คลั่งรัก นายเพลย์บอย

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 12.30 น.

17 ตอน

0 วิจารณ์

9,302 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.49 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) ยัยลูกเจี๊ยบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

[ โยชิ ]

เย็นวันศุกร์ 17.00 น.

หลังจากเรียนเสร็จทุกวันศุกร์ ผมและไอ้ปั้น ไอ้พาย และไอ้วิน เราจะไปซ้อมดนตรีกันที่ห้องซ้อมคอนโดผม วงของพวกเราชื่อ BLUEBELL ชื่อนี้ไม่ได้มีความหมายอะไรมากครับ ผมแค่ชอบ ปกติเราจะซ้อมกันวันละ1-2 ชั่วโมง จากนั้นพวกผมก็จะไปตามร้านเหล้าและผับ ตามคิวที่ได้ตกลงกันไว้ตามที่ร้านต่างไว้ วงพวกเราจะรับงานแค่อาทิตย์ละ 2 วัน คือคืนวันศุกร์-เสาร์ โดยเราจะเริ่มรับงานกันตั้งแต่ 20.00 น. ปกติเราจะร้องที่ละ 1 ชม. ถึง 1 ชม. ครึ่ง ไม่เกินนั้น ตอนนี้ผมก็มีร้านประจำอยู่ประมาณ 3 ร้าน ที่ให้รายได้ดี นั้นเพราะว่าวงผมเรียกลูกค้าให้เขาได้มากพอสมควร บางครั้งอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ

นั้นก็เพราะผม สาวๆส่วนมากจะตามมาเพราะผมทั้งนั้น แต่ก็อย่างว่าละ ผมไม่ได้สนใจอะไรแค่อยากร้องเพลงเล่นดนตรีกับเพื่อนๆเท่านั้น ส่วนสาวๆที่เข้ามาก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ แต่ผู้หญิงทุกคนที่เขามา ผมไม่ใช่จะเอาทุกคนที่เข้ามา วันไหนผมอารมดี หรือขี้เกียจไปกินเหล้าต่อผมก็จะเลือกมาซักคนแค่นั้น แต่การที่ได้นอนกับผม ไม่ได้แปลว่าพวกเธอจะเป็นเจ้าของผม......เพราะไม่มีใครมาเป็นเจ้าของผมได้ จะมาได้ก็ต่อเมื่อผมให้มาเท่านั้น คุยกันได้ก็ต่อเมื่อผมโทรเท่านั้น

คืนนี้ผมและเพื่อนมาร้องเพลงที่ร้านประจำ ที่นี้เป็นร้านเหล้าของลุงภพเพื่อนสนิทของพ่อผม แต่ไม่มีใครรู้นอกจากผมและอาพล แต่ผมขอร้องให้อาพลทำเหมือนไม่รู้จักผม....วงผมมาจะมาร้องเพลงที่นี้ทุกคืนวันศุกร์และคืนวันเสาร์ เริ่มร้องตอน 22.30 – 00.00 น.

วันนี้ที่ร้านครึกครื่นเป็นพิเศษ ผมและเพื่อนๆกำลังเตรียมอุปกรณ์ ผมกำลังเทสกีต้าและไมค์ ผู้หญิงทั้งร้านก็กรี๊ด ซึ่งผมก็ยังไม่ชินอยู่ดีกับรีเอคชั่นของพวกผู้หญิง ระหว่างที่ผมกวาดสายไปรอบผมก็เจอผู้หญิงสองคนในร้าน ท่าจะเป็นพนักงานในร้าน ผมมองไปยังเขาสองคน..........มีสิ่งนึงที่ทำให้ผมสงสัย ทำไมต้องใส่แว่นในร้านและตอนกลางคืนด้วย ผมอดที่จะขำให้ท่าทางของพวกเธอไม่ได้...

แล้วก็ได้เวลาที่ผมกับเพื่อนจะเล่นเพลง...และเหมือนเดิมครับ เสียงกรี๊ดที่ทำให้หูผมแทบแตกก็ดังขึ้น.....แขกในร้านสนุกสนานไปกับเสียงเพลงของพวกเรา ผมและเพื่อนสนุกจนลืมเวลาไปเลยวันนี้เลยเวลาไปนิดหน่อย ก่อนจะกลับผมแวะไปเข้าห้องน้ำ เลยบอกให้เพื่อนไปรอที่รถ....ผมเข้าห้องน้ำไปซักพัก ก็ได้ยินเสียงเอ๊ะหน้าห้องน้ำ แต่ผมชินแล้วกับเหตุการณ์แบบนี้ ผมเลยไม่ค่อยสนใจ ระหว่างที่ผมกำลังจะเปิดประตูออกมาผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิง ร้องขอให้ปล่อย หลายต่อหลายครั้ง ผมเริ่มรำคาญเลยต้องจัดการซะหน่อยจะได้จบเรื่อง ระหว่างที่ผมเดินเข้าไป ผมเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง กำลังโดนไอ้เมาที่ไหนไม่รู้ลวนลามและเธอพยายามดิ้นรนสุดแรง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพูดจาดีกับไอ้ขี้เมาคนนั้น และเธอก็ทนไม่ไหวครับ ผมเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เหมือนกำลังโกรธจัด เธอต้องทำอะไรซักอยากกับไอ้ขี้เมาคนนี้แน่ ก่อนที่เธอจะเดือนร้อนเพราะเรื่องนี้ผมต้องเข้าไปช่วยเธอ.......

โย > “หยุดนะ!! ผู้หญิงบอกให้ปล่อย ทำไมไม่ปล่อย"

ผมดึงมือไอ้เวรนี้จากแขนของเธอ แล้วกระชากคอเสื้อผลักไอ้เวรนั้นเข้าชิดกำแพง

แขกผู้ชาย>>"แกเป็นใครเนี๊ย ปล่อยนะ แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ผู้จัดการอยู่ไหน "

เสียงไอ้เวรนั้นเริ่มดังขึ้น

โย>"ทำไม กลัวเหรอ ที่ตอนนี้ทำเป็นเรียกคนมา ไอ้หน้าตัวเมีย รักแกผู้หญิง"

แขกผู้ชาย>>"ไอ้เหี้ยนี้ กล้าดียังไงมาด่าฉัน"

เธอ >"พอเถอะคะ เดี่ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ คุณจะเดือดร้อนเอานะคะ"

โย >"เธอจะปล่อยไอ้เลวนี่ไปง่ายๆไปนะเหรอ ไม่เห็นที่มันทำกับเธอเหรอ" ผมหันไปมองหน้าเธอ ไฟตรงนี้ค่อนข้างสลัวทำให้ผมมองหน้าเธอไม่ชัดเจน รู้เพียงว่าน้ำเสียงเธอสั่นเครือ น้ำใสใสที่ในตาของเธอเอ่อออกมา คงเพราะความโกรธที่อัดอั้นไว้ ระหว่างนั้นเองอาพลก็มาพอดี

อาพล>>"เกิดอะไรขึ้นเบล เป็นอะไรหรือเปล่า

//อ่า เธอชื่อเบลนี้เอง //

เบลล่า>"เกิดเรื่องนิดหน่อยคะ เบลไม่เป็นไรคะ พอดีคุณคนนี้ช่วยไว้"

อาพล>"ขอบคุณแทนพนักงานผมด้วยนะครับ"

อาพลมองมาที่ผม พร้อมกับขยิบตาให้ ผมจึงปล่อยมือจากไอ้เวรนี้

โย >"ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ฝากไอ้..นี้ด้วยนะครับ อย่าปล่อยไปง่ายๆ เดี๋ยวไปเป็นภาระสังคม"

ผมเดินเข้าไปหาเธอ...

โย>"เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นฉันไปละ"

ระหว่างผมกำลังเดินไปขึ้นรถ ก็มีเสียงนึงตะโกนเรียกผม ไอ้ปั้นบอกผมให้หันไปดู ถ้าจะไม่ผิดเธอคงเป็นคนนั้น ภายนอกร้านไฟสว่าง ทำให้ผมเห็นหน้าเธอชัดเจน.....ผู้หญิงตัวเล็ก บอบบาง แก้มของเธอแดงระเรื่อเพราะวิ่งตามผมมา ผมที่มัดเรียบร้อยดูหลุดรุ่ย เพราะเรื่องเมื่อกี้ ดวงตาของเธอสดใส ผิวขาวผมชมพู แก้มป่องนั้น..........สำหรับผมแล้ว เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารักมากๆสำหรับผม แต่เธอเองก็คงไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่อยากเข้าหาผม ผมเดินเข้าไปหาเธอ เธอรีบขอบคุณผมยกใหญ่

เบลล่า >"คุณ....คุณ วันนี้ขอบคุณมากเลยนะคะ ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ แฮกๆ"

เธอดูเหนือยหอบ ไม่รู้วิ่งตาหาผมไปถึงไหน แต่ผมก็อดใจไม่ไหวที่จะพูดจาแหย่เธอ....

โย >"ใครบอกฉันช่วยเธอ ฉันช่วยไอ้เวรนั้นไม่ให้โดนเธออัดต่างหาก

ตอน 2

สารบัญ

ตอน 4