หญิงงามข้ามภิภพ

- พ่อ แม่ไม่ไม่ไหวแล้วนะ

- พ่อก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกันแม่ ต้องทำอย่างนั้นแล้วล่ะ

- แต่เราทำอย่างงี้จะดีหรอ พ่อ

- ดีไม่ดีก็ต้องทำ ไม่ทำก็ต้องตายกันหมดนี่แหละ...ไม่ต้องพูดมากแล้วรีบทำเหอะ เพื่ออนาคตที่ดีนะ

แอ๊ด.......(เปิดประตูเข้าไปในห้องลูก)

- พ่อจ๋า หลินทำการบ้านเสดแล้วนะ อื้อๆอ้ออำอะไออ่ะ อื้อๆ...... (และก็สลบไป)

- แม่ไปกันเถอะ

...ณ บ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในปักกิ่ง...

- แม่รักลูกนะหลิน แต่แม่เลี้ยงหนูไม่ไหวจิงๆ แม่ขอโทษ

- แม่ไปเร็วเดี๋ยวใครเค้าก็มาเห็นก่อนหรอก

- จะๆ

จากนั้นทั้งสองก็ขับรถออกไปเหลือท้ิงไว้เพียงกลีองใบใหญ่ขนาดเท่าตู้เย็นไว้หน้าบ้านเด็กกำพร้า

...เช้าวันต่อมา....

แอ๊ด...

-อ้าวไปรษณีย์มาส่งแต่เช้าเชียว แล้วนี่อะไรเนี่ยใหญ่จิง

กุกๆ กักๆ (เสียงดิ้นของอะไรซักอย่างในกล่อง)

-เฮ้ย แล้วอะไรอยู่ในกล่องล่ะนั่น....

ฟึบ!!!!

-ฮือๆ หนูอยู่ที่ไหนแล้วป้าเป็นใคร

-เฮ้ย... ตายๆทำไมพ่อแม่เดี๋ยวนี้ช่างใจร้ายอย่างนี้ น่าสงสารจริงๆ...มาเถอแม่หนูเข้าไปข้างในก่อน

...ห้องป้าเฟิ่ง(เจ้าของบ้านเด็กกำพร้า)....

-ไหนหนูชื่ออะไร

เงียบ....

-ยังไงก็ช่างเถอะ ถูกพ่อแม่ทิ้งแล้วก็ลืมชื่อเก่าไปเถอะ ใช้ชื่ใหม่ไปเลยละกัน ถือว่าเริ่มต้นชีวิตใหม่

-ชื่อใหม่ ชีวิตใหม่???

-ใช่ก็พ่อแม่ทิ้งไปแล้วเปลี่ยนชื่อใหม่ จะได้ไม่นึกถึงอดีต

-พ่อแม่ทิ้ง!?

-งั้นหนูชื่อ เหวินเหอ ละกัน ความดีงามสูงส่ง สันติ 

-พ่อแม่ทิ้ง!?......ฮืออออออออออออออออ