[ จตุรบุรุษ ] SELFISH...แค่ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว

 

 

 

 

Hurt me with the truth but never comfort me with a lie.

จงทำร้ายกันด้วยความจริง แต่อย่าได้ปลอบโยนกันด้วยคำหลอกลวง

 

 

 

[Part 3]

 

                   ฉันโวยวายมาตลอดทางแต่เหมันต์ไม่มีทีท่าว่าจะสะทนสะท้านหรือรำคาญการกระทำของฉันแม้แต่นิด จนตอนนี้ รถของเขาก็ได้เข้าจอดในบริเวณลานรถของคอนโดแล้ว ฉันจะทำอย่างไงดีๆๆๆ T-T

            "ลงมาสิ" ฉันมัวแต่คิดหาทางเอาตัวรอดแบบสติหลุดเลยไม่รู้ตัวว่าเขาลงมาจากรถแล้วเดินมาเปิดประตูฝังที่ฉันนั่งเมื่อไหร่ "ฉันบอกให้เธอลงมาไง อย่าดื้อสิ J "

            "พาฉันไปส่งที่คอนโดเดี๋ยวนี้!!" ฉันตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดังแต่เขาก็ทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

            "ก็นี่ไง คอนโด "

            "ฉันหมายถึงคอนโดของฉัน!"

            "เดี๋ยวอีกไม่นานที่นี่ ก็จะกลายเป็นของเธอ "

            "ฉันไม่ตลกกับนายนะ! พาฉันกลับเดี๋ยวนี้!!"

            "ใครว่าฉันตลกล่ะ จะลงมาดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้ม? " พูดจบเขาก็เตรียมจะเขามาซ้อนตัวฉันทันที ฉันจึงรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกอย่างแรง ทำให้ตัวเขาเซออกห่างไปเล็กน้อย

            "นี่! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!"

            "รังเกียจหรอ?" เขาเลิกคิ้วขึ้นนิดๆก่อนจะกระตุกรอยยิ้มชั่วร้ายนั่นออกมา "อย่าได้รังเกียจ 'ว่าที่สามี' ในอนาคตเลย " เขาเท้าแขนทั้งสองข้างไว้กับรถแล้วก้มหน้าลงมาหาฉัน จนใบหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ

            "สามี!? นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า! ฉันไม่มีวันยอมเป็นอะไรกับนายเด็ดขาด!! ให้ฉันไปนอนกับขอทานข้างถนนซะยังดีกว่ามานอนกับผู้ชายที่ไม่เคยให้เกียรติเพศแม่ของตะ..อื้อ!"

                  พูดยังไม่ทันจบเขาก็ประกบริมฝีปากลงมาทาบทับริมฝีปากของฉันทันที ริมฝีปากร้อนๆของเขาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างเอาแต่ใจ ฉันตัดสินใจกัดปากเขาอย่างแรงจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ่งอยู่ในปาก เขาผละตัวออกทันทีก่อนจะใช้หลังมือปาดเลือดที่ริมฝีปากของตัวเอง แล้วมองมาทางฉันด้วยสายตานิ่งๆเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยกับเหตุการณ์เมื่อกี้

            "หึ..ใช่เล่นนะ ก็ดี..ฉันชอบ!" เขาแสยะยิ้มก่อนจะพุ่งตัวมากระชากข้อมือฉันให้ลุกออกจากรถอย่างแรง ก่อนจะใช้มืออีกข้างปิดประตูรถดังปัง!และพาฉันเดินเข้าไปในคอนโด

            "นี่! ปล่อยฉันนะ!" ฉันพยายามดิ้นแต่ไม่มีผลประโยชน์ มือของเขายังคงจับข้อมือของฉันแน่ขึ้น ฉันโวยวายเสียงดังจนทำให้พนักงานตรงบริเวณเคาน์เตอร์หันมามอง แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเข้ามาช่วยฉัน

            นี่ไม่คิดจะมาช่วยฉันสักหน่อยเลยหรอ!!!?? ฉันกำลังโดนฉุดมาทำมิดีมิร้ายอยู่นะ!!!

             เหมันต์พาฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์แล้วดันให้ฉันเดินเข้าไปก่อนที่เข้าจะเดินตาเขามาแล้วกดปิดลิฟท์ ตอนนี้แหล่ะที่ฉันได้เป็นอิสระจากข้อมือของเขา แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าฉันจะรอดอยู่ดี

            คุณพ่อขา ช่วยวาด้วยย TT

            เขาหันมามองฉันพลางขยับเดินมาใกล้ๆ จนฉันถอยหลังกรูดไปติดกับผนังลิฟท์ เขาก็เดินตามมาติดๆแล้วยกมือขึ้นเท่าแขนกั้นตัวฉันไว้

            "ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะถนุถนอมเธอให้มากที่สุด J "

            "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!" ฉันจ้องเขาด้วยแววตาโกรธจัด พยายามซ่อนความกลัวที่มีไว้ข้างใน ไม่ได้ ถ้าเขารู้ว่าฉันกลัว เขาต้องยิ่งได้ใจ ฉันจะให้เขาเห็นมันไม่ได้!

            "ไม่แตะก็ได้ แต่จะ 'ลูบ' แทน J " เขายกยิ้มก่อนจะผละตัวออกไป แล้วลิฟท์ก็เปิดออกในชั้น 37 เขาจับข้อมือของฉันแล้วออกแรงดึงเบาๆให้ตามไป

            นี่ฉันหมดทางรอดแล้วหรอ..

                        เขาพาฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องริมสุดทางขวาของชั้นนี้ ก่อนจะใช้คีย์การ์ดสแกนที่เซ็นเซอร์แล้วเปิดประตูเข้าไป เขากระตุกมือฉันเบาๆเป็นสัญาณให้ฉันเดินเข้าไปข้างใน

นี่ฉันต้องตกเป็นของเขาจริงๆใช่มั้ย..

              เขาพาฉันเข้ามายั่งส่วนที่เป็นห้องนอน ก่อนจะเหวี่ยงฉันลงบนเตียงอย่างแรง

            ตุ้บ!

           ฉันดันตัวเองลุกขึ้นแล้วหันไปประจันหน้ากับเขาที่ยืนปลดกระดุมเสื้อของตัวเองแบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของตัวเอง

            "เหมันต์.. นายนี่มันเลวจริงๆ"

            "จุ๊ๆๆ อย่าว่าสามีแบบนี้สิคะ ไม่น่ารักเอาซะเลย" เขาโน้มตัวเท้าแขนลงมาคร่อมตัวฉัน หลังจากปลดกระดุมเสื้อเสร็จแล้วถอดมันออกแล้วเหวี่ยงมันไปไกล

            "ฉันไม่มีวันยอมเป็นเมียนายเด็ดขนาด!"

            "เดี๋ยวก็รู้ ว่าเธอจะยอมฉันมั้ย" พูดจบ เขาก็โถมตัวลงมาทาบทับฉันทันที พร้อมกับปลายจมูกและริมฝีปากที่ซุกไซ้ซอกคอของฉันไม่หยุด ฉันพยายามยกมือขึ้นทุบตีเขาแต่เขาก็รวบข้อมือฉันขึ้นไปกดไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียวส่วนด้านล่างก็ใช้หัวเข่าก็กดขาทั้งสองข้างของฉันไว้อย่างแน่นหนาจนฉันรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

            "หะ..เหมันต์!! ปล่อยฉัน..เฮือก!!" ฉันพยายามบิดตัวหนีการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา มือข้างที่ว่างอยู่ของเขาลูบไล้ตามเอวคอด ก่อนจะสอดมือเข้าไปรูดซิบชุดที่อยู่ข้างหลังของฉันออก ฉันพยายามรวบรวมสติที่มีอยู่ตอนนี้หาทางเอาตัวรอดครั้งสุดท้าย แต่มันก็เปล่าประโยชน์เมื่อชุดเดรสของฉันถูกถอดออกไปแล้ว เหลือแต่ชุดชั้นในสีดำเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายของฉันอยู่..

            นี่ฉันคงหมดหวังแล้วสินะ...

             ฉันหลับตาลงแบบยอมจำนน หมดแรงที่จะสู้ต่อ..หมดหนทางรอด.. หมดกับทุกสิ่ง..

            และดูเหมือนเหมันต์จะรับรู้ถึงการจำยอมของฉัน เขาจึงปล่อยข้อมือของฉันออกแล้วเลื่อนลงมือบีบคลั้นเอวของฉันไว้

            "แบบนี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย J " เขายกยิ้มก่อนจะบรรจงทำรอยคิสมาร์กไว้บริเวณลำคอของฉัน

            "...ฉันถือว่าทำบุญทำทาน ให้หมามันกิน!" เขาชะงักกับคำพูดของฉันทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยแววตานิ่งเฉย

            "หึ..งั้นฉันขอรับส่วนบุญนี้ตัวเดียวเลยล่ะกัน!" เขาสอดมือปลดตะขอบราไร้สายของฉันออกแล้วเหวี่ยงไปไกล ก่อนจะก้มลงมาซุกไซ้ที่เนินอกของฉัน มือทั้งสองข้างบีบขย้ำทรวงอกของฉันอย่างรุนแรงจนรู้เจ็บไปหมด ฉันได้แต่หลับตาลง น้ำตาแห่งความละอายในไหลพรากออกมาอย่างไม่ขาดสาย

            ฉันควรจะยอมรับในสิ่งที่มันจะเกิดขึ้นหลังจากนี้สินะ..

            ฟึ่บ!

            ฉันรู้สึกถึงความอุ่นของผ้าห่มผืนใหญ่ถูกดึงขึ้นมาห่มร่างกายของฉัน ฉันค่อยๆลืมตาแล้วดันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วพบว่าเหมันต์กำลังเดินตรงไปที่กำแพงห้องก่อนจะต่อยผนังห้องอย่างแรง

            ตึง!!!

            "ทำไมวะ! ทำไม!!!" เขาสบถออกมาอย่างโกธรจัดก่อนจะหันมาแล้วเดินมาตรงหน้าฉัน เขาก้มหน้าลงสบตาฉันก่อนที่จะทรุดตัวคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน "ฉะ..ฉันขอโทษ..."

            "....."

            "ฉะ..ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ฉันได้มั้ย"

            "....." ฉันเอาแต่นิ่งเงียบ เพราะความโกธร ความสับสนที่มีอยู่ในใจ

            โกธร.. ที่เขาไม่ให้เกียรติฉับแบบนี้ทั้งๆที่เราพึ่งพบกัน

            สับสน.. สับสนในการกระทำของเขาตอนนี้ ว่าเขาสำนึกผิดจริงๆหรือแค่ต้องการให้ฉันตายใจแล้วกลับมาย้ำยีฉันซ้ำสอง

            "ในสายตาเธอตอนนี้ ฉันคงเลวมาสินะ.." เขาเงยหน้าขึ้นสบตาฉัน ดวงตาแดงกล่ำเพราะกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา "ฉันขอร้องหล่ะ อย่าเกลียดฉันเลย"

            ใช่...เขาร้องไห้...

            "นายยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า.." ฉันพูดขึ้นบ้าง หลังจากที่เงียบมานาน "ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้.. ฉันไม่ใช่ดอกไม้ริมทางที่นายจะเด็ดมาดม พอหมดกลิ่นก็ทิ้งไปนะ.. ให้เกียรติฉันบ้างสิเหมันต์!" ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา

            "ฉันขอโทษ ให้โอกาสฉันได้แก้ตัวอีกสักครั้งนะ..จะให้ฉันทำอย่างไง ฉันก็ยอม"

            "ฉันไม่ต้องการเจอนายอีก..." ฉันปาดน้ำตาแล้วพูดตอบเขาด้วยน้ำเสียงและสายตาเย็นชา เขาเองชะงักกับคำพูดของฉันจนเห็นได้ชัด

            "ถ้างั้น... คืนนี้ฉันขอนอนกอดเธอได้มั้ย? ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว นอนกับฉันได้มั้ย ฉันสันยา ว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยเด็ดขาด" เขามองฉันด้วยสายตาสำนึกผิด

            นี่ฉันควรให้อภัยเขามั้ย..?

            "…."

            "ได้มั้ย..? อย่างไงเราก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว.."

            "...ตกลง" ฉันยอมรับ ว่าการกระทำของเขาครั้งนี้ มันเกินกว่าจะให้อภัย แต่เขาคงเป็นอย่างที่ยัยสไปร์สบอก อยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่ว่าระได้มาโดยวิธีไหน เขาคงจะหน้ามืดตามัวจนลืมว่าอะไรถูกผิดแต่ในเมื่อเขาสำนึกแล้ว

            ฉันก็ควรจะให้อภัยไม่ใช่หรอ...?

             หลังจากที่ฉันยอมนอนที่นี่ เขาก็ขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนฉันก็รีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ ขืนอยู่แบบนั้น มีหวังคราวนี้ ฉันคงไม่รอด

 

            .:: 30 นาทีผ่านไป ::.

            .:: Heman Talk ::.

            ผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าวาลาหลับไปแล้ว เธอนอนหลับอยู่บนเตียงของผมเธอไม่ได้หนีไปไหน ผมจึงเดินไปแต่งตัวพลางคิดกับการกระทำของตัวเองเมื่อกี้ ว่าทำไมเมื่อผมเห็นเธอร้องไห้ ผมถึงไม่กล้าทำอะไรเธอเลย คงอาจจะเป็นเพราะไม่เคยมีใครขัดขืนผมด้วยล่ะมั้ง ก็อาจจะเป็นไปได้...

            เมื่อผมแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ในกางเกงตัวเก่าที่ถอดในห้องน้ำและกดโทรออก

             [ ฮัลโหล ] เสียงทุ่มใหญ่ดังขึ้นหลังจากที่ผมรอสายอยู่สักพัก

            "ฮัลโหลครับท่าน.."

            [ ส่งลูกสาวผมถึงคอนโดแล้วใช่มั้ย ] ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก หุ้นส่วนรายย่อยของผมเอง แต่ในอนาคตอาจจะไม่แน่…

            "ครับ...เธอนอนหลับอยู่ที่คอนโด...ของผม"

            [ อะ..อะไรนะ? ? ]

            "ใช่ครับ เธอนอนที่นี่ เธออยู่กับผม"

            [ ฮ่ะๆ ตลกหรือป่าวเหมันต์..คุณไม่ทำอะไรลูกสาวผมหรอกน่าา ]

            "ท่านไม่รู้นิสัยผมหรอครับ?"

            [ เหมันต์! ]

            "ผมต้องการรับผิดชอบด้วยการ 'หมั้น' กับเธอ" ใช่...ผมไม่ได้สำนึกอะไรหรอก ก็แค่บีบน้ำตาเล่นละครแสร้งทำเป็นรู้สึกผิดต่อหน้าลาวาก็เท่านั้นเพราะถ้าขืนผมวู้วามต่อไปก็มีแต่จะเสียของเปล่าๆเล่นแบบนี้เลยดีกว่า ง่ายกว่ากันเยอะเลย...ว่ามั้ย?

            [ อะไรนะ! ]

            "ท่านบอกค่าสินสอดมาได้เลยครับ"

            [ ยัยวาไม่มีทางยอมเรื่องนี้แน่! ]

            "เดี๋ยวท่านก็รู้"

            ติ๊ด!

ผมกดตัดสายทิ้งทันที เฮ้ออ อะไรๆมันจะง่ายดายขนาดนี้นะ ผมยอมรับนะ...ว่าผมรู้สึกถูกใจเธอตั้งแต่เจอครั้งแรกที่หน้าผับนั่น อย่างที่ผมเคยบอก...เหมือนเธอมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร เวลาเธอขัดขืน เธอปฏิเสธผม มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนุกกับตัวของเธอมากขึ้น ยิ่งตอนที่ผมได้รู้ว่าเธอคือลูกสาวคนเดียวของท่านดิเรกผมยิ่งคิดว่ามันสนุกเข้าไปใหญ่ จนตอนนี้...ผมหันไปมองร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆเธอพร้อมกับดึงร่างบางๆของเธอเข้ามากอดไว้ในอก

ผมรู้สึกแปลกๆกับเธอคนนี้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ที่แน่ๆและที่ผมมั่นใจว่าผมต้องทำแล้วมันต้องสำเร็จ นั่นก็คือ...ผมจะไม่มีวันเสียเธอไปอย่างแน่นอน ไม่ว่าผมจะต้องแลกด้วยอะไรมากมายก็ตาม..

 

.::Lava Talk ::.

.:: เช้ารุ่งขึ้น ::.

.:: 08:30 A.M ::.

            ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับแสงแดดยามเช้าพร้อมกับอ้อมก่อนของใครบางคนข้างตัวฉัน เหมันต์ยังคงหลับสนิทและไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ตอนนี้แหล่ะ ที่ฉันควรหาทางหนี

            ฉันค่อยๆขยับตัวออกจากวงแขนของเขาเบาๆ แต่...

            ฟึ่บ! 

            "ตื่นแล้วหรอ หื้อ?" เขาพูดขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ นี่แสดงว่าเขาตื่นก่อนฉันหรอ

            "อะ..อื้อ"

            "หิวมั้ย"

"เอ่อ..ยะ ยังไม่หิว"

"ตั้งแต่เมื่อคืน ฉันยังไม่เห็นเธอกินอะไรเลยนะ" เขาลืมตาขึ้นมามองฉันที่ได้แต่ก้มหน้าหงุดๆอยู่ในอกเขา บ้าชะมัด..ทำไมเราต้องมาอยู่ในท่านี้ตอนนี้ด้วยเนี้ย! เหตุการณ์เมื่อคืนฉันยังไม่ลืมนะ!!!!

            "นายแอบมองฉันนานขนาดนั้นเลยหรือไง"

"ใช่ ฉันมองเธอตั้งแต่เข้ามาในผับแล้ว "

            "โรคจิต!"

            "แต่เธอก็ยอมให้คนโรคจิตกอดอ่ะหรอ J "

            "งั้นก็ปล่อยฉันเส่!"

            "ไม่" ไม่พูดเปล่า เขายิ่งกอดฉันแน่นขึ้นอีก อะไรกัน! อีตาบ้านี่นิ!

ครืดดด~ ครืดดด~

           อ๊ะ! นั่นเสียงอะไรสั่นอ่ะ

"นี่นาย เสียงอะไรสั่น นายได้ยินมั้ย?"

            "อืม สงสัยจะเป็นโทรศัพท์ฉันหรือเปล่า เมื่อคืนปิดเสียงไว้" พูดจบ เขาก็หันไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองบนหัวเตียงฝั่งตัวเอง ทำให้ฉันได้เป็นอิสระจากอ้อมกอดเขาสักที "ใช่จริงๆด้วย พ่อเธอโทรมาน่ะ จะคุยหน่อยมั้ย? " เขาชูโทรศัพท์ไอโฟนหกสีทองขึ้นมาแล้วยื่นมาให้ฉัน

            "จะบ้าเรอะ!! ถ้าพ่อรู้ว่าฉันอยู่กับนายทั้งคืน พ่อฉันได้บีบคอฉันตายน่ะสิ!"

            "น่านะ รับให้หน่อยนะ เธอก็อ้างๆไปสิว่าฉันไปรับออกมาทานข้าวบอกว่าฉันไปเข้าห้องน้ำแล้วลืมโทรศัพท์ไว้เห็นเป็นเบอร์พ่อ เธอเลยรับพ่อเธอจะไปว่าอะไร" เออ...จริง นี่ฉันเซ่อหรือคิดไม่เป็นนะ ว่าแล้วฉันก็กดรับสายพ่อทันที

            "ฮัลโหลล~" ฉันพยายามปรับเสียงให้เนียนที่สุดแล้วนะ!

            [ ยัยวา! กลับบ้านมาหาพ่อเดี๋ยวนี้! ]

            "เอ๊ะ! คุณพ่อมีธุระอะไรกับวาหรือเปล่าคะ?"

            [ มีแน่! กลับบ้านเดี๋ยวนี้ อ้อ! แล้วให้เหมันต์มาพร้อมกันด้วยนะ ]

            "ห้ะ? ให้เขาไปทำไมหรอคะ?"

            [ แล้วโทรศัพท์ที่ลูกถืออยู่มันเป็นของใครล่ะ! เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว! ]

            "เอ่อ..คุณพ่อคะ! มันไม่ใช่.."

            [ กลับมาเดี๋ยวนี้!! พ่อให้เวลาหนึ่งชั่วโมง ถ้าวายังไม่ถึงบ้าน เราได้เห็นดีกันแน่! ]

            ตู๊ดๆๆๆๆ~

            ตะลึ่ง ตะลึ่ง ตะลึ่ง

            อย่าบอกนะ ว่า...

            "มีเรื่องอะไรหรอ?" อีตาเหมันต์ที่นอนฟังอยู่นานหันมาถามด้วยหน้าตามึนๆ

            เอ๊ะ! หรือว่าอีตานี่จะไม่รู้เรื่อง…

            "เฮ้! เธอหลับในเรอะ! "

            "คุณพ่อให้ฉันเข้าบ้านไปหา"

            "ก็แค่เรียกไปหา"

            "และนายก็ต้องไปกับฉัน!!!"

            "ห้ะ? ฉันเกี่ยวอะไร? -_- "

            "ฉันจะไปตรัสรู้มั้ยล่ะ เสียงคุณพ่อดูโกธรมากด้วย ไหนนายบอกว่ามันจะเรียบร้อยไงล่ะ! ทำไมถึงเป็นแบบนี้!"

            "เอ้า ฉันจะไปรู้หรือไง เธอก็ลุกไปอาบน้ำไปจะได้ไปหาพ่อเธอเดี๋ยวฉันจะไปหาชุดมาให้"

            " อื้มๆๆ"

 

            .:: 1 ชั่วโมงต่อมา ::.

            เมื่ออาบน้ำเสร็จ เหมันต์ก็พาฉันมาที่บ้านทันที คุณพ่อเดินออกมารับด้วยตัวเอง นี่ต้องเป็นใหญ่มากๆแน่เลย จะรอดมั้ยนะลาวา

"ตามพ่อมา" คุณพ่อเดินนำเข้าไปในห้องโถงใหญ่ของบ้าน ท่านนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่สุด ฉันจึงตามไปนั่งข้างๆ ส่วนเหมันต์ก็นั่งที่อาร์มแชร์ตัวถัดมา "เมื่อคืนลูกอยู่ที่ไหน"

            นั่นไง!! เอาไงดี ฉันยิ่งโกหกไม่เก่งด้วย ตายๆๆๆๆ

            "เอ่อ.."

            "อย่าโกหกพ่อ"

            "วาอยู่ที่..." ฉันพยายามมองไปทางเหมันต์เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขาก็ได้แต่นั่งมองสบตาฉันนิ่งๆ

            นี่ไม่คิดจะช่วยฉันเลยหรือไงหา! นายเป็นคนผิดนะ!!!

            "เอาล่ะ พ่อจะไม่พูดอะไรมาก ถ้าลูกไม่พูด พ่อก็จะสรุปเลยแล้วกัน" คุณพ่อหันไปมองทางเหมันต์ก่อนจะพูดคำพูดที่ทำให้ฉันแทบอยากหยุดหายใจ

            "เหมันต์ คุณต้องรับผิดชอบลาวา"

            ห้ะ!!!!?

            "อะไรนะคะคุณพ่อ!! คุณพ่อหมายความว่าไงคะ!?"

            "ลาวา ลูกต้องหมั้นกับเหมันต์"

            "ไม่นะคะคุณพ่อ! คุณพ่อทำไมด่วนสรุปแบบนี้ล่ะคะ เมื่อคืนวาอยู่ที่คอนโดเขาก็จริง แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันนะคะ! จริงมั้ย!" ฉันหันมาหาเหมันต์ เพื่อให้เขาช่วยอธิบายว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรฉัน

            แต่สิ่งที่ได้มากลับเป็น...

            "ครับ ผมจะรับผิดชอบในสิ่งที่ผมทำ" ฉันไม่น่าไว้ใจคนอย่างเขาเลยจริงๆ...

            "ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ลูกสาวผมเสียใจนะเหมันต์" คุณพ่อพูดเสริม

            "ผมจะรักและดูแลเธอให้ดีที่สุด...เท่าชีวิตของผม.. J "

            ฉันไม่ควรเชื่อใจเขาเลย...

 

 

-------------------------------

มาต่อให้แล้วน้าาาา

อยากอัพใจจะขาดแต่เว็บเป็นอะไรไม่รู้ T-T

ความจริงอยากอัพตั้งนานแล้ว แต่เว็บดันล่ม.. TT

ปล. 1 วิจารณ์ 1 กำลังใจน้าาาาาา

-------------------------------