ขอโทษครับเมียผมเป็นมาเฟีย

          หลังจากเที่ยวมาทั้งวันสุดท้ายผมกับคุณธีรภัทรก็มาสิ้นสุดที่หอไขมุขวิวในตอนกลางคืนแบบนี้ผมยอมรับเลยว่ามันเหมาะที่จะเป็นสถานที่สำหรับคู่รัก แต่การมากับลูกชายผู้มีพระคุณมันก็ไม่ได้แย่หรอกยิ่งเวลาเห็นเขายิ้มผมก็พลอยเผลอยิ้มไปด้วยไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  แต่ก็อย่างว่าแหล่ะใครเห็นรอยยิ้มมันก็ต้องยิ้มตามกันเป็นธรรมดาไม่ยิ้มซิแปลก “กันต์มาถ่ายรูปมะ” “ครับคุณจะถ่ายตรงไหนเดี๋ยวผมถ่ายให้” “อะไรของนายว่ะชวนมาถ่ายรูปด้วยกันไม่ได้ให้ถ่ายให้” “อ๋อ...จะดีหรอครับ” “มาเร็วๆจะเก็บไว้” ผมพยักหน้าให้คนที่ยืนทำหน้าดุก่อนจะเดินไปถ่ายรูปด้วย “เอานะ1 2 3 ยิ้ม ที่นี้วิวสวยดีเนอะ” “ใช่ครับสวยมาก” “เสียดายถ้ามีสาวๆมาด้วยคงดี” “ดูท่าทางคุณธีรภัทรจะเป็นหนุ่มเนื้อหอมมากเลยนะ” “มันก็ต้องมีบ้างแหล่ะแต่แบบเป็นแฟนคบจริงๆจังๆหรอตอนนี้ยังไม่คิดเลย ว่าแต่นายเหอะไม่เหงาบ้างหรอว่ะ” “ไม่นี่ครับวันๆผมก็เอาแต่เรียนแล้วก็ทำงาน” “ก็ไม่ต่างกันหรอกฉันก็เหมือนกับนายนั้นแหล่ะแต่บางทีคนเรามันก็ต้องผ่อนคลายบ้างไว้ฉันจะหาสาวๆให้นาย” “ไม่เอาหรอกครับแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว” “เหนื่อยอะไรของนาย” “ก็เหนื่อยที่ดูแลคุณนี่แหล่ะครับ” “โห่...ถ้าไม่ติดเรื่องภาษานะฉันไม่หวังพึ่งนายหรอกคนอะไรว่ะน่าเบื่อ” “ตั้งแต่เจอคุณมาคุณบ่นว่าผมน่าเบื่อเยอะจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะครับ” “ก็นายมันน่าเบื่อจริงๆ เออกลับกันเถอะหิวแล้ว” “ครับ”

          นี้ก็ผ่านมาสามวันแล้วผมไม่รู้ว่าเมื่อไรมิสเตอร์คริสอะไรนั้นจะติดต่อมาสักทีนี้ผมก็ให้นายกันต์พาเที่ยวจนจะครบทุกที่ในเซี่ยงไฮ้แล้วแท้ๆ จนตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรแล้วเหมือนกันแต่ที่ผมสังเกตได้ก็คือในตอนเช้าเจ้าของห้องอย่างนายกันต์มักจะตื่นนอนก่อนผมและหายไปไหนแต่เช้าเสมอ ไม่รู้เขาหายไปทำอะไรกัน “คุณธีรภัทรตื่นนานแล้วหรอครับ” “ก็ซักพักแล้วว่าแต่นายหายไปไหนเถอะ” “เปล่าครับแค่ออกไปเดินออกกำลังกายนิดหน่อย” “อากาศเย็นแบบนี้เนี้ยนะ” “ครับ...คุณธีรภัทรสงสัยอะไรหรือเปล่า” “ก็เปล่า...ตื่นมาทีไรก็หายทุกทีว่าแต่นั้นถุงอะไรในมือนาย” “อันนี้หรอครับอาหารแมว” “อาหารแมว?...ซื้อมาทำไม” “พอดีผมจะออกไปให้อาหารพวกแมวจรจัดแถวๆนี้ครับ” “งั้นพรุ่งนี้ฉํนไปด้วยซิ” “คุณจะไปทำไมอากาศข้างนอกตอนเช้าหนาวจะตาย” “ก็อยากเล่นแมวด้วยไม่ได้หรอ?” “โอเคครับว่าแต่คุณหิวหรือยังเดี๋ยวผมผัดข้าวให้” “อือ...”

          TRRRRR~ ระหว่างที่ผมกับคุณธีรภัทรนั่งทานข้าวกันอยู่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นคุณธีรภัทรที่เดินไปหยิบมาก่อนจะยื่นให้กับผม “อะไรครับ” “หน้าจะเป็นมิสเตอร์คริสนายพูดให้หน่อยแล้วกัน” “ครับ” ผมรับโทรศัพท์มาก่อนจะเดินออกไปพูดที่ระเบียงหน้าห้องไม่นานมากนักก่อนจะกลับเข้ามาอีกที “เขาว่าไงบ้างอ่ะ” “มิสเตอร์คริสอยากให้คุณเอาสัญญาไปพบที่โรงแรมเดิมตอนสองทุ่มครับ” “คงไม่หลอกให้ฉันไปเก้อนะงานนี้” “คงไม่หรอกมั่งครับ” “อือก็ดีจะได้เสร็จๆฉันอยากจะกลับไทยจะแย่แล้ว” “นั้นซินะครับอยู่ที่นี้คงเบื่อมากสาวๆก็ไม่มี” “หือ...ทำไมนี้นายประชดฉันอยู่หรอ” “เปล่าครับก็ผมเห็นคุณคริสชอบบ่นถึงแต่สาวๆ” “น้อยใจฉันหรือไง...นี้ฉันก็ไม่พูดมาตั้งสองวันแล้วนะ” “น้อยใจอะไรครับผมไม่ใช่แฟนคุณธีรภัทรซักหน่อย” “โห่ๆ ดูที่ทำนี้ยิ่งกว่าน้อยใจอีกนะเนี้ย...อย่าบอกนะว่าคิดอะไรกับฉันขึ้นมา” “บ้า...ผมจะไปคิดอะไรกับคุณได้ไง” “ใครจะไปรู้ละเห็นพอดึกๆหน่อยดึงฉํนไปนอนกอดตลอดเลยนะ” “ห่ะ?” นี้เขากำลังปั่นหัวผมอยู่หรือไงแล้วไอ้ท่าทางแบบนั้นหมายความว่าไงกันแน่ "“ทำไมหน้าแดงทำไมอายหรอ” “หน้าแดงอะไรคุณไม่มี” “ผิวขาวขนาดนั้นเวลาเขินนี้เห็นง่ายนะ...คิดอะไรกับฉันป่ะเนี้ย” “เปล่าครับคุณธีรภัทรอย่าแกล้งผมแบบนี้ซิ” “โอเคๆไม่แกล้งก็ได้ว่าแต่แบบฉันนี้สเปกนายไหม” “ก็น่ารักดี...เฮ้ย!!ไม่ใช่ดิ...คุณธีรภัทรคุณนี่มัน...” “เอาละฉันอิ่มแล้วฝากเก็บด้วยนะฉันไปนั่งอ่านหนังสือดีกว่า” มันหน้านักคนอะไรบทจะแกล้งก็เล่นต้อนผมซะติดมุมแล้วทำไมผมต้องรู้สึกเขินเขาจริงๆด้วยไม่เข้าใจเลย

          แม้จะทำทีว่าแกล้งให้อีกฝั่งเขินแต่ความจริงแล้วฝ่ายที่เขินจนเก็บอาการไม่อยู่มันก็ผมเองนั้นแหล่ะ ก็ดันไปรู้สึกดีกับแขนที่กอดผมนอนทุกวันเสียได้ สงสัยอากาศจะหนาวเกินไปละมั่งผมเลยชอบตอนที่ถูกนายกันต์ดึงเข้าไปกอด ก็มันอุ่นดีนี่เนอะจะแปลกอะไรถ้าผมจะจะชอบ เพราะฉะนั้นผมไม่ผิดที่หาที่อุ่นๆแก้หนาว “คุณธีรภัทรจะรับกาแฟไหมเดี๋ยวผมชงให้” คนอุตส่ามาอ่านหนังสือหลบยังจะตามมาทำให้สมาธิกระเจิงทำไมกัน “ไม่ละพึ่งกินข้าวนายจะไปทำไรก็ไปเถอะ” “ครับ...ถ้าอยากได้อะไรก็เรียกผมได้ตลอดนะครับ” “อือ...เออกันต์...” “ครับ...?” “เปล่าไม่มีอะไรไปทำอะไรก็ไปเถอะ” คนถูกเรียกมองหน้าผมแบบงงๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะคอมต่อ ผมได้แต่แอบมองผ่านหนังสือมองแผ่นหลังที่นั่งเปิดคอมทำงานของเขาไปเรื่อยๆจะว่าไป ไหล่ก็กว้าง หุ่นก็ดีเนอะ พอก้มมองหุ่นตัวเองแล้วทำทุกทางแท้ๆก้ามก็ไม่ขึ้นหุ่นบางแบบนี้ถ้าไม่ติดมีเงินมีอำนาจใครมันจะมาชอบว่ะ ถ้าแบบนายกันต์ซิแค่เดินผ่านสาวๆคงกรี๊ดตาม “คุณธีรภัทรมองผมทำไมหรอครับ” “ห่ะ?...เปล่านี้รู้ได้ไงว่าฉันมองนาย” “ก็ผมเห็นคุณจ้องมาที่ผม” “คิดไปเองหรือเปล่า” “ไม่นะครับก็ผมเห็นอยู่ว่าคุณจ้องผม” “สังเกตขนาดนี้นายคิดอะไรกับฉันละ...ชอบฉันหรอ” “ครับ” ครับ...หมายความว่าไงว่ะแล้วไอ้ที่จ้องแบบนั้นผมค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอตกลงมันหมายความว่าไง

          ก็เล่นจ้องขนาดนั้นไม่รู้สึกซิแปลกช่วยไม่ได้นะทีใครทีมันก็คุณแกล้งให้ผมอายก่อนถ้าผมจะแกล้งกลับบ้างก็คงไม่ผิด คนก็พยายามจะไม่พูดเรื่องที่ดึงเข้ามากอดตอนนอนดันมาแซวให้เขินเองแบบนี้มันต้องเอาคืนบ้าง ผมหมุนเก้าอี้หันมามองหน้าคนที่นอนอ่านหนังสือที่เตียงก่อนจะยิ้มให้ “มองอะไรของนาย” “ก็ผมเห็นคุณมองผมก่อนนี้ครับ” “มั่วละจะทำงานก็ทำไปดิ” “ก็ทำอยู่นี้ไงดูแลคุณธีรภัทร” เอาแล้วไงหน้าเริ่มขึ้นสีบ้างเป็นไงละผมยิ้มให้กับคนที่ค่อยๆปิดหนังสือก่อนจะทำหน้าตาแบบพูดไม่ถูก ฉันอยากกินกาแฟ” “อยากกินกาแฟ?...ได้ครับเดี๋ยวผมชงให้ว่าแต่วันนี้จะกินหวานไหมครับ” “ไม่ต้องเอาแบบที่ฉันกินปกตินั้นแหล่ะ” “ได้ครับรอสักครู่” ผมยิ้มให้ก่อนจะลุกเดินไปที่เครื่องทำกาแฟแล้วจัดการทำกาแฟก่อนจะเดินเอามาให้ “นี่ครับกาแฟ” “ขอบใจ..เฮ้ย!!” “เป็นไรไหมเนี้ย...มาล้างน้ำก่อนคุณเดี๋ยวมือพ่อง” ผมรีบดึงแก้วกาแฟวางที่โต๊ะก่อนจะดึงให้อีกคนเดินตามมาที่อ่างล่างมือก่อนจะเปิดน้ำเย็นให้บรรเทาอาการร้อนจากน้ำร้อนที่ลวกมือ “เจ็บไหมคุณผมขอโทษนะ”

          อะไรของผมทำไมอยู่ๆใจเต้นแรงละแล้วท่าทางของนายกันต์มันคืออะไร นี่เขาเห็นผมเป็นเด็กหรอพอล้างน้ำให้ผมก็ก้มเป่าให้แบบนี้ มีใครเขาทำกันแล้วอีกอย่างนายกันต์ลืมไปหรือเปล่าว่า ผมเป็นผู้ชาย “เป็นยังไงบ้างครับดีขึ้นไหม” “อือ...พอแล้วก็ได้มั่ง” “ครับงั้นเดี๋ยวคุณธีรภัทรนั่งรอผมที่เตียงแปบนะเดี๋ยวผมไปเอายามาใส่ให้” “อือ...” เกิดอะไรขึ้นว่ะอยู่ๆดันมาใจเต้นแรงกับผู้ชายด้วยกัน “ดีนะครับแค่แดงๆเฉยๆขอโทษนะครับทำคุณเจ็บตัวเลย” “ไม่เป็นไรซ่ะหน่อย...อีกอย่างฉันซุ่มซ่ามเองด้วย” “ยังไงก็ความผิดผมอยู่ดี” “เอาเถอะๆฉันไม่เป็นไรแล้วนายก็ไปทำงานของนายไป” “แน่ใจนะครับว่าไม่เป็นไรแล้ว” “เออ...จะให้ฉันเป็นอะไรละก็ฉันบอกอยู่นี้ไงว่าไม่เป็นไร” “ก็ผมเป็นห่วงนี่ครับเจ็บเพราะผมผมก็ต้องรับผิดชอบซิครับ” “นี่นายแค่ทำฉันน้ำร้อนลวกมือนะไม่ได้ทำฉันท้องจะรับผิดชอบอะไรละหรือว่าถ้าฉันเสียโฉมมาจะรับผิดชอบชีวิตฉันไปตลอดเลยหรือไง” “ถ้ามันต้องขนาดนั้นผมก็คงต้องทำแหล่ะ” “พอเลยๆพูดกับนายแล้วรู้สึกเหมือนฉันจะเป็นสาวน้อยให้นายมาดูแลยังไงไม่รู้” “สาวน้อย...ฮาๆๆๆๆ ขอโทษครับ” “ขำอะไรว่ะ” “ก็ขำคุณนั้นแหล่ะ...รู้ตัวด้วยหรอครับว่าตัวเองเหมือนสาวน้อย” “กันต์!!...เดี๋ยวเถอะนะจะไปทำไรก็ไปเลยไป”  สาวน้อยบ้าอะไรละหล่อขนาดนี้พูดมาได้แล้วรับผิดชอบอะไรละมันคิดว่าผมเป็นอะไรฟังแล้ว...พอๆเลิกคิดได้แล้วจะไปคิดเรื่องคนน่าเบื่อแบบนายกันต์ทำไม ต้องคิดเรื่องงานซิคืนนี้ต้องไปเซนต์สัญญาแล้วใกล้จะได้กลับไทยแล้ว อันนี้ซิที่เราต้องคิด

          “อาจุมพลนี้ลูกชายอั๊วไปจีนสามสี่วันแล้วนะมันติดต่อมาบ้างหรือยัง” เสียงคนเป็นนายเดินวนไปมาอย่างหงุดหงิดเพราะหลังจากที่คุณธีรภัทรไปเซนต์สัญญาที่จีนก็ไม่ติดต่อกลับมาเลย ผมเองก็อดสงสัยไม่ได้แต่พอคิดถึงนิสัยแล้วก็หน้าจะรู้ว่าคนอย่างคุณธีรภัทรถ้าคิดจะทำอะไรด้วยตัวเองต่อให้ยากแค่ไหนคงไม่ติดต่อขอความช่วยเหลือเป็นแน่ “ยังไม่ติดต่อมาเลยครับนาย” “เฮ้อออ...ไม่ใช่ไปเที่ยวเพลินหรอกนะ” “คงไม่มั่งครับคุณธีรภัทรพูดภาษาจีนไม่ได้” “เอออันนั้นอั๊วรู้...ว่าแต่มิสเตอร์คริสละเขาได้ติดต่อมาทางเราบ้างไหม” “ไม่นี้ครับ” “จะรอดไหมเนี้ย...” “ผมว่านายใจเย็นๆดีกว่าเชื่อใจคุณธีรภัทรเถอะครับอีกอย่างนายกันต์ก็อยู่ด้วยคงไม่หน้ามีปัญหา” “จริงด้วยพูดถึงอากันต์มันเรียนจบหรือยังแล้วจะกลับมาช่วยงานอั๊วตอนไหนเนี้ย” “จบแล้วครับผมบอกมันให้กลับไทยพร้อมกับคุณธีรภัทร” “เออดีๆอาฟลุ๊คจะได้มีคนคอยช่วยเหลือ" “ครับนาย” คอยช่วยหรือเปล่าอันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะเพราแม้ไอ้กันต์จะเป็นน้องชายของผมแต่ก็นิสัยเด่าไม่ออกเหมือนกันแต่ก็เอาเถอะแม้มันออจะดูเพี้ยนๆในบางครั้งไปบ้างแต่เรื่องงานไอ้กันต์ไว้ใจได้อยู่แล้ว