LEVANA

บทที่ 6

"เมอร์เมด!" เมอร์ริเมด คือ ญาติห่างๆของเจ้าชายเมอร์ริเดียน เขาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน แต่ตั้งแต่จบม.ปลายเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เพราะฉันต้องย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยเฉพาะสำหรับเจ้าหญิงซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยหญิงล้วนและที่นั่นมีกฎเคร่งครัดมากไม่ว่าจะเป็นการห้ามใช้โทรศัพท์มือถือ อินเทอร์เน็ตต่างๆ ทำให้เราไม่มีเวลาได้ติดต่อกัน

"เลอน่า?" เค้าทำหน้าสงสัย

เราจะเรียกกันแบบนี้เสมอ ตัดชื่อตรงกลางออกเพื่อให้ดูสนิทมากขึ้นและพิเศษกว่าคนอื่นๆ ฉันจะเรียกเค้าว่าเมอร์เมด ถึงเค้าจะไม่ค่อยชอบชื่อนี้สักเท่าไหร่ก็เถอะ 

"เลอน่าใช่มั้ย คิดถึงที่สุดเลยยย" เมอร์เมดรีบเข้ามาช่วยประคองฉันให้ลุกขึ้นแล้วกอดฉันเสียแน่น

"โฮ่ง โฮ่ง" เจ้าแม็คเห่าแล้วพยายามจะเข้ามากัดที่ขากางเกงของเมอร์เมด ฉันเลยต้องพยายามเอาขาเขี่ยๆไว้

"นี่ ฉันหายใจไม่ออก ปล่อยได้แล้ว" ฉันบอกพลางผลักเขาออกเบาๆ

"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" เจ้าแม็คพยายามที่จะกัดเมอร์เมดให้ได้ เป็นอะไรของมันนะ

"เจ้าแม็ค หยุดเดี๋ยวนี้นะ นี่เพื่อนเราเค้าไม่เป็นภัยหรอก"

"ไม่ยักรู้นะว่าเธอเลี้ยงหมาด้วย ฉันจำได้ว่าเธอกลัวไม่ใช่หรอ"

"เมื่อก่อนฉันกลัวนะ แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้วหล่ะ นายเป็นไงบ้างหล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยย" เขาดูดีขึ้นจริงๆนั่นแหละแต่ก็ไม่ได้มากไปกว่าแต่ก่อนเท่าไหร่ เพราะเค้าเป็นหนุ่มป๊อปที่สุดในโรงเรียนเลยนะ เนื่องจากเขาเป็นคนที่หล่อแนวพิมพ์นิยมออกสไตล์เกาหลีหน่อยๆ ตาของเขาเป็นตาชั้นเดียว ดวงตาเป็นสีน้ำตาลอ่อน เวลายิ้มทีนี่ตาจะเป็นตายิ้มเลยหล่ะ จมูกโด่งๆรับได้ดีกับริมฝีปากที่ไม่หนาไม่บางจนเกิดไป พร้อมกับผิวที่ขาวแบบเปล่งปลั่งของเค้าอีก ที่เรามาเป็นเพื่อนกันได้ก็เพราะเมอร์เมดเป็นเดือนและชามาเนียก็เป็นดาวฉันต้องไปรับชามาเนียกลับบ้านพร้อมกันบ่อยๆเราเลยได้เจอกันแล้วเรายังเป็นประธานโรงเรียนร่วมกันอีก ชามาเนียหน่ะปลื้มเมอร์เมดสุดๆเลย ถึงขั้นเชียร์ให้ฉันคบกับเค้าเลยนะ แต่เมอร์เมดเป็นคนที่ยิ้มเก่ง เฟรนลี่มากๆซึ่งต่างกับฉันจนเกินไป แต่เราก็ยังมาสนิทกันได้

"แหม ชมแบบนี้ฉันเขินนะ ว่าแต่ทำไมมาคนเดียว ชามาเนียหล่ะ?"

"ชามาเนียไปเข้าค่ายหน่ะ"

"ค่าย? อ่อไอค่ายroyal อะไรนั่นหน่ะหรอ"

"อ่าห้ะ" ฉันตอบพร้อมพยักหน้า

"โฮ่ง โฮ่ง" ให้ตายสิฉันเกือบลืมไปเลยว่ามีเจ้าแม็คอยู่ด้วย

"งั้นวันนี่ฉันพาเธอเที่ยวเอง " เมอร์เมดพูดยิ้มๆแล้วเอามือตบไปที่อกของตัวเอง

"จะสนุกมั้ยเนี่ยย แค่เห็นหน้านายฉันก็เปื่อยแล้วอ่ะ"

"เธอนี่กวนประสาทเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ"

"ไปกันเถอะ เจ้าตัวนี้ชื่อแม็คนะ" ฉันแนะนำเจ้าแม็คให้เมอร์เมดรู้จัก

"ไงเจ้าหมาน้อย" เมอร์เมดเอื้อมมือจะไปลูบหัวเจ้าแม็คแต่กลับโดนมันขู่

"โอ้โห สงสัยจะหวงเจ้านายสินะ ไม่แปลกหรอกออกจะน่ารักซะขนาดนี้"

"ฉันต้องเขินมั้ย"

"เย็นชาจริงๆเลย"

":)"

"แล้วเธอมีสายจูงรึเปล่าหล่ะ? จะได้ไม่ต้องอุ้มให้ลำบากเปล่าๆ"

"ไม่มีหรอก ฉันไม่ได้เตรียมมาหน่ะ" ก็จะเตรียมทันได้ไงในเมื่อตอนแรกฉันจะไปเที่ยวคนเดียว!

"แล้วแบบนี้จะเลี้ยงไหวมั้ยเนี่ย ฉันเริ่มสงสารเจ้าหมาน้อยนี่แล้วสิ ฮ่าๆ" เค้าพูดพร้อมหัวเราะ

"นี่ เลิกพูดมากแล้วไปกันเถอะ"

"ครับๆ เจ้าหญิง"

"ดีมาก อุ้มหมาแล้วตามมานะคะนางเงือกน้อย "ฉันพูดจบก็เดินนำออกมา 

ผ่านมาเกือบครึ่งวันแล้วเราเล่นของเล่นกันไปหลายอย่างมาก เจ้าแม็คไม่ยอมให้เมอร์เมดอุ้มเลย เขาเลยต้องไปซื้อสายจูงมาใช้แทน วันนี้เจ้าแม็คดื้อสุดๆไปเลย

"นี่...เล่นนี่กันมั้ย?"

"หือ บ้านผีสิงเนี่ยนะ?" ฉันถามงงๆ เค้ากลัวผีไม่ใช่หรอ

"ฉันไม่กลัวแล้วหน่า"

"แน่ใจ?"

"ครับผม"

"งั้นลุยยยย" ไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่บ้านผีสิงเนี่ยของโปรดฉันเลย

(บ้านผีสิง)

"เลอน่า เธออยู่ไหนหน่ะ ฉันกลัวนะ เฮ้ ได้ยินฉันมั้ย มันมืดนะ" ฮ่าๆ แกล้งเค้าแล้วตลกจัง ฉันแอบมาอยู่ตรงมุมของทางเข้าป่าช้าวงกต ส่วนเจ้าแม็คก็อยู่กับฉันนี่แหละฉันผูกปอกคอไว้อย่างดี

"เห้ย" ฉันหันกลับไปดูเจ้าแม็ค ปรากฏว่ามันหายไปแล้ว! เหลือไว้แต่ปอกคองี่เง่านี่

"อ๊ากกกกกก" เสียงเมอร์เมดร้องดังขั้น ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ อะไรกันเนี่ย เราหลงกันทั้งสองคนและอีกหนึ่งตัวเนี่ยนะ

"เมอร์เมด...แม็ค อยู่ไหนกันหน่ะ" ฉันตะโกนเรียกพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ

"นี่.." เสียงหนึ่งเรียกฉันจากทางด้านหลัง แล้วเอามือมาจับบ่าฉันไว้ ไม่ใช่ผีใช่มั้ย ¥ ¥ ฉันค่อยๆหันไปมอง ถึงในนี้มันจะมืดมากก็เถอะ แต่ฉันก็พอมองออกว่าเป็นใคร

"นายมาที่นี่ได้ไง?"

"นั่งรถมาหน่ะสิ แล้วเธอหล่ะ มาเดทหรอ?" แมคเคย์ถามหน้าตาย

"เปล่า" ฉันพยายามหาเจ้าหมาแม็คต่อ ฉันไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเค้าด้วยซ้ำ ก็เมื่อคืนเค้าเล่นทำอะไรไว้หล่ะ!!

"เดี๋ยวสิ ไม่กลัวหลงหรือไง ไปด้วยกัน" พูดจบเค้าก็จับมือฉันแล้วลากให้เดินตามเค้าไป

"นี่ ฉันไม่ใช่หมานะที่จะลากไปไหนมาไหนก็ได้หน่ะ"

"ฉันก็ไม่ใช่!" เค้าพูดเสียงดังใส่ฉัน ทำเอาฉันหน้าเสียไปเลย

"ขอโทษที พอดีฉันขี้หงุดหงิด"

"..."

"หาทางออกกันเถอะ" เขาบีบมือฉันเบาๆแล้วนำออกไป

"ฉันยังออกไม่ได้"

"ทำไมหล่ะ"

"ฉันต้องตามหา แม็คกับเมอร์เมดก่อน"

"ฉันเห็นเจ้าหมานั่นวิ่งออกไปก่อนใครเพื่อนแล้วหล่ะ"

"นายรู้ได้ไงว่าแม็คเป็นหมา?"

"ก็...ก็ตอนนั้นเธอตามหามันที่ห้องสมุดไงฉันจำได้"

"..." ฉันพยักหน้าเบาๆ

"งั้นก็หาทางออกได้แล้ว ฉันไม่อยากติดอยู่ในนี้ตลอดไปหรอกนะ"

"นายไปเถอะ"

"นี่ อะไรอีกเนี่ย"

"ฉันต้องหาเมอร์เมดก่อน"

"มันสำคัญมากนักรึไง ไอเมอร์เมดอะไรเนี่ย"

"สำคัญ" คำนี้ทำเอาแมคเคย์เงียบไปหลายวิทีเดียว จะไม่ให้สำคัญได้ไงหล่ะ เพื่อนฉันทั้งคนนะ แถมฉันยังเป็นต้นเหตุทำให้เค้าหลงด้วย

"อ๊ากกกกกก" เสียงหนึ่งดังขึ้น ต้องเป็นเสียงเมอร์เมดแน่ๆ

"เมอร์เมด!!" ฉันสะบัดมือแมคเคย์แล้ววิ่งไปหาต้นตอของเสียงนี่

"เดี๋ยวสิ เลอวาน่า!" แมคเคย์ตะโกนเรียกพร้อมวิ่งตามฉันมา

"ฮือๆ ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉัน" เมอร์เมดร้องไห้และนั่งคุดตัวอยู่ตรงมุมหนึ่งของหลุมศพ 

"เมอร์เมด"

"ออกไปนะ ผีบ้า ออกไปๆ" เขาเอามือปัดทั่วไปหมด

"ฉันเองๆ เลอน่าไง เพื่อนของนาย" ฉันค่อยๆจับมือเขาไว้ ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน พร้อมน้ำตา

"ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันอยู่นี่แล้วฉันจะปกป้องนายเอง" ฉันกอดเขาไว้แล้วลูบหัวเขาเบาๆ

"เหอะ" แมคเคย์ทำหน้าบึ้งตึง แล้วมองค้อนฉันก่อนที่จะนั่งลงข้างหน้าเมอร์เมด

"นี่ อย่าสำออยไปหน่อยเลยหน่า ที่นี่มีผีจริงที่ไหนหล่ะ"

"นี่!" ฉันส่งเสียงดุแมคเคย์เบาๆ

"ใช่สิ ฉันไม่ใช่มันนี่"

"เมอร์เมด ไปกันนะ เดี๋ยวเราออกไปจากที่นี่กัน"

"อื้อ เธออย่าทิ้งฉันนะ"

"ฉันไม่มีวันทิ้งนาย"

"จะไปกันได้รึยัง?" แมคเคย์ถามขึ้น

ฉันค่อยๆประคองเมอร์เมดขึ้นแต่เค้าตัวใหญ่กว่าฉันมันเลยทำให้ฉันเซไปเล็กน้อย

"มานี่ฉันประคองให้เอง" แมคเคย์พูดพร้อมทั้งดึงตัวเมอร์เมดไป

"ให้ตายเถอะ หนักเป็นบ้าเลย"

พวกเราสามคนเดินมาเรื่อยๆ จนถึงทางออกแต่ทำไมประตูมันกลับเปิดไม่ออก นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!