สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

ผมโครตอยากออกไปข้างนอกกับไอ้ชิดนี่ย์  ถึงมันมีไอ้โทระไปด้วยก็ตาม แต่ที่ผมรู้สึกหวงเพราะไอ้เอ็มไปด้วยนี้แหละ

" มึง....มึงเป็นอะไรว๊ะดูหน้าหงอยๆ " ไอ้ชินเดินมาตบไหล่ผม

" กูห่วงไอ้ชิดนี่ย์"

" ห่วงหรือหวง " ถามตรงดีว๊ะไอ้ชิน

" ก็ทั้งสอง "

" มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้เอ็มไปด้วย" ก็เพราะไอ้เอ็มไปด้วยแหละผมเลยห่วง

ผมขี้เกียจคุยกับไอ้ชินจนผมเดินไปกวาดที่อื่น  ผมอยากไปกับไอ้ชิดนี่ย์แต่กฏคือห้ามเปลี่ยนกับคนอื่น  ขนาดแค่จับฉลากวาสนาเรายังไม่ตรงกันเลย

 

ผมเห็นกลุ่มของไอ้ชิดนี่ย์เดิน  แต่ที่ผมไม่พอใจคือมีไอ้เอ็มเดินประกบท้ายไอ้ชิดนี่ย์เลยอ๊ะ

 

" ชิดนี่ย์เหนื่อยปะ "ผมรีบเดินไปหาไอ้ชิดนี่ย์ทันทีมันวางของเสร็จแล้ว

" มันไม่เหนื่อยหรอก  ไอ้เอ็มช่วยตลอด " ผมถ้าไม่เกรงใจผมเนี้ย อยากชกหน้าไอ้โทระสักหมัด

" ไอ้เอ็มมันช่วยมึง มึงอ่อยมันใช่ไหม "

" อ่อยอะไรละ  มันอยากช่วยกู  กูก็ไม่ขัด กูก็สบาย "

" มึงเป็นไรไอ้ภัทร  มึงพูดเหมือนมึงหึง "ไอ้โทระมันถามขึ้น

" เออ..กูหึง "

" ทำไมมึงต้องหึง"ย้ำอยู่นั้นแหละไอ้เนี้ย

" มึงจะพูดว่าห่วงใช่ไหมไอ้ภัทร" เหมือนไอ้ชิดนี่ย์มันจะเรียกสติผม เพราะมันยังไม่อยากบอกใคร

" ไม่  กูหึงมึงจริงๆ "

" ทำไมมึงต้องหึง หึงเขาใช้กับคนเป็นแฟนกัน " ไอ้โทระมันยังคง งง และสงสัย

" ก็พวกกูเป็นแฟนกัน "

ผมตั้งใจจะบอกทุกคนอยู่แล้ว ขืนปกปิดไปก็ไม่มันก็จี้ถามอยู่แล้ว และผมดูหน้าไอ้โทระมันเหวอไปเลยแหละ

"ไอ้ชินกูมีไรจะบอก " อยู่ๆไอ้ชินกับไอ้เลโอก็เดินมาหาพวกผม

" เรื่องไร "

" ไอ้ภัทรกับไอ้ชิดนี่ย์เป็นแฟนกัน" ผมสังเกตหน้าไอ้เลโอมันน่าจะซ๊อกๆ

" กูรู้แล้ว"ก็ผมบอกไอ้ชินไปแล้วนิว่าผมกับไอ้ชิดนี่ย์คบกัน

" กูรู้คนสุดท้ายอีกแล้วเหรอ  มึงเห็นกูเป็นเพื่อนไหมไอ้ภัทร"

" ไม่ใช่มึงหรอกที่รู้เป็นคนสุดท้าย"ไอ้เลโออยู่ในอาการซ๊อกอยู่  ถึงเอ่ยปากขึ้นมา

" ไอ้ชิดนี่ย์มึงปิดบังกู"ผมเห็นไอ้เลโอวิ่งเข้าไปบีบคอไอ้ชิดนี่ย์

" พอมึง พอ นี่มันวัดนะ "ไอ้ชินคอยห้ามไอ้เลโอ

" มึงก็อีกคน โกหกกู"มันหันมาค้อนไอ้ชิน

" มึงไม่ถาม "

" กูไม่ถามมึงก็ต้องบอก"

" พอกูบอกมึงก็บอกไม่อยากรู้  สรุปกูผิดว่างั้น "

ผมยืนฟังไอ้สองคนนี้เถียงกันไปเถียงกันมาอยู่นั้นแหละ

" โจทย์มึงมาภัทร" ไอ้โทระให้ผมหันไปดูทางไอ้เอ็ม ไม่รู้มันพาใครมา

" ชิดนี่ย์...มีคนมาหา "

" ใครอ๊ะ "

" หวัดดีพี่ชิดนี่ย์ "

" อ๋อ  น้องคนที่ใส่บาตรเมื่อเช้านิ " เสน่ห์แรงเหลือหลายเลยนะไอ้ชิดนี่ย์

" คะ หนูชื่อแพท นะคะ  พรุ่งนี้พี่ชิดนี่ย์ไปข้างนอกอีกไหมคะ "

" ไม่ครับ"

" งั้นพรุ่งนี้ขอมาเจอพี่อีกนะ"

" เสน่ห์แรงนะมึง" ผมพูดพลางเดินออกจากกลุ่มนั้น

ไอ้ชินกับไอ้โทระมันก็วิ่งตามผมมา " มึงไอ้ชิดนี่ย์เสน่ห์แรงว๊ะ"

" เลิกพูดเลยมึง"ผมผลักหัวไอ้ชิน

" มึงทำไมกูรู้คนสุดท้ายตลอดเลยละ"ผมเห็นไอ้โทระมันงอแงเหมือนเด็ก 

" มึงอยู่คนละห้องกับพวกกูไงมึงเลยรู้ช้า"ไอ้ชินพูดให้ไอ้โทระเข้าใจว่าทำไมมันถึงรู้อะไรช้ากว่าเพื่อน

" งั้นเทอมหน้ากูย้ายห้อง"

" ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งมึง" ผมก็ต้องเตือนสติไอ้โทระ

" ทุกคน หลวงพี่ให้มาตามไปกินข้าว" ไอ้มิ่งเพื่อนในชมรมของผมเดินมาตามพวกผมไปที่ศาลา

พอพวกผมเดินมาถึงก็ต้องเตรียมกับข้าว อาหารที่ประชาชนเอามาถวายและอาหารคาวหวานจากการที่ไปบิณฑบาตรมา

" โยมทุกท่าน เห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าไหม "

หลวงพี่ที่รับผิดชอบกลุ่มของพวกผมพูดชี้แจงว่าสิ่งที่พวกผม

" ตักพออิ่ม"

หลังจากที่พวกผมกินข้าวเสร็จแล้ว ช่วงบ่ายก็เริ่มกิจกรรม ฝึกสติ   สมาธิ เมื่อทุกคนมารวมกันที่ศาลา

" โยมเมื่อเราจะทำกิจกรรมแล้ว ก่อนอื่น หลวงพี่ขออย่างนึงได้ไหม " กิจกรรมปีนี้ต่างจากปีที่แล้ว แล้วปีนี้จะเป็นแบบไหน

" ได้ครับ"

" วันนี้และค่ายนี้ หลวงพี่ขอบิณฑบาตรมือถือ  "

ถึงทุกคนจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องเอามือถือมาวางใส่บาตรที่หลวงพี่วางไว้ข้างหน้าเรา

" อ้าว เมื่อทุกคนพร้อมแล้ว เราจะกราบพระกัน "

โดยที่ประธานของชมรมวอลเลย์บอลเป็นคนกล่าวนำ

" ทั้งหมดพร้อมนั่งท่าเทพพนม "เสียงของประธานชมรมเป็นคนสั่ง

" ชิดนี่ย์..นั่งท่าเทพพนม ไม่ใช่เทพธิดา" ผมหันไปตามเสียงไอ้เอ็มที่นั่งข้างหลังไอ้ชิดนี่ย์ ผมเองอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้เอ็มถ้ามันรู้ว่าผมกับไอ้ชิดนี่ย์คบกันมันจะเป็นยังไง

" ชิดนี่ย์นั่งเหมือนกู "

" จุ๊  ภัทรครับ อยู่วัดให้พูดเพราะๆ " ไอ้ชิดนี่ย์มันเปลี่ยนท่านั่งและพร้อมเตือนผมเกี่ยวกับคำพูด

"ทั้งหมดกราบพระ อัญชลี  วันทา  อภิวาท "

เมื่อทุกคนกราบพระแล้วก็เริ่มต้นที่นั่งสมาธิก่อนเลย

" ดีจังได้นั่งสมาธิ"

" ชิดนี่ย์รู้เหรอการนั่งสมาธิเป็นไง" ผมเห็นเลโอที่นั่งข้างๆไอ้ชิดนี่ย์ถามน่าจะสงสัยแหละว่าสนุกยังไง

" รู้ เคยดูในเน็ตนะ"

" เคยทำไหม"

" ไม่ แต่น่าจะสนุกแหละเห็นเขานั่งกันได้นานมาก"ใสซื่อจริงๆแฟนผม

"คุณชิดนี่ย์ สมาธิสั้นอย่างคุณจะรู้เองแหละ"ผมอดไม่ไหวในความที่คิดว่าการนั่งสมาธิของชิดนี่ย์

หลวงพี่ให้เรานั่งสมาธิจนครบ 30 นาที ต่อไปก็เป็นเวลาพัก ก่อนที่จะมาเรียนบทต่อไป

" อาตมา จะให้โยมไปพักก่อนแล้วมาพบกันอีก20นาที"

" สาธุ"

" มึงช่วยกูด้วย  กูลุกไม่ไหว"

" ชิดนี่ย์ครับพูดเพราะๆครับ " ผมไปนั่งต่อหน้ามัน

" คุณชายภัทร ครับ ช่วยผมหน่อย"

มันอ้อนก็น่ารักดีนะ

" พูดใหม่สิครับ"

" ถ้าไม่ช่วยเดี๋ยวให้เอ็มช่วยก็ได้"

" โอเคร"

" ก็แค่นั้น"

ผมช่วยพยุงให้ชิดนี่ย์ลุก เห็นบ่นว่าขาชาๆ คาดว่าน่าจะไม่เคยนั่งแบบนี้

พอเราลุกเสร็จแล้ว 30 นาทีนอนได้ งั้นเราขอไปงีบซักนิดนึงแล้วกัน

ผมนี้หลับๆตื่นๆแต่ชิดนี่สิหลับจริงจัง ธรรมดามันก็เป็นคนขี้เซาอยู่แล้ว

" ชิดนี่ย์ ตื่นได้แล้ว "

" อืม...ไปก่อนเลย" ผมดูท่าไอ้ชิดนี่ย์แล้ว จะรอดไหมเนี้ย

" ตามกูไปนะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อน"

ผมหวังว่าน่าจะหวังกับไอ้ชิดนี่ย์ได้ พอผมไปเข้าห้องน้ำมา ยังไม่เจอไอ้ชิดนี่ย์

" ภัทรชิดนี่ย์ละ"

" อ้าวมันยังไม่มาเหรอ   สงสัยยังอยู่บนห้อง" เพราะผมเองก็มองดูแล้วไม่เห็นชิดนี่ย์

" โยมเลิกคุยกันได้แล้ว"

พอหลวงพี่พูดแบบนั่นทุกคนต้องเงียบสิ เพราะจะเข้าคร์อดสอนแล้ว

" งั้นเราไปตามก่อน "

" ไปไหนโยม นั่งก่อนฟังอาตมาพูดจบก่อน " ผมกำลังลุกเพื่อไปตามไอ้ชิดนี่ย์แต่ต้องนั่งลงเหมือนเดิม

" ต่อไปจะเป็นการนอนสมาธิ  การทำสมาธิไม่ใช่มีแต่แบบนั่งอย่างเดียว "

" โยมทั้งหลาย ล้มตัวลงนอน หงายมือข้างลำตัว" พอผมล้มตัวลงนอนเท่านั้นแหละ ผมมองเห็นชิดนี่ย์กับไอ้เอ็มเดินเข้ามา และมานอนข้างๆผม

" ทำไมมึงมาด้วยกัน"

" ก็เอ็มไปตามกู ไม่ทิ้งกูเหมือนมึง"

" กูทิ้งมึงตอนไหน  ทีกูบอกมึงมามึงทำไมไม่มา"

ผมกับมันหันหน้าหากัน แต่คือคุยกับแบบเบาๆ

" โยม ไม่คุยกัน   หลับตา หายใจเข้าท้องพอง  หายใจออกท้องยุบ "ผมรู้เลยหลวงพี่ว่าให้ผมกับไอ้ชิดนี่ย์ที่คุยกัน

" ภัทร  กูชอบมากนอนสมาธิ " ชิดนี่ย์สะกิดแขนผม

" โยม สมาธิ  สติอย่างเตลิด สติจดจ่ออยู่ที่หน้าท้อง  "

และแล้วก็ผ่านไปในช่วงบ่ายและช่วงเย็นก็ผ่านพ้นไปด้วยดี

 

เช้าวันต่อมา

“ ชิดนี่ย์ตื่นได้แล้ว  ตีห้าแล้ว ”ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าแขนผม  แน่นอนน่าจะเป็นไอ้ภัทร

“ เดี๋ยวได้ไหมมึงกูหนาว ”  ก็ผมขี้เกียจตื่นนิ

“ มึงหนาวกูกอดนะ  ถ้ามึงไม่ตื่น ”

“ โอเครกูตื่น ” ผมรีบลุกจากที่นอนแล้ะพับผ้าห่มแบบเรียบร้อย

“ ทีอย่างงี้ละตื่นเร็ว   มึงกลัวกูกอดขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมเห็นหน้ามันหงอยๆ

“ มันวัดไงมึง  ป๊ะไปล้างหน้าแปรงฟันกัน ”

ซึ่งแน่นอนว่าไอ้ภัทรมันเตรียมของไว้ให้ผมหมดแล้ว 

“  ตื่นเลโอ” ผมเรียกแบบเอาตีนปลุกมัน

เมื่อทุกคนตื่นกันหมดแล้วก็รีบไปที่ศาลาเพื่อไปนั่งสมาธิ เหน็บกินขามากมาย  การนั่งสมาธิมันก็ดีนะแต่อาจเป็นเพราะเพิ่งเริ่มหัดนั่ง   ทุกคนนั่งสมาธิกันจนครบแล้ว เสียที่ได้ยินมีหลากหลายมาก แต่ที่แน่ๆไอ้ชินนะสมาธิลึกเลยคือถึงขั้นกรน

“ โยม  ค่อยๆลืมตาได้ ”

“ จากการที่ครูสังเกตดูแต่ละคน   ซึ่งแต่ละคนมีสมาธิที่แตกต่าง  บางคนสมาธิเข้าลึก  บางคนเข้าใจการนั่งสมาธิแบบแฉ่มแจ้ง ผงกหัวเข้าใจตลอด บางคนสมาธิด้วยบริหารปากด้วย ”

ครูนิอารมณ์ขันแต่เช้าเลย

“  ต่อไปเราจะไปเดินจงกลม ” ทุกคนต้องถอดรองเท้า

“ ลูกๆทั้งหลาย  มาต่อแถว ต่อไปจะเป็นการเดินจงกลม ปิดวาจา   สติรู้อยู่แก่ใจ ”

เมื่อทุกคนต่อแถวกันเรียบร้อยแล้ว   พร้อมที่จะเดิน ”

“ การถอดรองเท้าเดิน เพื่อให้เราได้สัมผัส   รู้ ฝึกสติ หนาวก็ต้องทน ”

หลังจากที่เราเดินจงกลมเสร็จแล้วเราทุกคนก็ไปกราบลาพระอาจารย์ก่อนไปทำภารกิจให้ คือการไปที่ค่ายทหารฝึกความอดทน ความสามัคคีและความแข็งแรง  สุดๆ

ผมนั่งเบาะเดียวกันกับภัทรโดยที่ไอ้ภัทรให้ผมนั่งข้างใน  ตลอดเวลาที่นั่งรถมามันซบผมมาตลอดเลย  จนไอ้โทระแซวพวกผมจนมาถึงที่พัก เพราะพรุ่งนี้เราต้องเต็มที่กับกิจกรรม