Bad Girls ขอโทษทีพอดีฉันไม่ใช่นางเอก

ในระหว่างที่ฮัลเทลกำลังขับรถฉันก็หยิบเอาซองที่พี่วีวี่ให้มาออกมานับ

อะไรเนี่ย!แค่5000เองหรอ รองเท้าที่ฉันซื้อเพื่อมาเดินโชว์ในงานนี้ราคาเป็นสีเท่าของเงินที่ได้มาอีกนะเนี่ย อร๊ากกกกกกก

"กลับรถเดี๋ยวนี๊~" ฉันแผดเสียงจนแสบแก้วหูทำเอาฮัลเทลรีบหาที่จอดรถก่อนจะถามขึ้น
"เธอเป็นอะไรของเธอ"
"นายดูนี่สือ อ๊ากกกกก ฉันไปทำงานได้มาแค่นี้เอง"
"ก็เยอะอยู่นี่"
"เยอะกับผีน่ะสิ่ รู้ไหม๊ว่ารองเท้าของฉันที่ซื้อมาตั้งเท่าไหร่ สองหมื่นเลยนะย่ะ!"

มับ!

ฮัลเทลดึงแขนฉันไปจับและบีบมันซะจนเจ็บแปร๊บ

"เธอไม่เคยทำงานเลยรึไง ได้มาวันล่ะเท่านี้มันเยอะมากนะรู้ไว้ซะ"
0.0 ฉันอึ้งเมื่อถูกนายขี้เก๊กฮัลเทลตวาดอย่างจริงจังจนหน้ากลัว
"ตะแต่..."
"หึ! ขายเนื้อขายตัวให้ผู้ชายเชยชมหวังว่าจะได้ซักเท่าไหร่กัน!!" ฮัลเทลสะบัดข้อมือฉันทิ้งอย่างแรงก่อนจะออกรถด้วยความเร็ว อ๊ากกกกกก ทะ ทำไมต้องโมโหด้วยฟ่ะ หมอนี่ต้องโรคจิตไปแล้วแน่ๆเลย งืออออแม่จ๋าหนูยังไม่อยากตายย~

เอรี๊ยดดดดด~
เสียงเบลคจนล้อลากยาวมากตามถนนทำเอาควันตลบอบอวลฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ดูแขนขาและหยิบกระจกขึ้นมาเช็คใบหน้า เฮ้อโล่งอกอยู่ครบ32 ไม่ขาดไม่เกิน

ฮัลเทลปิดประตูแลมโบกินี่น้องรักของฉันป้างใหญ่จนรถสั่นไปหมด หน๊อยยยยย นายทำแบบนี้กับรถของฉันได้ยังไง และเมื่อฉันลงมาดูก็เห็นรอยข่วนเท่าเส้นผมแปะอยู่ข้างรถ
โอ้พระเจ้าฉันจะเป็นลม ฉันนังยองยองลงข้างรอยข่วนก่อนจะลูบมันเบาๆอย่างอาลัยอาวร ...หน๊อยๆๆๆๆมันจะมากไปแล้วนะมีหน้ามาว่าฉันขายเนื้อขายตัวไม่พอทำน้องแรมโบของฉันมีรอยด้วยแบบนี้ให้อภัยไม่ได้

~ป้างๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆๆ เปิ้งๆๆๆๆๆๆ~
เสียงเคาะ(ทุบ ยัน เตะ) ประตูหน้าห้องของอีตาฮัลเทลดังขึ้นโดยฉันเอง ที่แทบจะพังประตูเข้าไปอยู่แล้ว

ประตูถูกเปิดก่อนที่ฉันจะชนไหล่หมอนั้นเข้าไปและนั่งบนเตียงของเขาพร้อมยกขาขึ้นไขว่ห้าง แขนทั้งสองข้างกอดอกก่อนจะส่งสายตาท้าทาย

"นายว่าฉันขายเนื้อขายตัวได้ยังไงกัน!!!" ฉันแผดเสียงแปดหลอดใส่คนที่ยืนพิงผนังน่านิ่งราวกับหูหนวก ถ้าเป็นคนปกติต้องยกมือขึ้นมาปิดหูของตัวเองเพราะทนเสียงแปดหลอดฉันไม่ไหวกันทั้งนั้นสิ่

"หึ เธอเข้ามาห้องผู้ชายเพราะเรื่องแบบนี้ เธอคงไม่ได้โกรธที่ฉันว่าเธอจริงๆหรอกมั้ง!" ฮัลเทลพูดพร้อมกับเดินตรงมาที่ฉันและแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

"นะ นาย หมายความว่าไง"
"อย่าทำเป็นซื่อหน่อยเลย และอย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทันมารยาของคนอย่างเธอนะ" เขายิ้มมุมปากอีกครั้งก่อนค่อยๆเดินเข้ามาทำเอาฉันถอยกรู่ขึ้นไปบนเตียง

"มารยาอะไรของนายพูดให้มันเข้าใจหน่อยไม่ได้รึไง!"

"หึ!!! ขึ้นมาอ่อยฉันถึงบนเตียงนี่ไง"
ฉันถลึงตามองฮัลเทลที่จู่โจมเข้ามาคร่อมอยู่บนตัวฉันก่อนที่เขาจะจับแขนทั้งสองข้างไว้เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะขัดขืน
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฮัลเทล"
"ทำไม พอเป็นฉันแล้วไม่มีอารมณ์อย่างนั้นหรอ! องเป็นอาเสี่ยเงินถุงเงินถังสิ่นะที่จะทำให้เธอยอมออดอ้อนได้ !!"
"พูดบ้าอะไรของนายห่ะ ออกไปจากตัวฉันเดียวนี้นะ"
"รังเกียจมากเลยงั้นสิ่ รังเกียจมากขนาดนั้นเลยสิ่นะ"
ขวั่บ!
ว่าแล้วเค้าก็ระดมจูบตามซอคอของฉัน ก่อนที่ฉันจะดิ้นขลุกขลักไปมา ฉันพยายามฝืนจากการกระทำที่ดูฉันอย่างกับอะไรดี แต่ทว่าแรงของเขาที่มีนั้นมากเกินที่ฉันจะสู้ได้ และน้ำตาของฉันเริ่มคลอเบ้าเมื่อรู้ตัวว่าหมดทางสู้ จากนั้นเขาก็ละจากการระดมจูบนั้แล้วจ้องมองฉันด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

"เธอมันผู้หญิงหน้ารังเกียจ! เธอมันก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงหากินที่เอาตัวเข้าแรกเงิน"

"หุบปากของนายเดี๋ยวนี้นะ!!! นายมันผู้ชายใจแคบเหอะๆ ถึงว่าผู้หญิงที่เค้าทิ้งนายไปเค้าคงทนอยู่กับความต่ำทรามอย่างนายไม่ได้ไงล่ะ" ฉันตะคอกกลับเค้าด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือด้วยความโกรธ

"เธอไม่มีสิทธิ์วิจารณ์ความรักของใคร!"
"นายก็ไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์ฉันเหมือนกัน"
แควกกกกกกก!
ฮัลเทลกระชากเสื้อผ้าของฉันออกอย่างแรงจนมันขาดวิ่นเผยให้เห็นเนินอกของฉัน และเขายังคงไม่หยุดกระชากเสื้อผ้าของฉันขาดออกไม่มีชิ้นดี

ทำไมเขาต้องมาลงที่ฉัน ทำไมคนอย่างฉันถึงต้องมาถูกหยามเกียรติกันขนาดนี้ ฮือออออ
ในที่สุดเขาก็ยอมหยุดเมื่อเห็นฉันปล่อยโฮออกมาอย่างรู้สึกกลัว

แบบนี้ไม่สมกับเป็นฉันเลยฉันร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขาได้ยังไงกัน...ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย

หลังจากที่มือของฉันถูกปล่อยจากพันธนาการของเขาฉันก็รีดยันตัวลุกขึ้นและใช้มือทั้งสองปาดน้ำตาที่ไหลเต็มสองแก้มฉันอย่างรวดเร็ว

"รู้เอาไว้ว่าฉันไม่เคยต้องการร่างกายสกปรกๆของเธอ"
"ฮึก"
"อย่ามาร้องไห้ให้ฉันเห็น น้ำตาไม่ได้เรียกให้ค่าตัวเธอสูงขึ้นหรอกนะเฟลิเซีย"

เพลี้ยะ!
ฉันสุดจะกั้นกับการดูถูกต่ำๆนี้ก่อนจะปล่อยมือของฉันตบเข้าที่หน้าฮัลเทลสุดแรงจนเขาหยุดพ่นคำหยาบช้านี้ต่อ

"นาย.... นายมันน่ารังเกียจยิ่งกว่า ฮึก!นายไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอย่างฉัน เพียงเพราะนายคิดว่าฉันเหมือนกับคนของนายเพราะมันไม่เหมือนกัน จำไว้ว่าฉันไม่เหมือนหล่อน ฉันไม่เหมือนแฟนเก่าของนาย และนายจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตของนายที่ทำร้ายความรู้สึกคนที่ไม่รู้เรื่องอย่างฉัน ... จำเอาไว้"