Note Tale Project : Heart & Both

เข้าวันต่อมา ทันทีเมื่อรถหรูของอิริยามาจอดอยู่หน้าโรงเรียน
ก็ทำให้เป็นจุดสนใจของใครๆที่ผ่านไปผ่านมาอยู่ไม่น้อย
 
 
"เอ้า! อิริยา สวัสดี!"
หัวหน้าห้องที่ชื่อแนนที่ได้ให้โน้ตกับเธอเมื่อวานพร้อมเพื่อนของเธออีกสองคน ก็กำลังจะเดินเข้าโรงเรียนพอดี
 
"อะ....อืม เอ่อ....สวัสดีค่ะ..."
อิริยาที่เพิ่งจะลงจากรถจู่ๆก็ถูกทักเข้าก็ตกใจจนแสดงสีหน้าท่าทางไม่ถูก ก็เลยยิ้มแปลกๆออกไป พร้อมทักทายด้วยเสียงสั่นๆ
 
"นี่!...ก็เพื่อนๆกัน ไม่ต้องพูดสุภาพหรอกนะ นี่ ถึงสองคนนี้เธอจะไม่คุ้นหน้า แต่ก็อยู่ห้องเดียวกับเรานะ นี่ เบลกับฟิล์ม"
แนนแสดงท่าทางอย่างเป็นกันเองพร้อมแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆของเธอทั้งสองคนอิริยาที่เห็นดังนั้นก็รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง
 
คนหนึ่งที่ชื่อ"เบล"นั้นดูท่าทางเงียบๆและเคร่งขรึม เธอเป็นคนที่ตัวเล็กกว่าอิริยาเล็กน้อย เธอไว้ผมสั้นและอีกทั้งสะพายสมุดบางอย่างไว้กับตัวอยู่ตลอดเวลา
อีกคนที่ชื่อ"ฟิล์ม"ก็ดูเป็นคนอารมณ์ดี และแข็งแรง ดูท่าเธอจะชอบเล่นกีฬาอีกด้วย ซึ่งเธอนั้นเป็นคนตัวสูงที่สุดในกลุ่มเลยทีเดียว
 
"ไง! ได้ยินมาว่าร่างกายไม่แข็งแรงเลยไม่ได้มาเรียนตอนม.4 เลยใช่ไหม ไม่เป็นไรนะ"
ฟิล์มเข้ามาทักทายอย่างร่าเริงและยิ้มให้
 
"เมื่อวานไปทำธุระน่ะ แต่พอได้ยินว่าเธอมาโรงเรียนปรกติแล้วก็อยากมาคุยด้วยมากเลยล่ะ ได้ยินจากหัวหน้าห้องว่าเธอเก่งมากด้วย"
เบลที่จ้องมองอิริยาอยู่ตั้งนานแล้วจู่ๆพูดแทรกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งถือสมุดที่เธอสะพายอยู่มาหาอิริยาและมองเธอด้วยตาที่เป็นประกาย ก่อนจะยื่นสมุดให้ดู
ซึ่งเนื้อหาในสมุดนั้นก็เป็นทั้งเรื่องเรียน เรื่องนักเรียนคนอื่นๆ ข้อมูลลับต่างๆของเพื่อน จนกระทั่งความลับต่างๆของโรงเรียน ซึ่งการกระทำนี้ของเธอทำให้เพื่อนๆทั้งสองคนของเธอตกใจเป็นอย่างมาก
 
"เบล!? เธอให้คนอื่นดูสมุดนั่นครั้งแรกเลยนะ!!"
ฟิล์มนั้นดูเป็นคนที่ตกใจที่สุด เพราะเธอเองนั้นที่ผ่านมาได้พยายามขอเบลดูสมุดเล่มนั้น แต่แน่นอนว่าไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
 
"ความจริง มันมีสมุดแบบนี้อีกเล่มน่ะ แต่มัน...."
 
"พวกเธอ! รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันเข้าแถวนะ"
ไม่ทันพูดจบ แนนที่เดินนำไปก่อนแล้วก็ตะโกนขึ้นเรียกทั้งสามเข้าโรงเรียนก่อนที่จะสายซะก่อน ทำให้ทั้งสามต้องรีบวิ่งเข้าโรงเรียน
.
.
.
 
......ผมชื่อว่าจูน ผมเป็นคนร่าเริง ชอบเล่นกีฬา โดยปรกติแล้ว รอบๆตัวผมมักจะมีเพื่อนๆและสาวๆอยู่รอบตัวผมอยู่ตลอด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก จนกระทั่งเมื่อวาน เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเด็กสาวคนหนึ่ง เด็กสาวคนนั้น ซึ่งผมไม่คุ้นหน้าเธอมาก่อนเลย แต่ผมกลับรู้สึกว่า.....
 
 
.....วันก่อน.....
 
 
 
จูนทันทีหลังจากได้พบกับเธอครั้งแรกทำให้เขารู้สึกคาใจแปลกๆ เพราะแม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก อย่าว่าแต่ชื่อเลย คุยกันสักคำก็ไม่ได้คุย จึงตั้งใจมาพบ"ออติค"เพื่อนสนิทของเขาตอนเย็นหลังตึกเรียนเก่า
 
"นี่! ออติค!"
ไร้เสียงตอบกลับใดๆ  จะมีก็แต่เสียงลมที่ผ่านมาจากช่องหน้าต่างเก่าๆที่พังไปนานแล้วเท่านั้น
 
"ออติค!....เอ่อ...."
 
จูนเดินตะโกนหาเขาไปทั่วอาคารเก่า แต่ก็ไม่พบเขาเลย แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆก็มีเสียงเรียบชาชวนหัวลุกดังขึ้นจากข้างหลังเขา
"สงสัยเรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นที่นายไปชนกับเธอล้มเข้าตอนเย็นใช่ไหม"
 
"เห้ย! ตกใจหมด โผล่มาให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิฟ่ะ! ไหนจะเสียงนั่นอีก"
จูนตกใจสะดุ้งโหยงขึ้นหน้าตั้งก่อนจะว่าใส่เพื่อนผู้ลึกลับคนนี้
 
"จะขายข้อมูลกันก็ต้องทำให้เป็นความลับหน่อยสิ พอดีผมพึ่งจะขายข้อมูลของเรื่องของกินที่ประธานนักเรียนชอบไปน่ะ สนใจหน่อยไหม ยอดนิยมอันดับหนึ่งช่วงนี้เลยนะครับ"
เด็กหนุ่มผู้ลึกลับยื่นข้อเสนอโปรโมชั่นให้ แต่บรรยากาศโดยรอบมันก็ช่างคล้ายกับการทำสิ่งที่ผิดกฎหมายยังไงชอบกล
 
"อ่า ไม่ล่ะ ฉันต้องการแค่ข้อมูลของผู้หญิงคนนั้นน่ะ"
"หรอครับ...."
ออติคมีแสดงท่าทางผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะหยิบสมุดบางอย่างมาเปิดไปมาหาบางอย่าง ด้วยความชำนาญ
 
"อ๋อ ถ้าผู้หญิงคนนั้น เธอชื่อ อิริยา วณิชยการณ์ ชื่อเล่นก็อิริยา ตัวเล็ก สูง 162 น้ำหนัก 42 เพราะร่างกายไม่แข็งแรงเลยลาเรียนไปตอน ม.4 ทั้งปีน่ะ"
 
"เห้ยๆ แกมันน่ากลัวขึ้นทุกวันๆเลยจริงๆนะ"
 
"ข้อมูลเยอะก็งี้แหละครับ "
 
เด็กชายผู้ลึกลับดันแว่นขึ้นให้ชินกับสายตาด้วยท่าที่มักจะเห็นได้บ่อยในคาแรกเตอร์หนุ่มแว่นในการ์ตูนก่อนจะเผยรอยยิ้มอันน่าขนลุกออกมา ซึ่งเจ้าตัวคิดว่าเท่นั่นเอง
 
.....จะว่าไป....ดรอปไปทั้ง ม.4 เนี่ยนะ ลำบากแย่เลย......
 
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทันเรียนพิเศษ"
"อ๊ะ!?......อืม ไม่มีอะไรแล้วๆ"
"อ้อ! แล้วก็...ค่านายหน้า 300 ขอมัดจำ 150 ครับ นี่คือในกรณีอยากรู้เพิ่ม แต่ถ้าเอาข้อมูลแค่นี้ก็แค่ 150 ครับ โอนภายในวันนี้นะครับคุณจูน"
จูนที่กำลังจะเดินจากไปก็ถูกหยุดโดยมือข้างหนึ่งที่เกาะไหล่ขวาของเขาไว้แน่นเพื่อให้อยู่รับรู้ถึงค่าบริการของข้อมูลนั่นเอง
 
 
"เอิ่ม...."
 
 
.....จะว่าไป เราไปรู้จักหมอนี่ได้ยังไงกันนะ.....
......
 
 
วันต่อมา
 
หลังจากเข้าแถวเสร็จ จูนที่ยืนกอดอกพิงกำแพงคิดบางอย่างอยู่นานพอสมควรแล้วเมื่อเห็นอิริยากำลังมาพอดี
ก็รีบตรงไปหมายจะเจ้าไปหาเธอเพื่อขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
แต่ทันใดนั้นเอง จูนก็สะดุดขาตัวเองล้มไถลไปตรงหน้าอิริยาพอดี
 
"...?"
อิริยามองดูเด็กหนุ่มในสภาพอเนจอนาถเช่นนี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยสุดๆในขณะที่คนอื่นๆพากันหัวเราะ
 
"เอ๊ะ!? จูนนี่นา เป็นอะไรรึเปล่า?"
ฟิล์มที่อยู่ชมรมบาสด้วยกันท่าทางจะพอรู้จักกับเขาพอสมควร ได้เข้ามาดูแผลตรงหัวเข้าที่เลือดกำลังค่อยๆไหลออกมา
 
"มะ....ไม่เป็นไร ตะ....แต่ก่อนอื่นเลย..."
เด็กหนุ่มลุกขึ้นเซไปเซมาแล้วจู่ๆก็เรียกอิริยาขึ้นมา
 
"เธอ!"
 
"....ฉัน?"
เธอมองเขาด้วยแววตาสงสัย และแน่นอนว่าเธอตอบด้วยท่าทางเย็นชาเหมือนเคย
 
"เรื่องเมื่อวานน่ะ ขอโทษนะ ฉันแค่....อยากจะพูด....ว่าขอโทษน่ะ"
 
เมื่อฟังปุ๊บเธอก็เงียบไปสักพักพร้อมขมวดคิ้วคล้ายกับนึกอะไรอยู่
 
"อ๋อ.... เรื่องนั้นเองหรอคะ คิดมากด้วยหรอคะ....."
สำหรับจูนซึ่งดูเป็นเรื่องสำคัญมากที่ต้องขอโทษให้ได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ใส่ใจมันหรือไม่ก็ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ
 
"อืม....ช่างเถอะค่ะ....นี่ เราจะอยู่ตรงนี้อีกนานไหมคะ ดูเหมือนคนจะมุงดูเยอะขึ้นเรื่อยๆแล้วค่ะ คือ....ฉันเริ่มจะ"อาย"น่ะ"
อิริยาพูดขึ้นจนจูนนึกได้ เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าพวกเขาอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่จับจองมายังพวกเขาเต็มไปหมด
 
"....."
.........นั่นคือสีหน้าตอนอายแล้วหรอนั่น มันก็ไม่ได้ต่างจากตอนปรกติเลยไม่ใช่หรือไง!....
 
สิ่งเดียวที่บ่งบอกถึงความอายของเด็กสาวในตอนนี้น่าจะเป็น ใบหน้าของเธอที่เบนไปทางขวาจากเดิมอยู่ประมาณ 30 องศาล่ะมั้ง
 
 
"เอาเป็นว่า ฉันขอตัวก่อนนะคะ คาบแรกจะเริ่มแล้ว ฟิล์มคะ ไปกันเถอะค่ะ...."
เด็กสาวกล่าวลาอย่างสุภาพแล้วหันกลับห้องไป ทิ้งจูนที่สภาพสะบักสะบอมไปอย่างไม่สนใจใยดี(อีกแล้ว) พร้อมกับผู้ที่มุงดูอยู่เมื่อครู่ก็พากันแยกย้ายไปแล้วเช่นกัน
 
"...."
จู่ๆ จูนก็เหลือบไปเห็นพลาสเตอร์ปิดแผลกล่องหนึ่งที่อยู่ตรงพื้น แล้วนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านั้นเหมือนเธอจะเคยถือมันอยู่ เขาพลิกดูไปมา ก่อนจะเผลอพูดคำสั้นๆคำนึงไป
 
.....น่ารัก.....
 
เด็กหนุ่มเก็บมันขึ้นมาแนบกับแก้มไปมาอย่างหลงใหล ซึ่งหน้าเขาเองนั้นแดงลามไปถึงหูแล้ว ในตอนนี้ เขารู้สึกชอบในตัวเธอขั้นมาอย่างจริงจังซะแล้ว
 
"สาวให้ที่ปิดแผลนี่ไข้ขึ้นเลยรึไงครับ"
 
"!!!!???" 
จู่ๆออติคที่โผลมาจากไหนก็พูดขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้จูนสะดุ้งตกใจลุกขึ้นหันมาเขา
 
"ก็บอกว่า คราวหลังจะมาก็ให้ซุ่มให้เสียงหน่อยสิฟะ! คนเขาตกใจเว้ย!"
จูนได้แต่ตวาดกลบเกลื่อนความอายของเขาไปก็เท่านั้น
 
"คาบเรียนจะเริ่มแล้ว ถ้าคุณจูนมัวยืนใจลอยอยู่ที่นี่ต่อไป เกรงว่าคนต่อไปที่มาทักจะไม่ใช่ผมแต่เป็นอาจารย์แทนนะครับ"
"เออ....จริง ไปกันเถอะ"
"แถมไอพลาสเตอร์นั่นคุณอิริยาตั้งใจให้คุณจริงๆรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ ดีใจเกินไปรึเปล่า"
 
"......"
....แกมันรู้ความคิดฉันซะทุกเรื่องจริงๆ
 
เมื่อได้ฟังดังนั้น ทำให้จูนหยิบพลาสเตอร์กล่องนั้นขึ้นมาดูด้วยความสงสัยอีกครั้ง หวังในใจเล็กๆว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
 
ในขณะเดียวกัน
 
 
"เอ่อ....ฟิล์ม...เห็นกล่องพลาสเตอร์ของฉันรึเปล่าคะ"
อิริยาที่ค้นกระเป๋าหาของบางอย่างอยู่ก็เดินมาถามฟิล์มที่นั่งอยู่โต๊ะถัดๆไปทางขวา เพราะเธอที่มาด้วยกันเมื่อสักครู่อาจจะรู้อะไรบ้าง
 
"ไม่เห็นนะ ทำไมหรอ"
"อาจารย์เคมีฝากให้เอาไปคืนหมวดอนามัยน่ะ ไม่รู้มันหายไปไหน"
"เอ.... แย่จัง สงสัยคงทำตกไปสักทีล่ะนะ เดี๋ยวค่อยซื้อมาคืนก็ได้นี่นะ"
"อะ....อืม"
ฟิล์มตอบอย่างสบายใจ เพราะไม่อยากให้อิริยากังวลในเรื่องเล็กน้อย
 
 
....
เที่ยงวัน
.....
 
 
อิริยาที่กำลังจะนำอาหารที่เอามาจากบ้านในกระเป๋าของเธอมาทานอยู่คนเดียวในห้องเนื่องจากไม่ชอบบรรยากาศคนเยอะๆที่โรงอาหารนั้นก็ไม่ได้รู้สึกตัวถึงชายหนุ่มที่เธอเจอกันเมื่อเช้า ว่าได้มานั่งบนโต๊ะข้างหน้าพร้อมจ้องหน้าเธอพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรไปด้วย ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ
 
"การทำแบบนี้เขาเรียกว่าโรคจิตไม่ใช่หรือไงคะ หรือว่าผู้ชายเป็นยังงี้กันทุกคนกันแล้วหรือคะ"
อิริยาทันทีที่เห็นก็รู้สึกเอือมระอากับการกระทำของจูนขึ้นมาแต่ก็ยังสุภาพด้วยอยู่
 
"นี่ๆ เธอ...ชื่ออิริยาใช่ไหม ได้ข่าวว่าไม่ค่อยแข็งแรงเลยไม่ได้มาเรียนตลอด ม.4 เลยนี่นา"
จูนทำเป็นไม่สนใจคำพูดก่อนหน้าของเธอ และพยายามตีสนิทด้วยท่าทางเป็นมิตรอย่างที่ทำเป็นปรกติ
 
"ขอชื่นชมค่ะ....แหล่งข่าวดีใช้ได้ ขนาดเพื่อนในห้องฉันบางคนยังไม่รู้จักฉันเลยนะคะ"
เธอตอบไปทานไปโดยไม่มองหน้าจูนเลยแม้แต่น้อย
 
"ล่ะ...แล้ว เธอไม่ได้ไปกินข้าวกับเพื่อนงั้นหรอ"
"ฉันพอใจค่ะ"
"อ่ะ!?.... ละ....แล้ว...."
อิริยาที่กำลังทานอาหารกลางวันอยู่พร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วยนั้น แม้จะตอบจูนอยู่บ้าง แต่ก็เป็นการตอบเลี่ยงๆเเรียบๆไปงั้นๆ เพราะก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว
 
จูนที่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยอยากคุยด้วยนักก็มองไปรอบๆเพื่อจะหาประเด็นเพื่อมาคุยต่อให้ได้ ทันใดนั้น เขาก็สังเกตเห็นสมุดโน้ตของที่เธอกำลังอ่านอยู่จึงนึกเรื่องคุยต่อได้
 
"นี่! จะว่าไป เธอไม่ได้มาโรงเรียนนานขนาดนี้ เรียนจะตามทันเพื่อนรึเปล่าให้น้า ให้ฉันช่วย-"
"...หึ!"
"อะ....เอ๊ะ!?"
ไม่ทันพูดจบ อิริยายิ้มขึ้นเล็กๆที่มุมปากแล้วหัวเราะเบาๆออกมา พร้อมจ้องมาที่เขาจนทำให้พูดอะไรต่อไปไม่ออก
 
 
"อ๋อ...ถ้าเรื่องนั้น   ฉันเรียนเนื้อหาม.ปลายจบไปตั้งแต่ ป.6 แล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณคิดว่าฉันมาเรียน ม.5 ได้ยังไงโดยที่ไม่ได้เรียนซ้ำล่ะคะ"
เธอพูดไปพร้อมค่อยเช็ดปากตามที่ทานเลอะไปด้วย
 
"อะ...อะไรนะ!?"
จูนเหงื่อตกรู้สึกเหมือนว่าถามเธอผิดเรื่องซะแล้ว
 
"ก็อย่างที่พูดล่ะค่ะ ฉันสอบพาสชั้นเอาโดยที่คะแนนวิชาหลักก็ไม่ต่ำกว่า 98 คะแนนสักวิชานะคะ"
จูนที่กะจะหาเรื่องคุยกับเธอต่อ กลับถูกอิริยาคุยเกทับเข้าซะก่อนแล้ว
 
......จบกัน...คนที่เราคิดว่าเรียนตามไม่ทันเพื่อนแน่ๆ กลับเรียนเก่งเลยเราไปหลายขุมเฉย....
 
"ถ้างั้น ไม่มีไรแล้ว ฉันขอเอานี่ไปทิ้งก่อนนะคะ ส่วนคุณ ถ้าเกิดคนรู้ว่าคนอย่างคุณมาสตอล์กเกอร์ผู้หญิงแบบนี้มันก็คงจะเป็นข่าวที่น่าฟังนะคะ"
 
"....."
 
แม้คำพูดของเธอจะดูเย็นชาไปสักหน่อยแต่เธอก็ยังแอบยิ้มเล็กน้อยอย่างสบายใจก่อนจะลุกเก็บถุงและขยะที่เหลือไปทิ้ง ปล่อยจูนให้นั่งอ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้นต่อไป