หิมะแรก

หิมะแรกที่ฮอกไกโด เก็บเกี่ยวความทรงจำที่ถูกแช่ไว้ในธารน้ำแข็ง

ผมพบกับเธอ ในวันที่ลมหายใจเสียดสีกับอากาศจนล่องลอยออกมาเป็นควันสีจาง

น้ำแข็งปกคลุมใจผม ร่องรอยบาดแผลจากริมน้ำสุมิดะ กระหวัดเกี่ยวร้อยราวกับเส้นหนาม

เมื่อลมพัดมาทางทิศตะวันออก เส้นผมสีดำขลับของเธอปลิวสยาย

เธอยกมือน้อยขึ้นมาอังที่ปาก ไอจากอากาศให้ความอบอุ่นกับเธอเพียงชั่วครู่ เราสบตากันแล้ว เธอยิ้ม และผมยังเย็นชา

เลือดยังคงไหลริน อยู่ที่ไหนสักแห่ง อาจเป็นที่ตลาดนัดตุ๊กตาดารุมะ สีแดงของตุ๊กตากับสีแดงของเลือดผมเป็นคนละเฉด

ผมเสียใจที่ตุ๊กตาไม่ได้ช่วยขับไล่โรคร้าย

เลือดยังคงไหลริน ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ณ เทศกาลบงเท็น เราขอพรเพื่อความอุดมสมบูรณ์ เพื่อความแข็งแรงของร่างกาย และผมพบว่าเราขอพรกันพร่ำเพรื่อมากเกินไป

สาวน้อย อย่าถามผมเลยว่าผมเดินทางมาจากแห่งไหน คำถามบางอย่างที่คุณได้ถามมานั้น คำตอบได้ถูกแช่แข็งไปพร้อมกับหิมะนานแล้ว

'ฉันรอคุณอยู่ที่นี่'

ผมจ้องไปที่ดวงตาสุกใสของเธอ ในปลายเดือนมกราที่หนาวเหน็บ ความเงียบก่อตัวเป็นกำแพงใหญ่ ความอบอุ่นเจือจางแผ่ไอประหลาดมาจากตัวของเธอ

พายุหิมะท่วมทับตัวผม ปลิดปลิวถาโถมมาจากทั่วทิศ เธอมองผมครั้งสุดท้ายด้วยความอาทร

ก่อนที่หิมะบดบังสายตาผมจนมิด

'ที่รัก'

คำสุดท้ายจากปากหญิงสาว ก่อนที่ผมจะหมดสติ