วุ่นรัก TJ sole

“ครับ มาถึงช่วงสุดท้ายที่สำคัญของรายการแล้วนะครับ รางวัญสำหรับเพลงประจำสัปดาห์นี้นี่เป็นวงที่แกร่งจริงๆครับ ถึงจะมีข่าวไม่ดีๆแต่พวกเขาก็ยังรักษาแฟนๆไว้ได้”

 

“ใช่แล้วครับ!! แหม ผมก็เป็นแฟนคลับวงนี้นะเนี่ย ขอบอกเลยว่าพึ่งปล่อยออกมาแค่ดิจิตอลยังไม่มีมิวสิควิดีโอเลยด้วยซ้ำแต่ก็กวาดยอดดาวโหลดและยอดการค้นหาบนอินเทอร์เน็ตจนขึ้นเป็นอันดับหนึ่งเลยนะครับ”

 

“เพลงนั้นได้แก่ love is not over TJ sole ครับผมมมม เชิญขึ้นมารับรางวัญด้วยครับบ!!!“

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

ปี้บ/ ภาพบนจอโทรทัศดับลงตามสัญญานจากรีโมต

 

“แปลว่าแฟนๆยังมั่นคงอยู่สินะหลังจากมีข่าวถี่ขนาดนั้น แต่ก็เนอะเพลงเค้าดีจริงง” ชั้นนั้งยิ้มอยู่หน้าจอทีวีเครื่องใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง หลังจากที่แม่พี่แทยองกลับไปพวกพี่เขาก็ปล่อยซิงเกิ้ลใหม่ออกมาก่อนเพลงนึงแล้วค่อยๆปล่อยออกมาทีละเพลงจนครบอัลบัมคัมแบ็คของTJ sole

 

“เพ้ออะไรของแกฮานึล มานอนบ้านชั้นก็ช่วยอย่าทำห้องชั้นรกสิย่ะ แล้วเมื่อไหร่จะกลับไปทำงานที่คาเฟ่เนี่ย จะมาขลุกอยู่กับชั้นทุกวันเลยหรือไง !!“

 

“ชั้นขอหัวหน้าลางานมา ยาวไปถึงจันทร์หน้าเลยย อ้อ! ซูอา พี่แทยองบอกชั้นว่าเอ็มวีเพลงต่อไปจะไปถ่ายที่ญี่ปุ่นมรืนนี้ด้วย”

 

“อะไร ชั้นรู้มาตั้งนานแล้ะรู้ก่อนเธออีกย่ะ! นี่คบกันยังไงเนี่ยไม่รู้ตารางงานพี่เค้าเลยหรอ”

 

“รู้ย่ะ ที่ชั้นพูดคือชั้นจะบอกแกว่าชั้นได้ตั๋วบินไปญี่ปุ่นกับพวกพี่ๆเค้าด้วย”

 

“ห้ะะ!! พี่แทยองจองให้แกไปด้วยกันหรอ กรี้ดดดดสิททิคนเป็นแฟน อิจจฉาาาอ่ะแกกกก”

 

“อิจฉาอะไรล่ะ พี่เทียร์สเป็นคนจองให้ชั้นเอง เค้าไม่ไว้ใจให้ชั้นอยู่ที่เกาหลีคนเดียวเค้ากลัวพวกแฟนคลับโรคจิตจะมาทำร้ายชั้นอีกน่ะ”

 

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด!!! พี่ชายเป็นห่วงน้องสาวด้วยอ่ะะะ โอ้ยยยชั้นอยากเกิดเป็นเธอฮานึลล” สาวเจ้าเขย่าตัวเพื่อนจนหัวสั่นหัวคลอน

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

ท่าอากาศยานนานาชาตินาริตะ ประเทศญี่ปุ่น

 

“พี่เทียร์สๆ หลังจากถ่ายเอ็มวีเสร็จเราไม่มีตารางงานอย่างอื่นแล้วช้ะปะครับ?“ จีมินถามพลางตาลุกวาว

 

“อื้อ ถ้าไม่ติดว่าเจ้าปาร์คจินมันไม่ตื่นสายวันที่เราถ่ายกันก็คงมีเวลาเที่ยวที่นี่ซักวันน่ะ ตอบแบบเหน็บแนมหัวหยิกที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

“ถ้าผมจะตื่นสายก็คงเพราะพี่นั่นแหละที่ทำให้ผมไม่ได้นอน! เห้อะ” ร่างเล็กเชิดหน้าสะบัดหัวหยิกๆสีน้ำตาลทองใส่แล้วเข้าไปนั่งในรถตู้ทันที

 

“อะไรของพวกนายเนี่ย!เทียร์ส ปาร์คจิน จะทำอะไรก็เกรงใจห้องข้างๆบ้างนะ” แทยองส่ายหน้าพลางขึ้นรถไปอีกคน

 

วันถ่ายวันสุดท้าย:::::::::::::

 

“เสร็จแล้วโว้ยยย! ขอบคุณคร้าบบพี่ๆทีมงานน” สี่หนุ่มโค้งไปโค้งมาให้ทีมงานทุกคนในกองก่อนจะตรงกลับโรงแรมทันที

 

“เฮ้ย!ปาร์คจิน พรุ่งนี้ห้ามหนีเที่ยวนะเว้ยย” ลีดเดอร์เทียร์สล็อคคอแรปเปอร์หนุ่มไม่ให้เดินหนี

 

“อะไรอ่ะพี่! ถ่ายเสร็จหมดแล้วไม่ใช่อ่อ เรายังเหลือเวลาอีกวันนึงก่อนกลับเกาหลี”

 

“ก็นั่นแหละ อีกแค่วันเดียวให้ชั้นอยู่กะนายหน่อยไม่ได้รึไง..“

 

“อะแฮ่มม” แทยองขัดจังหวะขึ้นมาเพราะเริ่มขนลุกเมื่อได้ยินคู่รักกำลังนอยกัน

 

“เออ แล้วนี่จีมินอยู่ไหนเนี่ย? ...แล้วแฟนกูอยู่ไหนเนี่ย!!“ แทยองซะดุ้งเฮือกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าหลังจากถ่ายเสร็จเขายังไม่เห็นฮานึลแสนรักของเค้าเลย

 

“อ๋อ มันบอกจะซื้อของขวัญให้แม่มันนี่แหละกลัวเลือกไม่ถูกมั้งเลยลากฮานึลไปด้วยล่ะมั้ง” เทียร์สตอบ

 

“อะไร! วันเกิดแม่จีมินอีกตั้งนานนี่” ปาร์คจินผู้เอาใจทุกเรื่องของคนในวงท้วง

 

“น้องมันชอบซื้อของขวัญให้ล่วงหน้าตลอดแหละ จำไม่ได้อ่อปีที่แล้วมันยังเอาเค้กมาให้ชั้นก่อนถึงวันเกิดชั้นตั้งหลายอาทิตย์ ..“

 

“ไปไหนไม่บอกกันเลยนะฮานึล..“ แทยองบ่นเบาๆคนเดียว

 

อีกฟาก::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

“นี่ จีมิน นายจะบอกว่าเสื้อผ้าทั้งหมดนี่คือหนึ่งในข้อตกลงในบัตรนั่นที่นายให้ชั้นวันนั้น!?“ ฉันตาค้างเมื่อเห็นเสื้อผ้าผู้หญิงมากมายที่พนักงานจากทางร้านขนออกมาโชวให้จีมินดูทันทีที่เข้าร้านมา

 

“อื้อ ใช่ ทุกตัวผมเลือกให้เองเลยนะ^^ ไม่ต้องถามเรื่องไซส์ล่ะว่าผมรู้มาจากใคร”

 

ฉันยังคงทำตัวไม่ถูกตั้งแต่เข้าร้านมา ฉันก็รู้ดีว่าร้านนี้อยู่ในหนึ่งในธุรกิจส่วนตัวของจีมิน และเสื้อผ้าพวกนี้ในบัตรก็เขียนอยู่ว่าเป็นบัตรกำนัลพิเศษ แต่ใครจะรู้ล่ะยะว่าไอคำว่าบัตรพิเศษของจีมินมันไม่ได้หมายถึงบัตรกำนัลลดราคา แต่ได้เสื้อผ้ามาฟรีๆมาเป็นสิบๆตัวแบบนี้!!!

 

“เอ่อ จีมิน แต่ว่า ..“ จะบอกยังไงดีล่ะว่าชั้นไม่ได้อยากได้ของฟรีมามากมายขนาดนี้ ให้ตายสิเจ้าเด็กนี่!

 

“โอ้ ไม่ต้องห่วงครับพี่ฮานึล ผมรู้ว่ากระเป๋าพี่คงเต็มแล้ว! ผมเลยให้พวกเขาส่งเสื้อผ้าพวกนี้มาที่เกาหลีแทน โอ้ ผมระบุไปว่าส่งไปที่บ้านพี่นะฮะ! พี่แค่รอรับของก็พอ^^“ พูดเสร็จสรรพก็โบกไม้โบกมือให้พนักงานสาวเอาเสื้อผ้าไปเตรียมแพ็ก

 

“พรุ่งนี้พี่คงยังไม่มีแพลนไปไหนใช่ไหม?“ ถามขึ้นหลังรถคันหรูหยุดจอดที่ลานจอดรถของโรงแรม

 

“อืมมม ไม่รู้สิ” จะว่าไปพรุ่งนี้ชั้นว่างนี่นา พี่แทยองไม่ได้บอกว่าจะไปไหนด้วยสิ..

 

“พรุ่งนี้ถ้าพี่ไม่มีนัดเจอกันตอน8โมงที่ล็อบบี้นะฮะ พี่พาผมเที่ยวได้วันนึงตามสัญญา แล้วก็..“ พูดพลางโน้มตัวเข้ามาหาหญิงสาว

 

“น นะนี่!จะเข้ามาทำไมพูดตรงนั้นชั้นก็ได้ยิน” หญิงสาวเริ่มเลิ่กลั่กเมื่อเขาเข้าใกล้เรื่อยๆจนได้กลิ่นน้ำหอมบางๆจากหนุ่มร่างเล็ก

 

“แต่งตัวไม่ต้องสวยมากนะครับพี่ฮานึล ผมใจไม่ดี” รอยยิ้มแปลกๆที่ผุดขึ้นที่มุมปากสีชมพูนั่นหลายคนอาจเห็นมันว่าเซ็กซี่ แต่กับฮานึลกลับตรงกันข้าม มันกลับน่าขนลุกแปลกๆ

 

“คลิ้ก” จีมินปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้หญิงสาว ก่อนที่จะออกจากรถไป

 

“ผมจะรอนะ ฮานึล” ร่างเล็กยิ้มหวานให้หญิงสาวที่ยังนั่งงงกับการกระทำแปลกๆของเขา

 

ห้ะ! เป็นบ้าอะไรของเขาอีกเนี่ย แล้วที่บอกว่าใจไม่ดี.. หยึยยคิดไรของชั้นเนี้ยยย บ่นพึมพัมคนเดียวขณะเดินกลับห้องพัก

 

“กลับมาแล้วหรอ ไปนานเหมือนกันหนิ กินข้าวมารึยังล่ะ” ร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงประตูห้องพักของฮานึลถามขึ้นเห็นร่างเล็กเดินบ่นงึมงัมกลับมา

 

“อ้าว พี่แทยองยังไม่นอนอีกหรอ กินมาแล้วค่ะ”

 

“อื้อ ดีแล้วล่ะ งั้นชั้นไปละ” พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับห้องตัวเอง

 

อะไร ไปกันง่ายๆงี้เลยดิ? พี่เค้ามายืนรอเพื่อถามแค่นี้อ่ะหรอ? ไม่ได้จะมาชวนไปไหนกันหรอก?หรอ.. โอ้ยอะไรเนี่ยทำไมวันนี้มีคำถามในหัวชั้นเต็มไปหมดเลยนะ

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

วันรุ่งขึ้น

 

“อ่าา นึกว่าจะไม่มาแล้ว” จีมินยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวที่เขารอใจจดใจจ่อเดินเข้ามาใกล้

 

“ว๊าา บอกให้แต่งตัวไม่ต้องสวย ก็ไม่สวยจริงๆเลยสินะ!“ ร่างเล็กกอดอกมองหัวจรดเท้า

 

“ย๊าาา! อะไรของนายฮะ พูดยังกะตัวเองหล่อตายล่ะ”

 

„555คร้าบบ ไม่ใช่แค่ว่าหล่อนะ ยังรวยอีกด้วย!“

 

“เออๆเอาเถอะค่ะะคุณไอดอลจีมินแห่งTJ sole วันนี้เราจะไปไหนกันคะะ”

 

“ตามมาเถอะน่าา เดี๋ยวก็รู้เอง” พูดยิ้มๆแล้วคว้ามือหญิงสาวให้เดินตามไป

 

….............................

 

“ครืดๆ” โทรศัพท์ราคาแพงสั่นขึ้นเป็นระยะๆ ร่างสูงที่พึ่งอาบน้ำเสร็จหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้หัวเตียงขึ้นมาเปิดดู

 

จาก: ไอบ้าความสะอาด จีมิน

 

“พี่แทยอง ผมพาฮานึลไปเที่ยวนะ ดึกๆกลับฝากบอกพี่เทียร์สด้วยนะ^^“

 

…..

 

จาก: ฮานึลของแทยองงี่

 

“พี่แทยอง ชั้นขอโทษนะคะที่เมื่อคืนไม่ได้บอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวกับจีมิน ก็พี่ไม่ได้บอกฉันนี่ว่าเรามีแผนไปไหนอะไรรึป่าวไว้เจอกันที่สนามบินนะคะะ”

 

“ตุ้บบ” โทรศัพท์ราคาแพงเครื่องเดิมถูกโยนใส่เตียงอย่างไม่ไยดี

 

หึ! ใครจะไปนึกล่ะว่าอีแค่ไม่บอกเธอว่าพรุ่งนี้เรามีแผนทำจะอะไรกันจะโดนหมาตัดหน้าแย่งเธอไปทันที

 

ครืดๆ ข้อความเข้าอีกครั้ง เขาหยิบมาดูอย่างเซ็งๆ

 

จาก TOKYO cinema

 

“ยืนยันการจองเหมาโรงภาพยนต์รอบตอน 11,00 แล้วค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการ”

 

….....................................

 

ณ สวนสนุกแห่งหนึ่ง

 

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด/อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก”

 

..

 

“นี่ๆไปลองเครื่องเล่นตรงนั้นกันนน”

 

..

 

“พี่ฮานึลลล ไหวม้ายยยยยยยย”

 

..

 

“นี่ๆ ลองกินนี่สิ”

 

..

 

“จีมินไปจากตรงนี้เถอะ ชั้นรู้สึกเหมือนคนแถวนี้เริ่มมองนายมากขึ้นยังไงไม่รู้”

 

..

 

„55555 พี่ฮานึล กินเลอะเทอะว่ะ เอ้าเช็ดซะ”

 

..

 

“เฮ้ ไปตรงนู้นเร็ววคนกำลังน้อยเลย”

 

..

 

“จีมินไปถ่ายรูปตรงนั้นกันน”

 

..

 

สองร่างเล็กวิ่งร่าไปทั่วสวนสนุกจนตกเย็นทั้งคู่ถึงได้หยุดมานั่งพักบนชิงช้าสวรรค์ที่สามารถเห็นได้ทั่วเมือง

 

“ขอบคุณนะพี่ฮานึลที่มากับผม” ร่างเล็กพูดลอยๆ เขาไม่กล้าที่จะสบตากับหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามได้เลย

 

“ไม่เป็นไรน่าา ชั้นไม่เคยเห็นนายสนุกขนาดนี้มาก่อนเลยนะ! เห็นอย่างนี้ก็เป็นบุญตาเจสเตอร์คนนี้มากแล้วค้าา” ฮานึลพูดขำๆ วันนี้เธอมีความสุขจริงๆที่ได้มาที่นี่แต่ก็รู้สึกเสียใจนิดๆที่แทยองไม่ตอบข้อความเธอเลย

 

“พี่ฮานึล ผมก็ไม่รู้นะว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่” จีมินพูดขึ้นอีกครั้ง

 

“ผมไม่ชอบขี้หน้าพี่เลยด้วยซ้ำตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน พี่เอาแต่สร้างปัญหาให้พวกเราตลอด”

 

“อ่าา ชั้นขอโทษนะ” หญิงสาวก้มหน้าอย่างสำนึกผิด ก็ถูกอย่างที่จีมินพูดตั้งแต่เธอเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพวกเขา ก็มีปัญหาตลอด

 

“ช่างมันเถอะฮะ ยังไงตอนนี้มันก็กำลังจะดีขึ้นแล้ว ถ้าไม่นับเรื่องที่พี่ปาร์คจินจะออกจากวงอ่ะนะ”

 

ร่างเล็กยังคงมองออกไปนอกกระเช้าที่กำลังขับเคลื่อนขึ้นไปในจุดที่สูงที่สุด

 

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าผมต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเธอ ฮานึล”

 

“ก็นายเป็นคนให้บัตรพิเศษนั่นกับชั้นเองนี่! แล้วจะมาบ่นทำไมเนี่ย” หญิงสาวไม่ได้ใส่ใจกับคนตรงข้ามนัก เธอหันออกไปมองวิวด้านนอกอย่างตื่นเต้น

 

„55 นั่นสินะ ทำไมต้องเป็นเธอนะฮานึล รู้ทั้งรู้ว่าเธอมองชั้นแค่มักเน่ของวงคนนึงไม่ได้มองเป็นผู้ชายคนนึง” เสียงแผ่วเบาแต่ก็ยังได้ยินชัดจากปากจีมินทำให้หญิงสาวตรงข้ามหันมามองเขาอย่างงุนงง

 

“เธอมันยัยตัวปัญหา แต่ทำไมชั้นลืมเธอไม่ได้เลยนะ” จีมินยังคง มองออกนอกกระเช้าไปอย่างเหม่อลอย ฮานึลเริ่มเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังซื่อถึงแต่เธอเลือกจะเงียบและให้เขาพูดต่อ

 

“รู้ทั้งรู้ว่าเธอมีพี่แทยองในหัวใจแล้ว แต่ทำไมชั้นยังห้ามใจไม่ให้ชอบเธอได้กันนะ” เพราะปลายเสียงที่แอบสั่นเล็กน้อยเธอจึงเริ่มพูดออกไปบ้าง

 

“จีมิน ชั้นขอโทษ” คงมีแค่คำขอโทษสินะที่ชั้นพูดได้ในตอนนี้ ฮานึลคิด

 

“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมก็แค่อยากพูดมันออกไปก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสให้พูดอีกเท่านั้นเอง..ฮานึล ชั้นจะรอให้เธอมองชั้นมากกว่าน้องชาย” จีมินหันมามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างจริงจัง หัวใจเริ่มเต้นรัวเรื่อยๆ เขาโน้มตัวไปใกล้หญิงสาวและหอมแกมเธออย่างแผ่วเบา

 

“จีมิน...ชั้นขอโทษอย่าบอกว่าจะรอชั้นเลย ชั้นขอโทษ แต่มันเป็นไปไม่ได้.. อย่าคิดแบบนั้นกับชั้นเลย ชั้นไม่อยากให้นายผิดใจกับแทยอง..“

 

„5555 อย่าคิดมากน่า ผมไม่เคยคิดโกรธพี่แทยองเลย ที่พี่สองคนคืนดีกันผมก็มีส่วนไม่ใช่รึไง! เอาล่ะชั้นถือว่าเธอใช้บัตรของขวัญนั่นครบทุกข้อแล้วล่ะ^^ ขอสุดท้ายที่ว่าขออะไรก็ได้จากผม ผมพอรู้แล้วล่ะว่าพี่ขออะไร” จีมินตีหน้าเป็นปกติแล้วยิ้มบางๆให้หญิงสาว

 

“อ๊าา!! ดูสิ! คืนนี้ดาวเห็นชัดเป็นพิเศษเลยแฮะคงเป็นเพราะวันนี้เป็นคืนเดือนมืดสินะะ” ชายหนุ่มทำทีหันออกไปมองข้างนอกแทนที่จะมองหน้าหญิงสาวต่อ

 

..ในคืนเดือนมืดวันนี้ชั้นเห็นเธอได้ชัดกว่าสิ่งใด ขอบคุณนะฮานึลที่มาเป็นรักแรกของชั้น ถึงสุดท้ายฉันไม่มีสิทธิที่จะรอเธอได้ แต่อย่างน้อยฉันก็ยังมีสิทธิที่จะมีเธออยู่ข้างๆแบบนี้ต่อไปล่ะนะ..จีมินคิด