One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน

Lessons 8 จตุรเทพ ......

 

          วันนี้คือวันที่สภาต้องส่งจดหมายมาที่ห้องชมรมวิจัยเรื่องลึกลับ และอีก3อาทิตย์เราก็จะสอบกลางภาคกันแล้วความรู้ของผมตอนนี้บอกได้เลยว่าเป็นศูนย์ เวลานี้คือเวลาพักเที่ยง ผมก็ต้องเดินลงมาซื้อของกินคนเดียวตามเคยก็เพราะไม่มีใครทำข้าวกล่องให้ผม คนที่มารอเข้าแถวซื้ออาหารกลางวันที่ร้านสะดวกซื้อของเขตมันก็เยอะมาก ผมซื้ออาหารกลางวันเสร็จก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องทันที พวกเรานั่งกินข้าวกัน4คนตามเดิม ส่วนมายมันไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเรา มายมันอยู่ห้อง 1

 

     แบงค์: เฮ้ย! ทุกคนวันนี้พวกสภาจะส่งจดหมายมาที่ชมรมวิจัยเรื่องลึกลับนี่ครับ เราจะเอายังไงดีครับ หรือเราจะช่วยอะไรพวกนั้นไม่ได้แล้ว

     จูเนียร์: วันนี้แล้วหรอ งั้นอาทิตย์หน้าพวกนั้นก็ต้องย้ายออกแล้วสินะ งั้นพวกเราจะไปวางแผนกันตอนเลิกเรียนที่ห้องชมรมนะ ฉันอิ่มแล้วเจอกันที่ห้องชมรมนะ ......

 

เวลาเลิกเรียนแล้วนะเออ!

          ณ ห้องชมรม ภายในห้องมีเพียงแค่ผมกับมาย ส่วนพวกที่เหลือผมก็ไม่รู้ว่าหายหัวกันไปไหนหมด ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆแต่กลับไม่มาห้องชมรมพร้อมกันเลยสักครั้ง...ผมไม่เข้าใจพวกนั้นจริงๆ...

 

     มาย: แล้วพวกที่เหลือไปไหนกันหมดนะ นายไม่รู้เลยหรอว่าพวกนั้นหายไปไหน

     ผม: ฉันก็ไม่รู้หรอก ฉันกับพวกนั้นไม่ค่อยได้เดินมาห้องชมรมด้วยกันน่ะ พวกนั้นพอหมดคาบเรียน ก็จะแยกย้ายกันไปก่อนฉันจะออกจากห้องอีก น่าจะมาถึงก่อนฉันอีกนะ แต่ไม่รู้พวกนั้นไปทำอะไรกันอยู่

     มาย: แปลกจังเลยนะ ทั้งที่อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ

 

          ไม่นานหลังจากนั้นเสียงประตูก็เปิดออก คนที่เปิดประตูก็คืออาร์... เธอเดินเข้ามาโดยที่ไม่พูดอะไรแล้วก็ไปนั่งที่เก้าอี้..

 

     มาย: เออ.. มาช้าจังนะ ไปไหนมาหรอ...แล้วเห็น2คนนั่นมั้ย..

     ผม: นั่นสิ ไปไหนมางั้นหรอ

     อาร์: ไปธุระมานะ ไม่สำคัญหรอก...

 

          คุยกับอาร์ได้ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันไม่ได้เปิดออกธรรมดาเพราะเหมือนโดนถีบออก...

      "ขอโทษที่มาช้าครับบบ!!!!!"  ไม่ต้องเดากันเลยว่ามันคือใคร....

 

     ผม: นี่แกจะเปิดประตูแรงทำไมห๊าา..!!!!

     แบงค์: อ้าว นี่ยังมากันไม่ครบอีกหรอครับเนี่ย..

     ผม: เฮ้ย ! สนใจที่ตูถามบ้าง..!!!

     แบงค์ : ผมล้อเล่นครับ พอดีผมมีธุระนิดหน่อยครับ ไม่สำคัญหรอกครับ...

     มาย: นี่พวกนายนัดกันมาพูดป่ะเนี่ย ทำไมพูดเหมือนกันเลย...

     แบงค์ : แล้วจูเนียร์ไปไหนครับเนี่ย....

 

          เมื่อเวลาผ่านไปนานมากๆยัยไม้กระดานก็ยังไม่มาพวกเราก็ต่างเล่นเกมต่างๆทั้งเล่นต่อคำเล่มเกมกระดานยัยนั่นก็ยังไม่มา...

ก๊อก! ก๊อก!! ก๊อก !!!

 

     ผม: สงสัยยัยไม้กระดานมาแล้วมั้ง เข้ามาฉันจะด่าให้สมกับที่ว่าฉันไว้เมื่อตอนนั้น...

     แบงค์: เดี่ยวผมไปเปิดเองคร๊าฟฟฟ.....

 

          แล้วมันก็เดินไปเปิดประตู แต่! คนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ยัยไม้กระดาน แต่เป็นใครก็ไม่รู้ คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นผู้หญิงผมยาว ตัวไม่ได้สูงมาก แต่เธอดูตัวสั่นๆเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง แต่เธอก็ดูเหมือนเด็กผู้หญิงมัธยมทั่วไป....

 

     แบงค์ : สวัสดีครับ ผมชื่อแบงค์ครับมีธุระอะไรให้ผมรับใช้ครับ... ( ไอ้นี่เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้... )

     ผม: นี่ๆ! ไปทำหน้าหื่นใส่คนแปลกหน้าอย่างนั้นเดี่ยวคนอื่นเค้าก็กลัวหมดหรอก...

     ผู้หญิงคนนั้น : เออ....คือว่าฉัน มาสมัครเข้าชมรมค่ะ.....

     ทุกคนในห้องชมรม : ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  (ยกเว้นอาร์)

     มาย : แล้วคุณชื่ออะไรหรอครับ.... ( ไอ้นี่ก็อีกคน )

     ผม: เฮ้ๆๆ!!! เลิกทำหน้าหื่นได้แล้วเว้ย!! พวกแกทั้ง2คนน่ะ

     ผู้หญิงคนนั้น : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เออ... คือว่า ฉันชื่อแจน ค่ะ

     แบงค์: แล้วคุณรู้จักที่นี่ได้ยังไงหรอครับ ปกติไม่ค่อยมีใครอยากเข้าชมรมนี้นักหรอกครับ กลับไปเถอะครับ...

     ผม: เฮ้! แล้วแกจะไล่เขาไปทำไมเนี่ย

     แบงค์ : ผมล้อเล่นครับ....

     แจน: ที่จริงมีคนส่งฉันมาช่วยพวกคุณค่ะ พวกคุณกำลังเจอปัญหาหนักไม่ใช่หรอค่ะ ก็เลยมีคนส่งฉันมาช่วยค่ะ

     มาย: แล้วคนที่ส่งเธอมาคือใครกันล่ะ

     แจน: เรื่องนั้นฉันบอกไม่ได้ค่ะ มันเป็นความลับค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่ะที่ฉันบอกอะไรไม่ได้มาก แต่ฉันมีแผนที่จะมาช่วยพวกคุณสู้กับสภานักเรียนเองค่ะ

     แบงค์ : งั้นก็ดีเลยครับพวกเรายิ่งมีแต่พวกปัญญาอ่อนอยู่ด้วย

     ผม: เฮ้ๆ ! ให้มันน้อยๆหน่อยนายนะ

     แบงค์ : ผมล้อเล่นออีกแล้วครับ 555

     แจน: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้โกรธอะไร

 

          หลังจากที่พวกเราคุยกันได้ไม่นานแจนก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ที่ยังว่างนั่นก็คือของยัยไม่กระดาน เธอก็เขียนใบสมัครชมรมแล้วพรุ่งนี้พวกเราก็จะไปยื่นที่ห้องสภานักเรียนอีกครั้ง....

 

     ผม : เออ!! มีใครให้คำตอบเรื่องนี้ฉันได้บ้าง ฉันว่าจะถามตั้งนานแล้วแหละ ฉันไม่ค่วยเข้าใจกับระบบของโรงเรียนถึงจะอยู่มานานแล้วก็เถอะ...

     แจน: ฉันจะเล่าหรือจะพูดเท่าที่ฉันพูดได้นะคะ ที่จริงในห้องนี้ก็ยังมีคนที่ตอบแทนฉันได้อยู่ หรือบางที่อาจจะรู้มากกว่าฉันด้วยซ้ำ เอาล่ะค่ะฉันจะไม่พูดแล้ว ฉันจะเริ่มเล่าเรื่องลำดับขั้นของโรงเรียนเราให้ฟังค่ะ อาจจะยาวสักหน่อยแต่ถ้าอยากรู้จริงๆ ก็ทนฟังหน่อยนะคะ จะขอเริ่มที่ จตุรเทพ นะคะ จตุรเทพก็ตามชื่อค่ะก็มี4คน แต่ละคนก็คือประธานของแต่ละเขต

     มาย: แต่โรงเรียนเรามีแค่3เขตนี่ ทำไมมี4คนล่ะ

     แจน: ก็อีกคนคือ คนที่สามรถเข้าออกและเดินทางไปได้ทุกเขตได้โดยไม่ต้องขออนุญาตทางโรงเรียนและเป็นหัวหน้าของจตุรเทพค่ะ และแต่ละคนของจตุรเทพจะสามารถสร้างหน่วยของตัวเองขึ้นมาได้ 1หน่วย และให้มีสมาชิกได้ 20 คนค่ะ ใน20คนนั้น ก็จะมีลำดับของแต่ละคนตามความสามรถของแต่ละบุคคลค่ะ แล้วก็มีคนที่ควบคุมจตุรเทพอีกอยู่ 2คนค่ะ และ2คนนั้นคือ คนที่มีอำนาจสั่งการสูงสุดของนักเรียนค่ะ แต่ก็จะมีการแบ่งลำดับของครูด้วยนะคะ อีกไม่นานพวกคุณก็จะรู้เรื่องทั้งหมดเองล่ะค่ะ ฉันก็สามรถพูดได้เท่านี้แหละค่ะ แค่นี้ก็สุดความสามารถของฉันแล้ว ด้วยตัวฉันตอนนี้ไม่สามารถพูดได้มากกว่านี้แล้ว ........

     แบงค์ : นี่มันซับซ้อนขนาดไหนกันเนี่ย!!!

     ผม: ฉันว่ามันก็ชักจะซับซ้อนเกินไปแล้วเหมือนกัน แล้วจตุรเทพมีใครบ้างล่ะ

     แจน: ขอโทษนะคะนั่นเกินความสารถของฉันค่ะ....และอีกอย่างฉันก็ไม่รู้จริงๆ

 

            พอได้ฟังเรื่องแบบนี้มันก็ฟังจนไม่ได้ทำอะไรต่อจนถึงเวลาเลิกชมรม เพราะปกติยัยไม้กระดานจะเป็นคนบอกให้เลิกชมรม ก็เลยยังไม่มีใครเลิก จนเวลาปาเข้าไปถึงตอนนี้ยัยไม้กระดานก็ยังไม่มา ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ยัยนั่นไม่เข้าชมรม ปกติถ้าไม่เข้าก็น่าจะบอกกันก่อน.....

 

     อาร์: งั้นวันนี้ฉันกลับก่อนนะ ( วันนี้เพิ่งจะได้ยินเสียง )

     มาย: งั้นวันนี้เลิกชมรมแค่นี้นะ เจอกันพรุ่งนี้นะทุกคน ไปก่อนนะ.......

     แจน: เดี่ยวก่อนค่ะ!!! พรุ่งนี้เราจะมาวางแผนเรื่องชมรมวิจัยเรื่องลึกลับแล้วเราก็จะไปห้องวิจัยเรื่องลึกลับกันค่ะ พรุ่งนี้ขอให้มาให้ครบด้วยนะ แล้วเจอกันนะค่ะ

     แบงค์กับมาย: คร๊าฟผม แล้วเจอกันครับ.... ( ไอ้พวกนี้เอาอีกแล้ว )

 

เลิกเรียนวันต่อมา

               สิ้นเสียงหมดคาบของคาบเรียนสุดท้าย ทุกคนในห้องก็เก็บของแล้วก็วิ่งไปที่ห้องพร้อมกันหมด รวมถึงเพื่อนร่วมชมรมของผมทุกคน ผมก็เก็บของแล้วก็รีบเดินไปที่ห้องชมรมทันทีเพราะว่าผมจะรีบไปด่ายัยคนที่ไม่มาเมื่อวานโดยที่ไม่ได้บอกใครไว้ก่อน ผมก็เดินไปปกติจนถึงหน้าห้องชมรมแล้วเปิดประตูห้องชมรม.....ในห้องชมรมก็มี ยัยไม้กระดาน อาร์ แล้วก็มาย.....

 

     จูเนียร์: มาช้านะเนี่ย! นี่พวกนานจะมาสายไปจนถึงเมื่อไหร่

     ผม: อย่างเธอหมดสิทธิ์มาว่าคนอย่างฉันแล้วแหละ เมื่อวานหายหัวไปไหนมา

     จูเนียร์ : ฉันก็มีธุระของฉันสิ อีกอย่างมันไม่สำคัญอะไรหรอกนะ แต่ก็ขอโทษล่ะกันที่ไม่ได้บอกก่อน

      ผม: นี่พวกเธอนักกันมาพูดจริงๆใช่มั้ยประโยคนี้เนี่ย ชั่งมันเถอะฉันก็กะว่าจะมาด่าให้สะใจ แต่ถ้าได้ยินคำขอโทษมันก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ แล้วพวกที่เหลือไปไหนหมดเนี่ย

     จูเนียร์: ฉันจะไปรู้มั้ยเนี่ย และอีกอย่างมายเล่าให้ฉันฟังว่าพวกนายรับสมาชิกใหม่เข้ามางั้นหรอ รับเข้ามาโดยไม่บอกฉัน ถ้าคนนั้นเป็นสปายของสภาล่ะ จะทำยังไง

     ผม: นี่เธอมองโลกในแง่ลบไปหรือเปล่า แจนบอกว่าจะมาช่วยพวกเราด้วยนะ

     จูเนียร์ : นี่พวกนายไม่เอะใจกันหรือไง ทำไมอยู่ๆแจนถึงต้องมาสมัครตอนที่พวกเรามีเรื่องพอดีด้วยล่ะ ไม่คิดว่าพวกสภาจะส่งมาสืบแผนการเราหรือไง

     มาย: เรื่องนั้นก็อาจเป็นไปได้นะครับ แต่เราอย่าเพิ่งตัดสินคนอื่นก่อนโดนที่ยังไม่ได้พิสูจน์ดีกว่านะ

     ผม: ฉันก็ว่างั้นนะ งั้นพวกเราก็คอยดูท่าทีแจนไปก่อนล่ะกัน ถ้ามีอะไรแปลกเราค่อยมาปรึกษากัน...

 

" พวกเราคัยกันไปสักพักแบงค์ก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้อง....."

     แบงค์: สวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่มาช้า...คุยกันถึงไหนแล้วครับ

     มาย: ยังมาไม่ครบกันเลย เนี่ย!พวกเรากำลังนั่งรออยู่

 

          พอมายพูดจบเสียงประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง คนที่อยู่หน้าประตูก็คือ อาร์ และก็แจน ผมก็ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงได้มาห้องชมรมพร้อมกัน ..... แต่นั่น! ก็เหมือนว่าแจนอ่านสิ่งที่ผมคิดในใจออก !.....

 

      แจน: พอดีกำลังเดินมาห้องชมรมแล้วบังเอิญเจอกับอาร์พอดี ก็เลยเดินมาด้วยกันน่ะค่ะ เอาล่ะค่ะฉันจะเริ่มเล่าแผนของเราให้ฟังค่ะ แต่! ก่อนอื่นเราต้องไปที่ชมรมวิจัยเรื่องลึกลับก่อนค่ะ

 

          พวกเราทั้งหมดหกคนเดินออกมาจากห้องชมรมแล้วก็เดินไปที่ชมรมเพื่อนบ้านของเรา เดินมาถึงหน้าประตูห้องชมรมวิจัยเรื่องลึกลับ แล้วแจนก็เดาะประตูเหมือนกับอาร์ตอนนั้น อย่างไม่ลังเล ประตูห้องชมรมก็เปิดออก ผมได้แต่คิดในใจว่า พวกนี้ไปเรียนไอ้รหัสบ้าบอนี่มาจากไหนกัน....

 

     แจน : ขอเข้าไปได้มั้ย พวกเราจะมาวางแผนเพื่อช่วยชมรมของพวกเธอน่ะ

     ทามะ: ได้สิ...

 

     พวกเราเดินเข้ามาภายในห้องของห้องชมรมวิจัยเรื่องลึกลับแล้วนั่งเก้าของแต่ก็มีบางคนที่ไม่ได้นั่งเพราะเก้าอีกภายในห้องมันไม่พอ และคนที่ยื่นหนึ่งในนั้นก็คือผมเอง.....

 

     แจน: เอาล่ะนะ เราจะเริ่มแผนการกันเลย ฉันไปคิดแผนมาแล้ว

     ทามะ :แผนว่ายังไงงั้นหรอ อีกอย่างพวกเราก็คงต้องทำตามอยู่แล้วแหละ เพราะพวกเราไม่มีทางเลือกแล้ว

     แจน: แผนมีอยู่ว่า เราต้องโต้เถียงด้วยเหตุผล เราจะให้อารมณ์ไม่ได้เด็ดขาด เพราะว่าในการประชุมครั้งเราจะไปเจรจาครั้งนี้ฉันคิดว่า พวกนั้นจะต้องส่งรองประธานนักเรียนมาแน่นอน แล้วรองประธานคนนี้เป็นคนที่อารมร้อนถ้าเราโต้เถียงด้วยเหตุผล รอวประธานจะโต้กลับมาไม่ได้แน่ และอีกอย่างเหตุผลของเราต้องมีนำ้หนักมากพอ แล้วคนที่เข้าไปภายในห้องจะต้องเป็นคนที่มี สติแล้วความคิดที่ฉลาดพอสมควร เพราะฉนั้นฉันจะส่ง

     จูเนียร์ อาร์ แล้วก็วฉัน เข้าไปเอง ฉันจะพยายามเต็มที่นะคะ

     ทามะ: แล้วเธอไม่คิอว่าพวกนั้นจะส่งประธานมาหรอ

     แจน: โอกาสก็มีนะคะที่พวกนั้นจะส่งประธานมา แต่ถ้าเรื่องเล็กแบบนี้ประธานเป็นถึงหนึ่งในจตุรเทพ เขาจะไม่เคลื่อนไหวง่ายๆหรอกค่ะ แต่ถ้าประธานมาจริงก็เป็นไปได้ว่าแผนของเราจะรั่วค่ะ แสดงว่ามีคนเอาแผนของพวกเราไปบอกพวกนั้น

     แบงค์ : เรื่องแบบนั้นมันจะเกินขึ้นได้ยังไงกันล่ะครับ ไม่มีทางหรอกครับ

     แจน: นั่นสินะคะจะเป็นไปได้ยังไง เอาเป็นว่าแผนก็เอาตามนี้นะคะ พพวกเรามีประชุมตอนเที่ยงวันของวันพรุ่งนี้ ขอให้ทุกคนมาให้ครบนะคะ

 

พรุ่งนี้พวกเราจะไปบุกสภานักเรียนกัน เราต้องทำให้ได้ค่ะ สู้ๆทุกคน !!!!

โอ้ววววววววววววว!!!!!!!!!!!!!!!

 

         หวังว่าพรุ่งนี้เราจะสู้กับพวกสภานักเรียนได้และจะทำให้ชมรมวิจัยเรื่องลึกลับอยู่รอดไปได้ ผมก็หวังแบบนี้ครับ

 

........................................... END ........................................