รักนะ เจ้าวิญญาณน้อย

  บทนำ

  ณ ห้องสถาบันวิทยาศาสตร์ประเทศญี่ปุ่น

  ห้องแล็บด็อกเตอร์ มารุกะ ฮาวาชิ

  "พ่อ ของที่ฝากเอามาจากบ้านวางไว้บนโต๊ะแล้วนะ!!" ฉันตะโกนบอกพ่อเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องแล็บส่วนตัวของพ่อฉัน

  "ขอบใจมากมามิ" พ่อตะโกนออกจากชั้นสองของห้องแล็บ

  พ่อของฉันนั้นเป็นด็อกเตอร์ที่ผู้ที่กำลังค้นคว้าเครื่องมือที่มันจะบอกสิ่งที่ผู้คนสงสัยมาเป็นเวลานานแสนนานว่า 'วิญญาณ' คุณไม่ได้อ่านผิดหรอกใช่ วิญญาณหรือผี ซึ่งมันก็คือมนุษย์ที่ตายไปแล้วนั่นแหละ แต่ไม่รู้ว่าคนจะกลัวอะไรนักหนา ทั้งๆที่เขาก็ไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวสักหน่อย ก็นะ ฉันไม่กลัวผีนี่นา ยังรู้สึกตื่นเต้นด้วยซำ้ที่พ่อบอกฉันครั้งแรกว่าจะค้นคว้าเครื่องมือที่สามารถมองเห็นวิญญาณได้น่ะ >_<

  แต่... นี่มันผ่านมาหลายปีแล้วนะ ยังไม่สำเร็จสักที =_=^^ แต่ก็นะ ของพวกนี้ต้องใช้เวลานี่นา 

  แอ๊ด∼

  เสียงประตูห้องแล็บเปิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ฉันรีบหันไปมองผู้มาเยือน ก็พบกับ...

  มิตาโมโต้ ริกะ ผู้สนับสนุนการวิจัยของคุณพ่อฉันเอง

  เธอมาในสภาพชุดสูทสีดำ กระโปรงยาวถึงเข่า กับสีผมสีนำ้ตายลอนใหญ่อันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ชิกะซังเป็นผู้หญิงวัยสามสิบกว่า ซึ่งเธอเลือกที่จะมาสนับสนุนการวิจัยเรื่องวิญญาณแบบนี้เพราะชิกะซังนั้น มีนิสัยส่วนตัวคือชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้วด้วย

  และนั้นก็เป็นเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาย้ายบ้านมาอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกด้วย...

  เดิมทีฉันเกิดและเติบโตที่ประเทศไทย ซึ่งสมัยที่ฉันเพิ่งเกิดพ่อของฉันที่เป็นคนญี่ปุ่นแท้ แต่พูดไทยได้เก่งเหมือนคนไทยจริงๆ มาทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เมืองไทย และนั่นก็เป็นช่วงที่พ่อของฉันเริ่มมาวิจัยเรื่องเครื่องมือที่สามารถมองเห็นวิญญาณพอดี และส่วนแม่ของฉันเป็นคนไทยแท้ๆ เป็นนักวิทยาศาสตร์เหมือนพ่อนั่นแหละ ก็พอดีรู้จักกันเพราะทำงานที่เดียวกัน จนเมื่อพ่อกับแม่ตกลงแต่งงานกัน แม่ก็ลาออกมาเลี้ยงฉันที่บ้าน

  จนเมื่อฉันอายุสิบสี่ปีเท่านั้นแหละ ก็มีคนมาช่วยสนับสนุนงานของพ่อ แต่เขาบอกว่าต้องย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นแบบไม่มีกำหนดกลับ แม่ฉันน่ะมันไม่ปัญหาหรอก เพราะยายกับตาก็ไม่ว่าอะไร แต่ก็แค่คอยยติดต่อและส่งเงินเลี้ยงดูทุกเดือนก็พอแล้ว ส่วนเรื่องภาษาแม่ก็จะใช้ภาษาอังกฤษในการคุยเอาตัวรอดแบบไม่มีปัญหา ส่วนพ่อยิ่งไม่มีปัญหาใหญ่เลย มันอาจจะดีกับพ่อด้วยซำ้ไป เพราะพ่อจะได้ไปหาย่อกับปู่ให้หายคิดถึงด้วย พ่อแม่ตอบตกลงไป ส่วนฉันนี้มีปัญหามากกกก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ฉันน่ะไม่เก่งภาษาอังกฤษน่ะสิ นี่ขนาดภาษาไทยแถบจะเอาไม่รอดอยู่แล้ว คิดเหรอว่าคนอย่างฉันน่ะจะเก่งภาษาอังกฤษบ้าๆนี่ได้ ขนาดคำศัพท์ง่ายๆยังจำไม่ได้อ่ะคิดดู TT_TT

  แต่ยังไงฉันก็ต้องไปอยู่ พ่อแม่ฉันห่วงฉันจะตายไป พ่อแม่เลยให้ฉันเรียนอยู่ที่บ้านตัดปัญหา เลยทำให้ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน ฉันเลยไปทำงานช่วยพ่อแก้เบื่อที่ทำงานเอาซะเลย พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย แต่ปัญหาคือเวลาไปพูดคุยกับคนที่ทำงานพ่อน่ะสิ ฉันจึงต้องหาซื้อหนังสือแปลภาษาเอาตัวรอดจนถึงทุกวันนี้ได้

  นี่แหละคือชีวิตอันแสนวุ่นวาย เหงา เบื่อ ของฉัน...