ยัยองหญิงสุดซ่าหนีการตามล่าของนายนักฆ่าสุดโหด

     ณ โลกเวทมนตร์

     ตอนนี้ฉันและอาสึกะกำลังฝึกซ้อมพลังเวทย์กับท่านอาจารย์อยู่ที่พาไรสต้า  ฉันกับยูมินับได้ว่าเป็นผู้ใช้เวทย์ลำดับต้นๆของผู้ใช้เวทย์สายรักษา  แต่ฉันกับอาสึกะก็ไม่ค่อยได้ใช้เวทย์หรอก  เพราะท่านอาจารย์บอกว่า 'พลังของท่านทั้งสองเป็นกำลังสำคัญต่อเมืองเวทย์ยังไม่สมควรใช้ตอนนี้' ฉันกับยูมิก็เลยไม่ถามอะไรอีก

     "อาสึกะพี่ว่าวันนี้เราขอท่านอาจารย์ไปซ้อมการต่อสู้กันมั้ย"

     "ก็ได้  แต่พี่เป็นคนไปขอนะ" ฉันตลอด แต่เห็นกับความเป็นพี่เป็นน้องของเรางั้นก็

     "ไม่เธอนั้นแหละอาสึกะไปขอ" (ไหนบอกว่าเห็นกับความเป็นพี่น้องไงไอ้เราก็นึกว่าจะไปขอเอง)

     "พี่เป็นคนชวนนะ" เออเหตุผมมันดีกว่า

     ฉันกับอาสึกะเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน  ถึงจะเป็นฝาแฝดกันแต่นิสัยของฉันกับอาสึกะก็แตกต่างกันราวฟ้ากับนรก(แหมนางเอกเราก็เปรียบเวอร์ไป)ท่าอาจารย์บอกว่าเราเป็นผู้ถูกเลือกแต่ไม่ยอมบอกว่าเป็นผู้ถูกเลือกอะไร

     "เครเคร  พี่เป็นคนไปขอก็ได้"

     ฉันจึงเป็นหน่วยไปตาย  เอ้ย  กล้าตายไปหาท่านอาจารย์เพื่อขอไปเรียนการต่อสู้แทนการเรียนเวทย์หน่อยได้มั้ย  ผลปรากฏว่า

     "พวกเจ้าก็ไปซิมันใกล้ถึงเวลาแล้ว"

     "เวลาอะไรหรอค่ะท่านอาจารย์" ฉันกับอาสึกะเอ่ยถามท่านอาจารย์พร้อมกันแต่ท่านอาจารย์กลับไม่ตอบ

     "แล้วพวกเจ้าสองคนเรียนการต่อสู้ไปถึงไหนกันแล้ว"

     "อยู่ลำดับต้นๆแล้วละค่ะท่านอาจารย์"

     ณ ลานประลองเวทย์

     "องค์หญิงทั้งสองจะมาประลองเวทย์หรอพะยะค่ะ" หัวหน้าผู้ฝึกสอนเอ่ยถามฉันกับอาสึกะขึ้น

     ฉันเป็นลูกสาวคนกลางของท่านของท่านฮิเดกิ  เดม่อน(อย่าพึ่งงงกับนามสกุลนะค่ะเพราะฉันนะใช้นามสกุลของท่านแม่กัน)กษัตริย์ผู้ปกครองเมื่องเวทย์สายรักษา โดยมีน้องสาวฝาแฝด 1 คน พี่ชายอีก 1 คน(แต่พี่ชายฉันถูกเนรเทศไปอยู่โลกมนุษย์แล้ว) และมีน้องสาวฝาแฝดชื่อโทคุระ  อาสึกะ

     "ใช้แล้วละค่ะวันนี้พวกเราสองพี่น้องจะมาหาผู้ประลองเวทย์สักหน่อย"

     ฉันแกล้งถามท่านหัวหน้าผู้ฝึกสอนที่เคยยะโซโอหังมาว่าพวกเราจนประลองแพ้พวกเรา  ตั้งแต่นั้นก็หาคนประลองด้วยยากยิ่ง ฉันนะชอบการต่อสู้มากแต่ยัยอาสึกะจะชอบใช้เวทย์มากกว่ายัยนั้นบอกว่าไม่ชอบเห็นใครบาดเจ็บเพราะตน(โอ้ชั่งหน้ารักและแสนดี)