High School Love พี่สาวครับ ช่วยรับรักผมหน่อย!

'จ้อกแจ้ก จ้อกแจ้ก'

เสียงผู้คนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน วันนี้ที่โรงเรียนไฮสคูลเรเวอร์มีการจัดงานครบรอบ 59 ปี ของโรงเรียน

     "พิม! ภาพพิมพ์" ฉันหันหน้าไปตามทางที่ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉัน งั้นฉันขอแนะนำตัวก่อนเลยนะ ฉันชื่อ'ภาพพิมพ์' เป็นนักเรียนฉันมัธยมศึกษาปีที่5 ของโรงเรียนไฮสคูลเรเวอร์ ส่วนคนที่เรียกชื่อันก็ไม่ใช่ใครเธอเป็นเพื่อสนิทของฉันเองชื่อ 'ชานม' เธอเป็นคนที่ตัวเล็กก็ว่าได้เพราะเธอสูงแค่ 165ซม. เอง แต่หน้าเธอจัดได้ว่าน่ารักมากเลยที่เดียว

     "อ้าว ชาเองหรอ ก็นึกว่าใคร แล้วมีไรอะ?"

     "โอ้ยย นี้แกลืมไปแล้วหรอว่าแกจะต้องไปเป็นผีในซุ้มเกมอะหะ!" เออ จริงว่ะ ลืมสนิทเลย อย่างที่ว่าโรงเรียนของเรามีงาน แล้วชั้นของพวกเราก็ได้รับหน้าที่ในการจัดซุ้มเกมต่างๆ ซึ่งกลุ่มของฉันก็เป็นบ้านผีสิง และฉันก็ตอนเป็นผีในช่วงเช้าด้วย

     "เอ้ย โทษๆ ฉันลืมไปเลยว่ะ"

     "เออ รีบมาเลยเดียวน้องๆเขาก็จะมาเล่นกันแล้ว" ยัยชารีบมาคว้าแขนฉันแล้วพากันวิ่งมาที่ซุ้ม

     "นี้ๆ อีพิมมันมาแล้ว รีบแต่งหน้าให้มันเร็ว" แม่เจ้า..แค่แต่งหน้าผีทุกคนจำเป็นต้องมารุมที่ฉันขนาดนี้ไหม

     "ชาเจอพิมล่ะหรอ ละก็ไม่ไลน์บอกกันเลยนะ ปล่อยให้เราเดินหาตั้งนาน" ฉันได้ยินเสียงทุ้มของผู้ชายดังขึ้นข้างๆ ซึ่งก็คือ 'เกียร์' เพื่อนสนิทอีกคนของฉันเอง และตอนนี้มันก็คงยืนคุยกับชาอยู่ แต่แปลกเวลาชาผิดมันก็บ่นนิดๆหน่อยๆ แถมยังไม่ค่อยหน้ากลัวด้วย ถ้าเป็นฉันผิดละก็มันด่าหูฉีกเลยค่ะ ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนบอกที ก็นะชานมเป็นผู้หญิงที่ตัวเล็ก น่าถะนุถนอมมาก ขนาดฉันยังไม่อยากว่าอะไรมันบ่อยเลย แล้วเมื่อไรมันจะแต่งหน้าให้ฉันเสร็จสักทีละ เบื่อละน่ะ

     "เราขอโทษ เราลืมไปเลย เรารีบพาพิมมาอะ"

     "อืมๆ ไม่เป็นไรหรอก บอกวิธีเล่นเกมให้พิมมันด้วยดิ มันยังไม่รู้เรื่องเลย" ใช่ ฉันยังไม่รู้เรื่องเลย

     "ได้ๆ พิมได้ยินอยู่ใช่ปะ"

     "เออ แค่หลับตา ไม่ได้โดนปิดหูเว้ย"

     "แฮร่ มาๆฟังดีๆนะ เดียวแกก็ถือกล่องจับฉลากไว้นะ แล้วก็ไปนั่งในซุ่มมันมีที่จัดไว้ให้แล้ว ล่ะเวลาเด็กเข้ามาแกก็โผล่หัวมาหาน้องเขาไรงี้อะ ละก็ให้น้องเขาจับฉลาก แค่นี้แหละ ไม่มีไรมาก" อืม ไม่เยอะเลยยย เปล่าประชดด

     "เออๆ ฉันพอจะเข้าใจล่ะ"

     "อะๆ แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว แกรีบไปในซุ้มเลย" เพื่อนๆที่อยู่รอบๆฉันต่างรีบพาฉันวิ่งไปนั่งด้านใน ซึ่งมันมืดมากเลยค่ะ ฉันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟฉายแล้วส่องออกไปข้างหน้า ซึ่งเป็นทางเดิน คนด้านนอกจะมองไม่เห็นฉันเพราะมีกระดาษยาวๆถูกตัดเป็นเส้นๆบังไว้ ทำให้ฉันแค่โผล่หน้าออกไปน้องๆก็คงสะดุ้งแล้วแหละ อืม...เงียบชะมัด ใช่ว่าฉันนั่งอยู่ในซุ้มนี้คนเดียวหรอก ก็มีคนอื่นที่เป็นผีเหมือนฉันอยู่ระหว่างทางด้วยเหมือนกัน แต่เราอยู่ห่างกันมาก และฉันเกรงกลัวว่าถ้าเรียกไปแล้วคนที่ตอบกลับฉันมาไม่ใช่คนละ? จะทำไงTT มันน่ากลัวมากเลยนะ

     "มึงง ไปทางไหนอะ มองไม่เห็นเลย" ชามันคงปล่อยเด็กเข้ามาเล่นละ

     "ทางนั้นปะ เห็นมีแสงอยู่หน่อยๆ"

     "เออๆน่าจะใช่"

     "มึงอะไรเกาะแขนกูอะ หนึบๆด้วย"

     "เห้ย! ตุ๊กแก!"

     "กรี๊สสสส!!" ใจเย็นนะค่ะ น้องทุกคนมันก็แค่ตุ๊กแกปล่อม ดิ้นกันเยอะเดียวซุ้มพี่ล่ม 

หมับ! เมื่อฉันเห็นว่าเด็กพวกนี้กำลังจะวิ่งผ่านหน้าฉันไป ฉันก็คว้าแขนใครสักคนไว้ก่อนและนั้นก็ทำให้...

     "กรี๊ดดด!! มึงง มือใครอะTT"

     "มือพี่เองค่ะ ใจเย็นนะน้อง"

     "กะ..คนหรือผีว่ะTT"

     "คนสิค่ะ จะเรียกมาจับสลากของ จะเอาไหมค่ะ"

     "อ่อๆ ที่พี่ด้านหน้าเขาบอกไงมึงจับเร็วๆ"

     "เห้ย! ที่จับอยู่นี้ไง ไอเทรนมาจับเร็วจะได้ออกไป" หืม มากี่กลุ่มละเนี้ย

     "อ่าๆ" เขาจับอยู่ซะนานจน

     "น้องค่ะ จับได้ไหมหรือมองไม่เห็น" ฉันจึงหันโทรศัพท์ที่เปิดไฟฉายอยู่มาส่องให้แต่..

     "โอ้ย พี่ครับลดไฟลงหน่อยผมแสบตา" มันดันส่องเข้าตาน้องเขาแทน

     "ขะ ขอโทษค่ะ เป็นไรไหม"

     "ไม่เป็นไรครับ" พอเขาจับได้เขาก็เงยหน้าขึ้นมามอง ซึ่งทำให้เราสบตากันพอดี

     "น้องกลุ่มที่เขาไปอะค่ะ ออกมาได้แล้ว!" เสียงเพื่อนที่อยู่ด้านนอกตะโกนเข้ามาเรียก

     "พี่ชื่ออะไรหรอครับ" หะ? 

     "น้องรีบไปก่อนไหม?"

     "พี่ก็ตอบผมสิ จะได้ไป"

     "พี่ชื่อภาพพิมพ์ค่ะ"

     "ขอบคุณครับที่ตอบ^^" ถึงมันจะค่อนข้างมืด แต่ตรงที่ฉันอยู่ก็มีแสงพอที่จะทำให้เห็นรอยยิ้มนั้น รอยยิ้มที่ชวนให้ใจสั่น...

มาอัพตอนแรกให้แล้วน้าา 

แวะมาอ่านแล้วช่วยโหวต เมนต์เป็นกำลังใจให้กันด้วย

เจอกันตอนต่อไปค่าา