แรงอาฆาต

    ณ ชายป่าอันเงียบสงัดในยามราตรี มีแต่เสียงร้องโหยหวนของเล่าสัตว์ป่า เสียงอีการ้องดังสนั่น เสียงนกแสกร้องดังกึกก้อง สัตว์ต่างๆพากันร้องเสียงส่งเสียงแข่งกัน มีบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านไม้ทำด้วยไม้สภาพทรุดโทรม เนื่องจากถูกทิ้งร้างเป็นเวลานาน 

เมื่อก่อนเคยมีแม่ม้ายอาศัยอยู่ แต่บัดนี้นางตายไปแล้ว นางตายท้องกลม ชาวบ้านต่างบอกว่าเฮี้ยนมาก ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้บ้านหลังนั้นบ้านชายวัย 40 กว่าๆที่อาศัยอยู่กับภรรยาที่อยู่ถัดไปไม่ไกลจากนี้บอกว่า บางอยู่ไฟก็ติดๆดับๆ บางก็ได้ยินเสียงร้องไห้ บางก็เสียงดับเหมือนมีอะไรหล่นลงมา ทั้งสองเล่าเรื่องที่ได้เห็นได้ยินไปเล่าต่อๆให้ชาวบ้านฟัง บางคนหวาดกลัว บางคนรบหรู่ มันทั้งคนเชื่อและไม่เชื่อทุกคนเรีอกบ้านนั้นว่า “บ้านผีสิง”

 บ้านหลังที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านผีสิง ไฟที่จู่ๆก็ติดๆดับๆ ทำให้สองสามีภรรยาที่กำลังนั้งกินข้าวอยู่เกิดความสงสัย

“พ่อๆ ไม่ดูสิ ทำไมไฟมันติดๆดับๆว่ะ ข้ากำลังกินข้าวอร่อยๆเลย”เสียงบ่นของภรรยาดังขึ้นทำให้สามีลุกขึ้น

“เออๆ เดี๋ยวข้าไปดูให้”สามีเดินไปที่สวิทไฟที่อยู่ไม่ห่างจากนั้น

“ไม่เห็นมีอะไรเลย ข้าว่าพรุ่งนี้คอยไปซื้อหรอกใหม่”ขณะที่สามีกำลังเดินกลับไปหาภรรยา ก็เห็นร่างสาวผมยาวใส่เสื้อคลุมท้องสีขาวมีเลือดติดตามเสื้อผ้าและตามตัวใบหน้ามีแต่เลือด ทำให้สามีตกใจ

“อีนังสวย มึงมาทำไมห่ะ ”สามีพูดเสียงดังอย่างตกใจ

“กูก็จะมาฆ่ามึงไง ”เสียงนางพูดอย่างโกธรแค้น

“กูไปทำอะไรให้มึงห่ะ อีสวย”เสียงสามียังคงพูดออกไปอย่างหวาดกลัว

“มึงจำไม่ได้หรอ ไอ้เลว มึงทำกูแท่ง มึงทำให้กูกับลูกตาย เป็นเราะมึง มึงต้องตายไอ้สารเลว”เสียงที่เติมไปด้วยความแค้น นั้นทำให้สามีกลัวจนตัวสั่น

“พ่อทำไมไปนานจัง”เสียงภรรยาถามเสียงดังก่อนจะเดินมาดู เห็นสามีนั้งตัวสั่น กับผู้หญิงท้องโต

“อีสวยมึงทำอะไรผัวกู”ภรรยาเดินไปหาสามีถึงจะกลัวแต่ก็ห่วงสามีอยู่ไม่น้อย

“กูก็จะฆ่ามันไง”นางพูดเสียงแค้น

“กูไม่ยอมให้มึงฆ่า หรอ กูจะไปหาหมอผีกูจะเอามึงใส่หม่อ มึงจะไม่ได้ไปเกิด 55555 ”เสียงภรรยาพูดอย่างมั้นใจในความคิดตัวเอง

“มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปหรอ ห่ะ!”นางเข้าไปบีบคอภรรยาสามีที่ได้แต่มองภรรยาดิ้นทุรนทุรายอย่าหน้าเวทนาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จนร่างภรรยาคอยๆนิ่งและตายในที่สุดสวนสามีก็ไม่ต่างกัน ภาพทั้งสองคนตายอย่างน่าเวทนาแต่มันทำให้นางซะใจเหมือนสนุกกับการ ฆ่าคน

 ข่าวลือที่ว่าการตายของสองสามีภรรยาเป็นฝีมือของแม่ม้าย ชาวบ้านมานั้นรวมกลุ่มพูดคุยกันเรื่องนี้

“ข้าว่าปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่”ชาวบ้านคนหนึ่งพูด

“ใช่แล้วถ้าเป็นแบบนี้ เราตายทั้งหมู่บ้านกันพอดี”อีกคนหหนึ่งพูด

“เราจะทำจังไซกันดี แบบนี้ บ่ดีแท้”เสียงชาวบ้านอีกคนพูดเสียงพูดคุยดังสนั่นไปทั่วบริเวณ

“หยุดพูดได้แล้ว ข้ารู้ว่าเราจะทำยังไง”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ทุกคนเงียบและหันมาสนใจสิ่งที่ชายคนนั้นจะพูด

“เราจะไปหาหม่อผีมาปราบมันกัน”ชาวบ้านเริ่มหันมาพูดคุยออกความคิดเห็นต่างๆนา

“ข้ารู้จักหม่อผีคนหนึ่งท่านเก่งในเรื่องปราบผีสางมากๆ”เสียงชาวบ้านคนหนึ่งพูดขึ้น

“งันเอ็ง ไปเชิญท่านมาให้มาปราบอีแม่ม้ายกัน ใครเห็นด้วย”ผู้นำถามความเห็น ชาวบ้านหันไปปรึกษากัน แล้วพากันตอบตกลง

“งันตกลงตามนี้ เย็นนี้เจอกันที่นี้”พูดจบชาวบ้านต่างแยกย้ายกันกลับบ้านตนเอง เหลือแต่หญิงสาวท้องโตมองดูการกระทำนั้นๆอย่างไม่เข้าใจ

 ยามเย็นมีชาวบ้านหกเจ็ดคนมารวมกลุ่มกันมีชายหนึ่งคนแต่งตัวประลาดเสื้อสีดำกางเกงสีดำตามคอและข้อมือมีสร้อยดีดำคล้องไปมา มีกระเป๋าย้าม น่าตาน่ากลัว

“เอาล่ะทุกคนนี้คืออาจารย์ที่จะพาพวกเราไปปราบอีผีม้ายกัน”เสียงผู้นำพูดขึ้น สร้างความฮึกเหิมให้กับชาวบ้าน

เฮ เฮ เฮ

ทุกคนเริ่มเดินไปที่บ้านผีสิง ไม่นานก็มาถึง ชาวบ้านเปิดประตูเข้าไป กลิ่นเหม็นอับจากการถูกทิ้งร้างมานาน หยักไย้กอกตามไม้ ในบ้านรกรุกรัง หนูวิ่งไปมา ชาวบ้านปูผ้าลงให้อาจารย็นั่งและวางของ จากนั้นทุกคนก็เข้ามานั้งในสายสิน อาจารย์เริ่มทำพิธี

“พวกมึงคิดว่าแค่นี้จะทำอะไรกูได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”เสียงที่ไม่มีต้นต่อดังขึ้นทำให้ชาวบ้านเริ่มหวาดกลัว เริ่มหยุกหยิก ขณะนั้นเกิดลมแรงพัดไปทั่วบริเวณ พัดพาฝุ่น ข้าวของในบ้านปลิวมา เสียงหัวเราะอย่าซะใจยังคงดังต่อเนื่องเรื่อยๆ อาจายร์ยังคงนั้งทำพิธีต่อไปเรื่อยๆ ฝนเริ่มตกเสียงฟ้าร้องฟ้าฝ่าดังขึ้นต่อเนื่อง เทียนทุกเล่มดับลงพร้อมกัน ทุกคนแตกตื่นพากันวิ่งหนีไปที่ประตู แต่ทว่า ประตูกลับโดนล๊อก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทุกคนตัวลังหวาดกลัวร่างของอาจารย์ลอยขึ้นเหนือพื้น อาจารย์ดิ้นทุรนทุรายจนเริ่มสงบลงพร้อมกับร่างร่วงลงสู่พื้น ชาวบ้านต่างพนมมือขอชีวิต แต่ไร่ความปราณีนางฆ่าทีล่ะคนให้ตายอย่าทรมานค่อยตาย นางฆ่าทุกๆบ้านจนมาถึงบ้านหลังสุดท้ายเป็นแม่มายกำลังท้องได้ 8 เดือนกว่า นางเดินเข้าไปด้วยใบหน้าอาฆาตแค้น เมื่อหญิงสาวเห็นก็ตกใจ พนมมือขอชีวิตตนกับลูกในท้อง

“อย่าทำอะไรข้าเลย ถือว่าสงสารลูกในท้องข้านะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถ้าเจ้าให้ลูกในท้องก็จะไม่ฆ่าเจ้า ฮ่า ฮ่า”นางพูดอย่างสะใจ

“ไม่มีทางถ้าเจ้าจะเอาลูกข้าไปเจ้าต้องข้าฆ่าก่อนสิ ข้าจะไม่ยอมให้ลูกกับเจ้าหรอ”คำหญิงสาวพูดนั้นทำให้นางคิดถึงลูก หัวอกความเป็นแม่เหมือนกันต่างรักลูกนางลูบท้องตนเอง น้ำตาไหล นางกำลังเสียใจที่ตนเสียลูกไปนางกำลังโทษตนเองอยู่ในใจ

“ข้ารู้ว่าเจ้าก็เสียใจที่เสียลูกไป เจ้าไปเกิดเถอะข้าจะทำบุญไปให้ เสียอย่างไร ชาติหน้าเจ้าก็ต้องได้ เขาเป็นลูกอีกแน่นอน ถึงชาตินี้จะยังไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ข้าเชื่อว่าชาติหน้าพวกเจ้าต้องได้เจอกัน เขื่อข้าสิ”หญิงสาวพูด นางหันมามองหน้าก่อนจะพยักหน้าแล้วนางก็หายไปทิ้งไว้แต่ความหวาดกลัว

   เช้ารุ้งขึ้งหญิงสาวไปทำบุญที่วัน สร้างหลุมศพให้นาง ภาพของนางที่ตอนนี้มีลูกน้อยอยู่ในอ้อมกอดกำลังยืนยิ้มให้หญิงสาว

“ขอบคุณนะ”หญิงสาวหันไปยิ้มภาพนั้นหายไป พร้อมกับทุกอยาง ทุกอย่างจบลง คงจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว หญิงสาวจะไปอยู่กับมารดา หมู่บ้านนี้ถูกทิ้งล้างไร้ผู้คน

เป็นครั่้งแรกที่แต่งแนวนี้ ยังไงก็ฝากคอมเม้นด้วยนะค่ะ สนุกหรือไมาสนุก ต้องแก้ไขอย่างไร ขอให้บอกนะค่ะ ฟีมจะพยายามเต็มที่ค่ะ