ทาสหัวใจ

     เท้าเล็กเล็กหยุดอยู่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่สายตาทอดมองออกไปข้างหน้า พร้อมกับคำถาม ที่ยังค้างคาอยู่ในความคิด ตลอดเวลาที่เดินทางมาที่นี่ รินรดา หันมองผู้เป็นแม่พร้อมสายตาที่มีแต่คำถาม แต่ไม่กล้าที่จะเอ่ยพูดมันออกมา

      ผู้เป็นแม่เอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้านหลังใหญ่ เพียงไม่ถึง ห้านาทีบานประตูก็เปิดออกเองโดยอย่างอัตโนมัติทั้งสองแม่ลูกก้าวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

               " แม่ รินคิดว่า.."

               " หยุดไม่ว่าแกจะพูดอะไร ให้แก่คิด และจำเอาไว้เสมอว่า ทดแทนบุญคุณ ฉัน"

     รินรดาได้แต่ถอนหายใจและยอมเดินตามผู้เป็นแม่เข้าไป ในบ้านหลังใหญ่ ก่อนหน้านี้รินลดาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอจะต้องมาที่นี่ด้วยเรื่องอะไรแต่แม่ของเธอได้บอกกับเธอเสมอว่า สิ่งที่เธอจะต้องทำ เพื่อทดแทนบุญคุณ และ รักษาบ้านให้ได้ ถ้าเธอไม่ ทำตาม คำที่แม่เธอบอก ก็ถือ ว่า เป็นลูกที่อกตัญญู เธอจึงยอมทำทุกอย่าง ที่แม่เธอบอกและขอ เพราะเธอมีแม่แค่เพียงคนเดียวและรักแม่ของเธอมากไม่ว่าแม่เธอจะบอกให้ทำอะไรหรือต้องทำงานหนักแค่ไหน เพื่อหาเงินมาให้แม่ของเธอ รินรดา ก็ไม่เคยขัด เพราะอยากให้แม่ของเธอ รักและใจดี กับเธอบ้าง

          "อ้อนี้นังริน แกฟังฉันนะ ไม่ว่าฉันจะพูดหรือตกลงอะไรไม่ต้องขัดฉันและไม่ต้องแสดงความคิดเห็นอะไรทั้งนั้น"

          "ทำไมล่ะคะแม่แม่จะทำอะไร"

          "เอ๊ะนังนี้ ฉันก็พูดอยู่ว่าห้ามขาดห้ามอะไรฉันทั้งสิ้นเข้าใจไหมอยากเป็นลูกกตัญญูก็จำไว้"

          "ค่ะแม่"

     แววตาของความเศร้าเริ่มแสดงออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจแต่ก็ไม่ได้คิดจะโกรธแม่ของเธอแต่อย่างไรเพราะเธอคิดว่าไม่ว่าแม่จะทำอะไรก็ย่อมถูกเสมอ และคนเป็นลูกอย่างเธอก็ต้องยอมเชื่อฟังผู้เป็นแม่