-ตราบาป-

"พะ...พี่เคน พี่จะทำอะไรนะครับ ปล่อยผมน้ะ!!!"

เสียงร้องขอความเห็นใจจากผู้เป็นน้องชายกล่าวร้องขึ้นอย่างหวาดผวา นิค ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่

เตียงนอนสีขาวสะอาดพยายามที่จะดันหน้าอกพี่ชายคนใหม่ออกไปให้พ้นตัว เคน ขึ้นคร่อมตัว

ของนิคไว้แล้วรวบแขนทั้งสองข้างขึ้นไว้เหนือหัวแล้วจึงนำเชือกบางๆมามัดไว้ก่อนจะเลิกเสื้อของ

น้องชายสุดน่ารักขึ้นจนเห็นหน้าอกขาวเนียนนิคได้แต่ร้องไห้ฟูมฟายขอความเห็นใจจากพี่ชายของ

ตัวเองอย่างทรมาน

"ฮือ...พี่เคน ปล่อยผมไปเถอะ พี่ทำแบบนี้มันไม่ถูกน้ะ ฮือ...."

นิคร้องขอแต่ทว่าพี่ชายของเขากลับทำสิ่งที่ตรงกันข้าม เคนลูบไล้บริเวณท้องน้อยของนิคก่อนจะ

โน้มหน้าจูบลงไปส่วนนิคได้แต่สะดุ้งเฮือกพยายามดันหัวเขาออกไปจากตัว

ก่อนที่อะไรๆจะเกิดขึ้นมากกว่านี้.........

"หยุดน้ะ!!!!!"

นิคสปริงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงที่นอนอยู่เหงื่อที่โชกอยู่เต็มตัวทำให้เขารู้สึกอึดอัด เอาอีกแล้ว.....

ทำไมถึงต้องฝันถึงเรื่องนั้นด้วยน้ะ เรื่องที่อยากฝันมีเป็นร้องเป็นพัน กลับฝันถึงเรื่องที่เกลียดที่สุด

ซะอย่างนั้นนิคลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าชำระล้างร่างกายตามปกติก่อนจะเดินออกมาแต่งตัวเพื่อ

ไปเรียน เขาจับที่รอยแผลเป็นท้ายทอยของตัวเองเบาๆเป็นแผลที่ได้จากเหตุการณ์ในตอนนั้น

นิคหลับตาพริ้มแล้วนึกถึงตอนที่ได้แผลนี้มา

ผลั๊วะ!!!

เสียงที่นิคต่อยเคนไปหมัดหนึ่งก่อนที่หน้าเคนจะหันไปตามแรงตบแล้วค่อยๆหันมามองหน้านิ

คด้วยความโมโหและจับผมของนิคจนเจ็บจากนั้นก็กระแทกไปโดนโคมไฟที่แตกละเอียดทำให้

ท้ายทอยของนิคเป็นแผลเคนมีอาการตกใจจนแทบเสียสติก่อนจะพานิคไปทำแผลที่ รพ. จากนั้น

มาเขาก็ขออนุญาติพ่อย้ายมาอยู่ที่อพารท์เม้นต์เพียงคนเดียวแต่ก็ต้องเรียนที่เดียวกันกับเคนเพื่อ

ความสบายใจของพ่อวันนี้เคนมา รร. ตามปกติเขาไม่มีเพื่อนและก็ไม่มีใครคิดที่จะเข้าหาเขา

ด้วยเลยไม่มีใครสนใจ เป็นแบบนั้นก็ดีเพราะมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

(พักกลางวัน)

นิคเดินมาซื้ออาหารตามปกติแล้วเลือกที่จะนั่งโต๊ะตรงมุมอับคนเพื่อความสบายใจของตัวเอง

ก่อนที่จะมีคนกลุ่มหนึ่งเดินมานั่งโต๊ะเดียวกันกับเขาเขาเงยหน้ามองกลุ่มบุคคลนั้นนิ่งก่อนที่จะลุก

ขึ้นเดินไปเก็บจานข้าวแต่ก็ถูกห้ามไว้ด้วยคำพูดของ เลโอ หนึ่งในกลุ่มคนนั้น

"อะ...อ้าวนิค รีบไปใหนล่ะ มานั่งด้วยกันก่อนสิ"

เลโอ บอกก่อนจะหันมามองข้างหลังตัวเองที่นิคกำลังเดินเลยไป

"ผมมีรายงานต้องทำครับ คงอยู่ด้วยไม่ได้"

นิคบอกก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่หันกลับมามอง แถ ไปงั้นแหละรายงนรายงานอะไรไม่

เคยจะมีสักอย่างถึงมีเขาก็ไม่คิดจะทำมันมันเร็วๆนี้หรอก แต่เพราะมีคนคนนั้นอยู่เขาถึงไม่อยาก

ที่จะอยู่ตรงนั้นนานกว่านี้

--------------------------------

--------------

--------

-----

---

พอนิคเดินออกจากโต๊ะออกไป เลโอ ก็สบถขึ้นมาเบาๆด้วยความสงสัย

"อะไรว่ะ พวกกูแค่อยากมานั่งด้วยเอง วุ้ย!!!"

เลโอสบถแล้วทึ้งหัวตัวเองทีหนึ่งก่อนจะลงมานั่งที่โต๊ะข้างๆกับเอลฟ์

"น้องเขาคงเกลียดขี้หน้าเรามั้ง?กูเห็นอ่ะที่ใหนมีเราอยู่ที่นั่นน้องเขาต้องหนี"

เดียร์ หนึ่งในสมาชิกพูดขึ้นก่อนตักข้าวเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

"แต่กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี น้องเขาเกลียดไรเราว่ะ?"

เอลฟ์บอกแต่ตาของเขากลับมองตามร่างบางที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

เคนได้แต่นั่งกินข้าวเงียบๆไปโดยที่ไม่ออกความเห็นคนที่รู้เหตุผลดีที่สุดคงจะเป็นเขา

"เคน มึงรู้ไรป่าวน้องมึงนิ?"

เลโอ มองหน้าเคนก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมามองแล้วทำตากลอกไปมา

"กูก็ไม่รู้หรอก..."

เคนบอกกอนที่จะกินข้าวต่อไปเงียบๆ

ทำให้ต่างคนต่างพากันสงสัยเป็นอย่างมาก

-------------------------

-----------------

-----------

-------

ผมเดินมานั่งเล่นตรงหลังอาคารเรียนที่มีต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ผมนั่งลงตรงนั้นแล้วหยิบขนมปังขึ้นมา

กินต่ออย่างไม่สนใจอะไร ที่ผมหนีคนพวกนั้นมาทำใฟ้ผมกินข้าวไม่อิ่มและถ้าขืนผมยังนั่งกินต่อ

ไปผมก็คงกินไม่ลงอยู่ดี...... สายลมเย็นพัดมาเบาๆปะทะกับใบหน้าของผม ผมมีใบหน้าที่เรียว

ดวงตากลมโตและจมูกที่โด่งได้รูปพร้อมกับขนตาที่หนาและยาวผิดมนุษย์มนาเขาและผมสีดำ

คลับที่เป็นเงานุ่มลื่นพร้อมกับผิวขาวใสที่สะท้อนกับแดด พ่วงมาด้วยส่วนสูงที่น่าอนาถใจเป็น

อย่างมากคิดดูสิครับผู้ชายอายุ 17 แต่เจือกมีส่วนสูงแค่ 168 ซม. มันน่าอนาถขนาดหนายย..

คิดแล้วก็เจ็บใจพ่อผมออกจะสูงแท้ๆแต่ทำไมผมถึงได้เกิดมาเตี้ยนักล่ะ?ไม่เข้าใจพระเจ้าเลยจริ๊ง

จริง เฮ้อ... ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยจนแผต้องพายเรือไปถึงฝั่ง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใคร

เดินมานั่งลงอยู่ข้างๆตัวผม ผมก็เลยหันไปดูปรากฏว่ามันคือ.... ไอ้เอลฟ์

มันมานั่งข้างๆผมแล้วหลับตาพิงต้นไม้ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วทำท่าจะลุกออกไป

หมับ!!!

อยู่ๆข้อมือของผมก็ถูกจับไว้ด้วยฝีมือของเอลฟ์

"จะรีบไปใหนน่ะ?"

เอลฟ์ถามผมทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ผมก็ได้แต่มองหน้าเขา

"นั่งเป็นเพื่อนก่อนสิ"

เอลฟ์ลืมตาขึ้นแล้วหันมามองผมทำให้ผมต้องนั่งลงอยู่ที่เดิม ....ทำไมผมถึงยอมทำตามที่เขา

บอกน้ะ???.... ผมนั่งเล่นต่อไปสายตาก็มองไปแต่ข้างหน้าอย่างเดียวจนคนข้างๆหันมามอง

"ทำไมพอเจอพวกฉันแล้วถึงต้องหนีล่ะ??"

เอลฟ์ถามขึ้นทั้งๆที่ยังจับข้อมือผมอยู่เลย...ผมกลอกตาไปมาแล้วทำเป็นไม่สนใจ

ทำให้เอลฟ์เลิกถามแล้วไปนั่งหลับพิงต้นไม้อยู่เหมือนเดิม

"ทำไมนายถึงไม่ค่อยชอบพูดกับฉันเลยน้า"

เอลฟ์พูดขึ้นทำท่าเหมือนจะพูดลอยๆให้ผมได้ยินผมก็เลยแค่เหล่ตาไปมองเขาแล้วทำเป็นไม่สนใจ

ต่อไป ผมมองที่ข้อมือตัวเองที่เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาหน่อยๆ

"ปล่อยไก้แล้วมั้งครับ?"

ผมบอกแล้วกรอกตาไปที่ข้อมือของผม เขาก็ยิ้มแหล่ๆก่อนจะปล่อยมันออกแล้วลุกขึ้นยืน

"งั้นฉันไปดีกว่าไว้คราวหน้ามานั่งด้วยกันอีกน้ะ"

เขาหันมายิ้มบางๆให้ผมก่อนที่จะเดินออกไป แปลก...ทำตัวแปลกๆแหะคนคนนี้เนี่ย...

แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปอีกทางทันที....

ดีจ้า นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของไรท์เอง(ที่มันมีกะจิตกะใจอยากจะแต่งอ่ะน่ะ)

อาจมีบางท่อนที่ งงๆ มึนๆบ้างเพราะคนแต่งเองยังทำท่าจะมึนๆเลย แต่ถ้าชอบก็ขอให้ติดตามกันด้วยนร้าาา ไว้เจอกันตอนหน้าจ้าาาาา