Alice เพลงรักที่หลงทาง (season 1)

คำสัญญา ที่ไม่ทันได้รักษา....

จดหมายฉบับเดิมยังถูกเอาออกมาอ่านซ้ำๆอย่างค้างคาใจ ตั้งแต่วันนั้นชินระก็ไม่ได้ร้องเพลงนั้นอีกเลย

"สงสัยอะไรกับจดหมายนั่นอีกแล้วงั้นเหรอ"

เสียงทุ้มสะกิดมาจากด้านหลัง ซางะสังเกตมาตลอด ตั้งวันที่ชินระได้รับจดหมายมาเขาก็มักจะแอบมานั่งคนเดียวและอ่านจดหมายนั่นซ้ำๆ แถมยังเก็บมันไว้อย่างดี

"เปล่าหรอก"

"ถ้าอยากเจอคนที่เขียนมันไม่ลองร้องเพลงนั่นอีกซักครั้งล่ะ"

"ไม่ล่ะ"

"เอรีน่ากับทีมงานโปรดิวเซอร์ก็เห็นด้วยที่จะเอาเพลงนั้นใส่ในอัลบั้มใหม่ของอลิซด้วยนะ"

"อย่ามาแตะต้องเพลงของฉัน"

"ชิน"

"จะให้เซียวร้องเพลงนี้งั้นเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นนายก็ร้องมันเองสิ"

"ทั้งหมดที่พูดมา เพราะถูกขอร้องมางั้นเหรอ ซางะ"

"!!!"

"จริงใช่ไหมล่ะ"

"ฉันก็แค่..."

"พอเถอะ ฉันไม่อยากฟังอะไรแล้ว"

ชินระเก็บจดหมายใส่กระเป๋าอกเสื้อก่อนจะเดินเฉียดไหล่ซางะออกไปจากห้องแต่งเพลง

ทุกอย่างล้มเหลว

"เพลงนั่นสำคัญกับเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ เซียว"

ซางะถามนิ่งๆกับคนที่แอบอยู่ด้านหลังกำแพงมาแต่แรก

"ฮื่อ....เป็นอดีตที่ลืมไม่ลงของเจ้านั่นน่ะ"

"........."

"ไม่เป็นไรนะ"

"ไม่เป็นไร"

"เจ้านั่นคงต้องการเวลาสักพัก นายเองก็ช่วยอยู่ข้างๆมันหน่อยละกัน"

"น้องสาวของชินระเนี่ย เป็นใครกันเหรอ"

กึก!

"ท่าทางชินระจะรักน้องสาวคนนี้มาก"

"เขา....ตายแล้วน่ะ"

"!!!!...."

เซียวตอบสั้นๆด้วยน้ำสียงเรียบสนิท หากแต่แรงกระเพื่อมที่ส่งมาทำเอาซางะหายใจติดขัดไปช่วงหนึ่ง

"ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม"

"หืม?"

"ฉันอยากรู้จักตัวตนของเขาให้มากกว่านี้"

"นั่นสินะ....."

"........"

"เมื่อก่อนชินระอยู่กับแม่ เป็นแค่เด็กธรรมดาๆคนหนึ่งในชนบทที่ชอบเล่นดนตรีแล้วก็เป็นคนที่ใครๆต่างก็รักในความอ่อนโยนของเขา แม่ของหมอนั่นพยายามปกป้องมัน ถึงขนาดยอมที่จะไม่แต่งงานเพื่อเปิดตัวในฐานะนายหญิงของคุสะเลยล่ะ พอชินระเกิดได้ไม่กี่ปีเธอก็พาชินระไปอยู่ที่ชนบท แต่พ่อของชินระก็พยายามเติมเต็มครอบครัวสุดความสามารถ มีไม่กี่คนที่รู้จักฐานะที่แท้จริงของชินระ และไม่มีใครรู้ด้วยว่าคุสะมีทายาท ไม่มี...มันดูเป็นเรื่องปกติที่ชินระเห็นมาแต่เด็ก และคิดว่านั่นคือครอบครัวปกติที่นานๆพ่อจะกลับบ้านมาหาสักทีหนึ่ง แน่นอนเขาไม่ได้ผูกพันกับพ่อมากนักแล้วพ่อของหมอนั่นก็ไม่ได้หวังให้ชินระมาอยู่ด้วย คิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ดีแล้ว แต่สุดท้ายครอบครัวที่แสนจะธรรมดาก็ไม่พ้นที่จะถูกตามไปล้างแค้น......ในวันที่แม่ของชินระใกล้คลอด"

"อึก!!!"

ซางะรู้สึกเหมือนลมหายใจติดขัด น้ำลายเหนียวขึ้นคอจนกลืนไม่ลง แต่ก็ยังฟังเรื่องเล่าจากเซียวต่อ

"ชินระตอนนั้นแค่เจ็ดขวบถูกฟันที่หลัง ทุกอย่างวอดวายก่อนที่พ่อของเขาจะไปถึง ทั้งชินระกับแม่ของเขาถูกนำส่งโรงพยาบาล หมอทุกคนคิดว่าเขาคงไม่รอด แต่แม่ชินระได้ถ่ายเลือดตัวเองช่วยลูกชายเอาไว้ สุดท้ายเพราะอาการบาดเจ็บของแม่ก็ทำให้เด็กที่คลอดออกมาไม่มีลมหายใจ หลังจากนั้นไม่นานแม่ของชินระก็เสีย.........ชินระโทษตัวเองมาตลอดว่าเป็นตัวเองที่พรากชีวิตน้องสาวกับแม่ไป หมอนั่นคุ้มคลั่งจนกลายมาเป็นอีกคนที่นายเห็นอยู่ทุกวันนี้แหละ"

ซางะเหมือนจะได้ฟังประวัติคนไข้เก่าแก่ของแม่เข้าให้แล้ว

"ชินระถูกพามาที่ตระกูลคุสะ หมอนั่นทิ้งดนตรีที่เคยชอบ ทิ้งความฝันของตัวเองและกลายมาเป็นคนเลือดเย็นที่ทำงานอยู่ในโลกมืดของธุรกิจ บางทีที่ชินระไม่อยากให้ใครเอาเพลงที่ตัวเองแต่งเองออกไปร้องต่อหน้าผู้คน ก็คงกลัวล่ะมั้ง"

"กลัวเหรอ"

"ชินระเป็นคนที่มีพรสวรรค์ สามารถเล่นดนตรีได้ทุกชนิดแล้วก็แต่งเพลงออกมาได้ตั้งแต่เด็กๆ เพลงนั้นน่ะ เจ้านั่นเขียนเอาไว้เพราะอยากร้องให้น้องสาวฟัง มันคงเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่หมอนั่นมี"

"เป็นอย่างนั้นหรอกเหรอ"

"บางทีที่ชินระเล่นเปียโนแค่คีย์สีดำนั่น ในความหมายของหมอนั่นมันคงจะเป็นความอาลัยล่ะมั้ง"

คำสัญญาที่ไม่มีโอกาสได้รักษา มันจะเจ็บปวดขนาดไหนกันนะ.....

ซางะเดินไปคิดไป เขาเลือกจะกลับบ้านหาแม่ หลังจากที่ไม่ได้กลับมานาน และนี่คงเป็นโอกาสดีที่จะได้ใช้ความคิดและไม่เจอชินระสักพัก ถ้าเจอกันตอนนี้ไม่แน่ว่าอาจจะทะเลาะกันจนมองหน้ากันไม่ติดเลยก็ได้ สิ่งที่ตามมาก็คืออลิซจะไปต่อไม่ได้ สุดท้ายก็คงต้องยุบวงไปคนละทางอีกตามเคย

"ยุบวง...เหรอ"

"หืม....บ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียวล่ะเนี่ย"

"เฮือก!!!"

เสียงกระซิบที่เหมือนอสรพิษเย็นวาบไปทั่วลำคอ และด้วยสัญชาตญาณทำให้ซางะรีบหมุนตัวกลับและถอยห่างจากแขกที่มาเยือนจากด้านหลัง

"มิยางิ ชุน"

"ไม่เจอกันนานนะ"

"มีอะไรงั้นเหรอ"

"ก็ไม่มีอะไร เห็นอัลบั้มแรกประสบความสำเร็จดังเป็นพลุแตกก็เลยกะว่าจะมายินดีด้วยสักหน่อย"

"........."

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อย่างน้อยเราก็เคยร่วมงานกัน"

"ผมไม่เคยร่วมงานกับคุณ อย่างน้อยก็ไม่ใช่การร่วมงานที่ดี"

"แหม ตัดสัมพันธ์ได้โหดร้ายจังนะ"

ซางะไม่รู้อะไร รู้เพียงแต่ว่าเขาต้องอยู่ห่างๆจากคนๆนี้เข้าไว้  มิยางิเป็นตัวอันตรายและซางะก็ไม่ชอบเขาเอามากๆ

"ไปดื่มกันหน่อยไหม ซางะคุง"

"ขอปฏิเสธ"

"ท่าทางนายมีเรื่องไม่สบายใจอยู่นะ"

"เรื่องของผม"

"หึ...อยากรู้เรื่องของชินระไหมล่ะ"

"ผมไม่มีความจำเป็นต้องฟังจากคุณนี่"

"ไม่อยากรู้เหรอว่าแผลที่หลังเจ้านั่นใครเป็นคนทำ"

กึก!

คำพูดสะกิดใจเหมือนโซ่ตรวนตรึงขาซางะไม่ให้เดินต่อ ซางะไม่จำเป็นต้องฟังแต่พอเป็นเรื่องของชินระ ซางะกลับอยากรู้มากกว่านี้ อยากรู้ทั้งหมดเกี่ยวกับเจ้าหมาป่าเดียวดายนั่น