Dear my love

          ตอนที่ฉันกำลังจะขับรถไปรับแอมพอใกล้ถึงหน้าม. ฉันก็เห็นแอมกำลังขึ้นรถไปกับผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ฉันยอมรับเลยว่าตอนนั้นฉันโมโหมากฉันเลยรีบเหยียบคันเร่งไปให้ทัน แต่รถคันนั้นดันออกตัวไปซะก่อนที่ฉันจะไปถึง ฉันเลยค่อยๆขับตามไปห่างๆ พอฉันตามมาถึงร้านฉันก็โล่งอกไปในระดับหนึ่ง ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันกลัวว่าถ้าเกิดว่าไอ้หมอนั่นพาแอมไปทำอะไรไม่ดีฉันจะเข้าไปช่วยแอมไม่ทัน พอฉันจอดรถและล็อครถเรียบร้อยแล้วฉันเลยรีบเข้าไปในร้าน พนักงานเดินมาบอกฉันว่าแอมรออยู่ที่ห้องพนักงาน ฉันเลยรีบเดินไปที่ห้องนั้นทันที

 

ปัง!! แกร๊ก!!  พอฉันเห็นหน้าแอมฉันก็พยายามระงับความขุ่นมัวในใจแล้วเดินไปหาแอม

 

“ปลายมีอะไรเหรอ”

“ผู้ชายที่มาส่งแอมเป็นใคร” พอฉันพูดจบฉันก็รู้สึกว่าแอมกลัวจนตัวสั่นไปหมดเมื่อฉันเห็นอย่างนั้นความขุ่นมัวที่มีอยู่ในใจก็ค่อยๆหายไปกลายเป็นความเป็นห่วงที่เข้ามาแทนที่

“พ.... พี่รหัสเราเองชื่ออลาสก้า”

“แล้วทำไมไม่รอเราไปรับ”

“ก็เห็นว่าตอนเย็นชอบมีลูกค้าเยอะก็เลยอยากไปเซอร์ไพร์ส”

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคนที่เห็นกับตามันใจไม่ดี”

“เห็นแล้วทำไมไม่เรียกเราหล่ะ”

“ก็ดูที่แอมยิ้มให้มันสิ”

“ก็แค่ยิ้มให้ตามมารยาทเฉยๆนี่” พอฉันได้ยินที่แอมพูดแบบนั้นความรู้สึกขุ่นมัวที่อยู่ในใจก็หายไปโดยปริยาย ฉันเลยเข้าไปกอดแอมไว้

“อย่าทำแบบนี้อีกนะคะเราหวงนะ”

“คะที่รัก เค้าสัญญา”

“ขอโทษนะที่ทำให้กลัว ดูสิตัวสั่นไปหมดเลย”

“ไม่เป็นไรหร่อกคะ เราเข้าใจ”

“เราแค่กลัวว่าไอ้หมอนั่นจะพาแอมไปทำมิดีมิร้าย”

“เราก็อยู่นี่แล้วไงคะ”

“ปะ กลับบ้านกัน” ฉันจับมือแอมแล้วเดินไปขึ้นรถเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยกันในคืนนั้นไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงกังวลใจแปลกๆ ช่างมันเถอะมีภรรยาสุดที่รักอยู่ข้างๆกายก็พอแล้ว

 

//วันต่อมา ณ คลาสเรียน

 

          เฮ้อ.... น่าเบื่อจังถึงฉันจะมาเรียนทุกคาบแต่ก็ไม่มีคาบไหนเลยที่ฉันสนใจที่อาจารย์สอนเลย ฉันคิดถึงแต่เรื่องของแอมถ้าพี่อลาสก้าเป็นคนดีจริงๆฉันคงจะฝากให้เขาดูแลตอนที่ฉันไม่อยู่ด้วยได้ แต่ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเขาจริงใจกับแอมจริงๆแอมเป็นพวกเฟรนรี่มากคุยได้ทุกคนถ้าจะคุยเล่นกับใครก็มีแต่ความไว้วางใจให้กันจนบางทีก็ไม่ระวังอะไรเลย

 

“อะแฮ่ม! ในวันนี้ผมก็จะขอจบการบรรยายเพียงเท่านี้ครับ เลิกคลาสได้” อ๊ะ ถึงเวลาเลิกคลาสแล้วงั้นเหรอไว้ไปหาเรียนด้วยตัวเองอีกรอบดีกว่า

 

          ฉันไม่มีเพื่อนในคณะซักคนเพราะต่างคนก็ต่างกังวลเรื่องของตัวเองทั้งนั้นก็มีบางส่วนที่คบกันเป็นกลุ่มใหญ่แต่มันโหวกเหวกโวยวายเกินไปฉันเลยไม่อยากจะไปยุ่งย่ามเท่าไหร่

 

“อ..เอ่อ... เธอๆ” ฉันหันหลังไปต้นเสียงก็พบว่ามีสาวแว่นคนนึงยื่นโทรศับมาให้ฉัน ‘นั่นมันโทรศับฉันนี่’

“ธ.... เธอลืมโทรศับไว้หน่ะ”

“อ่าวเหรอ ขอบใจนะที่เอามาให้พอดีเหม่อไปหน่อย” ฉันรับโทรศับที่สาวแว่นยื่นมาให้แล้วก็ขอตัวกลับร้านก่อนเพราะช่วงใกล้เที่ยงลูกค้าจะเยอะ

 

//ร้าน Make you love 2

 

            พอฉันเดินเข้าไปในร้านก็ไม่เห็นแอมฉันเลยถามพนักงานที่อยู่ตรงเค้าท์เตอร์เลยรู้ว่าแอมไปทำธุระที่ม.ยังไม่กลับแล้วก็ฝากบอกฉันว่าให้รออยู่นี่จะให้เพื่อนมาส่ง ฉันเลยไปทำงานรอแอม

 

[14:06]

 

กริ๊งๆๆ

 

          ฉันเห็นแอมเดินเข้าร้านมาพร้อมกับผู้หญิง1คนและผู้ชายอีก1คน ‘สองคนนั้นเป็นแฟนกันเหรอ?’ แอมพาทั้ง2คนไปนั่งโต๊ะมุมที่เป็นส่วนตัวที่สุดของร้านแล้วค่อยทักฉัน

“กลับมาแล้วคะปลาย ส่วนนี่เพื่อนเราเอง คนนี้ชื่อภา อยู่คณะเดียวกันกับเรา”

“สวัสดีคะ ^^”

“ส่วนคนนี้ชื่อคราวน์ เป็นเพื่อนในคณะเหมือนกัน”

“สวัสดีครับ” ฉันรับไหว้ทั้ง2คนแล้วค่อยแนะนำตัว

“เราชื่อปลายคะ เป็นแฟนของแอมอยู่คณะมนุษยศาสตร์ ภาษาเยอรมัน ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนเลยนะคะ ^^”

“อ๋อ สาวสวยประจำคณะมนุษยศาสตร์นี่เอง”

“เราเหรอ?” ฉันชี้หน้าตัวเองพร้อมถามด้วยความงุนงง

“ใช่ พวกหนุ่มๆคณะอื่นก็เล็งไว้เหมือนกันแต่เห็นแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายก็พากันถอยหนีกันไปหมด แล้วก็ได้แต่เป็นอาหารตาเท่านั้นแหละน๊า”

 

อึ้งกิมกี่..... นี่ฉันไปเป็นคนดังตั้งแต่เมื่อไหร่!! มิน่าละเวลาคนในคลาสชอบมองฉันแปลกๆเวลาเดินข้ามาในห้อง คงเป็นเพราะว่าเวลาฉันหน้านิ่งๆแล้วหน้าตาหาเรื่องละมั้ง คงไม่กล้าเข้ามาคุย

 

“อันตรายนะเนี่ย ทีหลังใส่ผ้าปิดปากไปเรียนเลยนะ”

“งะ ไม่เอาร้อนอ่า”

“ขี้ดื้อ” พอแอมพูดจบทั้งสองคนนั้นก็หัวเราะพร้อมกัน

“น่ารักจังนะครับคู่นี้” ผู้ชายที่ชื่อ.... ชื่อ.... กาว? เอ้ย บ้าเหรอชื่อไรนะ

“เอ่อ.... นายชื่อไรนะ เราลืม”

“คราวน์ครับ”

“เดี๋ยวนี้ขี้ลืมเนอะ” แอมพูดหยอกฉันแล้วพวกเราก็พูดคุยกันซักพักนึงภากับคราวน์ก็ขอตัวกลับก่อน หลังจากที่ทั้งสองคนนั้นกลับไปฉันเลยไปทำงานกับแอมต่อ

 

//หลังปิดร้าน

 

“ฮึบ!! ฮ๊า~... เก็บร้านเสร็จแล้ววว” พอฉันยืดเส้นยืดสายเสร็จฉันก็เอาคางมาเกยหัวแอม

“ง๊า หนักก”

“ขอกอดสุดที่รักให้ชื่นใจหน่อยสิคะ”

“ไว้ไปกอดที่บ้านได้ไหมเหนียวตัวไปหมดแล้วอ่า”

“ค่า” พอฉันได้ยินแบบนั้นก็รีบขึ้นรถเพื่อกลับบ้านจะได้ไปอ้อนคุณภรรยาสุดที่รักของฉันซักที

 

//ทื่บ้าน ณ ห้องนั่งเล่น

 

เธอเท่านั้นยังคงสำคัญ หัวใจฉันยังเป็นของเธอ ‘เบอร์แปลก?’

เธอคนนี้พิเศษเสมอ อยากบอกรักเธอไปทุ- ติ๊ด!

 

“ฮะโหลคะ”

…..“เจ้าจงระตัวไว้ให้ดี ในวันนี้เจ้าอาจจะโผบินได้อย่างนกอินทรีผู้ยิ่งใหญ่ หากวันใดเจ้าเหนื่อยอ่อนและอ่อนล้าและร่วงลงมายังพื้นพสุธาจงระวังผู้ที่จะเข้ามาลอบทำร้ายเจ้าซ้ำไปซ้ำมาจงระวัง....” ติ๊ด....ติ๊ด....ติ๊ด....

“อะไรของเขา โรคจิตร” ในขณะที่ฉันกำลังพึมพำกับตัวเองแอมก็เดินมาพอดี

“อะไรเหรอคะที่รัก”

“มีเบอร์แปลกโทรมาพูดเรื่องนกอะไรก็ไม่รู้”

“โรคจิตรละมั้ง บล็อกเบอร์ไปเลยก็ได้นี่”

“บล็อกไปแล้วละ”

 

          ช่วงนี้มีแต่เรื่องแปลกๆเข้ามาอยู่เรื่อยไหนจะเรื่องสาวแว่นคนนั้นที่เอาโทรศับมาให้ฉันอีก หรือเบอร์นี้เป็นของสาวแว่นคนนั้นกัน? แต่เสียงไม่น่าจะใช่นี่นาเสียงเขาหวานกว่านี้มาก ส่วนเสียงที่ได้ยินในโทรศับมันเป็นแสดงแหบๆแตกๆแปลกๆบอกไม่ถูกเลย อย่างกะในหนังสายลับปลอมเสียงไรอย่างนั้น นี่ฉันกำลังจะเข้าไปยุ่งเรื่องวุ่นๆเหมือนในหนังแอคชั่นไหมเนี่ย คิดไปคิดมาแล้วปวดหัววุ้ย นอนกอดภรรยาสุดที่รักดีกว่า Zzzzz……

 

//วันต่อมา

 

          ฉันเดินเข้าร้านไปพร้อมกับฮัมเพลงไปจนพนักงานแปลกใจว่าดีใจอะไร แต่ฉันก็บอกไปว่าไม่มีอะไรพร้อมกับคิดในใจ ‘ก็แค่ดีใจ จะได้อยู่กับคุณภรรยาตั้งแต่วันนี้เย็นวันศุกร์ไปจนถึงเช้าวันอาทิตย์เลยย’ ต่อให้วันนี้ออเดอร์เข้ามาเยอะแค่ไหนฉันคงไม่เหนื่อยเลย เพราะฉันคิดถึงแต่เรื่องของแอมตลอดเวลา

 

กริ๊งๆๆ~~

 

“ยินดีต้อนรับค่าาา” พอฉันเดินไปรับออเดอร์ก็ต้องชะงักไปนิดนึง ‘ไม่คิดว่าจะมาเลยแห่ะ’

“สวัสดีครับน้องปลาย”

“ส... สวัสดีค่ะ แห่ะๆ” ฉันยิ้มแห้งๆให้พี่อลาสก้าก่อนจะถามออกไป

“พี่มาหาแอมเหรอคะ”

“ปล่าวหร่อกครับ พี่มาหาน้องปลายนั่นแหละพอจะมีเวลาว่างคุยกับพี่ซักครู่นึงไหม”

“ด... ได้คะ พี่จะรับอะไรไหม”

“ขอเป็นเมนูแนะนำวันนี้1ชิ้นละกันครับ”

“คะ เดี๋ยวเราจะเอามาเสิร์ฟให้นะคะ” ฉันเดินไปจัดแจงเค้กให้พี่อลาสก้า1ชิ้นแล้วค่อยเดินไปเสิร์ฟพร้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามพี่อลาสก้า

“พี่มีอะไรจะคุยกับเราเหรอคะ”

“พอดีว่าพี่จะมาขออนุญาตน้องเรื่องที่พี่จะรับน้องวันเสาร์นี้หน่ะ”

“อะไรนะคะ? วันเสาร์นี้?”

“ใช่ ที่พี่จะมาขอน้องปลายคือเรื่องที่พี่จะแกล้งน้องแอมในวันรับน้อง”

“ก็ได้อยู่นะคะ แต่พี่เล่ารายละเอียดให้หนูฟังหน่อยได้ไหม”

 

          หลังจากที่ฉันได้ฟังแผนการของพี่อลาสก้าว่าจะแกล้งแอมยังไงและได้ขอฉันไว้แล้วเพราะว่าพี่อลาสก้าเขาก็มีคู่หมั้นของเขาอยู่แล้วฉันเลยวางใจได้ในระดับหนึ่ง แต่ที่ฉันกังวลใจตอนนี้ก็คือ ทำไมแอมไม่บอกฉันว่าวันเสาร์นี้จะมีการรับน้อง ถ้ามาบอกฉันตรงๆฉันก็จะไม่โกรธหร่อกนะเรื่องที่ผิดสัญญา แต่นี่มันอะไรจะให้ถึงวันก่อนหรือไงแล้วค่อยบอก อย่างนี้ต้องคุยให้รู้เรื่องซะแล้ว

 

//ที่บ้าน ณ ห้องนั่งเล่น

 

[16:10]

 

“แอม”

“คะ?”

“วันเสาร์นี้จะมีการรับน้องเหรอ”

“อ....อืม... ใช่”

“แล้วทำไมไม่บอกเรา”

“เรากลัวปลายโกรธเราที่ไม่รักษาสัญญา” ฉันยื่นมือไปดีดหน้าผากแอมแล้วยิ้มให้

“โอ้ย! ดีดหน้าผากเราทำไมอะ”

“เราจะโกรธทำไมละคะถ้าบอกมาตรงๆก็จะยอมอยู่หร่อก งอนซะดีไหมเนี่ย”

“งะไม่เอานะ ไม่งอนเค้าเลยนะ” แอมเข้ามากอดแขนฉันพร้อมอ้อนออย่างเต็มที่

“ฮ่าๆ มาทำหน้าตาน่ารักขนาดนี้จะกล้างอนได้ยังไงละเนี่ย”

“อิอิ เค้าน่ารักใช่ไหมละ”

“น่ารักจนอยากแกล้งอะดิ๊” พอฉันพูดจบฉันก็เอามือไปกอดแอวแอมแล้วค่อยจี้ไปเรื่อยๆ

“ฮ่าๆ!!! ม่ายย น๊าาา ฮ่าๆๆ!!!! อ๊ายยยย อย่าแกล้งเราแบบนี้!!! ฮ่าๆ!!!” แอมดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขนของฉันแล้วไปยืนขาสั่นพร้อมพยายามกลั้นหัวเราะ

“ฮะๆๆ... แฮ่ก... แฮ่ก.... โอ้ยย เหนื่อย เล่นอะไรเนี่ยย”

“มาให้แกล้งให้หนำใจซะดีๆในเมื่อวันพรุ้งนี้จะไม่อยู่แล้วนี่”

“ไม่ๆๆๆ ถ้าแกล้งแบบนี้เค้าไม่เอาาา”

“มาให้จับซะดีๆเจ้ากระต่ายน้อยเอ๋ยยย” ฉันวิ่งไล่จับแอมไปทั่วบ้านเหมือนเด็กน้อยวิ่งเล่นกันจนเหนื่อยแล้วค่อยนอนหอบกันอยู่กลางบ้าน

“แฮ่กๆ.... แฮ่ก.... ป... ปลายบ้า.... ทำเอาเหนียวตัวไปหมดเลยเห็นไหมเนี่ย”

“ฮ่าๆ! ก็ต้องมีออกกำลังกายกันมั่งสิ”

“โถ่~ ยัยติงต๊องเอ้ย ลุกไม่ไหวแล้วเนี่ยอุ้มพาไปอาบน้ำเลย”

“โห เราก็เหนื่อยเหมือนกันนะ”

“ไม่ต้องมาอ้างเลย ใครกันแน่ที่เริ่ม”

“ค่าๆจะอุ้มเดี๋ยวนี้ละคะ” ฉันนั่งพักให้หายเหนื่อยก่อนที่จะอุ้มกระต่ายน้อยแสนซนของฉันไปอาบน้ำ

 

//เช้าวันต่อมา ณ ห้องนอน

 

“งืมมม~~ เช้าแล้วเหรอ”

“โอ้โห วันนี้หิมะต้องตกแน่เลยปลายตื่นโดยที่เราไม่ได้ปลุกเนี่ย”

“ใจร้ายอะ ว่าเราอย่างงั้นได้ไงสาธุ~ ขอให้โดนพี่อลาสก้าแกล้งหนักๆด้วยเถ๊อะ”

“มาบอกอย่างนี้แสดงว่ารู้เรื่องมาจากพี่อลาสก้าใช่ไหม”

“ใช่ พี่เขามาขอแกล้งแอมหนักๆเลย”

“บอกเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าพี่เขาจะแกล้งอะไร”

“ถ้าบอกก็ไม่ใช่การรับน้องดิ” แอมยืนครุ่นคิดอยู่นานแล้วค่อยเดินมาคร่อมฉันที่ยังนอนอยู่บนเตียงพร้อมพูดด้วยเสียงยั่วยวน

“ที่รักคะ บอกเค้าหน่อยนะ”

“มาทำแบบนี้แทนที่เค้าจะได้บอกแต่กลับได้กินคนถามซะหร่อก”

“อุย หนีแปบ” พอแอมกำลังจะหนีฉันก็คว้าเอวเอมไว้ก่อน

“หนีไม่รอดหร่อกน่า”

“ไม่เอาน่าจะสายแล้วนะ”

“โถ่ เซงเลยกลับมามาต่อกันได้ไหม”

“ได้คะที่รัก” แอมก้มลงมาจุ๊บปากฉันทีนึงแล้วฉันก็ลุงไปอาบน้ำแต่งตัวไปส่งแอมที่ม.

 

//ร้าน Make you love

 

[12:30]

 

กริ๊งๆ

 

“ยินดีต้อนรับค่า”

“เอาเค้กอันนี้ 1 ชิ้นนะคะ”

“เธอคนที่เก็บโทรศับให้เรานี่”

“จำเราได้ด้วยเหรอคะ”

“อื้ม! จำได้ซิขอบใจนะ ^^” พอฉันรับออเดอร์จากสาวแว่นคนนี้เสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินไปเอาเค้กมาเสิร์ฟให้

“เราอยู่คณะเดียวกันสินะ มีกลุ่มหรือยังละ”

“กลุ่ม?”

“ไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดเหรอให้แบ่งกลุ่มแล้วไปหาหัวข้อที่สนใจแล้วเขียนมาส่งวันพุธนี้นะ” อึ้ง!! สตั้น! โน้ววววว นี่ฉันมีแววจะติด F ซะแล้วเหรอเนี่ย

“ดูท่าจะยังไม่มีสินะ มาอยู่กับเราไหม”

“อยู่สิๆเราอยู่ด้วย แล้ว.... เธอชื่ออะไรเหรอ”

“เราชื่อ วาชิ”

“เราชื่อปลายนะยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ”

“เรารู้อยู่แล้วละ สาวสวยประจำคณะนี่เนอะ”

“เอ๋~ ขนาดวาชิยังว่าอย่างนั้นเลยเหรอทำเอาเขินเหมือนกันแห่ะ =////A////=” ฉันเห็นวาชิขำเล็กน้อย

“งั้นเราขอเบอร์หน่อยซิเอาไว้ติดต่อเวลาทำงานหน่ะ”

“ได้ซิ” พอวาชิให้เบอร์มาแล้วฉันค่อยขอตัวไปทำงานต่อ

 

          เย็นวันนั้นตอนที่ฉันไปรับแอมฉันก็ได้เห็นสภาพแอมว่าพี่อลาสก้าแกล้งหนักมากและมันทำให้ฉันขำหนักมากแอมเลยค้อนใส่ฉันก่อนที่จะงอแงให้ฉันพากลับบ้านอย่างไม่สนใจคนรอบข้างฉันเลยต้องรีบพากระต่ายน้อยขี้งอแงผู้นี้กลับบ้านไปล้างเนื้อล้างตัว

 

“เหนื่อยๆอย่างนี้เดี๋ยวเค้านวดให้นะ โดนแกล้งหนักเลยอะดิ”

“งื้ออ พี่อลาสก้าให้ทำหน้าประปลาดๆแล้วเดินแบบเป็ดด้วยอะ”

“ฮ่าๆๆ นึกแล้วขำเลยอะดีนะที่ไม่ได้ไปดูตอนรับน้องไม่งั้นได้มีคนขำตายแน่ๆเลย”

“ยังมาซ้ำเติมกันอีกนะ -3-”

“แล้ววันนี้สนุกไหมละคะ”

“สนุกมากก พี่เฮฮามากก มีรุ่นพี่คนนึงเป็นตัวตลกในกลุ่ม เสียงแกโคตรฮาเลย”

“ดูท่าจะสนุกจริงแห่ะมีเรื่องมาเล่าให้ฟังตลอดเลย”

“แล้วที่คณะของปลายหล่ะ หลังจากที่ปลายโดนรุ่นพี่รับน้องแล้วยังไม่เห็นพาเพื่อนมาแนะนำเลย”

“ก็มีแค่คนเดียวที่ชวนมาทำงานกลุ่มด้วยแค่นั้นอะ”

“หัดหาเพื่อนซะมั่งซิคะที่รักเดี๋ยวก็ได้ฉายเดี่ยวคนเดียวหร่อก รู้อยู่ว่าฉลาดแต่ก็ควรมีเพื่อนไว้ช่วยบ้างนะคะ”

“ทราบแล้วคะ” หลังจากนั้นฉันก็โดนแอมบ่นเรื่องการคบหาสมาคมกับเพื่อนคนอื่นๆอีกยาวจนกว่าแอมจะง่วงเลยละ