เอ็กซ์ทีน

06 มีนาคม 2553

บันทึกของฟิล์ม

          กดกริงเรียกเจ้าของบ้าน คือการกระทำอันสุภาพของเด็กสาวหน้าตาสวย ผมยาวสีบลอนด์ประกายแดง ผิวสองสี แต่งตัวน่ารักด้วยสีสดใสแต่ไม่ฉูดฉาด ในมือของเธอถือขนมบางอย่างพร้อมกับท่าทางตื่นเต้น เธอยืนอยู่หน้าบ้านสามเหลี่ยมหน้าจั่วสองชั้น สีขาวน้ำตาล มีรั้วกั้นหน้าบ้านกับระเบียงบ้านเล็กน้อย

“พี่พชร” เธอตะโกนเข้าไปด้านในเพราะต้องการเร่งให้ผู้อยู่อาศัยรีบออกมาต้อนรับตามที่เธอคาดการณ์เอาไว้ เด็กสาวฉีกยิ้มอย่างสบายใจ

“ฟิล์มมีอะไรเปล่า?” ร่างเจ้าของบ้านเดินออกมาพร้อมกับพูดทักทาย หน้าตาหล่อ ผมสั้น รูปร่างสมส่วนและสูง แต่งตัวด้วยเสื้อกับกางเกงแสนธรรมดาแต่กลับออกมาดูดีมาก

“คุกกี้เนยสดมะพร้าวอ่อน ฟิล์มให้” ร่างผมบลอนด์ประกายแดง ดีใจเมื่อได้เห็นหน้าอีกฝ่ายก่อนจะยื่นกล่องคุกกี้ให้

“ให้พี่? แล้วจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำไม มีอะไรหรือเปล่า” เด็กหนุ่มพูดแซวให้อีกฝ่ายรู้สึกเขิน

“ทำมาให้ชิม พี่พชรก็ชิมหน่อยสิ” ฟิล์มพูดพลางยื่นกล่องคุกกี้อีกครั้ง

“แล้วทำไมไม่ให้ไอ้ฟ่าชิม เดินมาตั้งไกลให้พี่ชิมเนี่ยนะ?” ร่างสูงพูดโต้กลับอีกฝ่ายด้วยความสงสัยพลางเอ่ยชื่อบุคคลที่สาม

“ไอ้ฟ่ามันชอบติคุกกี้ฟิล์ม ประสาทลิ้นก็แย่ ชอบบอกไม่อร่อย” เด็กสาวตอบกลับ

“แล้วสรุปอร่อยไหม?” พชรตอบสวนจงใจแกล้งเด็กสาวตรงหน้า

“พี่พชร!” ฟิล์มมีท่าทีหงุดหงิด น้ำเสียงแข็ง

“คร้าบ ไม่แกล้งแล้วคร้าบ” ร่างสูงเสียงอ่อนลงก่อนที่จะแกะกล่องหยิบคุกกี้หนึ่งชิ้นขึ้นมากัดอย่างระมัดระวังเพราะกลัวมามันจะแหลกคามือของเขา

“อร่อยดีนะ” คำชมของอีกฝ่ายทำให้เด็กสาวฉีกยิ้มขึ้นมาทันที ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ล่วงหน้า

“ที่เหลือเอาไปให้ไอ้ฟ่ากินดูนะ” พชรเคี้ยวอย่างอร่อยพลางพูดไปด้วย

“พี่พชรเอาไปเลย เดี๋ยวของฟ่าฟิล์มทำให้ใหม่” ร่างผมบลอนด์ประกายแดงตอบกลับ

“กินทั้งหมดนี่ก็อ้วนกันพอดี” เด็กหนุ่มพูดบ่นพลางก้มลงมองรูปร่างตัวเอง

“ก็แบ่งให้พี่แพรว พี่พลอย กินด้วยสิ” ร่างผมบลอนด์ประกายแดงเอ่ยถึงสองบุคคล แต่คาดเดาว่าอาจจะเป็นพี่สาวของอีกฝ่าย

“ได้เลย ขอบใจนะ” พชรพูดก่อนที่จะเดินเอาคุกกี้เข้าไปเก็บไว้ในบ้าน

“แล้วนี่พี่จะไปไหน?” ฟิล์มเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เพียงครู่เดียวอีกฝ่ายกลับออกมาพร้อมสวมใส่รองเท้า

“ไปบ้านแวน เขารวมตัวกันที่นั่น เมื่อกี้เดินผ่านฟิล์มไม่เห็นไอ้ฟ่าเหรอ?” พชรพูดก่อนที่จะปิดประตูบ้านให้เรียบร้อย

“ไม่เห็นนะ ฟ่าออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว สรุปมันเป็นน้องบ้านใครกันแน่” เด็กสาวตอบกลับด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

“งั้นฟิล์มไปด้วยนะ” แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นสดใสพลางเดินตามประกบหนุ่มหล่อแตมีระยะห่างเล็กน้อย ยามบ่ายที่แสงแดดสาดส่องอย่างเต็มที่

“พี่พชรเบื่อไหม?” ฟิล์มถามขึ้นขณะที่เดินไปตามทางกับเด็กหนุ่ม เผยให้เห็นวิสัยทัศน์ด้านซ้ายมือเป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ ส่วนขวามือคือบ้านหลังอื่น ๆ เรียงรายกัน ตรงหน้าของเธอเป็นเส้นถนนโค้งไปทางซ้ายขนาบกับสนามหญ้าและบ้านสองชั้น

“เบื่ออะไรเหรอ?” เด็กหนุ่มถามกลับ

“แบบที่วิลเลจอะ อยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกไหม?” ฟิล์มพูดขยายความ สีผมของเธอเมื่อกระทบแสงแดดทำให้ดูสว่างขึ้นจนกลายเป็นสีแดงสดสวยงาม

“ไม่นะ อยู่ที่นี่ก็ดี สนุกดี ไม่เครียดด้วย แถมเล่นมาติดวิลเลจกันทั้งบ้านพร้อมหน้าพร้อมตาขนาดนี้ พี่ว่าคนที่เครียดน่าจะเป็นพ่อกับแม่พี่มากกว่า ฮา ฮา” ร่างสูงพูดจาปนขำสนุกสนาน

“แล้วเราล่ะ เผลอแป๊บเดียวโตเป็นสาวแล้วนะ ไม่คิดอยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอกบ้างเหรอ?” พชรหันมาถามฟิล์มกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ไม่ค่ะ อยู่ที่นี่ก็ดี อยู่กับทุกคน ฟิล์มไม่ออกไปไหนหรอก” ฟิล์มแอบยิ้มพลางตอบกลับ

“แล้วสรุปที่ทำคุกกี้เพราะแอบชอบหนุ่มคนไหนเหรอ?” พชรถามจี้เข้าประเด็น เด็กสาวสะดุ้งกับคำถามเล็กน้อยแต่เก็บอาการไม่ให้อีกฝ่ายสังเกต

“วิลเลจเราเด็กผู้ชายเยอะด้วยสินะ ...หรือจะเป็นพี่ ฟิล์มแอบชอบพี่เหรอ?!” ร่างสูงพูด

“จะบ้าเหรอ แค่ทำให้กิน ไม่ได้แอบชอบใครทั้งนั้น ถ้าฟิล์มชอบใครพี่พชรจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้เท่านั้น” เด็กสาวพูดสวนน้ำเสียงหงุดหงิดเพื่อกลบเกลื่อนความตื่นเต้นในใจ

“ทำไมล่ะ?” ร่างสูงเสียงอ่อนลงทันที

“ก็ถ้าพี่พชรรู้ว่าฟิล์มชอบใคร คนอื่นก็จะรู้หมด เพราะฉะนั้นพี่จะเป็นคนสุดท้ายที่ฟิล์มบอก” ร่างผมบลอนด์ประกายแดงพูดขยายความ

“โอเค โอเค คนสวย ไม่ชอบก็ไม่ชอบ” พชรพูดทำให้ฟิล์มเขิน

     ทั้งสองคนเดินมาถึงบ้านสามเหลี่ยมหน้าจั่วสองชั้นสีเขียวอ่อน รั้วกับระเบียงบ้านยื่นยาวขนานกัน เผยให้เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งนั่งรวมกันอยู่หน้าบ้านกำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน พชรกับฟิล์มเดินเข้าไปทักทาย

/////เสียงในหัวของฟิล์ม/////

‘ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะมาอยู่กับพวกห่ามพวกนี้ได้ เหลือเชื่อจริง ๆ ว่าพวกเด็กเหลือขอพวกนี้จะมาจากครอบครัวที่พร้อมสมบูรณ์แถมรวยอีกต่างหาก’ เธอคิดในหัวพลางมองไปที่กลุ่มเด็กผู้ชายตรงหน้า พวกเขากำลังพูดคุยและเล่นแกล้งกันอย่างสนุกสนาน

‘เจ้านั้น ตาตี่ ร่างท้วมเตี้ย ชื่อฟ่า น้องชายฉันเอง แม่ตั้งชื่อมันว่าฟีฟ่าจะได้คล้องจองกับพี่ชายฉัน แต่มันเขินเพื่อนเลยบอกกับทุกคนให้เรียกมันสั้น ๆ ว่าฟ่า เอาเถอะจะชื่อไหนก็เสร่อหมด’

‘ส่วนไอ้แว่นตัวสูงใหญ่คนนั้นชื่อ เซฟ ไม่ค่อยคุยด้วยเท่าไหร่ เพราะชอบพูดภาษาเนิร์ด ๆ ฟังไม่รู้เรื่อง ได้แต่ยิ้มเจื่อนเวลามันเดินมาพูดด้วย’

‘ไอ้หน้าหล่อลูกครึ่ง ขาว สูง ล่ำ ชื่อ แวน เสียงดังโผงผาง ชอบใส่เสื้อแขนกุดโชว์หัวไหล่สุดอลังการกับมัดกล้ามแขน ดู ๆ ไปก็น่ากินเหมือนกันนะ’

‘ถัดมาก็ไอ้ตี๋ตาโต ตัวขาว ขาวกว่าทุกคน ชื่อ ออม คนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ฉันไม่เคยพูดกับมันเลย ชอบทำหน้าไม่รับแขก’

‘ข้าง ๆ ไอ้ออม ชื่อ เบน ใส่แว่น หน้าตาน่ารัก แต่งตัวดูผู้ดี สะอาด แต่พูดน้อยมาก ทุกวันต้องลุ้นว่าวันนี้เบนพูดหรือยัง อาทิตย์นี้พูดไหม แล้วทั้งเดือนพูดกี่ประโยค หึ ว่าแต่ทำไมมันหันมามองเราแปลก ๆ เฮ้ย เบนอ่านความคิดได้นิหว่า หยุดยิ้มและขำฉันเดี๋ยวนี้นะ!’

‘ใส่แว่นอีกคนชื่อ พี่โน้ต เป็นรุ่นพี่ จมูกโด่ง หน้าคม หล่อ สูงแต่ไม่เท่าเซฟกับแวน ผิวขาว หุ่นก็ดีนะ ไหล่กว้างเชียว ที่มาอยู่รวมกับไอ้กะเลวกะลาดพวกนี้ได้ก็เพราะชอบทำตัวติงต๊องจนไม่มีใครจะเคารพเป็นพี่แล้ว’

‘คนสุดท้าย คริคริ พี่พชร สมบูรณ์แบบไปทุกอย่าง คือความงามในแบบของลูกผู้ชาย ฐานะ ชาติตระกูล การศึกษา รูปร่างหน้าตา ฉันทำทุกอย่างคาดเดาทุกฝีก้าวของเขา ไม่มีใครเหมาะสมกับพี่พชรนอกจากเราอีกแล้ว เราที่สวยและฮอตที่สุดในวิลเลจนี้ แต่ตอนนี้ฉันขอแอบชอบเขาไปก่อน จนกว่าฉันจะพร้อมบอกรักเขา เมื่อกี้เขาบอกว่ายังไม่เบื่อที่นี่ งั้นก็ให้อยู่แบบไปก่อนแล้วกัน ยังไงไม่ช้าก็เร็วพี่พชรก็ต้องเป็นของเราอยู่ดี’

/////เสียงในหัวของฟิล์ม/////

     ร่างผมบลอนด์ประกายแดง นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ พลางมองพชรที่กำลังใช้พลังจุดเปลวไฟจากปลายนิ้ววิ่งไล่แกล้งทุกคน ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอเห็น ไม่มีเรื่องไหนถูกเปลี่ยนแปลง เพราะเธอไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่เธอเห็นและคาดการณ์จะคงอยู่แบบนี้ไปเรื่อย ๆ อย่างสมบูรณ์แบบของเธอ