A Little Bit Bitter

 กริ๊ง..กริ๊ง

     "ยินดีต้อนรับครับ.."

เสียงกระดิ่งต้อนรับดังขึ้นเมื่อประตูกระจกบานใสเลื่อนออก ปรากฏร่างของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเฉกเช่นใบหน้านายแบบในนิตยสารที่สาวๆชอบแย่งซื้อกัน ร้านกาแฟใจกลางเมืองที่เงียบสงัดแห่งนี้เป็นร้านประจำของเขา

ไม่ใช่เพราะว่ามันอร่อย หรือมันน่านั่งซะจนติดใจ แต่เป็นเพราะ..

     "เอ่อ..วันนี้จะรับเซ็ตเดิมหรือเปล่าครับ.."พนักงาน..ไม่สิ จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิง เพราะร้านนี้มีแค่'เขา'คนนี้ดูแลอยู่คนเดียว จะเรียกเจ้าของก็..อืม.. ไม่ค่อยเข้ากันเท่าไรเลยแฮะ แต่ก็นั่นล่ะ..เจ้าของร้านที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีของเขาเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะกลมสีขาวที่ประจำของเขา จนถึงทุกวันนี้ทั้งคู่ก็รู้นักกันในนามของลูกค้าและคนขาย ไม่เคยเอ่ยถามชื่อ หรืออะไรอย่างอื่นเลย แม้จะผ่านมาเป็นปีแล้วก็ตาม

     "เซ็ตเดิมครับ.."คุณลูกค้าผู้มีใบหน้าอันหล่อเหลากระซิบตอบพร้อมส่งยิ้มบางๆ เพราะรู้ว่าจบประโยคนี้ก็จะสิ้นสุดการสนทนาประจำวันอาทิตย์ของเขาทั้งคู่แล้ว.. คิดไปคิดมาก็น่าน้อยใจ ที่เจ้าของร้านไม่เคยจะมีปฏิสัมพันธ์ที่มากกว่าการถามเมนูหรือการต้อนรับด้วยรอยยิ้มแสนจืดจางนั่น ตั้งแต่แรกที่เขาเข้ามาในร้านนี้ก็รู้สึกว่าบรรยากาศออกจะอึมครึมไปหน่อย แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจนกระทั่งตอนนี้ ร้านกาแฟแห่งนี้ก็เหลือแค่เขาที่ยังคงมานั่งกินนั่งดื่มเป็นประจำคนเดียว

นอกนั้นก็มีผู้คนมาบ้างประปรายแต่ก็บางตาลงไปมาก เรียกได้ว่าวันนึงไม่ถึงสิบคนด้วยซ้ำไป

     "เซ็ต'A little bit bitter' มาแล้วครับ.."

น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงใจเอ่ยขัดห้วงความคิดของชายหนุ่ม ถึงจะบอกว่าบรรยากาศร้านนี้มันอึมครึมก็เถอะ..

แต่ไม่รู้ทำไม..

พอมาถึงที่นี่ทีไร ก็รู้สึกเหมือนกับ..

ได้กลับมายัง'บ้าน'อันแสนสงบสุข..ก็ไม่รู้สิ