องค์ชายจอมปีศาจกับสาวเมทจอมพลัง

             2  อาทิตย์ต่อมา

               "ตื่นได้แล้วว ไอ้เจ้าบ้าๆๆๆ" 

               เสียงของหญิงสาวได้เรียกห้วนๆดังออกมาจากห้องรับแขกชั้นร่างที่เรียกให้ใครบางคนตื่นขึ้นมา

               "อืม  ข้าตื่นแล้ว ข้าไม่ได้นอนขี้เซาซักกะหน่อยนึง"

               ผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย  เหมือนพยายามเอ่ยกับคนที่เรียกตนเองนั้น ว่าตนเองรู้หน้าที่ของตนนั้นดีอยู่แล้ว

               "เห้อวันนี้เจ้าก็ต้องไปเรียนสินะข้าอยู่คนเดียวอีกแล้วทำไมคนบนโลกนี้ต้องไปทำอะไรไม่เข้าเรื่องเลยนะข้าไม่เข้าใจจริงๆ"

               "นายนี่ก็พูดอะไรแปลกดีนะ เหมือนกับคนที่ไม่เคยอยู่บนโลกนี้มาก่อนอย่างนั้นแหละ"

               เนโกะยืนจ้องหน้ามาซึระด้วยความสงสัยว่าเขาชอบพูดอะไรแปลกๆออกมา

               "อะจึ๋ย  ก็นะรีบกินข้าวเถอะเดี่ยวเจ้าจะไปเรียนสายเอานะ"

               "ก็ได้ก็ได้นายนี่เป็นพ่อหรือยังไงนะ สั่งเป็นคนแก่เลยนะเนี่ยมาซึระ"

               มาซึระได้ยินเนโกะพูดถึงพ่อเขาก็หยุดนิ่งและเฉยไปสักพักเขานั้นได้นึกถึงบิดาของตนว่าเป็นเช่นไรบ้าง  และถ้าตนไม่อยู่นั้นใครกันเล่าจะช่วยปกป้องราชบัลลังค์  มาซึระนั้นได้นั่งนิ่งอยู่นานจนเนโกะนั้นสังเกตุเห็นเขาไม่ปกติ

               "นายๆ  นายๆ  เป็นอะไรหรือเปล่า ?"

               เนโกะได้เอ่ยเรียกมาซึระอยู่นานจนเข้านั้นรู้สึกตัวขึ้น

               "ปะเปล่าเดี่ยวข้าไปล้างจานก่อนนะ เจ้ารีบกินเถอะ"

               "อะเครๆ  ได้จ้าคุณมาซึระ ตกลงใครเจ้าของบ้านกันแน่ละยะเนี่ย"

               มาซึระนั้นเขาก็ได้เดินไปล้างจานที่กองอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน เพื่อจะได้ทำอะไรให้เสร็จส่วนเนโกะเองก็ต้องรีบกินข้าวเพื่อจะได้ไปโรงเรียนให้ทันเข้าเรียน  เธอต้องรีบไปไม่ฉะนั้นจะโดนลงโทษเนื่องจากไปโรงเรียนสาย

               ผ่านไป 30 นาทีหลังจากที่เนโกะนั้นทานอาหารเสร็จ

             "เอ้ากินหมดแล้วไปโรงเรียนละค้าเดี่ยวจะรีบมานะ  นายก็นอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นี่แหละเดี่ยวฉันจะรีบกลับ"

               "คนนะเจ้าเนี่ยเปรียบเหมือนข้าเป็นตัวอะไรเลยนะกลิ้งไปมาน่ะ"

               (ความคิดของเนโกะ) ฉันก็เห็นนายเหมือนหมาเฝ้าบ้านเลยแหละห้าๆๆ

               "ขะขำอะไรเจ้าน่ะ  ข้าไม่เห็นหน้าขำตรงไหนเลย เจ้าเนี่ยพิลึกคนจริงๆ"

               "จร้าๆๆๆไปและ ฝากดูบ้านด้วยนะมาซึระ"

                เนโกะได้ลุกออกจากโต๊ะรับประทานอาหาร และรีบใส่รองเท้าเปิดประตูเพื่อจะออกจากบ้านไปโรงเรียน  ทั้งเขาและเธอก็ได้โบกมือลากัน

               "ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วสินะที่ข้าได้มาอยู่บ้านหลังนี้กับยัยนั่น"

               มาซึระได้ยืนอยู่ที่ริมระเบียงชั้นสองห้องของตนเอง ลมพัดลอยมาผมสีน้ำตาลของเขาปลิวสะบัดไปกับสายลมมันทำให้ภาพนั้นมองเช่นไรก็ดูงดงาม  และมาซึระก็นึงถึงเหตุการ์ณก่อนที่เขาเองนั้นจะมาอยู่ที่นี่

             2 อาทิตย์ก่อนน

               "เอ๋นายจะมาอยู่ที่บ้านฉันงั้นหรอไม่ได้หรอก"

                หญิงสาวตกใจที่จู่ๆชายหนุ่มที่ไม่รู้จักมาขออยู่ด้วย

               "ก็เจ้าทำข้าบาดเจ็บนี่นาแล้วก็ ข้าน่ะไม่คุ้นที่นี่ด้วยไม่ให้พึ่งเจ้าข้าก็ไม่รู้จะพึ่งใคร"

               ชายหนุ่มที่พูดขึ้นสีหน้าของเขาดูนิ่งๆ  และก็เศร้ามันทำให้หญิงสาวที่ได้มองชายหนุ่มที่ตนเองนั้นทำร้ายก็ปล่อยให้ไปแบบไม่รู้อะไรแบบนี้ก็ไม่ได้มันจะดูเลวร้ายเกินไปเธอจึง

               "งั้นก็ได้แต่นอนนอกบ้านนะฉันไม่ไว้ใจนาย"

               "ขอแค่มีที่ซุกหัวนอนมีอาหารกินข้าก็ดีใจแล้วแหละ"

               "อืมงั้นก็ตกลงตามนี้นะรออกจากโรงพยาบาลนายก็ไปอยู่บ้านฉันและกัน"

               คำสัญญานั้นมาซึระได้นั่งรอบนเตียงคนใข้มานานหลายวันจนมาถึงวันที่เขาเฝ้ารอที่จะได้ออกจากสถานที่ ที่น่าเบื่อและแออัดเสียที

               หลังจากออกจากโรงพยาบาล

               เนโกะก็ได้พามาซึระนั้นมาพักที่บ้านของตนเนโกะเองนั้นอยู่คนเดียวพ่อกับแม่ของเธอทำงานที่ต่างประเทศไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่ เธอจึงสามารถให้ชายหนุ่มที่ไม่รู้จักกับเธอมาก่อนมาอาศัยชั่วคราวได้ระยะหนึ่ง

               ในวันแรกๆของการพักที่บ้านของเนโกะมาซึระนั้นนอนตากน้ำค้างตากยุง แบบนั้นไปเรื่อยๆสองถึงสามวัน  เนโกะเองนั้นก็เป็นห่วงแต่ก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ที่มีผู้ชายไม่รู้จักมานอนในบ้านหลังเดียวกันกับเธอ

               แต่ผ่านไปนานวันมาซึระก็ไม่เอ่ยปากสักนิดว่ามันทรมาณหรือเป็นอะไรสักอย่าง  จนผ่านไปหนึ่งอาทิตย์มาซึระก็นอนที่เดิมคือนอกบ้านวันนั้นเป็นเวลาที่ฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้ามันทำให้มาซึระเปียกไปทั้งตัวแต่เขาก็ไม่เปิดปากหรือจะเคาะประตูให้เนโกะนั้นลำบากใจมันทำให้เขาไม่สบายอย่างนัก  จนเนโกะต้องรีบพาเข้าบ้านเช็ดตัวดูแลมาซึระอย่างใกล้ชิดจนเธอเองนั้นก็แทบไม่ได้นอนเพราะต้องดูแลมาซึระ 

               และเนโกะเองก็เริ่มเชื่อใจมาซึระขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะเวลาที่ผ่านมามาซึระทำให้เนโกะเห็นว่าเขาไม่มีที่ไปและไม่คิดจะทำอะไรเธอจริงๆ

               เพราะด้วยสาเหตุนี้เนโกะก็จึงให้เข้ามาอยู่พร้อมกับเธอในบ้านได้แต่ก็มีกฏบางอย่างที่พวกเขาทั้งสองตกลงกันไว้