Secret J แสนร้าย สายลับ

โรงเรียน...
ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมสูดหายใจรับออกซิเจนเข้าไปในปอดอย่างเต็มที่ฉันไม่เคยมีความสุขอะไรได้ขนาดนี้มาก่อนเลยปิดเทอมครั้งนี้เป็นการปิดเทอมที่มีความสุขที่สุดตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา ฉันได้ขึ้นม.ห้าและยังเป็นห้องต้นๆอีกด้วย ยัยจินเพื่อนรักของฉันโทรมาบอกว่าฉันได้เข้าทีมเชียร์ของโรงเรียน และเรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือ...>///< ฉันได้เข้า Secret J อย่างที่ใฝ่ฝันเอาไว้ ปิดเทอมนี้มีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นเลยแหะ
ฉันเดินมาเรื่อยๆตามทางฟุตบาทของโรงเรียนเสียงเจี้ยวจ้าวของเหล่าเด็กใหม่เด็กเก่าที่พูดคุยกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสามเดือน คุยทีนิคิดว่าตายจากกันมาสามล้านปีแสง -.-+++
“ลันด์!!!”เสียงเรียกที่ถูกตะโกนออกมาจากปากของยัยจินที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนข้างสระน้ำของโรงเรียนดังมาทางฉันและดังแบบไม่น่าให้อภัยเพราะเสียงยัยนี่ทำให้ผู้คนที่นั่งอยู่ตรงละแวกนั้นหันมามองหน้าฉันเหมือนฉันไปขโมยเตียงนอนที่บ้านของพวกหล่อนๆมาอย่างนั้นแหละ
“นี่!แกจะเสียงดังทำพระแสงอาทิตย์ทำไมเนี่ยฉันอายคนอื่นเขานะโว้ย” ฉันพูดใส่ยัยจินทันทีหลังจากที่ตรงเข้าไปหา
“ซอรี่นะเพื่อนก็คนมันดีใจนิไม่ได้เจอกันตั้งสามเดือน แล้วอีกอย่างปิดเทอมแกก็เงียบหายไปเลยอ่ะ ไปหาแกที่บ้านแม่แกบอกว่าแกไปอังกฤษ ไอ้เพื่อนเลวไปไหนไม่ยอมบอก” ซะงั้น -.-+++นี่ฉันผิดหรอเนี่ย?
“โทษๆฉันลืมอ่ะ ไม่โกรธฉันนะ”
“ไปเที่ยวมาของฝาก”
“ไม่มีอ่ะ” -.-!
“โห!หนีไปเที่ยวไม่บอก ของฝากก็ไม่มี แกนี่เป็นเพื่อนที่ใช้ไม่ได้เลยนะ”
“ก็ฉันไม่ได้ไปเที่ยว...อุ๊ปส์” ตายแน่ๆหลุดอีกล้าววว
“ไม่ได้ไปเที่ยว? คือไร พูดมา แกไปอังกฤษทำอะไร”
ใครจะไปพูดล่ะว่าไปทำงานพูดไปมีหวังโดนหัวหน้าเล่นงานแน่ ปากนะปากน่าตีชะมัด
“ฉันหมายถึงฉันไปเยี่ยมญาติ คืออันที่จริงเขาเป็นญาติของญาติของญาติที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของลูกพี่ลูกน้องของฉันอีกทีอ่ะ”
“แกพูดอะไรวะลันด์งง” เออฉันก็งงเหมือนกัน
“เออ...เอาเป็นว่าฉันไปธุระอ่ะนะ แหะๆๆ” ฉันยิ้มแหยะส่งไปให้ยัยเพื่อนรักที่แสนจะอยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่องไหงได้ล่ะก็หลังจากที่ฉันติด Secret J ทางองค์กรก็ส่งตัวพวกSJไปอังกฤษเพื่อฝึกฝนทั้งการต่อสู้ การใช้อาวุธ ไหวพริบต่างๆ บลาๆๆๆ จนไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเลย #เศร้าแป๊ป
“ก็ได้ๆ งั้นเราเตรียมตัวเข้าแถวกันเถอะนี่ก็จะแปดโมงละ”
จินกับฉันพากันเดินมายังสนามฟุตบอลของโรงเรียนที่มันถูกใช้เป็นสถานที่เข้าแถวตอนเช้าก่อนจะแยกย้ายกันขึ้นห้องเรียน จริงๆในโรงเรียนของฉันก็มี SJ ปะปนอยู่บ้างถึงไม่ได้มากมายอะไรแต่ก็เยอะพอที่จะช่วยเหลือทุกคนในโรงเรียนได้ถ้าเกิดว่าวันใดวันหนึ่งเกิดมีพวกโจรบุกเข้ามาในโรงเรียนจับพวกเราเป็นตัวประกัน #เพ้อหนักมาก ก็อย่างเช่น ผู้ชายที่ยืนจมูกโด่งหน้าขาวถัดจากฉันไปสามคน นั่นคือพี่เจเจ SJ ปีสอง รุ่นพี่ม.หก สารวัตรนักเรียนสุดหล่อที่สาวๆพากันกรี๊ดกร๊าด ยกเว้นฉัน -.- และนั่นที่ถัดพี่เจเจไปคือพี่ลูกแก้ว SJ ปีสอง คู่จิ้นพี่เจเจ ประธานนักเรียนแถมยังเป็นลูกคุณหนูอีกต่างหาก จริงๆมันก็มีเยอะอะนะแต่ถ้าจะให้ฉันไล่ล่ะก็คงต้องเดินไปถามชื่อเอาอ่ะ เพราะแต่ละคนจะมีโค้ดเนมเรียกแทนชื่ออย่างฉันน่ะคือ J 48 มันก็ดูเท่อ่ะนะแต่เอาเข้าจริงมันก็ออกจะเป็นงานที่ไม่เหมาะกับเด็กมัธยมสักเท่าไร -.-+++
แล้วหลังจากนั้นการเข้าแถวของฉันก็จบลงด้วยการพูดที่ยาวเหยียดของผ.อ. ประจำแหละ ‘วันนี้ผ.อ.จะมาพูดแค่สามเรื่องนะ’ ฉันนับไปได้ห้าเรื่องละผ.อ.เพิ่งบอกเรื่องที่หนึ่ง ให้ตายเถอะฉันเกลียดแบบนี้จัง
“ซาลันด์อาทิตย์หน้าจะมีการลงสมัครประธานนักเรียนรุ่นใหม่เธอช่วยลงเป็นหัวหน้าทีมให้กับพวกเราหน่อยสิ”
มะเหมี่ยว เพื่อนร่วมห้องที่คอยเป็นแกนนำพาเพื่อนทำกิจกรรมต่างๆมาพูดอ้อนวอนกับฉัน
“นะ นะ นะ” และหลังจากนั้นก็ตามด้วยเสียงสนับสนุนหลายสิบคน
“มันจะดีหรอ  ถ้าฉันลงสมัครคงไม่มีใครเลือกหรอก”
“ไม่ลองก็ไม่รู้นะ ช่วยลงให้พวกเราหน่อยนะ นะ นะ นะ” อ้อนไม่เลิกเป็นลูกแมวกันรึไงเนี่ย
“ถ้าคนเขาไม่อยากเป็นจะไปอ้อนวอนทำไม” จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงแทรกเข้ามาไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นเสียงใคร พริมา คู่ปรับของฉันที่ไม่ค่อยจะชอบหน้ากันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น
“นี่พริมา ถ้าไม่คิดจะช่วยก็หุบปากเน่าๆของเธอไปเถอะ อย่าเปล่งเสียงออกมาให้มันเป็นพิษแก่คนรอบข้างเลย” มะเหมี่ยวพูดกลับจนทำให้สีหน้าของยัยพริมาดูช็อคไปชั่วขณะจิต
“นี่!ยัยมะเหมี่ยวปากแกนี่มันน่าจะเอาน้ำยาขัดห้องน้ำมาล้างนะ”
“ปากฉันน่ะเอาน้ำยาล้างห้องน้ำมาล้างแต่นิสัยของเธอน่ะน่าจะเอาน้ำกรดมาล้างออกนะเผื่อจะได้รู้บ้างว่าอะไรควรอะไรไม่ควร” โห!แรงอ่ะ ทำไมเพื่อนฉันมีแต่พวกไม่ยอมใครแบบนี้
“แก!”
และหลังจากนั้นก็เกิดเหตุจรชนขึ้นโดยยัยมะเหมี่ยวและยัยพริมา ให้ตายเถอะทำไมชอบใช้กำลังกันจังเลย
“นี่ทุกคนหยุดนะอย่ามีเรื่องกัน” ฉันตะโกนออกไปแต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล
“@*%$&^#(+_@$+!$%*&_#(+$+@+++$(+!&&$!$!R$!$&%*(_+^+!!*(!@*$(%*_)($%$!+”
ยังไม่หยุด -.-+++
“หยุด!ใครไม่หยุดนะฉันจะส่งชื่อเข้าห้องปกครองให้สารวัตรนักเรียนหักคะแนนให้หมด” ฉันยื่นคำขาดไปยังพวกนั้นและดูเหมือน...มันจะได้ผล
“มะเหมี่ยวฉันจะเป็นหัวหน้าลงประธานนักเรียนให้กับแก และพริมาถ้าปากเน่าๆของเธอมันหุบไม่ได้ก็ไม่หาตะกร้อมาคอบซะ” ฉันพูดออกไปด้วยความโมโหและเหนี่อยมากจากการห้ามยัยพวกนี้
“ยัย...”
“นี่! นั่งลงซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”
“เชอะ” -.-!
วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเทอมจึงไม่ค่อยมีการเรียนการสอนทำให้นักเรียนหลายๆคนว่างพอที่จะจับกลุ่มนั่งคุยเรื่องศิลปิน นินทาชาวบ้าน นอน บลาๆๆ มันก็เป็นวันที่แสนสุขดี แต่มันออกจะน่าเบื่อไปนิด
“ลันด์แกเห็นรุ่นพี่คนนั้นป่ะ เขาเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่น่ารักเนอะ” ยัยจินชี้ผู้ชายตัวสูง ขาว ผมน้ำตาลที่นั่งฟังเพลงอยู่ตรงม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามให้ดู
“ย้ายมาใหม่ เข้าม.หกเนี่ยนะ มาเรียนหาเศษเลขหรออีกไม่นานก็จะจบละย้ายมาทำขี้ไคลอะไร”
ฉันบอกยัยจินกลับไปก่อนจะหันไปมองนายนั่นอีกที
“แหม!แกก็พอดีพ่อพี่เขาย้ายมาทำงานที่กรุงเทพฯอ่ะ พี่เขาก็เลยย้ายโรงเรียนตามมา” รู้เรื่องชาวบ้านเยอะมากเพื่อนฉ้านนน
“ไปส่องมาอีกแล้วใช่ไหมแก แกนี่ไม่น่ามีแฟนเป็นกลุ่มประธานนักเรียนเลยนะ รู้ไปซะหมดทุกเรื่อง” ยกเว้นเรื่องเรียนและเรื่องอนาคตของตัวเอง
“เอ้า ผิดอีกละฉัน” ยัยจินมองหน้าฉันและส่งสายตาเหมือนหมูโดนต้มมาทางฉัน ฉันล่ะเบื่อสายตาแบบนี้จริงๆเลยเชียว
~ครืด ครืด ครืด~
เสียงสั่นของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นก่อนที่ฉันจะหยิบมันขึ้นมาดูชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ‘พี่ซาโร่’ ต้องมีอะไรแน่เลยไม่งั้นพี่โร่คงไม่เสียเวลาโทรมาหาฉันแน่ๆ
“ค่ะพี่โร่”
(ยัยลันด์ วันเสาร์นี้อย่าลืมแวะเข้าไปที่ออฟฟิตนะทางหน่วยจะจัดบัดดี้ให้น่ะ พี่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่มีใครบอกเลยโทรมาบอกให้รู้ไว้)
“ขอบคุณนะคะพี่โร่”
(งั้นแค่นี้ก่อนนะพี่ต้องทำงนต่อแล้ว)
“ค่ะ” ฉันวางสายจากพี่โร่พร้อมสายตาคู่หนึ่งที่อยากรู้อยากเห็นถูกส่งตรงมายังฉันโดยคุณเพื่อนแสนจุ้นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันในเวลานี้ -.-+++ ยัยเพื่อนบ้าไม่รู้สักเรื่องจะได้ม้ายยย ฉันมองหน้ายัยจินก่อนจะยิ้มออกมา บัดดีงั้นหรอ? ฉันจะต้องได้พี่ซาโร่เป็นบัดดี้แน่ ได้พี่ชายตัวเองเป็นบัดดี้ดีจะตาย