เพื่อนสมัยเด็ก

                                               จากผู้เขียน

เ่อ่อ ถึงคนที่หลงเข้ามาอ่าน หรือตั้งใจเข้ามาอ่านนะคะ เรื่องนี้ เนื้อเรื่อง ตัวละคร หรือสถานที่ เหตุการณ์ต่างๆในเรื่องนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นจริงเเต่อย่างใดเป็นสิ่งที่ผู้เขียนจินตนาการขึ้นเองล้วนๆ

เเละขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะถ้าผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัย เเละติชมได้นะคะ เพื่อที่ผู้เขียนจะได้นำมาปรับใช้ในตอนต่อๆไปค่ะ ขอบคุณค่ะ

                                                  บทนำ 

     "พี่ทีรอหนูด้วยดิ"เสียงใสเอ่ยขึ้นหลังจากวิ่งตามเด็กหนุ่มรุ่นพี่ จะเรียกอย่างนั้นก็ดูห่างเหินเกินไปเพราะจริงๆเเล้วถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็จริง เเต่ในทางกลับกันก็เป็นเพื่อนด้วย เพื่อนข้างบ้าน เพื่อนสนิท เพื่อนรู้ใจ  พี่ชายข้างบ้าน เอ่อ จะเรียกยังไงก็ชั่งเหอะ เอาเป็นว่าเป็นทั้งรุ่นพี่ พี่ชาย เเล้วก็เพื่อน

     "น้ำเร็วๆ วิ่งช้าจัง"เด็กชายยิ้มอย่างร่าเริง เเละตะโกนไปด้านหลังซึงมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กวิ่งตามอย่างเชื่องช้า เธอเป็นทั้งเพื่อน เเละน้องสาวไปพร้อมๆกัน

     "พี่ทีหยุดวิ่งได้ยัง น้ำเหนื่อย"เด็กสาวพูดเเละหยุดวิ่ง เเล้วใช้เเขนเสื้อซับเหงื่อที่ไหลออกมาพลางหอบหายใจ

     "โอเค"เด็กชายพูดขึ้นเเล้วรีบวิ่งกลับมาหาเด็กหญิงพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้เเล้วหัวเราะ

     "หัวเราะทำไมอ่ะพี่ที"เสียงใสเอ่ยถามเพราะความสงสัยว่าทำไมอยู่ๆเด็กหนุ่มรุ่นพี่ถึงหลุดขำออกมา เพราะความบ้า หรือ ขำเธอ

     "อย่าใส่ใจน้ำ"เด็กชายพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมานิดๆ เพราะขำมากเกินไป

     "พี่ทีเรียกน้ำมาทำไมหรอ"เสียงใสถามขึ้นพลางมองไปด้านหน้าท้องฟ้ายามเย็น ท้องฟ้าสีส้มกับพระอาทิตย์สีเเดงที่กำลังจะลับขอบฟ้า นกที่กำลังบินกลับรัง สายลมที่เย็นอ่อนๆของยามเย็น ฝ่ามืออุ่นๆของเด็กชายกุมมือเล็กๆของเด็กหญิง เเล้วเอ่ยคำพูดที่ตอกย้ำความจริงที่เจ็บปวด

     "วันนี้เป็นวันสุดท้านที่น้ำจะอยู่ที่นี่ใช่ไหม"เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นไปสบกับดวงตาสีน้ำเงินของเด็กหนุ่มรุ้นพี่เเววตาที่ดูสั่นไหวราวกับจะพังลงง่ายๆถ้าจับต้อง ใช่วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เด็กหญิงตัวน้อยจะได้อยู่ที่บ้านคุณยายของเธอ เพราะว่าในวันพรุ่งนี้เธอจะต้องย้ายเข้าไปเรียนชั้นประถมที่โรงเรียนในตัวเมือง พร้อมๆกับย้ายไปอยู่ในบ้านพ่อเเม่ของเธอ เธอมาอยู่ที่ย้านคุณยายด้วยเหตุผลที่ว่าคุณพ่อคุณเเม่ไม่มีเวลาเลี้ยงดูเธอ พี่ชายของเธอก็ต้องเรียนจึงไม่มีใครดูเเลเธอเลย พ่อเเละเเม่จึงต้องนำเธอไปฝากให้น้าเเละยายที่อยู่บ้านนอกเลี้ยงดู ในระหว่างที่อยู่เเละเติบโตที่นั่น ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เค้าเป็นลูกชายของคุณหมอชื่อดัง เเม่ของเค้าเป็นเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมเเห่งหนึ่ง เค้าอยู่ในบ้านหลังใหญ่มาก เเต่ก็ชอบออกมาอ่านหนังสือข้างนอกบ่อยๆ ทำให้สนิทกับเด็กหญิงตัวน้อยที่เข้ามาทักเเละเข้ามาคลายความเหงา เเล้วใส่ความสดใสไปเเทน

     "น้ำไม่อยากไปเลยเเต่น้ำต้องไปเรียนต่อ"เด็กหญิงตัวเล็กเสียงเศร้าลงเล็กน้อยรอยยิ้มเมื่อครู่หดหาย

     "พี่เข้าใจ"เด็กชายเสียงเศร้ามองลงเช่นกัน เเววตาสั่นเทา เพราะไม่นานก็ต้องจากกับเด็กหญิงที่เล่นด้วยกันมาตลอดตั้งเเต่เด็กหญิงจำความได้

     "พี่ทีสัญญากับน้ำอย่างนึงได้ไหม"เสียงใสเอ่ยขึ้น ทำให้ร่างสูงที่เศร้าอยู่ย่อตัวลงมาให้รับความสูงเท่ากับคนตัวเล็ก

     "สัญญาอะไรหรอ"เด็กหนุ่มพูดขึ้น

     "พี่ทีอย่าลืมน้ำนะ"คนอายุมากกว่าตาเบิกกว้างเล็กน้อย เเต่ก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ

     "อืม พี่ไม่มีวันลืมน้ำเเน่ พี่สัญญา"ทั้งสองเกี่ยงก้อยสัญญากันท่ามกลางตะวันลับขอบฟ้า วันต่อมาน้ำก็ต้องไปในเมืองตามกำหนด เด็กชายออกมาบอกลาครั้งสุดท้าย

     "น้ำพี่ให้น้ำนะ"เด็กชายใส่กำไลข้อมือให้เด็กสาว ก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเเม้ในเเววตาจะเจือความเศร้าเสียใจ

     "งั้นหนูก็ให้พี่ด้วยนะ"เด็กสาวยื่นต่างหูสีเงินให้เด็กชาย

     "ขอบใจนะน้ำ"เด็กชายเอ่ยขอบคุณเด็กสาว เด็กสาวพยักหน้ารับรู้เเละยิ้มบางๆตอบ

     "เราจะไม่ลืมสัญญาของสองเรา"ทั้งสองพูดพร้อมกันเเล้วเกี่ยวก้อยสัญญา เเต่ใครจะรู้ว่าอนาคตเป็นเเบบไหน เด็กสาวร้องไห้ตลอดทางดวงตาสีฟ้าเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาเมื่อลับตาจากร่างสูง ในระหว่างที่รถเคลื่อนที่ไปตามถนนใหญ่รถยนต์คันหนึ่งพุ่งมาเร็วมากจนชนเข้ากับรถของร่างเล็กทำให้รถพลิกคว่ำ....