เส้นขนานแห่งรัก

เช้าวันใหม่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณอินค่ะคุณอิน คุณอินตื่นหรือยังค่ะ"

"......................"

เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน ทำให้ป้านอมรู้สึกแปลกใจ

"ทำไมถึงเงียบแบบนี้นะ...หรือว่าอาการของคุณอินจะแย่ลง...คุณอินป้าขอเข้าไปนะค่ะ"

เมื่อป้านอมเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าอินทิรากำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ส่วนภาคินนั้นกำลังลุกขึ้นนั่งกุมขมับอยู่บนเตียงพร้อมกับเสียงบ่นพึมพา ภาพตรงหน้าทำให้ป้านอมรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

"โอ๊ย! ปวดหัวจัง เมื่อคืนไม่ควรดื่มเหล้าเลยเรา"

"คุณภาคิน..."

"ป้านอม...ป้านอมเข้ามาในห้องของผมมีธุระอะไรหรือครับ"

"คุณภาคินลองมองดูให้ดีๆ สิค่ะ ว่าที่นี่เป็นห้องของใคร"

ป้านอมพูดอะไรครับนี่ก็ห้อง...

เมื่อภาคินกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องก็รู้ได้ทันทีว่าเขาพลาดแล้ว

ทำไมเราถึงมานอนที่ห้องนี้ได้นะ...ยัยคนขี้เซานี่ทำไมยังนอนหลับอยู่อีก...ทำไมถึงไม่ลุกขึ้นมาอธิบายอะไรบ้างเลยนะ

"ทำไมคุณภาคินถึงมานอนที่ห้องของคุณอินได้ละค่ะ"

"ผมมานอนที่นี่ได้ยังไงนะ ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออก ผมขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ"

พูดจบภาคินก็รีบร้อนออกจากห้องพักของอินทิราไปทันที 

เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่นะ วันนี้เราจะต้องถามคุณภาคินให้รู้เรื่องให้ได้

ป้านอมแอบคิดในใจ

ยี่สิบนาทีผ่านไป

เมื่อภาคินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินลงไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้าตามปกติ เมื่อป้านอมนำกาแฟกับอาหารเช้ามาจัดวางให้กับภาคินเรียบร้อยแล้ว ป้านอมก็เริ่มซักถามภาคินทันที 

"ทำไมคุณภาคินถึงไปนอนที่ห้องของคุณอินได้ละค่ะ แถมยังนอนเตียงเดียวกันอีกด้วย...คุณสองคนทำ..."

คำถามของป้านอมทำให้ภาคินต้องรีบอธิบายอย่างรวดเร็วก่อนที่ป้านอมจะเข้าใจอะไรผิดๆ ไปมากกว่านี้ 

"ไม่ใช่อย่างที่ป้านอมคิดแน่นอนครับ...ผมคงจะนั่งเฝ้าไข้จนง่วงแล้วก็เผลอหลับไป ประมาณนั้นละครับ"

ภาคินตอบแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ทำให้คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างป้านอมไม่เชื่อคำพูดของภาคิน

"แต่ป้าว่าไม่น่าใช่นะค่ะ นอนเฝ้าไข้บนเตียงทั้งๆ ที่ตัวมีกลิ่นเหล้าคลุ้งแบบนั้น ป้าไม่เชื่อหรอกค่ะ"

"ผมยอมรับก็ได้ครับว่าผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ ครับป้านอม เมื่อคืนผมคงจะเมามาก ถ้าป้านอมอยากรู้ความจริงก็ไปถามคนดีของป้านอมเองสิครับ"

"รอให้คุณอินตื่นก่อนเถอะค่ะ ป้าถามแน่นอน ถ้าคุณภาคินทำอะไรที่ผิดต่อคุณอินละก็ป้าจะบอกคุณท่าน"

"ผมจะไปทำอะไรเธอได้ครับ ผมเมามากขนาดนั้น"

"ก็ไม่แน่นะค่ะ"

"ช่างเถอะครับ ผมขอตัวเข้าไร่ก่อนก็แล้วกันครับ ผมมีงานรออยู่"

"เชิญค่ะ เดี๋ยวป้าไปหาคำตอบจากคุณอินก็ได้ค่ะ"

"ตามนั้นครับ ผมขอตัวก่อน"

ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนที่เขาจะเดินออกจากบ้านไป

"คราวนี้คุณท่านได้สมหวังแน่ๆ คุณภาคินไม่มีวันดิ้นหลุดจากข้อหานี้ได้อย่างแน่นอน"

ป้านอมพูดพร้อมกับอมยิ้มไปด้วย

ณ ไร่ชา

ภาคินกำลังนั่งมองคนงานเก็บใบชาในไร่อย่างเหม่อลอย เพราะว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับอินทิราเมื่อคืนนี้

ทำไมเราถึงจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไม่ได้เลยนะ บ้าที่สุดเลย แล้วเราเข้าไปในห้องของเธอทำไมกันนะ หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ ถ้าคุณย่ารู้เรื่องนี้เข้าเราหนีไม่รอดแน่ๆ

สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดเป็นอย่างมากและคนที่สังเกตเห็นก็คือวัลลพนั่นเอง

"เป็นอะไรไปวะเจ้าคิน ใครทำให้นายอารมณ์เสียแต่เช้าเลย"

"ไม่มีอะไร"

"ไม่มีอะไร...จริงเหรอ"

"อืม!"

"ได้...ฉันจะลองเชื่อนายดูก็ได้...แล้วคุณอินเป็นยังไงบ้างหายดีหรือยัง"

"หายแล้วมั้ง"

"นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงวะ นายไม่ได้ดูแลคุณอินเหรอ นายนี่มันช่างไร้น้ำใจจริงๆ เลย"

"เออ! ฉันมันไม่ดี ฉันมันไม่มีน้ำใจ พอใจนายหรือยัง"

พูดจบภาคินก็เดินจากไปทันที

"มันเป็นอะไรของมันวะ สงสัยจะเป็นโรคขาดความรัก อารมณ์เลยไม่ค่อยดี ต้องใช่แน่ๆ"

ทางด้านอินทิรา

อินทิราค่อยๆ พยุงร่างบางของเธอลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เมื่อไม่พบร่างของภาคินอินทิราก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ดีแล้วละที่เขาออกไปจากห้องของเราก่อนที่จะมีใครเข้ามาเห็น…นี่มันเวลาเท่าไหร่แล้วนะ"

เมื่ออินทิราหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเธอก็ต้องเบิกตากว้างด้วยคาวมตกใจ

"สิบโมง...นี่เราตื่นสายขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าอย่างนั้นป้านอมก็ต้องเข้ามาในห้องของเราแล้วแน่ๆ แต่ทำไมเราถึงไม่รู้สึกตัวเลยนะ สงสัยจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาทำให้เราเผลอหลับไปทั้งๆ ที่เราพยายามฝืนตัวเองไม่ให้หลับแล้วเชียว...ป้านอมเข้ามาตอนที่เขายังอยู่หรือว่าตอนที่เขาออกไปแล้วกันแน่นะ เราจะต้องถามป้านอมให้รู้เรื่องให้ได้"