Last Chance

หมากเห็นอาการนั้นก็หลุดขำ ก่อนจะพูดสามคำตามที่ณเดชน์ขอ "รัก! เหมือน! กัน!"
"เฮ้ย! ตะโกนทำไมเล่า!" ณเดชน์ถลึงตาใส่ แต่ชินแล้วล่ะกับนิสัยของเขาคนนี้
"ก็อยากให้คนทั้งโลกรู้ไงเล่าว่าฉันรักนาย"
"ประสาทหรือไง -_-^"
"ทำไมนายชอบด่าฉันจังเลย" หมากเริ่มเบะ
"ดูนายทำตัวสิ น่าไหมล่ะ" ณเดชน์ตอบอย่างไม่แคร์ แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่ว่าไปตามประสานั่นแหละ
"\(-_- )/ \( -_-)/ \(-_- )/"
"เอ้อ เงานั่นใช่นายหรือเปล่า" ณเดชน์นึกขึ้น้รื่องเงาที่เขาเห็นขึ้นมาได้ จึงถามออกไป
"ฉันเองแหละ" หมากยอมรับหน้าตาย
"ฉันกะโตนหาน่ะ ไม่ได้ยินหรือไง"
"ได้ยิน..." หมากเว้นวรรค ก่อนจะเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ณเดชน์แล้วกระแทกเสียงอย่างไม่จริงนัก "แต่-ไม่-อยาก-ออก"
"ทำไมล่ะ?"
"ฉัน...แค่อยากรู้ว่านายจะทำยังไง...ถ้าฉันไปโดยไม่บอกอะไรสักคำ..." หมากอ้อมแอ้มตอบ
"ฉันก็ต้องตามหานายยังไงล่ะ" ณเดชน์หันมายิ้มให้คนข้างตัว "แต่นายแสบมากนะ ทั้งที่รู้ว่าฉันแทบคลั่งแต่ก็ยังจะหนี"
"เพราะใครล่ะ -_-^"
"เพราะรัก..." ณเดชน์กระซิบ
"ไอ้...ไอ้...ไอ้...!!!"
"เขินอะเด้" ณเดชน์ยักคิ้วหนึ่งแผล็บอย่างถือไพ่เหนือกว่า
"ใครเขินนายยะ"
"อะจริงเหรอตะเอง กิ้วๆๆๆ"
"คนบ้า!!!"
"หาคำด่าแก้เขินใหม่ๆหน่อยไม่ได้หรือไง เอะอะๆก็บ้าอย่างเดียวเลย เอ๊ะ! แต่ถึงจะบ้า ก็บ้า...รักนะ..." ณเดชน์หยอดคำหวานตบท้ายประโยค

"แล้วนายซื้อตั๋วจะไปไหนน่ะ" ณเดชน์เปลี่ยนประเด็นก่อนที่จะไร้สาระมากไปกว่านี้ (แค่นี้ยังไม่พอหรือไง - -)
"เบิร์น"
"แต่รถไฟขบวนนั้นไม่ได้ไปเบิร์นสักหน่อย"
"อ้าว ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ไกด์ส่วนตัวไม่อยู่นี่" หมากอ้าง เขาไม่รู้หรอกว่าตั๋วที่เขาซื้อนั้นไปไหน ความคิดตอนนั้นแค่อยากหนีไปให้ไกล ที่ๆไม่ใครหาเจอ เท่านั้นเอง
"ทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายนัก อย่างนี้มันน่าจับตีก้นเสียให้เข็ด" ณเดชน์ขู่
"งื้อออ~ คุณพ่ออย่าตีผมเลยนะค้าบ" หมากทำเสียงอ้อนเป็นเด็กหกขวบ ทำตาปริบๆอย่างน่ารัก
"ใครพ่อนาย -_-"
"ก็พ่อ...พ่อทูนหัวไง >///<"
"ก็ได้ แต่กลับไทยไปนายเจอดีแน่ หึๆๆ" ณเดชน์หัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ
"โหดร้าย -O-" หมากโอด
"ร้ายแต่ก็รักนะ" ณเดชน์หยอดคำหวานหนึึ่งดอก หมากอมยิ้มกับคำหวานนั้น เอียงคอลงมาซบที่ไหล่ของณเดชน์อย่างรักใครและออดอ้อน
"คืนนี้จะนอนที่นี่จริงๆใช่ไหม"
"ก็จริงน่ะสิ ใครๆก็รู้ ณเดชน์ไม่ธรรมดา" ณเดชน์ยืดอกภูมิใจในความไม่ธรรมดาของตน
"ย่ะ พ่อคุณ -_-;;;"
"นอนกันเถอะ ดึกแล้ว"
"ครับคุณแฟน~ >_<"
คืนนั้นทั้งสองนอนกอดกันเพราะความหนาวเย็นของอากาศและความรัก...ที่มีต่อกัน...

ณเดชน์หอมแก้มหมากฟอดหนึ่งอย่างแสนรัก เขาเข้าใจแล้วว่า การได้รักใครสักคนโดยไม่คาดหวังอะไรนั้นดีเพียงไร วันเวลาสอนให้เขาเข้าใจโลกมากขึ้น แม้จะมีอุปสรรคมากมายรอคอยอยู่ข้างหน้า แต่เขาให้สัญญากับตัวเองแล้วว่าจากนี้ไม่ว่าจะเจออะไร เขาจะเผชิญหน้ากับปัญหา ไม่ใช่หนีอย่างที่เคยทำมา เขาเข้าใจแล้วว่าการหนีปัญหาไม่ใช่เรื่องดี เข้าใจแล้วจริงๆ เขาเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว...

ขอทิ้งอดีตไว้ข้างหลังแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆดีกว่า...

"ฉันรักนายนะ" หมากพึมพำทั้งๆที่ตาหลับ คนที่ยังไม่หลับตาโตทันที ไม่คิดว่าจู่ๆจะได้ยินคำนี้จากปากคนปากแข็ง (ถ้าไม่บังคับละก็นะ)
"เฮ้ นาย ละเมอเปล่าเนี่ย"
"ฉันรักนาย"
"..."
หมับ!
"ช้านนนร้ากกกกนายยยยยย" จู่ๆหมากก็คว้าคอณเดชน์เข้ามาพรหมหอมไปทั่วใบหน้า ณเดชน์ถึงกับทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ยังงงๆอยู่ว่าหมากตั้งใจหรือละเมอกันแน่ เขาฉีกยิ้มกว้างพอใจกับกับท่าทางของคนรัก หัวเราะนิดๆอย่างมีความสุข

ละเมอหรือไม่ละเมอไม่รู้ รู้แค่เขามีความสุขสุดๆ อีตาคนข้างๆจะรู้ไหมนะ ว่าตัวเองละเมอได้น่ารักขนาดนี้....แต่ขอบคุณนะครับ

"อ ย่ า ทิ้ ง ฉั น ไ ป ไ ห น น ะ"

O.o!!!

ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกันอย่่างไม่ได้นัดหมาย นั่นทำให้ณเดชน์หันไปมองข้างตัวทันที เห็นหมากนอนยิ้มหันหน้ามาทางเขาพอดี จนปลายจมูกแทบจะชนกัน ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ...ด้วยกันทั้งคู่...

...ดวงจันทร์และดวงดาวครับ ช่วยเป็นพยานให้เราด้วยนะครับ ว่าเราจะอยู่เคียงข้างกันอย่างนี้ตลอดไป ต่อให้มีอุปสรรคมากมายแค่ไหนหรือมีอะไรมาขวางกั้น เราก็จะไม่ทิ้งกันครับ!...

ทั้งคู่ให้สัญญาต่อกัน...

----------END----------

ปล. อิ๊!!! -_- ทำไมท่อนสุดท้ายช่างเน่าอย่างนี้ !! 5555555