Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

13.31K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

15) Trap Evil : 14

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลายวันมานี้ฉันก็โดนภูเบศกักขังฉันไว้อยู่แต่ในห้องกับเขา เขาไม่ยอมปล่อยฉันให้ออกไปไหนเลย ฉันที่มีเรียนก็ต้องขาดเรียนโดยไม่มีสาเหตุ แต่ว่าวันนี้ภูเบศก็ยอมปล่อยให้ฉันมาเรียนได้แต่โดยดี แต่กว่าจะยอมเล่นเอาซะเหงื่อตกเลยแหละ และวันนี้ฉันคิดไว้ว่าฉันจะหนีกลับห้องตัวเองเพราะว่าวันนี้พันแสงจะกลับมาจากการไปเที่ยวของเขาแล้วและเขาต้องแวะมาหาฉันที่คอนโดแน่นอน แล้วฉันก็ห่วงเจ้ายักษ์ด้วยป่านนี้คงหิวแย่เลย คงไม่หิวตายไปแล้วมั้งเนี้ย

“บุหลัน หายไปไหนมา ไม่มาเรียนตั้งหลายวัน”

เสียงของมิลาเอ่ยทักฉันขึ้นมาหลังจากที่เห็นฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน คำถามที่เธอถามมาเล่นเอาซะฉันชะงักไปทันทีเพราะฉันไ่ม่รู้ว่าจะตอบเธอไปยังไงดี ถ้าบอกไปว่าอยู่กับภูเบศก็ต้องเป็นเรื่องอีกแน่ เอาไงดีน่ะ

“อ่อ ไม่สบายนิดหน่อยอ่ะ”

ฉันบอกแล้วก็ยิ้มแห้งๆส่งไปให้มิลา ส่วนมิลาเองก็กำลังจ้องหาฉันนิ่งๆเหมือนไม่เชื่อ ตายสิงานนี้

“งั้นเหรอ แล้วหายแล้วเหรอถึงมาได้”

แต่ไม่น่าเชื่อมิลากลับเชื่อฉันยังไม่พอเธอยังดูเป็นห่วงฉันจนฉันเองก็สึกผิดแล้วล่ะ ขอโทษนะมิลา

“อือ สบายมาก”

“แล้วทำไมไม่โทรบอกว่าไม่สบายจะได้ไปเยี่ยม”

เอาไงล่ะทีนี้ยัยบุหลัน จะบอกยังไงดี

“เกรงใจอ่ะ”

“เกรงใจอะไร บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีอะไรให้บอกกันตรงๆ”

จึก เหมือนคำพูดของมิลาจะแทงเข้าใจฉันตรงๆเลยน่ะ รู้สึกว่าฉันจะเป็นเพื่อนที่แย่มากเลยใช่ไหม

“อือ ไว้ค่อยโทรตอนป่วยคราวหน้าก็แล้วกัน”

ฉันกล่าวแล้วก็ยิ้มให้มิลา ส่วนมิลาก็ยิ้มตอบกลับมา เสร็จไปแล้วเรื่องหนึ่งยังเหลืออีกเรื่องที่ต้องสะสางคือ ฉันจะหนีภูเบศกลับห้องยังไงดี

หลังเลิกเรียน

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

มิลาพูดขึ้นหลังจากที่เราเรียนกันเสร็จ นี่ก็เป็นวิชาสุดท้ายแล้วและก็ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับบ้านแล้วด้วย

“อื้อ”

ฉันตอบกลับมิลาไปพร้อมกับโบกมือลาเธอไปด้วย แล้วมิลาก็เดินออกไปจากห้องเรียนด้วยความเร่งรีบสงสัยนัดกับเตชินณ์ไว้มั้งถึงดูรีบๆขนาดนี้ แล้วต่อมาโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น ฉันเลยยกมันขึ้นมาดู แล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากที่เห็นว่าใครโทรมา นึกว่าภูเบศจะโทรมาเสียอีกจะได้ไม่ต้องรับ แต่เป็นพันแสงที่เป็นฝ่ายที่โทรหาฉัน

“ว่าไง”

ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างร่าเริง

[นี่ฉันโทรมาถูกเบอร์หรือเปล่าเนี่ย]

ที่พันแสงดูแปลกใจหลังจากที่ฉันกดรับโทรศัพท์นั้นก็เป็นเพราะว่าฉันไม่เคยจะดูดีใจในเวลาที่เขาโทรมาเลยสักครั้งยังไงล่ะ ส่วนมากจะติดรำคาญเสียมากกว่า

“ถูกแล้วยะ”

[เป็นไรถึงอารมณ์ดี]

ก็เพราะว่านานโทรมาถูกเวลาไงพันแสง

“เปล่า”

ฉันตอบแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง

[งั้นเหรอ เดี๋ยวเข้าไปรับอีกห้านาทีถึง]

แล้วพันแสงก็วางสายไป ฉันเลยรีบเก็บข้าวของของตัวเองใส่กระเป๋าแต่ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของฉันก็สั่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีคนโทรเข้า แต่ครั้งนี้ไม่ใช่พันแสงที่โทรมาแต่เป็นภูเบศที่โทรมา ฉันเลยเลี่ยงที่จะคุยกับเขาเลยเลือกที่จะกดตัดสายเขาทิ้งไปแทน

หลังจากที่เก็บของเสร็จฉันก็มายืนรอพันแสงที่หน้าตึกคณะขณะที่รอฉันก็มองไปรอบเพื่อมองดูว่าภูเบศมาวนเวียนอยู่แถวนี้หรืเปล่า หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าภูเบศไม่ได้อยู่แถวนี้ฉันก็ยืนรอพันแสงด้วยความสบายใจ แต่รอได้ไม่นานรถที่แสนจะคุ้นตาของพันแสงก็มาจอดอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันเลยยิ้มให้กับพี่ชายของตัวเองที่ลงจากรถคู่ใจของเขาด้วยท่าทางที่สบายๆ

“คิดถึงฉันไหม”

พันสงกล่าวประโยคนี้เป็นประโยคแรกหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์แต่ฉันเหรอจะใส่ใจกับคำพูดของเขาตอนนี้ฉันคิดแค่ว่าต้องรีบออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“อือ รีบกลับกันเถอะ”

ฉันพูดแล้วก็ดันให้พันแสงขึ้นรถเพราะเริ่มรู้สึกว่าปัญหากำลังจะมาหาฉันอีกแล้ว

หมับ!

คิดยังไม่ขาดคำมือของฉันก็โดนมือปริศนาคว้าไว้ก่อนพอฉันหันไปดูก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเจ้าของมือนั่นเป็นใคร

“ภูเบศ”

ฉันพึมพำเสียงเบาเมื่อเห็นว่าภูเบศกำลังจับมือฉันไว้อยู่ด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดอยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตัวโตนี่กำลังหงุดหงิดเรื่องอะไรอยู่

“จะไปไหน โทรหาก็ตัดสาย”

ภูเบศถามเสียงเย็นพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง

“มึงอีกแล้วเหรอ”

แต่เสียงนี้เป็นเสียงของพันแสงที่ดังอยู่ข้างหลังฉัน

“เคยบอกแล้วไงว่าห้ามยุ่งกับยัยนี่”

พันแสงพูดต่อแต่ไม่ใช่แต่พูดเท่านี้นั้นมือของเขายังเอื้อมมาจับมือของฉันอีกขางไว้พร้อมกับดึงให้ฉันไปทางเขา เลยทำให้มือของภูเบศที่จับฉันอยู่หลุดไป ตอนนี้ฉันเลยหลบอยู่ด้านหลังของพันแสงโดยมีพันแสงบังฉันไว้อยู่

“จะยุ่งแล้วทำไม”

ตอนนี้ผู้ชายสองคนกำลังจ้องหน้ากันอย่างกินเลือดกินเนื้อกันอยู่โดยไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมกันเลย

“ก็จะโดนนี่ไง”

ผลั๊ว!

พันแสงพูดจบก็ชกไปที่ใบหน้าของภูเบศทันที ฉันได้แต่ยืนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยลืมห้ามพวกเขา ตอนนี้ใบหน้าหล่อๆของภูเบศเริ่มฉายความช้ำขึ้นมาให้เห็นแต่คนตรงหน้ากลับไม่แสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็นเลยซักนิด

“พัน อย่าทำ”

ฉันเอ่ยปากห้ามขึ้นพร้อมกับจับแขนพันแสงไว้แน่นเมื่อเห็นว่าพี่ชายตัวเองกำลังจะถลาเข้าไปชกภูเบศอีก

“ปกป้องมันทำไม รักมันเหรอ”

คำถามที่พันแสงถามฉันมาทำเอาฉันเงียบไปซักพักหนึ่ง รักเหรอ คงไม่ใช่แค่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกดี ความรักมันเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันไว้ใจในตัวของภูเบศมากเหมือนกับที่ไว้ใจพันแสง มันคงยังไม่ใช่ความรักหรอกมั้ง ฉันเลยเลือกคำตอบที่คิดว่านี่ดีที่สุดแล้วว่า

“เปล่า แค่สงสาร”

คำตอบที่ฉันพึงพูดไปเมื่อกี้ทำให้พันแสงยิ้มออกมาด้วยความสะใจ ส่วนภูเบศก็เอาแต่เงียบใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาเลย ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า

“หึ สงสารเหรอ”

ภูเบศพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนานเขามองหน้าฉันด้วยสายตาตัดพ้อพร้อมกับยิ้มเยอะให้ตัวเองอย่างสมเพศ

“ที่ผ่านมาแค่สงสารเหรอ สงสารตัวเองดีกว่ามั้ง ที่เธอยอมมีอะไรกับฉันง่ายๆไม่ใช่เพราะอะไรหรอก ฉันวางยาเธอเอง”

หลังจากที่ฉันได้ฟังประโยคที่ภูเบศพูดเมื่อกี้มันทำเอาซ่ะฉันจุกจนพูดไม่ออก เขาบอกว่าเขาวางยาฉันใช่ไหม เขาทำไปเพื่ออะไร เขาต้องการแค่นี้ใช่ไหม ตอนนี้ฉันได้แต่คิดหาเหตุผลอยู่ในใจคนเดียว

“มึง!”

พันแสงถลาเข้าไปชกภูเบศอีกครั้งโดยครั้งนี้ปราศจากการห้ามจากฉัน ตอนนี้หัวสมองฉันไม่มีอะไรให้คิดอีกแล้วล่ะ มันขาวโพรนไปหมด

“มึงกล้ามากที่ทำน้องกู ผลั๊วๆ”

พันแสงกระหน่ำชกภูเบศฉันได้แต่งงยืนมองพวกเขาด้วยสายตาว่างเปล่า

“พัน หยุดก่อน เรื่องนี้ผิดที่ฉัน”

ฉันพูดขึ้นทำให้พันแสงหยุดการการทำที่กำลังทำอยู่ลง แต่ที่ฉันพูดไปฉันไม่ได้มองหน้าพันแสงเลยฉันมองหน้าภูเบศด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกอย่างมาก

“ผิดที่ฉันไปไว้ใจเขา”

ฉันพูดจบก็หันหลังเดินไปขึ้นรถของพันแสงที่จอดรออยู่โดยไม่หันกลับไปมองว่าภูเบศจะโดยพันแสงทำอะไรบ้าง ตอนนี้ขอฉันอยู่ในโลกของฉันคนเดียวดีกว่า

“เธอนี่มัน”

พันแสงพูดขึ้นหลังจากที่ขึ้นมานั่งบนรถ ส่วนฉันได้แต่มองออกไปข้างหน้าด้วยสายตาเหม่อลอยเหมือนกับว่าวิญญาณฉันได้หลุดลอยออกไปแล้ว

“เธอโอเคนะ”

พันแสงถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปนานและสังเกตดูฉันอยู่เรื่อยๆ

“ขอฉันอยู่เงียบๆสักพัก”

ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนานเพื่อไม่ให้พี่ชายของตัวเองต้องห่วงไปมากกว่านี้ เรื่องนี้มันผิดที่ฉันเองที่ซื่อบื่อที่โง่ไปเชื่อใจคนอย่างภูเบศ ผู้ชายมันก็เหมือนๆกันหมด