ลมรักพัดผ่าน

ลมรักพัดผ่าน

บทที่ 03 

วันนัดพบ

เหมี๊ยว “ไอ้ดำ มาได้ไง ข้ามมาทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็ได้เหลือแต่ชื่อหรอก มานี่เลยนะ ที่นี่ถิ่นฉันจะมาทำเป็นหวงตัวไม่ได้แล้วนะ”

ผ่านไปครู่หนึ่งหลังจากที่เธอหยอกล้อกับเจ้าอ้วนตุ้บ สมองพลันนึกขึ้นได้ว่าต้องไปอาบน้ำ พริมาก้าวขาเข้าไปในห้องน้ำ แล้วทำการเปลื้องผ้า จุดสีแดงตามตัวก็ปรากฏให้เห็น

“อย่าบอกนะว่า”หญิงสาวจินตนาการถึงเรื่องบนเตียง พลันใบหน้าก็ร้อนเห่อขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จักแต่แกดันไป… โอ๊ย ถ้าม่ารู้นะ โดนตีตายเลย “พริมานึกก่นด่าตัวเองอยู่ไม่น้อย

.

.

.

“เพิ่งกลับมา ลื้อจะไปไหนอีกล่ะอาพรีม”อาม่ากริมแปลกใจอยู่มิใช่น้อย เมื่อพริมาลุกมาแต่งตัวแต่งหน้า วันนี้ไม่มีงานสังคมนี่นา หรืออีจะไปเที่ยว แต่ไม่มีทางที่หลานสาวตน จะเที่นวติดๆกันนี้

“มีนัดน่ะม่า กับอาตี๋ของม่านั่นแหละ พรีมไปแล้วนะ”ว่าแล้ว พริมาก็ขับไอ้เขียวสองล้อคู่ใจออกไป 

“นานๆทีแต่งหน้าทำผม จะไปแบบสวยๆหน่อยก็ไม่ได้ กว่าอีจะถึง อั๊วว่านะหน้าหยือกันพอดี”หญิงชราอดบ่นหลานสาวให้ป้าใจแม่บ้านที่เป็นเหมือนเพื่อนของตนอย่างเสียไม่ได้ 

.

.

.

From P.

“ฉันถึงแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าคุณอยู่ไหนคะ ที่ถามเพราะอยากทราบว่ามารึยังน่ะค่ะ ถ้ายังฉันจะได้ไปจองโต๊ะรอ”

“รถติดมากครับ ผมกำลังไป อีกประมาณ15นาทีครับ รบกวนคุณพริมาแล้วนะครับ”

“สติ๊กเกอร์โอเค”

“สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ”เมื่อผลักประตูเข้าไปภายในร้านบริกรสาวก็เข้ามาทำหน้าที่ทันใด

“สองค่ะ ขอที่ค่อนข้างส่วนตัวหน่อยนะคะ”พริมาบอกความต้องการของตนในท่าทีที่สุภาพ

“ลูกค้าเชิญด้านนี้เลยค่ะ”พริมาเดินตามหลัง พร้อมกับค้อมหัวลงน้อยๆเพื่อขอบคุณ

ขณะรออีกฝ่ายพริมาก็นำงานขึ้นมาทำฆ่าเวลา พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเป็นระยะๆ ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วในก็เป๋าก็สั่น เป็นสัญญาณให้รู้ว่า มีสายเรียกเข้า

“สวัสดีค่ะ”

“ผมเองนะครับ พอดีตอนนี้ไม่สะดวกพิมพ์น่ะครับ คือว่าข้างหน้าเกิดอุบัติเหตุรถก็เลยติดมากกว่าเดิม แต่ผมกำลังหาที่จอดกะว่าจะเรียกแกร็บไปครับ  เกรงว่าอาจทำให้คุณต้องรอนาน คุณพริมามีธุระต่อไหมครับ ถ้ามีเรื่องของเราเอาไว้วันหลังก็ได้ครับ”

“เอางี้ไหมคะ ถ้าคุณไม่รังเกียจเดี๋ยวฉันไปรับ แชร์โลเคชั่นมาเลยค่ะ”

“เอางั้นเหรอครับ”ชายหนุ่มนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ที่เธอเสนอมาเป็นแบบนี้ 

“ค่ะ แชร์มาเลยค่ะ ฉันกำลังออกไปค่ะ”เมื่อกดวางปลายสาย เธอก็รีบออกไปจากร้าน ไม่ลืมที่จะไปแจ้งพนักงานไว้

.

.

.

GPSนำทางเธอมาหยุดอยู่หน้าคาร์แคร์แห่งหนึ่ง บนทางเท้ามีชายหนุ่มคนนั้น คนที่ที่เธอเผลอมีสัมพันธ์ด้วยคืนนั้น พริมาถึงกับตัวแข็งทื่อ แต่ฉันใส่หมวก คงไม่เห็นหรอก เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหหาเอริคทันที รอไม่นานปลายสายก็รับ พร้อมกับที่เขาคนนั้นคลายกับว่ามีสายเรียกเข้าเช่นกัน ไม่ใช่หรอกมั้ง

“ครับ คุณพริมา”

“ฉันถึงแล้วค่ะ คุณอยู่ไหน ”

“คุณขับรถสีไหนครับ”คันนั้นรึเปล่านะ เธอเหมือนกับผู้หญิงทางผ่านวันนั้นจัง

“มอไซด์สีเขียวค่ะ”นั่นไง พรหมลิขิตชัดๆ

“ทางนี้ครับ”เขาตะโกนพร้อมโบกมือให้แทนที่จะพูดผ่านเครื่องมือสื่อสาร แล้วดิ่งมาทางเธอ อึ้งไปเลยสิคะ เธออยากขับรถหนีไปจริงๆ สติ ยัยพรีมตั้งสติ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้

“ขึ้นมาเลยค่ะ”เมื่อถึงจุดหมายเอริคก็ลงอย่างรู้งาน

“คุณเข้าไปก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวพนักงานนำไป”

“รอไปพร้อมกันสิครับ”อยากจะบ้าตายฉันยังไม่พร้อมโว๊ยยยยย คิดได้เพียงในใจเท่านั้น 

เมื่อหญิงสาวตรงหน้าร่างสูงถอดหมวกออก เขาก็ต้องตะลึงงัน

“พรีม บังเอิญจังนะครับ”พริมาทำได้เพียงยิ้มให้น้อยๆ