ไร้เดียงสา

          
          เรารู้สึกอึดอัดที่จะต้องอยู่กับมัน 2 คน ในห้อง
ขิง : กูขอออกไปหามะปรางก่อนนะ....
ม่อน : กูไม่ให้ไป
ขิง : มึงอย่ายุ่งกับกูได้มั้ย
ม่อน : คุยดีๆกันไม่ได้หรอว่ะ
ขิง : ได้ นี่กูก็ฝืนสุดๆแล้ว จริงๆ กูไม่อยากจะรู้จักมึงด้วยซ้ำ
 
ม่อนดึงเราไปจูบเลยจ้า จูบแบบไม่หนุด เราผลักมันผลักจนเหนื่อย
ม่อน : จะดีกันได้ยัง?
เราไม่พูด 
ม่อน : อยากจะโดนอีกหรอ 
ขิง : กูมีแฟนแล้ว
ม่อน : ไม่ใช่ มันไม่เหมาะ
ขิง : แล้วอะไรคือเหมาะ กูกับมึง งี้หรอ ?
ม่อน : มึงเชื่อใจมันหรอ มันรักมึงจริงหรือป่าวเหอะ
ขิง : รักไม่รักไม่สน กูแค่ไม่ชอบอ่านหนังสือเล่มเดิม
ม่อนนิ่งไปสักพักและมานั่งบนเตียง
เราก็นั่งอีกเตียงนึง ไม่พูดกันเลยจนเพื่อนๆเข้ามาในห้อง
 
มะปราง : พวกมึงนั่งทางในคุยกันหรอ
ปัด : เงียบทำไมว่ะ ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ
ม่อน : ป่าว ไม่มีอะไร (ม่อนทำหน้ายิ้มแหยๆ)
ขิง : แล้วเมื่อไหร่มึงจะกลับไปห้องมึง
น้ำฝน : นอนนี่ก็ได้มึง พวกกูไม่ติด
ปัด : จะดีหรอว่ะ
ขิง : ไม่ดีมากๆ ถ้าอาจารย์รู้โดนกันหมด
ม่อน : กูขอมึงแล้วนะมะปราง
มะปรางทำน่านิ่ง แล้วก็ถามน้ำฝนอีกรอบ
มะปราง : น้ำฝนมึงโอเคป่ะ 
น้ำฝน : ได้ดิ กูจะได้ปล้ำมันคืนนี้ (ทำน่าหื่น)
ม่อน : ฝนเราเป็นเพื่อนกันนะ ใจเย็นไว้ 555
ปัด : ก็แล้วแต่นะ กูจะเข้านอนแล้ว 
 
ปัดตอนเตียงริมสุดกับน้ำฝน
เรานอนกับมะปรางเตียงกลาง
อีกเตียงไอ่ม่อนนอนสบายคนเดียว
 
เกือบ 5 ทุ่ม ทุกคนเงียบหมด แต่เรารู้สึกอึดอัดนอนไม่หลับเลย
เราพลิกตัวไปทางด้านแทบหัวใจวาย !!!!
 
ไอ่ม่อนมันนอนจ้องเราอยู่ใกล้ๆเรา / ขออธิบายเตียง3 เตียงมันจัดติดกันเลยค่ะ 
 
ขิง : ฉิบหายหัวใจจะวาย/ เราอุทาน
ม่อน มันขำเราไม่ได้พูดอะไร
ขิง : หน้าด้านเนอะ
ม่อน : ด้านมาเป็นปีและ