธอไม่แสดง ก็จะมีคนมาแทนที่เธอ” แล้วแต่เลยคร้า เชิญตามสบาย จะเอาใครมาแทนก็แล้วแต่
“ณิการ์ ถามจริงเหอะ เธอคิดว่าฉันเป็นคนทำงั้นเหรอ” ฉันกำลังคิดอยู่
“ฉันไม่รู้” วันนี้ฉันเป็นอะไรฉันยังไม่รู้เลย สงสัยจะประสาทกินไปแล้ว
“เธอไม่รู้สักอย่าง คงไม่รู้ด้วยล่ะสิ ว่าใครมาแทนเธอ” ก็บอกว่าช่างมันไง ฉันไม่แคร์
“ฉันว่าเธอควรแคร์นะ ยัยคนนั้นน่ะแย่งงานเธอไปแล้ว ระวังจะแย่งคนของเธอด้วยนะ ฉันขอเตือนไว้ก่อน” ซอลญ่าพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนของเธอ หมายความว่าไงวะ ทั้งแย่งงานแล้วก็แย่งคน
“ณิการ์” ใครมาเรียกอีกล่ะ วันนี้ฉันจะได้ไปกินข้าวไหม
“มีอะไร” เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ความเซ็งของฉันบรรลุขึ้นกว่าเดิม แถมเริ่มมีอารมณ์อยากจะต่อยคนแล้วด้วย จะใครอีกล่ะ ก็ยัยแตงโม(เน่า)ไง ทำไมฉันถึงรู้สึกเบื่อขี้หน้ายัยนี่กว่ายัยซอลญ่าอีกนะ
“เธอคงไม่โกรธใช่ไหม ที่ฉันมาแทนที่เธอ” แทนที่ ที่แท้ยัยนี่เองน่ะเหรอ ตอนแรกก็อยากจะปลงอยู่หรอก แต่พอเห็นหน้าแล้วรู้สึกคันไม้คันมือ ก็คุณเธอเล่นทำหน้าทำตานางเอกมาขอร้องนางร้ายยังไงไม่รู้ ฉันก็เลยอยากจะเล่นตามบท ตอแหลมา ก็ต้องตอแหลกลับ นี่แหล่ะสุพรรณิการ์
“แล้วเธอจะแสดงอะไร”
“ฉันแสดงเป็นกลุ่ม ระบำนางฟ้าของจีน ความจริงแล้วฉันเป็นการแสดงตัวเลือกที่สาม ถ้าการแสดงของเธอไม่ผ่าน การแสดงของฉันก็จะมาแทนที่เธอ แต่พอมีเรื่องแบบนี้ อาจารย์ก็เลยอนุมัติเลย แล้วก็ปลดเธอออก” หรือว่าคนที่ฉันควรสงสัยคือยัยแตงโมเน่าคนนี้ เพราะสิ่งที่เธอพูดออกมามันเข้าประเด็น ต้องใช่แน่ๆ
“ขอตัวก่อนนะ” ฉันเตรียมพร้อมที่จะเดินหันหลังเพื่อกลับไปคิดต่อ แต่ก็ถูกคว้าแขนไว้ แขนของฉันถูกบีบอย่างแรง เจ็บนะเจ็บมาก มันต้องเป็นรอยแดงจนเขียวแน่ๆเลย
“ไหนเธอบอกว่า เธอไม่ได้ชอบพี่จื่อเฉิงยังไงล่ะ แล้ววันนั้นมันคืออะไร” อ้อ ที่แท้ก็เรื่องผู้ชายนี่เอง แหมหล่อน ภายนอกดูสวยสดใส น่ารักน่าทะนุถนอม ไม่คิดว่าจะหายใจเข้าออกเป็นผู้ชายนะเนี่ย
“แล้วมันสำคัญอะไรกับเธอเหรอแตงโม ชอบไม่ชอบมันก็เรื่องของฉันปะ” แขนถูกบีบแรงขึ้น โอ๊ย...เริ่มจะแสดงออกทางสีหน้าแล้วนะ อย่าให้ฉันเอาคืนละกัน
“เธอคิดว่าพี่จื่อเฉิงเค้าจะชอบเธองั้นเหรอ เค้าแสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยแบบนั้นกับทุกคน เพราะฉะนั้นเลิกหวังได้เลย งานเธอกลายเป็นของฉันแล้ว กะอีแค่ผู้ชายคนเดียวทำไมจะทำไม่ได้” พูดคำสุดท้ายพร้อมกับสะบัดแขนฉันลงอย่างแรงจนตัวของฉันเซไปชนกับใครไม่รู้ที่เดินมาข้างหลังของฉันพอดี มันจะมากไปแล้วนะ
ปัก! ฉันชนกับแผงอกของใครสักคนอย่างจัง น่าจะเป็นผู้ชายนะ ที่ฉันไม่ล้มลงก็เพราะว่าเค้าประคองไหล่ของฉันไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปสูงพอสมควรก็รู้เลยว่าคือ...นายลูกครึ่งเกาหลีคู่เกย์ของอีตาพี่จื่อเฉิง เค้ามองหน้าฉันด้วยสายตาไม่พอใจเหมือนเดิม แต่หน้าตาก็ยังคงนิ่งดูเย็นชา จากนั้นก็หันไปมองคู่กรณีของฉันต่อ
ฉันสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเค้า(รึเปล่า) แล้วเดินเข้าไปหาคู่กรณี ที่ยังยืนทำหน้านางเอกใส่อีตาลูกครึ่งเกาหลี เห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะแก แอ๊บจังนะ
ตุบ!!!
มือของฉันลอยแล้วต่อยเข้าที่เบ้าหน้าของยัยแตงโมเต็มๆ จนยัยนั่นลงไปกองกับพื้น พร้อมกับพ่นเลือดออกมาจากปาก เต็มพื้น ฉันสะบัดมือคลายเจ็บเล็กน้อย มือแดงเลย น่าสงสารนายลูกครึ่งเกาหลี ที่มาเจอมวยพอดี นายนี่ยืนมองแบบอึ้งๆ ยืนนิ่งจนฉันคิดว่าเป็นหุ่นขี้ผึ้ง น่าตลกชะมัด
“นี่สำหรับที่เธอลอบกัดการแสดงของฉัน อุ๊ย...เธอต้องแสดงในอีกไม่กี่วันนี่หน่า ขอให้เม็คอัพกลบมิดนะจ๊ะ” ฉันเดินออกมาได้สองสามก้าว ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมพูดอะไรบางอย่างไป
“งานน่ะ ฉันยกให้ได้ แต่ถ้าเรื่องผู้ชาย เธอคิดผิดแล้วล่ะแตงโม” ในชีวิตนี้ฉันไม่เคยได้สมหวังกับความรักสักที ที่ผ่านมาฉันก็แค่อยากจะเอาชนะยัยซอลญ่าจนปักใจเชื่อว่าฉันชอบพี่จูเนียร์ ฉันถามหัวใจตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนดูแล้ว มันบอกว่าคราวนี้มันไม่เหมือนกัน เค้าเข้ามาในเวลาที่ฉันมืดมนเสมอ เข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉันทีละเล็กน้อยในทุกๆวัน เข้ามาทำให้ฉันใจเต้นแรง หน้าแดง เหนื่อย หอบ เหงื่อออก โดยที่ไม่มีสาเหตุในทุกๆครั้งที่เจอ เข้ามาทำอะไรแปลกๆทุกๆทีจนฉันแทบประสาท เข้ามาทำให้หัวใจของฉันเปราะบาง จนมีเค้าเข้ามาอยู่ในหัวใจโดยที่ฉันไม่รู้ตัว อย่างงี้ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่าความรักอะ แต่เค้าเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ ไม่เป็นไร เรื่องทำให้เกย์กลับใจ คนอย่างณิการ์ทำได้อยู่แล้ว อิอิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
