มิลันธา : บันทึกของสาวน้อย

7.0

เขียนโดย ขนมวง

วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 เวลา 15.07 น.

  15 ตอน
  0 วิจารณ์
  13.10K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2560 12.34 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ตอนที่ 0

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
นี่คือโน๊ตของ มิลันธา เด็กผู้หญิงผู้เป็นเหยื่อของโรคซึมเศร้า สะท้อนชีวิตประจำวัน,,ความอคติ,เหตุผล,สังคม,ความลับจิตและความในใจ เธอจะสามารถสู้กับโรคนี้ได้หรือไม่ เธอเป็นเด็กอัจฉริยะหรือ โรคจิต

My note

 

บันทึกนี้เริ่มตั้งแต่ 17/11/2017

 

 

ฉัน มิลันธา ตอนนี้อายุ 14 ฉันมีอดีตที่ไม่ค่อยดีที่และไม่มีใครรู้ ฉันเป็นเด็กที่มีโรคนี้มาตั้งแต่กำเนิด กรรมพันธุ์จากแม่น่ะ คงจะเป็นคำสาปของตระกูลนี้ล่ะมั้ง ลุงฉันก็เป็นเหมือนกัน เขาเป็นขั้นหนักเลยล่ะ เขาคิดฆ่าตัวตายตั้งแต่เด็กๆ น่าสงสารเขานะ เรื่องอื่นขอไม่พูดแล้วกัน ฉันเป็นเด็กเรียนเก่ง เติบโตมาในหมู่บ้านเล็กๆ ไม่ค่อยปลื้มสักเท่าไร เพราะคนในหมู่บ้านขี้คุยมากเลย ฉันไม่ชอบให้พวกเขาพูดถึงฉัน ฉันโตมาในโรงเรียนเล็กๆเช่นกัน ก่อนหน้านั้นฉันเรียนในเมืองเนื่องจากย้ายตามผู้ปกครอง จากนั้นฉันก็ย้ายกลับมาเรียนที่ โรงเรียนในหมู่บ้าน ฉันมีอะไรกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ได้สอดใส่หรอก ทำไม่เป็นกันทั้งคู่ เราต่างทำอย่างนี้กันอยู่หลายเดือน จนฉันบอกความจริงแก่ทุกคน ฝ่ายชายโดนรังเกียจ ใส่ร้าย เขาเป็นเด็กออทิสติก พ่อให้เขาเสพเรื่องเพศมากจนเขาติด ไม่ใช่ความผิดนายหรอก ฉันก็โดนเหมือนกัน โดนพูดถึงต่างๆนาๆ ฉันแคร์นะ ฉันเป็นเด็กหญิงน่าตาน่ารัก จนผู้ชายรอบข้างต่างตีสนิทสนมกับฉันแปลกๆ ฉันจำไม่ได้ว่าฉันโดนใครทำอะไรหนือไม่ ไม่ว่าร่างกายหรือจิตใจ แต่คงไม่ใช่น้อยๆแน่นอน ฉันอาจจะคิดมากเพราะโรคนี้ แต่ก็ม่ใช่ความคิดตัวเองไปซะทั้งหมดหรอกจริงมั้ย ฉันไม่ชอบเลย ปัจจุบันฉันรับได้ ออกจะเย็นชาด้วยซ้ำเมื่อเจอเรื่องแบบนี้ แต่ไม่ใช่ว่าร่านไปทั่วหรอกนะ ฉันชอบวาดรูปและแต่งประโยคมากๆ ฉันสำเร็จความไคร่เป็นตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะ ฉันไม่รู้มันคืออะไร เพิ่งมารู้ในตอนอายุ 11 นี้เอง ฉันนึกว่าตัวเองโรคจิตซะแล้ว ผู้ใหญ่ปลูกฝังเด็กๆว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งไม่ดี แต่ก็ไม่ดีไปซะหมดหรอกใช่มั้ย? ฉันขึ้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ทุกคนมีเพื่อนหมดเลย ยกเว้นฉัน แน่นอน เขามาจากโรงเรียนใหญ่นี่ เทอม 2 ฉันเริ่มมีเรื่องกับเพื่อน ฉันคิดว่าเพราะโรคนี้ทำให้ฉันคิดไปเองเออเองหมด ฉันไม่ไปโรงเรียน ครอบครัวฉันเครียด เขาพาฉันไปหาหมอจิตแพทย์ หมอตัดสินว่าฉันเป็นโรคนี้ ฉันเริ่มเข้ารักษา ฉันเข้าโรงเรียนใหม่ ฉันรู้สึกว่าพวกเขาไม่ชอบฉันอีกแล้ว ทำไมนะ? ฉันกลัวความรู้สึกตัวเองจริงๆ ฉันขี้เกียจ ฉันไม่อยากเจอโลกภายนอก จากนั้นฉันไม่ค่อยไปโรงเรียน จนติดมส. ต่างๆนาๆ ฉันก็ยังไม่พยายาม ฉันมักจะทะเลาะกับเพื่อนในกลุ่ม แม่ตัดสินใจให้ฉันดรอป และนี่คือปัจจุบันนี้ ฉันจะทำอย่างไรต่อไป มาเถอะ ฉันมีเรื่องจะเล่าเยอะแยะเลย...

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา