บ่วงรักซาตาน

บ่วงรัก Chapter-7​

 

 

 

“นายครับ…ไอ้เชนส่งคนมาวางเพลิงบ้านพักคนงาน มีคนบาดเจ็บแต่ไม่มีคนเสียชีวิตครับ” 

 

คนตรงหน้ารีบรายงานทันทีหลังจากวางสายไป 

 

เคร้ง! 

“กลับเกาะ!!!” 

 

คุณธอมวางช้อนลงกับจานอย่างแรงก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไปทันทีที่พูดจบ

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!! 

 

คนขับรถขับพามาที่ท่าเรือด้วยเวลาเพียงห้านาทีก่อนที่เรือจะออกทันทีเมื่อทุกคนลงเรือ ฉันที่ไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ที่จัดวางไว้  

 

คนแปลกหน้าสองสามคนเดินเข้าไปคุยกับคุณธอมที่ยืนอยู่หัวเรือด้วยท่าทางเคร่งเครียด…ก็คงจะเป็นเรื่องที่เกาะนั่นแหละ 

 

“ถ้าลงจากเรือแล้วห้ามอยู่ห่างคุณธอมหรือพวกฉันแม้แต่ก้าวเดียวถ้าไม่อยากเดือดร้อน” 

 

แล้วฉันควรเชื่อเค้าจริงๆใช่มั้ยเนี่ย 

 

“เดี๋ยว…” 

 

“มีอะไร” 

 

“เรายังไม่รู้ชื่อนายเลย…เราชื่อ…” 

 

“เธอชื่อเมเปิ้ลฉันรู้แล้ว ฉันชื่อแซท”พูดจบก็เดินออกไปทันที 

 

“ไม่ได้เมาเรือใช่มั้ย…”พี่แซทเดินกลับมาหาฉันอีกครั้ง 

 

“เปล่า…ฉันไม่ได้ อ่าว” อะไรกันเนี่ยพอรู้ว่าไม่ได้เมาเรือก็เดินไปเลย 

 

นั่งเรือไปประมาณ20นาทีเรือก็เข้าไปจอดเทียบท่าบนเกาะเเห่งหนึ่งทางด้านขวามือของเกาะเห็นเป็นควันสีดำขนาดใหญ่ลอยอยู่ด้านล่างคนจำนวนหนึ่งกำลังวิ่งไปตักน้ำคาดว่าน่าจะเอาไปดับไฟที่ยังไม่มอดนั่นเอง

“ไอ้แซท พาผู้หญิงไปรอที่บ้านก่อนเดี๋ยวจัดการทางนี้เสร็จกูตามไป” 

 

คุณธอมกระโดดลงจากเรือไปก่อนจะสาวเท้ายาวๆไปตามริมชายหาดที่มีเรื่อง 

 

“ตามฉันมา” 

 

พี่แซทพาฉันลงจากเรือก่อนจะเดินนำไปทางซ้ายที่มีบ้านหลังไม้ทรงสวยแปลกตาตั้งตระหง่านอยู่ส่วนด้านล่างของบ้านก็ปูด้วยน้ำทะเลสีสวยที่มีฝูงปลามากมายมาหลบร้อนตอนแดดจัดๆแบบนี้

“ชอบรึไง” 

 

“อ่อ…อืม เราชอบมากเลยมันน่ารักดี” ฉันตอบคำถามของพี่แซทที่ถามขึ้นเมื่อเห็นฉันหยุดมอง

“ถ้าชอบจะลงไปเล่นมันมั้ย…มันไม่กลัวคนนะ”

พี่แซทพูดหน้านิ่งๆแต่ทำไมน่ารักจัง

“ไม่ดีกว่า…ฉันไม่ค่อยชอบแล้วก็ฉันว่ายน้ำไม่เป็นด้วย” 

 

ฉันรีบเดินตามพี่แซทเมื่อเค้าบอกว่าให้เล่นน้ำได้…ฉันเคยถูกพี่มาร์คแกล้งจนเกือบจมน้ำตาย แค่รู้ว่าต้องลงเรือฉันก็ใจสั่นจะแย่แล้ว 

 

ฉันเข้าไปนั่งรอคุณธอมในห้องห้องหนึ่งในใจก็คิดหาคำพูดมากมายว่าจะช่วยให้พี่มาร์คพ้นผิดได้ยังไง…แต่ถึงตอนนี้ฉันก็ยังติดต่อพี่มาร์คไม่ได้เลยด้วยซ้ำ 

 

 

“แซท!ธอมอยู่ไหน!” ฉันหันไปมองคนที่มาใหม่ เธอเป็นผู้หญิงหุ่นดีคนนึงสงสัยก็คงเป็นผู้หญิงคุณธอมนั้นแหละ

 

“คุณแคท…นายไปดูบ้านพักคนงานที่ถูกไฟไหม้ครับ” 

 

“แล้วทำไมธอมต้องไปดูด้วยตัวเอง! คนงานต่ำๆแบบนั้น นี่เค้าคิดอะไรของเค้าเนี่ย!” ผู้หญิงคนนั้นเดินมานั่งลงที่โซฟาตัวข้างๆฉัน 

 

คุณแคท??? ใครอีกเนี่ย 

 

“แซท! แล้วแม่นี่ใคร” เธอหันมามองหน้าฉันก่อนจะประเมินฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม??? เดี๋ยวนะเหมือนเราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ แล้วสายตาแบบนั้นคืออะไร 

 

“ผู้หญิงคนนี้…” 

 

“ก็คงจะนางบำเรอคนใหม่ล่ะสิ…นี่เธอ!ถ้าร้อนเงินมากนักก็บอกฉันได้นะคนยากไร้เอ้ย!คนขาดแคลนน่ะฉันสงเคราะห์เป็นทานอยู่แล้ว"

 

ฉันนั่งนิ่งปล่อยให้แม่นี่เห่าเอ้ย!หอนไป ในเมื่อฉันไม่ได้เป็นแบบที่เค้าพูดทำไมฉันต้องร้อนตัว 

 

“แคท!รู้ใช่มั้ยว่าฉัาไม่ชอบคนแบบไหนมากที่สุด” 

 

เสียงทรงอำนาจของคุณธอมดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เจื่อนลงของคนที่ชื่อแคท 

 

“ธอม…” 

 

“ฉันไม่ชอบให้เรียกชื่อฉันเฉยๆ เราไม่ได้สนิทกันนะ” 

 

“แต่เรานอนด้วยกันแล้วนะธอม” นี่ก็กล้าเกินไปนะ

 

“กลับไปเดี๋ยวนี้...ฉันเหนื่อยจะพักผ่อน”

“แต่ว่า…” 

 

“อยากเดินออกไปดีๆหรือจะให้โยนออกไป” เธอหยุดต่อปากต่อคำแล้วเดินปึงปังออกไปทันทีพร้อมกับเสียงฮึดฮัดตลอดทางเดิน 

 

“ส่วนเธอ...บอกมาว่าไอ้มาร์คมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน” พอคนที่ชื่อแคทก้าวพ้นประตูไปได้ไม่นานเค้าก็หันมาหาเรื่องฉันต่อ

 

“พี่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด...” 

 

“ไม่ได้ทำอะไรผิด!รู้มั้ยว่าบ้านพักคนงานไฟไหม้ได้ยังไง...ไอ้เชนมันบุกมาเอาตัวพี่เธอไปแล้วมันก็วางเพลิงเผาบ้านพักคนงาน รู้มั้ยว่ามันทำไปเพราะอะไร ก็เพราะว่ามันอยากได้เธอไง!” ร่างกำยำกระชากฉันจนฉันลอยหวืดไปปะทะกับแผงอกกำยำที่มีเหงือซึมออกมานิดๆ 

 

“ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี คนที่ชื่อเชนทำ...พี่ฉันไม่ได้ทำนะคุณธอม” 

 

“ก็ถ้ามันไม่หักหลังฉัน...คิดรึไงว่าไอ้เชนมันจะรู้จักเธอ” 

 

“ไอ้กริท!ไปลากคอไอ้มาร์คมาให้ได้ภายในวันนี้...กูจะเชือดไก่ให้ลูกแมวน้อยตัวนี้ดูซะหน่อย ไป!” 

 

“ครับนาย!” 

 

“เดี๋ยวคุณธอม...ไหนคุณบอกว่าถ้าฉันมากับคุณแล้วพี่ชายฉันจะปลอดภัยไงล่ะ” ฉันท้วงขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเอาจริงไม่ได้แค่ขู่เล่นๆ 

 

“มันก็อยู่ที่ว่าเธอจะยอมฉันมากน้อยแค่ไหน...อย่าลืมคิดค่าเครื่องเพชรที่หายไปด้วยนะสาวน้อย” 

 

“ฉัน...จะชดใช้ทุกอย่างแทนพี่เอง ขอแค่คุณอย่าทำอะไรพี่ชายฉันก็พอ ครอบครัวฉันเหลือแค่นี้จริงๆนะคุณธอม” ฉันกล้ำกลืนฝืนพูดคำที่เสี่ยงอันตราย...แต่มันก็เป็นทางเดียวถ้ามันจะช่วยพี่ได้ 

 

“ทุกอย่าง...แน่นะ” มือหนาจับคางฉันให้เชิดขึ้นเล็กน้อยก่อนจะใช้สายตาแทะโลมไปทั่วร่างกายฉัน 

 

“เอ่อ...เรื่องนั้น” ฉันมองไปทางพี่แซทกับพี่กริทที่ยังยืนอยู่หน้าประตู 

 

“เรื่องนั้นไว้ก่อนก็แล้วกัน...แซท พาไปอยู่กับน้าไหม ให้ทำงานที่ที่พักคนงานโซนบี” คนตัวสูงตัดบทแล้วผลักฉันให้เดินไปหาพี่แซท 

 

“ตามมา” 

 

พี่แซทพาเดินตัดเข้าไปในป่าก่อนที่เรือนพักคนงานจะปรากฏต่อหน้าเมื่อเดินเข้าไปได้สักพัก 

 

“น้าไหมครับ...น้าอยู่มั้ยครับ” พี่แซทพาเดินไปที่บ้านพักที่อยู่ในสุดก่อนจะตะโกนเรียกคนที่อยู่ในบ้าน 

 

แอด ~ ~ ~ 

 

“อ่าวคุณแซท มาทำอะไรคะเนี่ย...แล้วแม่หนูคนนั้นคือใครเหรอคะ” 

 

หญิงวัยกลางคนอายุน่าจะประมาณสี่สิบถึงห้าสิบปีผมสีดอกเลาสลับกับผมดำถูกรวบก่อนจะเอามาทำเป็นมวยผมหลวม หน้าตาบ่งบอกว่าเป็นคนใจดีเดินด้วยท่าทางเรียบร้อยติดจะหลังค่อมหน่อยๆเปิดประตูออกมาและทักขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นพี่แซท 

 

“สวัสดีค่ะหนูชื่อเมเปิ้ลค่ะป้า” ป้าไหมพยักหน้าให้สองสามครั้งก่อนจะหันไปหาพี่แซทอีกครั้ง

“นายฝากให้ป้าดูแลผู้หญิงคนนี้หน่อย...ป้าก็สอนงานบ้านให้เค้าหน่อยก็แล้วกัน” 

 

“อ๋อได้...เรื่องนี้ป้าถนัดอยู่แล้ว ดูว่าไม่ใช่คนที่หยิบจับอะไรไม่เป็นหรอกใช่มั้ยจ้ะหนู” ป้าไหมพูดขณะที่ค่อยๆเดินลงจากบันได 

 

“หนูเป็นคนใช้อยู่ที่บ้านของอาคุณธอมน่ะจ้ะ” 

 

“ยังไงก็ฝากป้าด้วยนะ...เดี๋ยวผมขอตัวไปช่วยงานนายก่อน สวัสดีครับป้า” พี่แซทยกมือไหว้ลาแล้วเดินกลับไปทันทีโดยที่ไม่ได้บอกอะไรฉันก่อน 

 

“มาๆขึ้นมาก่อน...ยังไงหนูก็นอนที่บ้านนี้กับป้าก็ได้นะ ถ้าหนูไม่รังเกียจ” 

 

“หนูจะรังเกียจป้าได้ยังไงล่ะจ้ะ ได้อยู่ที่นี่ก็ดีกว่าที่จะต้องไปอยู่กับนายของป้า...เค้าน่ากลัวจะตาย” 

 

ฉันนั่งที่ระเบียงพลางมองออกไปด้านนอกที่มีคนงานเดินกันอย่างบางตาเพราะเลยเวลาเลิกงานมาพอสมควร 

 

“นายไม่ได้เป็นคนน่ากลัวอย่างที่หนูคิดหรอกนะ...นายน่ะใจดีมากเลยนะหนูรู้เปล่า คนงานกว่าสามร้อยคนที่นี่ไม่มีใครคนไหนไม่เคารพและไม่รักนายเลยนะ” 

 

“อย่างงั้นเหรอคะป้า...เท่าที่หนูเห็นมาไม่เหมือนกับที่ป้าพูดเลยนะคะ ขอบคุณค่ะป้า” 

 

ฉันรับขันน้ำที่ป้าไหมไปตักมาให้พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ 

 

“หนูอาจจะเจอนายในสถานการณ์ที่เลวร้ายนะ...แต่หนูรู้มั้ยว่านายไม่เคยพาผู้หญิงขึ้นเกาะเลยนะ หนูเป็นคนแรกเลยนะที่นายพามาด้วยตัวเองน่ะ” 

 

“แล้วคนที่ชื่อแคทล่ะคะป้า หนูคิดว่าเค้าน่าจะมาเกาะนี้บ่อยซะอีก” 

 

“คนนั้นเป็นลูกเพื่อนแม่นายน่ะ...ป้าก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะ แต่เห็นว่าคุณนายเค้าอยากให้สองคนนี้ได้กันนะ” 

 

ฉันโล่งอกไปเปราะหนึ่งเพราะเค้าคงไม่กล้าทำอะไรฉัน ฉันจะเอาคุณแคทเนี่ยแหละเป็นเกราะป้องกันตัวเอง

ป้าไหมให้ฉันพักผ่อนก่อนหนึ่งวันแล้วค่อยเริ่มงานวันรุ่งขึ้น 

 

 

 

 

 

-รุ่งเช้า- 

 

05:55น. 

 

ฉันตื่นมาในวันรุ่งขึ้นก่อนจะพบว่าตัวเองยังอยู่ในชุดเดิมแล้วก็ถือวิสาสะหลับอยู่ในห้องของป้าไหมอีกด้วย 

 

ฉันเดินออกไปที่หน้าก่อนจะพบว่าป้าไหมกำลังตั้งสำรับอาหารฉันจึงรีบเข้าไปช่วย…อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย แม่สอนฉันเสมอ 

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะป้าไหม…ให้หนูช่วยนะคะ” 

 

“ตื่นเช้าจังนะหนู” 

 

“ค่ะป้า…ตอนอยู่ที่กรุงเทพหนูต้องตื่นเช้ามาทำอาหารให้คุณท่านทั้งสองทานค่ะ” 

 

“เก่งจังทำงานตั้งแต่เด็กเลยนะเรา” 

 

“ค่ะป้า…คือว่าหนูต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ไปนอนบนที่นอนในห้องป้า เมื่อคืนป้าคงลำบากแย่เลย” 

 

“อ้อ!เรื่องนั้นไม่เป็นหรอก…นั่นที่นอนของลูกป้าเองช่วงหลังๆเค้าไม่ค่อยจะกลับมาแต่ป้าก็ยังทำความสะอาดอยู่ทุกวันนะ” 

 

“ลูกสาวป้านี่โชคดีจังนะคะ...ยังมีแม่ที่น่ารักอยู่ข้างๆ"

"แล้วแม่ของหนูล่ะจ้ะ" 

 

"แม่หนูเสียไปเมื่อห้าปีก่อนน่ะก่อนหนูก็เลยต้องอยู่กับพี่ชายสองคน" 

 

"แล้วหนูมากับนาย พี่ชายหนูรู้รึเปล่า"   

 

"...รู้ค่ะป้า แล้วเค้าก็รู้ด้วยว่าทำไมหนูต้องมา" ฉันหยุดคิดไปนิดนึงก่อนจะตอบ 

 

"เอาเป็นว่าป้าจะไม่ซักหนูมากกว่านี้ก็แล้วกันนะ...กินข้าวเสร็จหนูก็รีบไปอาบน้ำก็แล้วกัน ถ้าเช้ากว่านี้คนงานจะไปอาบกันเยอะหนูจะไม่สะดวกเอาได้" 

 

ป้าไหมจัดแจงตักข้าวให้เสร็จก่อนจะลงมือทานอาหารโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อกันอีก 

 

ฉันนำจานไปล้างที่ครัวหลังจากกินข้างเสร็จ ป้าไหมบอกว่าจะไปที่เรือนใหญ่เพื่อเตรียมกับข้าวให้คุณธอม

“อ่ะนี่...ป้าเอาเสื้อผ้าของลูกสาวมาให้ น่าจะใส่ได้อยู่หรอกลูกสาวป้าก็ตัวเท่าๆหนูเนี่ยแหละ...แล้วก็หนูต้องไปอาบน้ำด้านหลังเรือนนี้นะแต่ต้องเดินเข้าไปลึกหน่อยหนูไปได้รึเปล่า”

 

 ป้าไหมเอาเสื้อมาให้ฉันเมื่อเห็นว่าฉันอยากจะอาบน้ำ 

 

“ได้ค่ะป้า...ขอบคุณนะค่ะป้าไหมสำหรับเสื้อผ้า...แล้วลูกสาวป้าไปไหนเหรอคะ ตั้งแต่มาหนูยังไม่เจอลูกสาวป้าเลยนะคะ” 

 

“ลูกสาวป้าไปทำงานที่ฝั่งน่ะ นายเค้าฝากให้ทำงานที่ร้านอาหาร” 

 

“คุณธอมน่ะเหรอคะ” 

 

“ใช่...แต่เวลาหนูอยู่ที่นี่ เรียกคุณธอมว่านายจะดีกว่านะ คุณธอมเค้าไม่ชอบให้ใครไปเรียกตีสนิทแบบนั้น”

“ค่ะ หนูจะจำเอาไว้นะคะ...หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะป้า”  

 

"จ้ะ...เดี๋ยวป้าก็กำลังจะไปที่เรือนใหญ่พอดี อาบน้ำเสร็จแล้วยังไงก็ตามป้าไปที่นั่นก็แล้วกันนะ" 

 

"ค่ะป้า" ฉันรับคำก่อนจะขอตัวออกมา

ฉันเดินไปด้านหลังเรือนคนงานตามที่ป้าไหมบอกแต่ก็ยังไม่เจอห้องน้ำสักทีจนเดินมาถึงบึงน้ำแห่งหนึ่ง...อย่าบอกนะว่า...

 

“เรือนบีไม่มีห้องน้ำหรอก ถ้าจะมาอาบน้ำก็ต้องอาบที่นี่แหละ” 

 

คุณธอมเดินมาข้างหลังฉันก่อนจะเดินต้อนฉันให้ถอยหลังไปทางบึงน้ำที่อยู่เบื้องหลัง 

 

“คุณธอม...อย่าแกล้งกันแบบนี้นะ คุณธอมถอยออกไปนะ...คุณธอม” 

 

เคร้ง!! 

 

ฉันปล่อยขันน้ำและถุงที่ใส่เสื้อผ้าให้หล่นไปกองกับพื้นก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อคุณธอมจนหน้าคมโน้มลงมาจนเกือบจมูกเกือบจะชนหน้าผากของฉันอยู่รอมร่อ 

 

“กลัวน้ำรึไง” 

 

คนตรงหน้าจับแขนฉันไว้หลวมๆแต่ก็ยังไม่ถอยออกไป ฉันมองไปด้านหลังอีกแค่ก้าวเดียวฉันตกน้ำแน่ 

 

“คุณธอม ฉันขอร้องล่ะ...ฉันว่ายน้ำไม่เป็น คุณถอยออกไปก่อนได้มั้ยคะ” ฉันมองหน้าเค้าตรงๆเพื่อขอร้อง 

 

“งั้นฉันจะสอนเธอว่ายน้ำเอง” 

 

ตู้ม!! 

 

ก่อนที่ฉันจะทันได้ขัดขืนคนตัวสูงก็กระชากฉันลงน้ำทันทีไม่ให้ฉันได้ทันตั้งตัว 

 

“คุณธอม ชะช่วยด้วย...ฮือออ แอ่ก คะคุณธอม ชะช่วยด้วย”

 

 

...

 

 

กระจ่างดาว