รักนะ เจ้าวิญญาณน้อย

*โปรดอ่านบทนำก่อนด้วยนะคะ* 

  ตอนที่ 1

  แผนการ...

  "ใครอีกเหรอมามิ" คุณพ่อตะโกนออกมาจากชั้นสองเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง

  "พ่อ คุณริกะมาค่ะ >O<" ฉันตะโกนบอกพ่อเป็นภาษาไทย

  เมื่อฉันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของพ่อตอนเหยียบขั้นบันไดดังขึ้น จนฝีเท้าเงียบลงในที่สุด ห้องแล็บก็กลับมาเงียบสงบขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แต่ทว่าความเงียบนั้นมันช่างแสนสั้น เมื่อริมฝีปากของคุณริกะค่อยๆเปิดออกเหมือนภาพสโลโมชั่น

  "สวัสดีค่ะฮาวาชิซัง ^^" คุณริกะกล่าวทักทายพ่อของฉัน "ดิฉันมีเรื่องสำคัญที่ต้องขออนุญาตคุยกันแบบส่วนตัวค่ะ"

  "ขอโทษนะครับริกะซัง เรื่องส่วนตัวที่ว่า..." พ่อยังพูดไม่ทันจบคุณริกะก็พูดตัดซะก่อน

  "โปรดพาลูกสาวคุณออกไปก่อนด้วยค่ะ" คุณริกะพูดก่อนจะหันหน้ามามองด้วยรอยยิ้ม 

  "มามิ ออกไปข้างนอกก่อน" 

  "ค่ะ" ฉันพยักหน้า ก่อนค่อยๆเดินออกไปจากห้องแล็บตามคำสั่งของพ่อ

  แอ๊ด∼ (ประตูเปิด)

  ปัง (ประตูปิด)

  นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย -_-?

  ปกติคุณริกะจะไม่ค่อยมาที่นี่สักเท่าไหร่ แถมยังไม่เคยมีเรื่องส่วนตัวที่ถึงกับไล่ฉันออกไปจากห้องแล็บเลยสักครั้งเลยนี่นา คุณริกะก็รู้แท้ๆว่าฉันน่ะฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกด้วยซำ้ไป

  ฉันตัดสินใจนั่งรอตรงเก้าอี้หน้าห้องแล็บของพ่อจนเวลาผ่านไปสักครู่หนึ่ง 

  แอ๊ด∼

  ประตูห้องแล็บของพ่อเปิดออกมาในที่สุด ฉันจึงรีบยื่นขึ้นทันทีอย่างอัตโนมัติก็พบกับคุณริกะ ฉันรีบไหว้คุณริกะทันที

  พบมาถึงตรงนี้ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าฉันไหว้ทำไมแทนที่จะก้มหน้าเหมือนคนญี่ปุ่นคนอื่นเขาทำกัน ตามที่บอกตอนบทนำ ฉันเกิดและเติบโตที่ไทย ซึ่งฉันก็ยังไม่ค่อยปรับตัวได้สักเท่าไหร่ เดี๋ยวก้มเดี๋ยวไหว้ ฉันงงกับตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ

  เมื่อคุณริกะเดินผ่านหน้าฉันได้แล้ว ฉันจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องแล็บ เพราะฉันรู้สึกใจไม่ดีเอาซะเลย ขอให้อย่าให้เป็นจริงเหมือนที่ฉันคิดละกันนะ

  "พ่อ! คุยอะไรกับคุณริกะอ่ะ บอกมิหน่อยสิคะ น้า∼ *O*" ฉันรีบเดินเข้าไปถามพ่อทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น 

  แต่... เท่าที่มองหน้าพ่อแล้ว มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่เลย U_U

  พ่อไม่ตอบอะไร แต่เดินหนีฉันเฉย ซึ่งมันไม่ใช่นิสัยของพ่อเอาซะเลย ต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆเลย 

  "พ่อ อย่าเดินหนีมิแบบนี้สิ พ่อ พ่อ!! อย่าเมินหนูสิ พ่ออออออออ!!!" ฉันรีบเดินตามพ่อเพื่อถามเรื่องที่คุยกับคุณริกะ 

  ฉันไม่อยากให้พ่อต้องเก็บไว้ในใจให้มันหนักใจซะเปล่าๆนี่...

  หันมาหน้าหน้าฉัน ก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันแน่น "มามิ... พ่อรู้นะว่าลูกเป็นห่วงพ่อ แต่อย่ายุ่งเรื่องนี้เลยดีกว่า กลับบ้านไปซะ แล้วเดี๋ยวอีกหนึ่งเดือนเราจะกลับไทย ฝากไปบอกแม่ด้วย" พ่อพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะผลักฉันออกจากห้องแล็บ

  ปัง!!

  เมื่อฉันเดินออกมานอกห้องแล็บ พ่อก็รีบปิดประตูใส่หน้าฉันเสียงดัง ปัง 

  "พ่อบ้า คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงแท้เชียว" ฉันพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อพ่อไม่ยอมพูดอะไร แถมยังไล่ฉันแบบนี้ 

  ชิ! กลับก็กลับก็ได้!!! 

  หลายวันต่อมา...

  ตั้งแต่วันนั้น พ่อของฉันก็ไม่กลับไปทำงานที่นั่นอีกเลย จนฉันทนความสงสัยไม่ไหวฉันจึงแอบเลยไปที่ห้องทำงานของพ่อแล้วแอบเอากุญแจห้องแล็บออกมา

  เพราะคืนนี้... จะไปบุกห้องแล็บของคุณพ่อเพื่อหาเหตุผลที่เกิดขึ้นหลังจากการสนทนาของพ่อกับคุณริกะให้ได้!!!