คำพูดของสายลม

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองล่องลอยอยู่ ณ. หนใด 

 

ฉันรู้แค่ว่า....ฉันต้องอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ

 

ถ้าถามว่าฉันชอบท่องเที่ยวไปที่ไหนมากที่สุด

 

คำตอบคือ  ฉันเองก็ไม่รู้

 

ทุกครั้งที่ฉันไปไหนมาไหน ฉันมักจะรู้สึกว่า นี้ไม่ใช่การเที่ยวหรือการเดินทางใดๆ 

 

แต่เป็น สิ่งที่ฉันต้องทำ 

 

ก็อย่างที่บอก ถ้าฉันหยุดเคลื่อนไหวของตนเองแม้แต่เพียงน้อยนิด  

 

ทุกสิ่งก็ไม่มีวันดำรงอยู่ได้

 

ไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว......

 

เพื่อนซี้ของฉันด้วย

 

ถ้าไม่มีเพื่อนจอมเฉื่อยที่วันๆเอาแต่คลานตามพื้นสีฟ้า 

 

ไม่มีเพื่อนผู้งามสง่า ที่ชอบยืนเด่นอยู่บนหลังเจ้าเฉื่อยและเอาแต่ใจตัวเอง ยามอารมณ์ดีก็ดูน่ารัก แต่พออารมณ์ร้าย กลับกลาย เป็นปีศาจที่พวกคุณเกลียดเขา

 

แล้วถ้าวันหนึ่ง....พวกเขาเกิดขี้เกียจ อยากลาออกจากงานที่พวกเขาทำ  รวมทั้งฉันด้วย..

 

พวกคุณ...จะเจอกับอะไรแทน  

 

" ถ้าวันไหน เจ้าปุยขาว มันลาออกจากงานไปจริงๆก็ดีเหมือนกันน่ะ"

 

" ทำไมล่ะ?"  ฉันถามกลับไป 

 

"ฉันจะได้สยายผมสีแดงๆของฉันให้มันคลุมไปทั่วพื้นที่  เธอรู้มั้ย? เวลาที่ฉันจะหวีผมองฉัน  เจ้าอืดนี้ชอบมานอนขวางฉันตลอด เธอก็รู้ว่าผมของฉันยาวแค่ไหน"

 

"รู้สิ.....ผมเธอท้ังยาวทั้งสวย บางครั้งก็เปลี่ยนสีได้เอง เดี๋ยวก็เป็นสีส้ม เดี๋ยวก็เป็นสีแดง เดี๋ยวก็เป็นสีเหลือง หรือไม่ก็เป็นหลายๆสีรวมกัน  แต่เธอเคยรู้บ้างมั้ยว่า สีผมของเธอมันแสบแทงตาฉันจนฉันนอนต่อไม่ได้"

 

เจ้าปุยขาวจอมเฉื่อยเอ่ยตอบแทนฉัน......ฉันหันไปมองหน้าเขา เขายิ้มให้ฉัน

 

แม้แต่รอยยิ้มก็ยังขี้เกียจ...ที่จะยิ้ม

 

" แล้วทำไมไม่ไปนอนที่อื่นล่ะ?" ฉันถามเขา

 

" ฉันนอนได้ทุกที่ เพราะทุกที่มีฉันอยู่ และทุกที่ก็มีพวกเราอยู่ด้วยเช่นกัน เราถูกสร้างมาแบบนี้ เราเป็นของเราแบบนี้ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างอะไรได้ ยกเว้นเราจะหายไปจากโลกนี้หรือไม่ก็...ทำหน้าที่อยู่บนโลกนี้ต่อไป...พวกเธอจำที่เจ้านายของเราบอกไม่ได้เหรอ?"

 

"จำได้สิ"

 

ฉันมองพวกเขา มองขึ้นไปข้างบนและมองลงไปข้างล่าง..และมองดูตัวเอง

 

ว่างเปล่า.....ฉันคือความว่างเปล่าอย่างงั้นรึ?

 

ฉันมองเพื่อนซี้ของฉันอีกครั้ง  พวกเขามีรูปร่าง อย่างน้อยก็มีแสงสีแต่งแต้มชีวิตให้กับโลกใบนี้

 

แต่ฉันไม่มีอะไรเลย......

 

" เจ้าอืด...ฉันอยากหวีผม"

 

" ได้สิ...สำหรับฉันไม่มีปัญหา.."

 

เจ้าปุยขาวเริ่มขยับตัวออกห่าง   ผมยาวๆสีแดงปนส้มค่อยๆปกคลุมทุกอย่าง  เส้นผมแต่ละเส้นสวยงามระยิบระยับน่ามอง 

 

ผมของเพื่อนฉันยาวจริงๆ  ยาวมาก  ฉันชอบเส้นผมของเพื่อนฉันมาก แต่พวกคุณกลับไม่ชอบ พวกคุณพยายามทำทุกวิถีทางที่จะไล่เพื่อนของฉันออกไปไกลๆจากตัวคุณ

แต่พวกคุณไม่รู้หรอก....ยิ่งคุณไล่ เพื่อนของฉันก็ยิ่งผมยาวขึ้นเรื่อยๆ พอยาวมากขึ้น เพื่อนของฉันก็ต้องหวีผมบ่อยมากขึ้นเป็นธรรมดา

 

" ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนซะหน่อย...."

 

" ใคร?"  

 

" เป็นเพื่อนเก่าที่ฉันเคยพามาทักทายเมื่อครั้งก่อนนู่น"

 

"อ่อ.. เอาสิ วันนี้ พี่ใหญ่ไม่อยู่ เจ้านายก็ไม่ได้สั่งงานอะไร ตามสะดวกเลย"

 

ฉันเคลื่อนย้ายตัวเองดิ่งลงสู่เบื้องล่าง  

 

กลิ่นอ่อนๆปะทะกับจมูกของฉัน  ฉันมองดูเพื่อนของฉันอีกคน ที่ตอนนี้ดูชุ่มช่ำกับน้ำใสๆฝีมือของพวกฉันเมื่อสักครู่นี้

 

" สวัสดี....ทำไมไม่รีบเช็ดตัวให้แห้งล่ะ"

 

"เดี๋ยวมันก็ซึมหายไปเอง "

 

" ฉันอยากมีกลิ่นหอมๆแบบนี้บ้างจัง"

 

" กลิ่นหอม?.....ตัวฉันมีกลิ่นหอมด้วยรึไงกัน? ในตัวฉันมีแต่กลิ่นเหม็นๆของมนุษย์ทั้งนั้น"

 

ฉันมองดูเพื่อนของฉันที่ตอนนี้ ดูเหมือนจะมีรอยบาดแผลตามตัวเพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย

 

" แผลใหม่รึ?"

 

"อย่าถามว่าใหม่รึเก่า  ถามว่าฉันมีแผลกี่แผลดีกว่า"

 

"ไม่เจ็บเหรอ"

 

"เจ็บสิ....แต่ก็ต้องทน"

 

ฉันมองดูสภาพของเขา ที่มีช่องหลุมลึกตามซอกซอยของร่างกาย  บางแผลเป็นหลุมลึกมาก บางแผลเหมือนถูกอะไรสักอย่างขูดลอกออกไป 

 

"ฉันไปล่ะ"  ไม่อยากมองดูสิ่งที่เลวร้ายเหล่านั้น ฉันรีบพุ่งตัวเคลื่อนตัวไปรอบๆทุกสิ่งอย่าง 

 

ฉันมองพวกคุณ..ที่กำลังเหยียบย่ำเพื่อนของฉัน  อารมณ์โมโหก็เริ่มก่อตัวขึ้น

 

แต่พอฉันเห็นสายตาและรอยยิ้มของเพื่อนฉัน อารมณ์โมโหนั่นก็หายไป 

 

ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด ใช่ว่าเขาจะไม่ร้องไห้ เพียงแต่....เขาไม่มีน้ำตาที่จะชำระบาดแผลที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขา 

 

ฉันได้ยินเสียงร้อง โอ้ย....ของเขา แต่พวกคุณไม่ได้ยิน

 

ฉันได้ยินเสียงสะอืนของเขา เวลาที่เขาเจ็บ  แต่พวกคุณไม่ได้ยิน

 

พอคุณไม่ได้ยิน....คุณก็ยิ่งทำ

 

ทำให้เสียงร้องไห้ของโลกใบนี้เพิ่มมากขึ้น  

 

สร้างบาดแผลให้กับเพื่อนของฉันมากขึ้น

 

เมื่อไหร่หนอ?.....เสียงร้องไห้ของพวกฉันจะหยุดลง  

 

เมื่อไหร่.....อารมณ์แปรปรวนของฉันหายไปเสียที

 

ฉันก็อยากจะอยู่นิ่งๆนอนนิ่งๆเหมือนกับเจ้าอืด  อยากล่องลอยได้ทุกที่โดยไม่มีอะไรมากีดขวางเส้นทางทางเดินของฉัน

 

เมื่อไหร่กัน..

 

 

 

........................................................

 

เมื่อฝนหยุดตก

 

เครื่องจักรก็เริ่มทำงาน

 

ผิวดินสีน้ำตาล ค่อยๆถูกลอกออกอย่างช้าๆ

 

จนเห็น ดินสีแดงที่อยู่ข้างใต้

 

ดินสีแดงที่มองดูคล้ายกับสีเลือด

 

เครื่องจักรยังคงทำงานต่อไป แม้ลมจะพัดโหมแรงกระหน่ำ

 

และลม....ก็หยุดพัด สงบนิ่ง ดั่งเดิม

 

.............................................................