เงาสังหารแห่งรัตติการ

^{เงามืดค่อย ๆ คลายตัวจากซากหมาป่าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนน เลือดสีดำข้นไหลซึมลงสู่รอยแตกของพื้นหิน ส่งกลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ}

^{วาดอนมองอัศวินสาวตรงหน้าด้วยดวงตาสีแดงสว่าง เงาของเขาไหวระริกอยู่รอบตัวราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมโจมตีทุกเมื่อ}

^{ไอรีนยกดาบของนางขึ้น แสงจันทร์สะท้อนบนคมดาบสีเงินราวกับเปลวไฟที่กำลังเต้นระบำ}

^{"เจ้าคือแวมไพร์ผู้ถูกสาป... วาดอน" นางกล่าวเสียงเรียบ ดวงตาของนางแน่วแน่และไร้ซึ่งความกลัว}

^{วาดอนแสยะยิ้ม "และเจ้าคือไอรีน... นักล่าแวมไพร์ผู้เก่งกาจ"}

^{ไอรีนไม่ตอบ นางเคลื่อนกายพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ ดาบของนางฟาดลงมาเป็นประกายสีเงิน แต่วาดอนเพียงเอนตัวหลบ เงาของเขาขยายออกกลืนกินพื้นถนนก่อนที่มันจะพุ่งขึ้นมารัดแขนขาของอัศวินสาว}

^{ไอรีนพลิกตัวกลางอากาศ ใช้ดาบฟันเงาเหล่านั้นจนขาดสะบั้น นางลงสู่พื้นอย่างสง่างาม ก่อนจะพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง}

^{วาดอนใช้เงาของตนสร้างเป็นหอกดำสนิทแทงสวนไป แต่ไอรีนใช้ดาบปัดมันออก นางหมุนตัวและฟาดดาบลงมาอีกครั้ง คราวนี้เฉียดแก้มของวาดอนจนเกิดรอยกรีด}

^{เขาหยุดนิ่ง ใช้ปลายนิ้วแตะเลือดสีดำของตนเองที่ไหลซึมออกมา และหัวเราะเบา ๆ}

^{"ไม่เลวเลย... ดาบของเจ้าน่าสนใจ" วาดอนเอ่ย}

^{ไอรีนตั้งดาบขึ้นอีกครั้ง "และข้าจะใช้มันสังหารเจ้า"}

^{สายลมพัดผ่าน ทั้งสองยืนประจันหน้ากันภายใต้เงาของพระจันทร์สีเลือด คืนนี้... การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น}